"คิดถึง"หยางหยางกอดคอของไห่ถง และจูบหน้าของเธอหลายครั้ง ซึ่งทำให้หัวใจของไห่ถงละลายและเธอก็รักเด็กน้อยผู้น่ารักคนนี้มาก“พี่ ทำไมกลับมาช้าจัง ฉันทำอาหารไว้นานแล้ว”ไห่ถงอุ้มหลานชาย แล้วถามพี่สาว“คนงานปรับปรุงเสร็จช้า ฉันเลยกลับมาช้ากว่าปกติ ฉันคิดว่าจะกลับมาทำอาหารให้เธอ แต่เธอกลับทำอาหารเย็นไว้แล้ว”ไห่ถงพูด: "พี่ ฉันแค่เสียความรู้สึกนิดหน่อย ไม่ได้ป่วย ทำไมพี่ต้องทำอาหารให้ฉันด้วย"ไห่หลิงเดินไปดูภาพวาดของเธอซึ่งเป็นปิ่นปักผม“เธออารมณ์ไม่ดี ทักษะการวาดภาพของคุณเธอไม่ดีนัก หยุดวาดตอนนี้ดีกว่า”ไห่หลิงช่วยน้องเธอเก็บกระดานวาดภาพ “เธอไม่ออกไปเดินเล่นหน่อยเหรอ?”"ไม่อยากขยับเลยนอนไปหนึ่งวัน"พรุ่งนี้ออกไปเดินเล่นและอยู่บ้านทุกวันจะทำให้อารมณ์แย่ลงไปอีกไห่ถงพยักหน้า "ฉันจะกลับไปที่ร้านพรุ่งนี้ คำสั่งซื้อก่อนปีใหม่กำลังเพิ่มขึ้น"โรงเรียนจะไม่เปิดจนกว่าจะถึงวันจันทร์หน้าวันนี้เป็นวันศุกร์ฉวยโอกาสในวันหยุดสุดสัปดาห์สองวันนี้ เธอสามารถตรวจสอบสต็อกในร้านค้าหากมีบางอย่างที่ทำให้เธอเสียสมาธิ เธอจะไม่คิดถึงจ้านหยินที่โกหกเธออีกต่อไปถ้าไม่อยากก็อย่าโกรธ ถ้าไม่โกรธ อารมณ์ก็
ไห่ถงเดินไปเปิดประตู และทันทีที่เปิดออก หน้าของเธอโดนตบหนึ่งฉาบเธอรวดเร็วกว่า และจับมือนั้นไว้กลับกลายเป็นเย่เจียนี่เย่เจียนีคิดว่าคนที่มาเปิดประตูคือไห่หลิง ทันทีที่ประตูเปิด เธอก็ตบอีกฝ่าย แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเป็นไห่ถง ไห่ถงมีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้และมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว ดังนั้นเธอจึงไม่โดนตบ"เป็นเธองั้นเหรอ?""เธอมาทำอะไรที่นี่?"เย่เจียนีเห็นอย่างชัดเจนคือไห่ถงไห่ถงเหวี่ยงมือของเธอออกไปอย่างแรงและผลักเธอกลับไปสองสามก้าวเพื่อป้องกันไม่ให้เธอก้าวร้าวเกินไป“ไห่หลิงอยู่ไหน? บอกเธอออกมาสิ เธอกำลังล่อลวงสามีฉัน!”หลังเลิกงาน โจวหงหลินก็ออกจากบริษัทอย่างเร่งรีบโดยทิ้งเธอเอาไว้เย่เจียนีโกรธแล้วเพราะตระกูลไห่ มาที่บริษัทเพื่อตามหาโจวหงหลินและคนเหล่านั้นถึงกับเรียกโจวหงหลินว่าลูกเขยและน้องเขยแม้ว่าโจวหงหลินและไห่หลิงจะหย่ากันไปแล้ว แต่คนเหล่านั้นยังคงกล้าที่จะเรียกตัวเองว่าพี่เขยของโจวหงหลินได้ยังไง พวกเขาต้องการให้โจวหงหลินและไห่หลิงแต่งงานใหม่เหรอ?ครอบครัวแม่สามีมีความคิดเช่นนั้น และครอบครัวไห่ก็กล้าคิดแบบเดียวกันโดยปฏิบัติต่อเย่เจียนี ราวกับว่าเธอตายไปแล้ว?
คำพูดของเย่เจียนีเมื่อพูด เธอก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรนอกจากเรื่องไร้สาระเธอแค่โกรธก่อนหน้านี้ โจวหงหลินพูดเสมอว่าเมื่อเห็นก้อนไขมันอย่างไห่หลิงเดินไปทั่วบ้าน เขาแทบอยากจะอ้วกออกมากหลังจากการหย่าร้าง โจวหงหลินก็มาหาไห่หลิงครั้งแล้วครั้งเล่าและไห่หลิงก็ลดน้ำหนักลง เมื่อเทียบกับตอนที่เธอหย่าไห่หลิงลดน้ำหนักได้หลายสิบปอนด์ในเวลาเพียงสองเดือน ตอนนี้ ไห่หลิงยังคงเป็นสาวอ้วนหากเทียบกับนางแบบแต่สำหรับคนทั่วไป เธอกลับกลายเป็นคนมีเสน่ห์มากขึ้นเย่เจียนีคิดว่าโจวหงหลินมาหาไห่หลิง เพราะเธอผอมลงและดูดีกว่าขณะที่เธอเป็นในระหว่างการหย่าร้างมากไห่หลิงก็เดินเข้ามาเมื่อเห็นเธอ ใบหน้าของเย่เจียนีเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองขณะที่เธอจ้องมองไปที่ไห่หลิงและตะโกนว่า "ไห่หลิง ฉันไม่กลัวว่าป้าของเธอจะร่ำรวย หรือน้องเขยของเธอจะเป็นนายน้อยคนโตของตระกูลจ้าน ถ้าเธอกล้าล่อลวงสามีของฉัน ฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ"ไห่หลิงพบว่าเป็นเรื่องที่น่าขบขันอย่างยิ่งและพูด: "คุณเย่ คุณหวาดระแวง หลังจากที่ได้แย่งสามีของคนอื่น ตอนนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยใช่ไหม? กังวลอยู่ตลอดเวลาว่าจะมีคนแย่งเขาไปจากคุณหรือเปล่า?"“อาจจะมีคนสายตาสั้นต
“คุณเย่ ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ก็กลับไปถามสามีของคุณได้ แล้วมาถามน้องสาวฉันทำไม? สามีคุณเป็นเสนอหน้ามาหาพี่ฉันเอง ไม่ใช่พี่ฉันที่ไปหาเขา เธอควรจะคิดได้”ไห่ถงอดไม่ได้ที่จะพูดกับเย่เจียนี "ถ้าเธอกังวลเรื่องนั้น เมื่อเธอกลับไป เธอก็กลับไปหักขาสามีของตัวเองออก และทำให้แน่ใจว่าเขาจะอยู่เคียงข้างคุณในอนาคตเท่านั้น"“ไห่หลิง แกควรย้ายออกไปจากที่นี่ ย้ายไปให้ไกลๆ เพื่อที่แม่สามีของฉันไม่สามารถหาเธอเจอ และหงหลินจะไม่มาหาเธอ” เย่เจียนีเพิกเฉยต่อคำถากถางของไห่ถง ตอนนี้คนที่เธออิจฉามากที่สุดคือไห่ตงเธอไม่ได้สวยหรือสดใสเท่าตัวเอง แต่เธอก็สามารถแต่งงานกับนายน้อยคนโตของตระกูล จ้านได้โชคของเธอดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดเธอไม่เข้าใจสิ่งที่นายน้อยจ้านเห็นในตัวไห่ถงเย่เจียนีไม่ใช่คนเดียวที่คิดเช่นนั้น หลายคนไม่เข้าใจว่าทำไมไห่ถงเอาชนะใจนายน้อยจ้านและกลายเป็นคนที่เขารักได้อย่างไรก่อนที่ไห่หลิงจะพูดได้ ไห่ถงก็พูดด้วยความโกรธ: "ทำไมเธอถึงอยากให้พี่ฉันย้ายออกไป? ถ้าเธออยากอยู่ให้ไกล เธอก็ย้ายออกไปเอง เธอไม่กลัวเหรอว่าโจวหงหลินจะมาหาพี่ฉัน เธอควรย้ายออกไปให้ไกลๆ ดีกว่า ออกไปจากเมืองกวนเฉิง เขาจะได้ไม่กลับ
ไห่ถงวางสายวิดีโอคอลจ้านหยิน: "แม้แต่หยางหยางก็ไม่ยอมให้ฉันเห็น"เขาเสียใจที่ไม่ได้พูดกับหยางหยางต่อไป แต่อย่างน้อยถงถงก็จะได้ยินเสียงของเขาไห่หลิงมองไปที่น้องสาวเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร ตั้งแต่พาน้องสาวกลับมา เธอไม่เคยถามคำถามเลยสักคำ เธอรู้ว่าน้องสาวของเธอจะพูดเมื่อเธอพร้อมเมื่อเห็นหน้าลูกชายของเธอเต็มไปด้วยเมล็ดข้าว ไห่หลิงก็หัวเราะเบาๆ และช่วยเขาเช็ดออกหลังอาหารเย็น ไห่ถงต้องการออกไปข้างนอก"เธอกำลังจะไปไหน?"ไห่หลิงถามขณะล้างจาน“ฉันรู้สึกรำคาญและอึดอัด ฉันจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์”“พี่ ฉันจะเอาจักรยานไฟฟ้าพี่ไปขี่หน่อยนะ”“อย่าไปไกลเกินไป แบตอาจจะไม่หมด ถ้าหมดกลางทางก็ต้องเข็นจักรยานกลับ ใส่เสื้อโค้ตเพิ่ม ขี่รถแล้วลมจะแรง”"โอเค่"“และอย่าไปดื่มกับเสี่ยวจวิน จ้านหยินเป็นห่วงเธอ ฉันสัญญากับเขาว่าฉันจะไม่ปล่อยให้เธอขับรถไปรอบๆ อย่างไร้จุดหมายหรือออกไปดื่ม”เมื่อเอ่ยถึงคนขี้โกหกแซ่จ้าน อารมณ์ของไห่ถงก็แย่ลง เธอโกรธเขาแต่ก็ไม่สามารถลบเขาออกจากใจได้ ทุกสิ่งที่เธอทำทำให้เธอนึกถึงเขาเธอบ่นกับพี่สาวเธอว่า "พี่ ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่ แต่พี่ช่วยให้เขาควบคุมฉัน"“ฉันไม่ได้
ไห่ถงขี่ไปรอบๆ ละแวกบ้านกับหยางหยางสักสองรอบ จากนั้นพาเขาไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ในบริเวณใกล้เคียง ซึ่งพวกเขาซื้อขนมมากมายและนมหนึ่งกล่อง พวกเขากลับบ้านพร้อมของเต็มมือเธอจอดรถบริเวณทางเข้าอาคารที่ไห่หลิงเช่าอยู่ไห่ถงมองไปรอบๆ โดยสัญชาตญาณและไม่เห็นจ้านหยินอยู่ที่นั่น เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่อารมณ์ของเธอผสมปนเป"หยางหยาง ลงจากรถก่อน คุณน้าเข็นรถเข้าไปในโรงรถแล้วล็อคไว้"มีที่จอดรถสาธารณะที่ชั้น 1 ให้ผู้เช่าจอดรถได้ก่อนอื่น ไห่ถงลงจากรถโดยมีหลานชายอยู่ในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นจึงวางขนมที่เธอซื้อและกล่องนมที่ยัดไว้ใต้เก้าอี้ในรถของเด็กลงบนพื้นข้างๆ หยางหยางเด็กน้อยรู้สึกว่าป้าของเขาซื้อของเหล่านี้ให้เขากิน เขาจึงนั่งยองๆ ข้างถุงขนมทันที มือข้างหนึ่งคว้าถุง ส่วนอีกมือหนึ่งอยู่บนกล่องนม แสดงเจตนาปกป้องอาหารอย่างชัดเจน"หยางหยาง"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นโจวหยางหันหน้าไปและเห็นจ้านหยินยืนอยู่ข้างหลังเขา เขาดีใจจึงลุกขึ้นยืนตะโกนอย่างมีความสุขทันทีว่า “น้า”จากนั้นเขาก็อ้าแขนให้จ้านหยินมารับเขาขึ้นมาขณะที่ไห่ถงผลักจักรยานเข้าไปในโรงรถ เธอก็ได้ยินเสียงของ จ้านหยินและหันไปม
จ้านหยินละสายตาจากไห่ถงอย่างไม่เต็มใจและเดินตามพี่สะใภ้ออกไปอย่างเงียบๆหลังจากได้รับกระดาษและปากกาแล้ว ไห่ถงก็เขียนข้อความขอโทษพร้อมฝากชื่อและหมายเลขโทรศัพท์ไว้ โดยขอให้เจ้าของติดต่อเธอในวันรุ่งขึ้นเพื่อที่เธอจะได้จ่ายค่าซ่อมหลังจากเขียนโน้ต ไห่ถงสังเกตเห็นว่าไม่ได้ใช้งานล็อคกันขโมยของจักรยานไฟฟ้า เธอจึงวางโน้ตไว้ใต้ตัวล็อคบนที่วางเท้า หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว เธอก็ออกจากโรงรถเห็นแต่พี่สาวและหลานชาย โดยไม่มีจ้านหยิน“พี่ เขาไปแล้วเหรอ?”“เธอซื้อของเยอะมาก จ้านหยินอาสาช่วยยกมันขึ้นไปชั้นบน”ไห่ถงเม้มริมฝีปากของเธอและไม่พูดอะไรอีก“เธอบอกว่าจะไปขับรถเล่น แต่สุดท้ายก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ต เมื่อเธอกับหยางหยางไปช้อปปิ้ง ดูเหมือนเธอจะอยากขนของทั้งร้านกลับบ้านอยู่เสมอ”ไห่หลิงล้อเลียนขณะที่เธออุ้มลูกชายและขึ้นไปชั้นบน"เมื่อฉันรู้สึกแย่ ฉันจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตและซื้อของทั้งหมดในคราวเดียว ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"ไห่หลิงหัวเราะเบาๆ : "เธอกับหยางหยางเป็นหมูอ้วน แต่ก็ยังปฏิเสธที่จะยอมรับมัน"สองพี่น้องขึ้นไปชั้นบน และเปิดประตูเอาไว้จ้านหยินกำลังรอ สองพี่น้องอยู่ที่ประตูบ้าน
เมื่อคิดว่าไห่ถงนำถ้วยน้ำร้อนนี้ออกมาจากห้องครัวซึ่งร้อนมาก โดยไม่ทำให้ถ้วยแตกเลย สาเหตุหลักมาจากเธอต้องการให้เขาดื่มน้ำร้อนเพื่ออบอุ่นร่างกายเธอโกรธและมีสงครามเย็นกับเขา ตะโกนว่าเธอปฏิเสธที่จะให้อภัยเขา แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเธอกำลังบอกเขาว่าเธอไม่ได้โหดเหี้ยมเท่าที่เธออ้างความคิดนี้ทำให้จ้านหยินรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหยางหยางโน้มตัวมาข้างหน้า และจ้านหยินกลัวว่าน้ำร้อนจะหกใส่จึงรีบขยับมันไปข้าง ๆหยางหยางต้องการเปิดถุงขนมจ้านหยินช่วยเขาด้วยการดึงถุงขนมใบใหญ่ขึ้นมาแล้วเปิดออก"ขอบคุณครับคุณน้า"หยางหยางหยิบถุงมันฝรั่งทอดออกจากถุงแล้วมอบให้จ้านหยินแล้วพูด "น้าครับ นี่ให้น้ากิน คุณน้าบอกว่ามันอร่อย"แต่คุณน้าไม่ค่อยให้กินมันฝรั่งทอด โดยบอกว่า เด็กๆ กินมากเกินไปก็ไม่ดีทำไมคุณน้าถึงกินบ่อยได้?จ้านหยินหยิบถุงมันฝรั่งทอด และ หยางหยางก็หยิบขนมสองสามชิ้นออกจากถุงแล้วมอบให้จ้านหยินทั้งหมด หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นจากต้นขาของจ้านหยิน พยายามคว้าถุง ถือมันออกไป และพูดในปากของเขาว่า "นี่คือของหยางหยาง"ไห่หลิงยิ้มและช่วยลูกชายของเธอหยิบถุงขึ้นและพูดว่า "ลูกไม่หนักกว่าถุงใบนี้ด้วยซ้