EP 1 อยากกินหมู

Kunpon Talks

ผมนั่งเท้าคางมองหน้าหมูแดงที่ทำเป็นเมินไม่ยอมสนใจใครนอกจากอาจารย์ประจำวิชาที่กำลังยืนบ่นอะไรสักอย่างที่ผมไม่คิดจะฟัง นึกย้อนไปถึงตอนที่เดินมาหน้าห้องที่จะใช้เรียน ด้วยความที่มันเป็นกระจกใสกั้นเอาไว้และม่านมันก็ไม่ได้ปิดหมดทำให้ง่ายต่อการมองเข้ามาด้านใน ผมจึงได้เห็นคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องเพียงคนเดียวอย่างชัดเจน โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าตนเองนั้นกำลังตกเป็นจุดสนใจมันเหมือนกับว่าผมถูกต้องมนต์สะกดทำให้ละสายตาไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลย เรื่องผู้หญิงสวยข้างกายผมมีไม่เคยขาดนับตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่มมาจนถึงปัจจุบัน แต่แปลกที่ผมกลับมองว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจกว่าใครทั้งหมดที่เคยสัมผัสมา นานหลายนาทีกว่าผมจะตัดสินใจเปิดประตูเดินเข้ามาหาเธอแล้วทำทีเป็นชวนคุยทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยที่ทำเป็นประจำเวลาเจอสาว ปกติแทบไม่ต้องขยับตัวก็มีเรียงคิวเข้ามาให้เลือก ด้วยรูปร่างหน้าตาที่พ่อแม่ให้มามันชวนเรียกสายตาให้เพศตรงข้ามมองได้ไม่ยากและมันก็ได้ผลแต่ทุกอย่างมันมีข้อยกเว้นยังไงล่ะ

เท่าที่สังเกตดูยัยหมูแดงตัวน้อยนี่ไม่ค่อยจะอินกับใบหน้าของผมสักเท่าไหร่ทั้งที่ตอนแรกเหมือนจะออกอาการอึ้งไปพอสมควรเมื่อเห็นหน้าผมในระยะประชิดแล้วทำทีเป็นกลบเกลื่อนเหมือนไม่ได้สนใจจริงๆ ผมคิดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้น

และถึงจะปลื้มหรือไม่ปลื้มผมในตอนนี้ผมไม่ใส่ใจมากนักหรอก ในเมื่อหมูแดงน่าหม่ำน่าขย้ำคนนี้ถูกตาต้องใจผมเข้าเต็มเปา ไม่ว่าจะเป็น ผม หน้าผาก คิ้ว ตา จมูก ปาก คาง ผิวก็ขาวผ่องอมชมพูน่าลูบไล้เล่น คือเอาเป็นว่าทุกอย่างที่หล่อหลอมเป็นหมูแดงมันน่ามองน่าหลงใหลไปเสียหมด ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้หมูตนนี้หลุดรอดหรือลอยนวลไปได้หรอกอย่าได้หวัง

“มองน้องหมูแดงแล้วเคลิ้มเลยเหรอวะมึง มองมากเดี๋ยวน้องเขาก็สึกเพราะสายตามึงหมดหรอก เบาๆ หน่อยดีไหมครับเพื่อนรัก สงสารน้อง” เคนกระซิบข้างหูแซ็วอย่างทะเล้นแต่ผมไม่สนใจเสียงชวนให้ระคายใบหูของมันนักหรอก เพราะในตอนนี้ผมมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าเพื่อนเป็นไหนๆ อยู่ข้างกายนี่แล้ว

“หึ”

ถามว่าเคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนไหมตอบได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าไม่เคยมีมาก่อน มีแต่แบบไม่ผูกมัด ไม่มีเรียกสถานะชัดเจน เอาแบบเข้าใจง่ายๆคือสนุกแล้วจบกันไปเป็นรายๆ มันก็ไม่แปลกนะเพราะผมยังไม่มีใครเป็นเจ้าของหัวใจ ที่ผ่านมายังไม่เคยมีใครทำให้ใจสั่นและอยากหยุดที่คนๆนั้นได้สักที

“สงสัยเพื่อนของเราสองคงโดนศรรักศักดิ์สิทธิ์ของกามเทพปักอกเข้าให้แล้วว่ะกูว่า อาการมันชี้ชัดหนักมากขนาดนี้กูว่ามันไม่น่ารอดพ้นจากห้วงแห่งความรัก มึงคิดเหมือนกับกูไหมวะเคน” ไอ้จิวเสนอหน้ามาอีกตัวหนึ่งแล้ว

“มึงยังจะต้องให้กูตอบอีกเหรอวะจิว”

เพื่อนผมสองคนนี้ปากมันไวพอกันเลย เราสามคนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนอนุบาลแล้ว และหนึ่งในนี้ก็คือลูกชายของเจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งคนๆนั้นก็คือไอ้จิวนี่แหละ ดีกรีมันเป็นถึงลูกชายคนเล็กของอธิการบดี ไอ้เคนบ้านมันทำเกี่ยวกับพวกขนส่งสินค้าทางเรือ ส่วนบ้านผมทำเกี่ยวกับการผลิตเครื่องมือทางการแพทย์ นอกจากธุรกิจของครอบครัวที่มั่นคงแล้ว เราสามคนยังร่วมหุ้นลงทุนทำร้านแต่งรถยนตร์แบบครบวงจร ถือเป็นงานอดิเรกควบคู่กับใจรักไปด้วย เมื่อมีความสุขกับสิ่งที่ทำผลลัพธ์มันเลยออกดีมาก

พออาจารย์ท่านบอกว่าเลิกคลาสได้เท่านั้นแหละ ผมก็เห็นหมูรีบเก็บข้าวของที่เอาออกมายัดลงใส่ในกระเป๋าสะพายอย่างรีบเร่ง เหมือนต้องการจะรีบไปให้พ้นๆ จากตรงนี้โดยเร็ว ปากเล็กๆ ก็ขยับท่องบทสวดอีกตามเคย

“คาบแรกของวันและเทอมก็เรียนไม่เป็นอันเรียนเลยฉัน ตัวก่อกวนก็เยอะจนน่าหงุดหงิดหัวใจที่สุด ฮือ... คนสวยอยากกรีดร้องให้ก้องโลก ไม่ใช่คนรักเรียนเป็นชีวิตจิตใจ แต่แบบนี้มันไม่โอเคเลยสักนิดสำหรับคนหัวเดียวกระเทียมลีบเช่นฉัน โดนลวนลามทั้งทางสายตาการกระทำ และคำพูด ใครมันจะมาฉีกยิ้มหวานได้ลงล่ะ ตัวการไม่ใช่ใครที่ไหนเลยนอกเสียจากแก๊งค์หน้าหล่อที่มาวอแวกับหมูแดงคนนี้ไงเล่าคนอื่นอาจจะชอบนะ แต่ฉันไม่ค่อยรู้สึกโอเคเท่าไหร่เลย คาบหน้าฉันต้องหาทางเลี่ยง”

ผมมองคนที่บ่นยาวเหยียดเป็นหมีกินผึ้ง หน้าตาบึ้งตึงหน่อยๆ เสียงหงุงหงิงฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง จะด้วยความลืมตัวหรืออะไรผมก็ไม่อยากจะคาดเดา แต่ผมมองว่าน่ารักมาก ช่างเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเป็นธรรมชาติเสียเหลือเกินผู้หญิงคนนี้ เก็บอาการหน่อยก็ไม่ได้เล่นปล่อยออกมาซะหมด

“เอามานี่ ฉันจะช่วยถือให้เธอเอง” ผมแย่งกระเป๋าสะพายใบขนาดย่อมมาถือเอาไว้ในมือของตัวเอง เพราะผมไม่ต้องการให้ยัยตัวเล็กนี่ต้องแบกของหนักไว้บนบ่าด้วย เดี๋ยวจากที่ตัวเตี้ยมากอยู่แล้วจะเตี้ยกันไปยกใหญ่

“นี่! นายบ้ารึเปล่าเนี่ย” เสียงสูงแหลมปรี๊ดของหมูทำเอาผมงงปนแสบแก้วหูครามครัน บ้าตรงไหนวะแค่จะช่วยถือกระเป๋าให้ น่าจะดีใจมากด้วยซ้ำที่คนอย่างขุนพลเอาใจถึงขนาดนี้ นี่อะไรตีหน้ายักษ์ใส่ซะอย่างนั้น ผู้หญิงนี่ช่างเป็นเพศที่เข้าใจยากมาก

“อะไร ทำหน้ายักษ์ใส่ฉันทำไมหมู มีอะไรรีบๆ พูดมาเลยจะได้เคลียร์ๆ ให้จบทีเดียว จะได้ไปสักที” ผมบีบจมูกโด่งน่ารักอย่างมันเขี้ยวปนหมั่นไส้ ขนาดโกรธยังน่ารักเลยให้ตาย ปากเล็กจิ้มลิ้มนี่ก็น่าชิมความหวานนัก

“ก็กระเป๋าสะพายใบใหม่คอลเลคชันล่าสุดที่ฉันเพิ่งถอยออกมาได้สองวันโดนกระชากไปอย่างรุนแรง ฮือ ใบนี้เกือบแสนห้าเชียวนะ คนป่าเถื่อนแบบนายจะไปเข้าใจอะไร และนายมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายลูกสาวของฉันห๊ะ!” โอ๊ย!! ไอ้ผมก็นึกว่าเรื่องอะไรร้ายแรงมากกว่านี้ซะอีก แค่กระเป๋าถูกกระชากแรงนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“ถ้ามันขาดหรือสึกหลอเดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่สิบใบเลย พอใจได้ยังอ่ะ แล้วเลิกทำหน้างอสักทีเหอะ มันยังไม่ทันจะขาดจริงสักหน่อยยัยเบ๊อะเอ๊ย! คนมองเธอเยอะแยะไม่อายเหรอทำยังกับเด็กโดนแย่งของเล่นแบบเนี้ย” คนอะไรบอกว่ากระเป๋าคือลูกสาวของตัวเองเด็กน้อยโคตรๆ ไอ้สองตัวที่มองอยู่เงียบๆ ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเลย ผู้หญิงหนอผู้หญิง ของสวยๆ งามๆ นี่แตะกันไม่ได้เลย คนอื่นผมคงมองว่าดัดจริตแต่กับคนนี้ความรู้สึกนั้นไม่มีเลย ยัยนี่ออกแนวบ้าๆ บอๆ ไม่ค่อยจะเต็มเต็งมากกว่า

“หึ! ฉันต้องสำรวจความเสียหายก่อนว่าลูกสาวฉันได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง แต่เอ๊ะ! แล้วทำไมนายต้องเอากระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ใส่กระเป๋าของฉันด้วยเนี่ย ของตัวเองก็ดูแลเอาเองสิ ฉันไม่อยากรับฝากของๆ ใครนะยะ” หมูแดงตั้งท่าจะยื้อแย่งกระเป๋าของตัวเองออกจากมือผม แต่ผมไวกว่าเยอะ ยกขึ้นสูงเหนือหัวยัยนี่ก็เอื้อมมือไขว่คว้าไม่ได้แล้วเกิดมาตัวเตี้ยกว่ามันเสียเปรียบอย่างนี้แหละ ผมยักคิ้วยั่วเลยได้ค้อนกลับมาซะวงใหญ่เลย

“เธอนี่พูดมากจังเลยนะแม่ลูกหมูตัวน้อย ไปกันได้แล้วอยากออกจากห้องนี้มากไม่ใช่ ? ฉันหิวข้าวจะตายอยู่แล้วเนี่ย เราเดินไปถามไป หรือตอบไปก็ได้ปะ ฉันไม่หายหน้าไปไหนหรอก ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ซักฟอกฉันหรอกน่า” ผมดึงข้อมือเล็กให้เดินตามมา ขืนยังยืนอยู่ตรงนี้คงจะอีกยาวนาน แค่ฝากของสำคัญไว้ในกระเป๋าจะอะไรกันนักหนา เจ้าของอย่างผมยังไม่คิดมากเลย

“ไม่เอานะนายขุน ฉันไม่อยากไป ยังไม่หิว กินข้าวมาแล้วด้วย เลิกเรียนแล้วก็สมควรแยกย้ายทางใครทางมันกันสิ นายจะมาบังคับให้ฉันไปไหนมาไหนตามใจของนายได้ยังไงกันขุน เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” หมูแดงทำเอาผมหงุดหงิดคูณสอง ทางใครทางมัน และยังจะมาตอกย้ำว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีก

“ทำไมเธอชอบดื้อด้านกับฉันนักวะหมู” ผมถามเสียงเนือยๆ แล้วเปลี่ยนจากจับข้อมือเล็กมาเป็นกอดคอหมูเอาไว้แทน ก้าวเดินไปพร้อมๆกัน เพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะเผลอตัวบีบข้อมือแรงไปลูกหมูดื้อจะเจ็บตัวเอาเปล่าๆ ผมไม่ชอบให้ใครขัดใจและน้ำอึดน้ำทนมีไม่ค่อยมากอยู่ นับว่าตอนนี้มีมากกว่าปกติเยอะเลย

“เอามือออกไปไอ้บ้าขุน!! นายเอาแขนมาคล้องคอฉันทำไม”เออ!! พยศมันเข้าไป พยศยังไงก็ไม่มีทางปล่อยหรอกโว้ย!! ดื้อด้านแบบนี้ไอ้ขุนชอบนักแหละ

“ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่อุ้มเธอเดินเองยัยขาสั้น”

“อะ...ไอ้บ้าขุน! ไอ้คนปากไม่ดี ล้อเลียนเพศแม่”

“หึ”

Kunpon End