ถังจวินเย่มองลูกชายครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า "นี่เป็นเรื่องของลูก แน่นอนว่าลูกมีหน้าที่ตัดสินใจเอง แม่แค่เตือนสองสามคำเท่านั้น แม่กลับบ้านล่ะ เดี๋ยวพ่อลูกกังวล และช่วงตรุษจีน พวกลูกสองคนจะกลับมาบ้านไหม?""คุณยายไม่ได้บอกแม่เหรอ? ผมจะพาถงถงกลับไปที่บ้านหลังเก่า เพื่อฉลองตรุษจีนในวันที่ 28"“บ้านเก่า โอ้ ลูกหมายถึงบ้านเก่านั่น ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณยายแวะไปมาบ้านเก่านั่นอยู่ทุกวันนี้”ปรากฎว่าลูกชายคนโตบอกว่า เขาจะพาไห่ถงกลับไปที่บ้านเก่าของตระกูลจ้านในช่วงตรุษจีน บ้านหลังเก่านั้นเก่าแก่มากและสะท้อนถึงความรุ่งโรจน์ของบรรพบุรุษตระกูลจ้าน“ลูกคิดจะเก็บเป็นความลับนี้ ไว้อีกนานแค่ไหน?”“คุณแม่ ผมคิดและวางแผนไว้แล้ว เมื่อถึงเวลาผมจะประกาศการแต่งงานของผมกับถงถงกับทุกคนในกวนเฉิง”จากนั้น ก็จะเตรียมจัดงานแต่งงานจ้านหยินมีภาพฝันที่สวยงามสำหรับอนาคต แต่เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ว่าความเป็นจริงจะสวยงามหรือไม่ถังจวินเย่พยักหน้าแล้วพูด: "แม่จะกลับแล้ว"“ค่อยๆ ขับรถนะ ครั้งหน้า ถ้าจะมาโทรหาผมก่อน อย่าทำให้ลูกสะใภ้ตกใจกลัว”ถังจวินเย่:“...อย่าทำให้ฉันเป็นแม่สามีที่ชั่วร้าย ไห่ถงกล้าพอที่จะเผชิญหน
ซางหวู่เหิงยังพูดอย่างเย็นชาทางโทรศัพท์: "ถ้าฉันไม่เจอนาย ฉันจะเปิดเผยตัวตนของนายต่อหน้าไห่ถงเอง หากนายปิดบังเรื่องอื่นไว้จากเธออื่น เธออาจจะไม่โกรธสักนิด แต่ถ้านายปิดบังเรื่องนายน้อยจ้านจากเธอไว้ ดังนั้นเธอจะโกรธเพราะเสี่ยวเฟยแน่นอน”ใบหน้าของจ้านหยินดูแย่ลงไปอีก และเขาพูดอย่างเย็นชา "ฉันบอกนายแล้ว ฉันจะไป รออยู่นั่นแหละ"เขากำลังถูกขู่จริงๆ!“ฉันเป็นญาติของนาย นายควรมาถึงก่อนเพื่อรอฉันใช่ไหม?”จ้านหยินสวนกลับอย่างเย็นชา "โรงแรมเจียห่าวเป็นของครอบครัวของนาย นายสามารถอยู่ที่นั่นได้ตลอดเวลา เปลี่ยนสถานที่ เจอกันที่โรงแรมกวนเฉิง ฉันจะรอให้นายในห้องสวีทแล้วกัน"“รู้สึกผิด? กลัว? ตั้งใจให้พี่ชายรออย่างนั้นเหรอ?”“ซางหวู่เหิง หยุดเรียกตัวเองว่าพี่ชายต่อหน้าฉัน”ซางหวู่เหิงหัวเราะ "จริงๆ แล้วฉันก็อายุมากกว่านาย และตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่า ไห่ถงเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วย นายต้องเรียกฉันว่าพี่ชาย เว้นแต่นายจะไม่ใช่สามีของเธอ ถ้าไม่เรียกก็ถือว่าไม่มีมารายาท"“ระวังไว้นะ ไม่งั้นฉันจะทำเรื่องยากสำหรับนายต่อหน้าไห่ถง”"นายกล้าเหรอ!"ซางหวู่เหิงหัวเราะอย่างไร้เหตุผลมากขึ้น “ทำไมฉันถึ
เขาต้องบอกรายละเอียดทุกอย่างที่คุยกับจ้านหยินทางโทรศัพท์ให้ภรรยาฟังอย่างละเอียด เพื่อจะให้เธอสบายใจและเคลียร์ข้อสงสัยเรื่องการเป็น "เกย์" ของตัวเองจ้านหยินได้รับโทรศัพท์จาซางหวู่เหิงเรียกให้ออกไปพบ แต่ไม่ได้บอกให้ไห่ถงรู้หลังจากที่เขาเข้ามาในวิลล่า สองสามีภรรยาก็นั่งดูทีวีบนโซฟาหลังจากสังเกตไปสักพัก ไห่ถงก็หาว และเขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะปิดทีวีและอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบนเมื่อเข้ามาในห้อง เขานอนกับเธอบนเตียงและพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน ขณะที่เขาพูด คนข้างๆ ก็หยุดพูด เขาหันหน้าไปมองเธอ และเธอเผลอหลับไปแล้วจ้านหยินลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วเรียกเบาๆ : "ถงถง ถงถง"ไห่ถงหลับสนิท ไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขาจ้านหยินรู้สึกโล่งใจ จูบเธอเบา ๆ จากนั้นจึงกระซิบ: "ราตรีสวัสดิ์นะ ถงถง"จากนั้นเขาก็ยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียงอย่างเงียบ ๆและห่มผ้าห่มให้ไห่ถง หยิบเสื้อคลุมของตัวเองออมา แล้วออกจากห้องไปหลังจากออกจากวิลล่า จ้านหยินได้โทรหาคนขับขบวนรถพิเศษและบอดี้การ์ด เพื่อให้พวกเขารอเขาที่ทางเข้าของโรงแรมเจียห่าวหากต้องการพบกับซางหวู่เหิง จะไม่สามารถแพ้อีกฝ่ายในแง่ศักดิ์ศรี
"ประธานจ้าน"บอดี้การ์ดพูดอีกครั้งจ้านหยินมองดูเขาเขาพูดว่า "ประธานซางสั่งไว้ว่า ต้อวให้ประธานจ้านซื้อด้วยตัวเองและอย่าให้บอดี้การ์ดไปทำแทน ด้วยวิธีนี้ จะแสดงให้เห็นถึงความจริงใจของประธานจ้านและความเคารพที่ประธานจ้านมีต่อคุณซางมากเพียงใด และยังพิสูจน์ว่าประธานจ้านรักญาติผู้น้องสมากแค่ไหนด้วยครับ"พูดอีกอย่าง ถ้าจ้านหยินไม่ได้ออกไปซื้อของด้วยตัวเอง ก็จะแสดงการไม่เคารพซางหวู่เหิง การไม่เคารพซางหวู่เหิงยังแสดงว่าความรักที่เขามีต่อไห่ถงนั้นยังไม่เพียงพอจ้านหยินรู้สึกโมโหมากกับข้อเรียกร้องของซางหวู่เหิง จนควันออกหู แต่ซางหวู่เหิงก็จี้ใจดำของเขาได้ถูกจุดจริงๆแม้ว่าไห่ถงและคุณนายซางจะไม่ได้รู้จักกันมาเป็นเวลานาน แต่พวกเขาก็มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดจ้านหยินไม่สามารถประมาทตระกูลซางได้จริงๆจ้านหยินไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังกลับและจากไปไปซื้อของขวัญมาให้กับซางหวู่เหิงซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ปิดไปตั้งนานแล้วจ้านหยินสามารถไปที่ร้านสะดวกซื้อ ซึ่งเปิดตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อซื้อของได้เท่านั้นเขาไม่ใส่ใจที่จะเลือกอย่างพิถีพิถัน เขาเข้าไปในร้านสะดวกซื้อพร้อมกับบอดี้การ์ด และคว้าของที่
ใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้านหยินเต็มไปด้วยความอับอาย เมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองหยิบขึ้นมาเขาถูกซางหวู่เหิงแกล้ง จากนั้นก็ไปช้อปปิ้งร้านสะดวกซื้อ โดยไม่ได้ดูว่าเขาหยิบอะไรมาบ้าง เขากวาดงทุกอย่างทุกอย่างจากชั้นวาง หยิบของมากเกินไป รวมถึงยังมีผ้าอนามัยหลายห่อปนอยู่กับของที่กวาดลงมาจากชั้นวางของ แต่เขาไม่ได้สังเกตเลย"คุณมีภรรยา"จ้านหยินโยนผ้าอนามัยกลับไปให้ซางหวู่เหิงซางหวู่เหิงระเบิดเสียงหัวเราะเสียงหัวเราะของเขา ทำให้จ้านหยินอยากจะกระโดดขึ้นมาตะครุบ แล้วบีบคอเขา!หลังจากต่อสู้กับซางหวู่เหิงมาหลายปี เขาไม่เคยรู้สึกอับอายต่อหน้าอีกฝ่ายขนาดนี้เลยซางหวู่เหิงหัวเราะอยู่นาน ก่อนที่จะหยุด เขาลูบท้องแล้วพูดกับจ้านหยิน: "จ้านหยิน นายอยากหัวเราะจนตาย เพื่อที่นายจะได้รับมรดกฉันใช่ไหม ฉันปวดท้องจากการหัวเราะมาก""ก่อนที่นายจะหัวเราะตัวเองจนตาย อย่าลืมเขียนพินัยกรรมโดยมอบทรัพย์สินทั้งหมดของนายให้ฉันด้วย แล้วนายจะหัวเราะมากแค่ไหน ก็ได้ตามที่นายต้องการ"ซางหวู่เหิงหัวเราะอีกครั้ง “ฉันสงสัยว่านายคงอยากไม่ได้ทรัพย์สินเล็กๆ น้อยๆ ของฉันหรอก ฉันไม่มีเงินมากเท่านายนี่”“ไม่ส่าจะเล็กแค่ไหนก็มีค่า ไม่
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จ้านหยินก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ: "จะหลีกเลี่ยงซางเสี่ยวเฟยอย่างไรนั้น ฉันคิดว่านั้นเป็นเรื่องที่นายควรจะต้องจัดการ"เขาไม่สามารถไปส่งชางเสี่ยวเฟยออกไปได้“ใช่ พวกเราต้องจัดการเอง ก่อนที่นายจะมา ช่วยส่งข้อความถึงฉันล่วงหน้าเพื่อที่ฉันจะได้หันเหความสนใจเสี่ยวเฟยไป และฉันจะอธิบายให้พ่อแม่ของฉันรู้ล่วงหน้า”จ้านหยินไม่คัดค้านเรื่องนี้เขาไม่ต้องการให้ซางเสี่ยวเฟยรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับไห่ถงในตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่หอมหวานที่สุดสำหรับพวกเขา และถ้าซางเสี่ยวเฟยรู้เรื่องนี้ ใครจะรู้ว่าเธอจะทำอะไรบ้าๆ อะไรบ้าง?“ก่อนตรุษจีน ฉันไม่คิดว่าจะมีเวลามา หลังตรุษจีนฉันจะหาเวลาไปเยี่ยมครอบครัวของนายกับไห่ถง”ไห่ถงสูญเสียพ่อแม่ของเธอไปทั้งคู่ และเธอก็ไม่เคยคิดญาติดีกับญาตินิสัยเสียที่บ้านเกิดนอกจากพี่สาวของเธอแล้ว ที่เดียวที่เธอจะไปเยี่ยมคือครอบครัวชางซางหวู่เหิงถามเขา: "ก่อนตรุษจีนนายจะทำอะไรอีก? บริษัทของนายไม่ได้หยุดวันที่ 24 หรอกเหรอ?"ชางซื่อกรุ๊ปก็มีตารางวันหยุดเช่นเดียวกัน เนื่องจากเป็นบริษัทขนาดใหญ่จึงยุ่งมาก พวกเขามักจะไม่เริ่มต้นวันหยุดจนกว่าจะถึ
บอดี้การ์ดเดินตามไปเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรสักคำ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงฝีเท้าของพวกเขา คงคิดว่าเป็นวิญญาณที่ผ่านไปมาก่อนเข้าลิฟต์ ซางหวู่เหิงก็หยุดฝีเท้าลง"จ้านหยิน"เขาพูดด้วยเสียงต่ำจ้านหยินหันศีรษะไปมองเขาหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซางหวู่เหิงก็พูด: "อย่าแย่งธุรกิจของฉันไปซึ่งๆ หน้า"จ้านหยินตอบอย่างใจเย็น "ตราบใดที่นายยังไม่ได้เซ็นสัญญา ก็มีโอกาสเสมอที่พวกเขาจะเปลี่ยนใจ บางคนถึงกับยอมยกเลิกสัญญาหลังจากเซ็นไปแล้ว นั่นเป็นเพียงวิถีในการทำงานของโลกธุรกิจ มันไม่ใช่ฉันกำลังฉกธุรกิจของนาย แต่ชางซื่อกรุ๊ปยังไม่แข็งแกร่งพอ ดังนั้นลูกค้าจึงเลือกจ้านซื่อกรุ๊ปแทน"“ธุรกิจก็คือธุรกิจ เรื่องส่วนตัวก็เป็นเรื่องส่วนตัว อย่าหวังว่าฉันจะยอมคุณง่ายๆ”ซางหวู่เหิงพูดไม่ออก “จ้านหยิน นายมีความกล้าจริงๆ”จ้านหยินยังคงเฉยเมย "แน่นอนว่าฉันมีความกล้า แต่... แต่งงานมาตั้บงหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกเลย ร่างกายนายมีปัญหา? ในฐานะที่นายเป็นญาติของไห่ถง ฉันจะได้แนะนำให้นายรู้จักกับหมอเทวดาที่จะช่วยรักษานายเอง""ฉันไม่มีอะไรผิดปกติ! ฉันกับภรรยาใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขและไม่รีบร้อนที่จะมีลูก"ซางหวู่เหิงโ
เช้าตรู่ขนาดนี้ ใครมากัน?หลังจากนั้นไม่นาน ไห่ถงลงไปก็พบกุญแจเปิดประตูบ้านหลักออกไปก่อนและเดินออกไป เห็นคนยืนอยู่ที่ประตูวิลล่าแต่ไกล ถือถุง 2 ใบในมือทั้งสองข้าง หน้าเหมือนคนส่งอาหาร“คุณหนูไห่ สวัสดีตอนเช้าครับ”ผู้จัดการโจทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม“คุณนี่เอง อรุณสวัสดิ์ค่ะ”ไห่ถงไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นผู้จัดการของโรงแรมกวนเฉิงผู้จัดการโจยกถุงในมือแล้วยิ้ม "คุณจ้านโทรหาผมเมื่อคืนนี้ เพื่อสั่งอาหารเช้าสองที่ให้มาส่งในเวลานี้ ผมจึงมาส่งแต่เช้าและรบกวนคุณหนูไห่"ไห่ถงคิดกับตัวเองว่า เธออยู่กับจ้านหยินเกือบทั้งคืน และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เขาจัดให้ผู้จัดการโจมาส่งอาหารเช้าเขามักจะรับประทานอาหารเช้าที่จัดส่งจากโรงแรมกวนเฉิงเสมอแม้ว่าเขาจะทำงานให้กับจ้านซื่อกรุ๊ปและได้รับส่วนลดที่โรงแรมกวนเฉิง แต่เขาก็ไม่ควรจะพึ่งพาบริการของพวกเขาเสมอไปใบหน้าของไห่ถงยิ้ม เปิดประตู ขอบคุณผู้จัดการโจ และรับอาหารเช้าทั้งสองที่ จากนั้นเธอก็ถาม: "ผู้จัดการโจ ราคาเท่าไหร่คะ ฉันจะจ่ายเอง"จ้านหยินบอกเธอว่าวิลล่าหลังนี้จ่ายแค่เงินดาวน์เท่านั้น และพวกเขายังมีค่าจำนองรายเดือนอยู่ แม้ว่าในเวลาต่อมาเขาจะเก็บ