บทที่ 243 คิดซะว่าเขาคือมันร้อนที่กลิ้งอยู่บนฝ่ามือ

ซูอินไม่เคยมีเจตนาดีต่อซูหรานเลยสักครั้ง

แต่ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นถึงหลานสาวของคุณปู่แท้ ๆ

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของซูหรานเมื่อไม่กี่วันก่อน เย่ถิงเซินก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำขึ้นว่า “หรานหราน ผมขอโทษนะ......”

คำขอโทษนี้ ทำให้ซูหรานรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย

“พี่เย่คะ ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องขอบคุณพี่ พี่ช่วยฉันมาตั้งสองครั้งติดแล้ว แต่ว่านะคะพี่เย่ ฉันไม่อยากทำให้พี่ต้องลำบากใจ เรื่องหุ้นส่วน ฉันจะคิดหาวิธีเองค่ะ”

สำหรับเย่ถิงเซิน เธอเข้าใจความลำบากใจของเขาเป็นอย่างดี

คุณท่านเย่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กจนโต ในใจของเขา คุณท่านเย่สำคัญที่สุด ในเมื่อคุณท่านเย่คือคนสำคัญ เช่นนั้นหลานสาวที่คุณท่านเย่ใส่ใจมากที่สุดก็สำคัญมากเช่นกัน

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เย่ถิงเซินรู้ว่าเธอกำลังเข้าใจผิด หัวใจของเขาก็กระตุกเล็กน้อย ร่องรอยของความรู้สึกผิดก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุด เย่ถิงเซินก็ยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ใช่ผมหรอก”

ซูหราน “......”

“ผมไม่ได้เป็นคนช่วยคุณ เรื่องหุ้นส่วนพวกนั้น เป็นฝีมือของคนอื่น” พอเย่ถิงเซินนึกถึงฟู่จิ้นหาน เขารู้สึกแปลกใจที่เขาช่วยซูหรานขนาดนี้ แต่