บทที่ 293

ถ้าเมื่อครู่ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกราวกับว่าถูกช้อนขึ้นมาจากห้องน้ำแข็ง และหนาวเย็นถึงกระดูก

เช่นนั้น ตอนนี้นางก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในเตาเผา

รู้สึกร้อนจนทนไม่ไหว

นางอยู่ใกล้เขามากเกินไป จนรู้สึกถึงหน้าท้องของเขา และผมสีเข้มของเขาก็ตกลงมาที่คอของนาง

“ท้องเริ่มใหญ่ขึ้นแล้วใช่ไหม?”

ทันใดนั้นมือใหญ่ของเซียวเย่หลันก็ยกปิดหน้าท้องของนาง ทำให้นางอดตัวสั่นไม่ได้ และอยากจะโดดหนีโดยไม่ลังเล

แต่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ นางจะหนีไปไหนได้

เซี่ยเชียนฮวันตอบเสียงสั่นว่า “มันใหญ่ขึ้นนิดหน่อย ดังนั้น...ท่านอย่าแตะซี้ซั้ว”

ดวงตาของชายผู้นั้นพลันเย็นชา

มือของเขาไม่อยู่นิ่ง ทุกๆ ที่ที่เขาสัมผัส ราวกับมีเปลวไฟเผาไหม้นาง ทำให้นางตัวสั่น

เซี่ยเชียนฮวันจับแขนเซียวเย่หลันไว้แน่น พลางคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่า “ผู้ชายล้วนเป็นสัตว์ป่า มือไม่มักอยู่ไม่สุข เจ้าไม่ควรเคลิบเคลิ้มไปกับเขา!”

ดังนั้น นางจึงหยิกขาของเซียวเย่หลัน

“ซี๊ด...”

เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แค่หยิกไม่นับเป็นอะไรได้ ทว่ามันดันกระทบกับบาดแผลส่วนอื่นไปด้วย นี่สิที่ทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกทรมาน

สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือ และกดหัวของเซี่ยเชียนฮวัน กัดฟั