บทที่ 7 ไม่อยากไป

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรกับร่างบางต่อ เขาเดินออกไปจากร้านเงียบๆ ตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรูของตน ขับออกไปด้วยความเร็ว เสียงรถสปอร์ตดังกระหึ่มไปทั่วท้องถนน

ควินตันขับรถมาอย่างรวดเร็ว ไม่นานชายหนุ่มก็มาถึงคฤหาสน์ของแทนไทที่อยู่ใจกลางเมืองกรุง

“เป็นอะไรวะ ดูหงุดหงิดนะมึง” แทนไทเอ่ยถามทันทีที่ควินตันเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยท่าทางหงุดหงิด

“เจอไม่ฟิตมาหรอไงวะ หรือกำลังจะเอาแล้วกูโทรไปขัด” แทนไทแซวเพื่อนรัก พลางยกยิ้มมุมปาก

“พูดมากนะมึง” ควินตันสวนกลับแล้วเดินไปนั่งลงตรงโซฟา

“สรุป คืบหน้าหรือยัง” ควินตันเปลี่ยนเรื่องทันที

“กูพอจะรู้ตัวคนที่จัดฉาก กลั่นแกล้งโรงแรมของเราแล้วละ กูเลยจะถามมึงว่ามึงจะเอาไง” แทนไทเข้าสู่โหมดจริงจังทันที

“ใครวะ” ควินตันเอ่ยถาม

“เสี่ยสุชาติ”

“เหอะ ไอ้แก่นี้มันก็ยังใช้วิธีสกปรกๆอยู่อีกหรอวะ ตามแกล้งกูเรื่องเล็กๆน้อยๆมาตลอด แต่ก็ไม่สำเร็จสักรอบ” ควินตันเเค่นหัวเราะเบาะๆ พลางเอ่ยเยาะเย้ยหมารอบกัด

เสี่ยสุชาติเป็นเจ้าของคาสิโนขนาดกลางในเมืองกรุง ซึ่งมันเทียบกับเขาไม่ติดอยู่แล้ว ตั้งแต่ควินตันเปิดคาสิโนมาก็ทำให้ลูกค้าแห่เข้ามาใช้บริการคาสิโนของควินตันเป็นจำนวนมาก ลูกค้าของเสี่ยสุชาติจึงลดน้อยลงเรื่อยๆ จนกิจการของเสี่ยสุชาติไปต่อไม่ได้ ชายแก่จึงแค้นควินตันมาก หาทางกลั่นแกล้งสารพัด ทั้งให้คนไปก่อกวนที่คาสิโน และจ้างให้คนไปทำให้โรงแรมเขาเสื่อมเสีย อีกทั้งยังให้คนไปถล่มคอมเม้นท์ในโซเซียลให้ผับและโรงแรมของเขาเสียหาย

แต่กระนั้นคนอย่างควินตันก็สามารถจัดการเรื่องพวกนี้ได้อย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะควินตันคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมากสำหรับเขา แต่ตอนนี้เขาเริ่มจะเบื่อเล่นเกมส์กับหมารอบกัดตัวนี้แล้วละ

“เอาไง ให้กูจัดการเลยไหม” แทนไทเอ่ยถาม

“ยังไม่ต้อง ปล่อยไปก่อน กูจะให้มึงไปจัดการเรื่องโรงแรมที่จะเปิดใหม่ที่ภูเก็ตก่อน ช่วงนี้กูงานยุ่งมาก ฝากมึงดูแลต่อด้วยละกันวะ” พูดจบควินตันก็เอนตัวพิงลงไปกับโซฟาแล้วหลับตาลง ถอนหายใจออกด้วยความเหนื่อยล้า ช่วงนี้งานรัดตัวเขาเหลือเกิน

“เหนื่อยก็พักบ้างมึง อย่าหักโหมมาก มีอะไรจะให้กูช่วยก็บอก” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ของแทนไทเอ่ย

“งานที่กูฝากฝังให้มึงทำก็เยอะพอแล้ว” ควินหันหลับตาพริ้มแต่ปากยังคงขยับตอบโต้กับแทนไทอยู่ เขาแค่ขอพักสายตาชั่วครู่เท่านั้น

“มึงก็แบ่งงานไปให้ไอ้เวสกับไอ้เรย์บ้างสิวะ จะมาหนักตัวเองคนเดียวทำไม ก็หุ้นส่วนกันทุกคนปะวะ”

“พวกมันยังกินเที่ยวเล่นกันเป็นเด็กอยู่เลย กูจะวางใจให้พวกมันทำได้ยังไงละ”

“แต่ถ้ามึงให้งานพวกมัน พวกมันก็ทำเต็มที่ทุกครั้งไหมวะ”

“เออกูรู้ แต่กูต้องคอยตามงานไง ไม่เหมือนเวลาฝากฝังงานกับมึง กูไม่ต้องมาคอยห่วงเลย มึงก็ทำทุกอย่างออกมาได้อย่างดีแถมเสร็จไวด้วย”

“เออ ว่าแต่ทำไมวันนี้มึงไม่มีลูกน้องตามมาด้วยเลยวะ มึงไปไหนมา” แทนไทเปลี่ยนเรื่องคุย

“ธุระ” ควินตันตอบสั้นๆ

“ไปไหนมาไหนก็ระวังตัวหน่อยละกันมึงอะ” แทนไทไม่เซ้าซี้เพื่อนของตนต่อ

ด้านรดา

หลังจากชายหนุ่มออกไปจากร้าน หญิงสาวตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ หญิงสาวรีบวิ่งไปล็อคประตูร้านทันที

รดาเดินขึ้นมาบนห้องนอนด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ เลือดในกายสาวสูดฉีด หัวใจดวงน้อยเต้นแรงผิดจังหวะ สัมผัสที่หื่นกระหายยังติดตรึงอยู่บนริมฝีปากเธอ รดารีบเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายและเพื่อดับไฟราคะที่ก่อตัวขึ้นมาภายในร่างกายของเธอ

ไม่นานรดาที่อยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวกระโปรง ผ้าซาตินลูกไม้สีขาวก็ออกจากห้องน้ำมา เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงสีขาวสะอาดตา พยายามข่มตาให้หลับ สมองก็ครุ่นคิดถึงชายหนุ่มที่พรากเอาจูบแรกเธอไป เธอนอนไม่หลับทั้งคืน ยังดีที่พรุ่งนี้เช้าเป็นวันหยุดของร้านเธอ

เช้าวันใหม่

รดาตื่นเกือบเที่ยงเพราะกว่าเธอจะได้ข่มตาหลับได้ก็เกือบหกโมงเช้าแล้ว เธอตื่นมาด้วยท่าทีที่ไม่สดใสเหมือนปกติทุกวัน แต่หญิงสาวก็ต้องลุกขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง วันนี้เป็นวันหยุดของร้านเธอแต่ร่างบางมีนัดส่งเค้กวันเกิดให้เด็กชายในซอยก่อนหกโมงเย็น

ร่างบางลุกขึ้นอาบน้ำใส่เสื้อยืดสีดำรัดรูปกับกางเกงยีนส์ขาสั้นสียีนส์ แต่งตัวเสร็จเธอก็ลงมาจากชั้นสอง เดินไปที่เคาน์เตอร์เตรียมของและบรรจงทำเค้กให้เด็กชายด้วยความตั้งใจ

ติ้ด ติ้ด ติ้ด

เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ชื่อปลายสายที่โทรมาหาเธอ 'เคท'

"ว่าไงจ้ะ" รดากดรับสายทันที ทักทายเพื่อนรักเสียงใส แต่มือของเธอเลอะครีมเค้กอยู่ เธอจึงกดเปิดลำโพงคุยกับเพื่อนรัก

'ดา เมื่อคืนฉันเมามากจำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษนะเพื่อน ขอโทษจริงๆ แล้วกลับยังไง ใครไปส่งอ่าา'

“ไม่เป็นไรเลยเคท พี่ชายเธอมาส่งจ้า”

"ปกติพี่ชายฉันไม่ไปส่งใครนะ เขาให้ลูกน้องเขาไปส่งก็ได้นิ" เคทเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

"พอดีเธอเมามาก เขาเลยให้ลูกน้องพาเธอไปส่งบ้านนะ"

'แต่พี่ฉันไม่ได้มีบอดี้การ์ดคนเดียวนะ เขามีเป็นสิบๆคน'

"ฉันก็ไม่รู้อะ"

'ช่างเถอะๆ เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเธอใช่ไหม'

เคทพูดอย่างรู้ทันพี่ชายตัวเอง เห็นเงียบขรึมมาดนิ่งเย็นชาแบบนั้น แต่เรื่องผู้หญิงพี่ชายของเธอก็ไม่ใช่เล่นๆนะ เมื่อก่อนมีเรื่องให้ปวดหัวได้ทุกวัน ถึงจะไม่มีเป็นตัวเป็นตนก็เถอะ

"ปะ..ป่าวจ้ะ เขามาส่งแล้วกลับเลย"

รดาโกหกเคท เพราะรู้ว่ารายนั้นรักและหวงเธอมาก จึงไม่อยากให้เพื่อนรักของตนมีปัญหากับพี่ชายตัวเอง

‘โอเค ดาฉันจะชวนไปเที่ยวทะเล อาทิตย์หน้า วันเกิดฉันจำได้ใช่ไหม’

"จำได้สิจ้ะ"

‘ไปน้าาา’ เคททำน้ำเสียงออดอ้อน

"เอิ่มมม คือ..." รดาครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอกลัวจะต้องไปเจอกับคนเอาแต่ใจที่ขโมยจูบแรกเธอไป เเต่เธอก็ปฏิเสธเพื่อนรักของเธอไม่ได้ รดาไปวันเกิดของเคททุกปี หากปีนี้ไม่ไปเคทคงต้องคิดมากแน่ๆ

‘ทำไมถึงคิดนานละ เธอจะไม่ไปหรอ’ เคทถามย้ำ

"ไปจ้ะๆ" รดาไม่กล้าปฏิเสธเพื่อนรักจึงต้องตอบตกลง

‘เย้ น่ารักที่สุดเลยยย’

"ว่าแต่.. ปีนี้ไปไหนจ้ะ"

"มัลดีฟส์จ้าา"