Share

บทที่ 252

หลี่ฮุ่ยหรานถูกตบจนหน้าตางุนงง

“พูดจาซี้ซั้ว สร้อยเส้นนี้คุณพ่อของฉันเป็นคนมอบให้ฉันชัด ๆ ฉันดูแล้วเธอเป็นคนขโมยไปแน่นอน” เซี่ยงจื่อหลานขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด

สร้อยเส้นนี้ตัวเองเป็นคนมอบให้สวีเชา

สวีเชาจะมอบให้เธอได้อย่างไร?

หลี่ฮุ่ยหรานพูดด้วยสีหน้าไร้ความผิด “นี่จะเป็นไปได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้ฉันกับคุณเซี่ยงไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน จะขโมยสร้อยไปได้อย่างไรคะ?”

เทียนซิงกับตี้ส้าที่อยู่ข้าง ๆ ก็มองตากัน รู้สึกว่าที่หลี่ฮุ่ยหรานพูดก็มีเหตุผล

ก่อนหน้านี้พวกเธอทั้งสองคนไม่เคยเจอหน้ากัน หรือว่าหลี่ฮุ่ยหรานคนนี้สามารถหยิบของผ่านมิติได้เหรอ?

เซี่ยงจื่อหลานมุมปากกระตุก ถ้าหากสร้อยเส้นนี้ไม่ใช่หลี่ฮุ่ยหรานขโมยไป มีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวก็คือ สวีเชาเอาสร้อยเส้นนี้มอบให้หลี่ฮุ่ยหราน

แต่เธอไม่ยอมเชื่อว่าสวีเชาจะทรยศเธอ

พูดด้วยความมั่นใจว่าหลี่ฮุ่ยหรานเป็นคนขโมยไป

“ใครจะไปรู้ว่าเธอจะขโมยไปตอนไหน”

“ยังกล้าแก้ตัวต่อหน้าฉันอีก?”

เซี่ยงจื่อหลานตบใบหน้าของเธออีกครั้ง

“พูดมา สร้อยคอเส้นนี้เธอเป็นคนขโมยไปใช่ไหม?”

หลี่ฮุ่ยหรานน้ำตาไหลออกมา ความรู้สึกที่ถูกคนใส่ร้ายทำให้เธอทรมานอย่างมาก

เธออ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status