บทที่ 116 ใช่ครับ ผมรอคุณอยู่!

ในตอนแรกเขาไม่พอใจนิดหน่อย แต่ในไม่ช้า มุมปากของฟู่จิ้นหานก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

เธอน่าจะเหนื่อยจากเมื่อคืน

บางทีเมื่อกี้เธออาจจะแค่กำลังนอนอยู่ พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ไม่ทันดูว่าเป็นใคร ก็กดตัดสายไป จากนั้นก็นอนหลับต่อ

ฉากที่เขาคิดปรากฏอยู่ในหัวของฟู่จิ้นหาน ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ฟู่จิ้นหานมองดูเวลาครู่หนึ่ง และตัดสินใจรอจนกว่าเธอจะนอนจนเต็มที่ แล้วค่อยสั่งอาหารส่งไปให้เธอ

ระหว่างทาง ฟู่จิ้นหานก็ดูสดชื่นขึ้น

เย่ซือเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ในใจของเธอก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกดทับเอาไว้อยู่

ต้องบอกว่าเมื่อกี้เธอเองก็เพิ่งจะโดนเตือนมา ในเวลานี้การที่เธอเห็นว่าฟู่จิ้นหานหมกมุ่นอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้นค่อนข้างที่จะรับมือได้ยาก

เย่ซือเหยียนเองก็ไม่ได้รบกวนอะไรฟู่จิ้นหานอีก

เธอขอให้จี้เยี่ยนโจวพาเธอมาส่งจนถึงโรงแรมไห่เฉิง จากนั้นเธอก็ลงรถแล้วเดินจากไป

ฟู่จิ้นหานได้รับสายโทรศัพท์กะทันหันจากบริษัทแห่งหนึ่ง ช่วงนี้เขาทำงานที่ซิงหลานจิวเวลรี่มาโดยตลอด น้อยมากที่จะเข้าตึกฟู่ซือกรุ๊ป

ไม่ว่าจะมีเอกสารอะไร