บทที่ 615

"ฮุ่ยหราน หลานไม่ต้องมีเหตุผลมากก็ได้”

“หลานเป็นผู้หญิง บางครั้งก็ควรจะเอาแต่ใจบ้าง เชื่อในความรู้สึกของตัวเองเถอะ!”

“เวลาที่เจอเรื่องยาก ๆ ก็เคารพหัวใจของตัวเองแล้วเลือกตามนั้น”

“ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นแบบปู่ เสียใจไปตลอดชีวิต”

หลี่ฮุ่ยหรานนึกถึงประโยคสุดท้ายในพินัยกรรมท่อนสุดท้ายที่เขียนถึงเธอ ตอนนี้ความสับสนในดวงตาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความแน่วแน่มากขึ้น

โชคดีที่เพราะมีความฉลาดของหลี่ฮุ่ยหราน

หลี่ซื่อกรุ๊ปถึงได้มีอยู่อย่างทุกวันนี้

แต่ก็เพราะความฉลาดเช่นเดียวกัน มันถึงทำให้เธอไม่เชื่ออะไรง่าย ๆ แม้แต่คำพูดของหลินเฟิง

เธอเองก็เคยคิดและรู้สึกผิดมาก่อน

แต่ก็ถูกความรู้สึกในใจกลบมันลงไป

ก็เหมือนกับตอนนี้

ตัวเธอกำลังบอกว่าไม่ควรจะไปกับหลินเฟิงถ้าเกิดว่าเธอไปเรื่องที่จะต้องรับผิดชอบหลังจากนี้มีอีกมาก

แต่ว่า!

ในใจของเธอกลับปฏิเสธ เธออยากจะจับมือกับหลินเฟิง อยากมาก ๆ อยากจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว

“หึ...หึหึหึหึ…”

สุดท้ายท่ามกลางสายตาคนมากมาย เธอก็หัวเราะออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอหัวเราะออกมาอย่างใสซื่อและสะใจ

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันคิดอยู่ตลอดว่าฉันสู้ถังหว่านไม่ได้ตรงไหน ทำไมสิ่