บทที่ 314 ผมอยากเจอคุณ

ซูหราน......

เธอออกมาทำอะไร?

เธอกำลังมองมาทางนี้ เหมือนว่าสายตาของเธอจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

เมื่อซูอินนึกถึงตอนที่ตัวเองเพิ่งจะออกมาจากห้องของหยางซู จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอายขึ้นมา แต่ไม่นานก็รีบเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ฉันก็แค่จัดแจงห้องให้ลูกพี่ลูกน้องก็เท่านั้น”

ซูอินพยายามอธิบายเพื่อปกปิดพิรุธตัวเอง

แววตาของซูหรานกลับเป็นการมองเหยียด

เธอถอนสายตา ก่อนที่จะเดินกลับห้องไป ไม่คิดแม้แต่จะชายตามองเธอต่อด้วยซ้ำ

ในเวลานี้ ซูอินรู้สึกราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตบอย่างแรงเข้ามาที่ใบหน้าจนเกิดเสียงดังลั่น

นี่เธอหมายความว่ายังไงกัน?

ซูอินรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก อยากที่จะตรงไปคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมองตนแบบนั้น และมีสิทธิ์อะไรมาเมินเธอแบบนี้

แต่หลังจากก้าวไปข้างหน้าได้ไม่กี่ก้าว เธอก็กลับยังคงห้ามใจเอาไว้

หยางซูอยู่ในห้องพักแขก เย่ถิงเซิน เย่ซือเหยียน หรือแม้แต่คุณท่านเย่เองต่างก็อยู่ในห้องของตัวเอง

เมื่อใดก็ตามที่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นตรงบริเวณทางเดิน ทุกคนก็จะแตกตื่นทันที

สถานการณ์ปัจจุบัน ในสายตาของคุณท่านเย่มีเพียงซูหรานคนเดียวเท่านั้น

ยังไม่ถึงเวลาที่