ตอนนี้ยังไม่มีลูก สองสามีภรรยาก็สามารถใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลเมื่อมีลูก ค่าใช้จ่ายก็จะยิ่งสูงขึ้นไปอีก และการเลี้ยงลูกก็แพงมาก ไม่เช่นนั้นจะเรียกเด็กว่าเป็นเครื่องสูบเงินได้อย่างไร“ฉันก็มีรายได้เหมือนกัน สำหรับครอบครัวเล็กๆ นี้ฉันจะออกค่าใช้จ่ายในบ้านบางส่วนเอง คุณควรประหยัดเงินได้มากขึ้น หากพวกเรามีเงินออมมากพอ ก็เอาเงินไปจ่ายค่าบ้านที่ค้างไว้ก่อนเถอะ ยิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี จ่ายให้หมดแล้ว ก็จะโล่งใจเร็วขึ้น”เธอไม่ได้เสนอเงิน เพื่อช่วยเหลือเรื่องการจ่ายค่าผ่อนบ้านวิลล่าแห่งนี้ยังเป็นทรัพย์สินก่อนสมรสของจ้านหยิน และเขาจ่ายจำนองมาโดยตลอด เหมือนกับพี่สาวของเธอกับไอ้คนแซ่โจวเมื่อก่อนแม้ว่าเธอและจ้านหยินเพิ่งจะกลายเป็นคู่รักกัน และอยู่ในช่วงเวลาที่แสนหวาน ไห่ถงก็ควรหลีกเลี่ยงการเดินตามรอยพี่สาว นี่เป็นบ้านของเขา และเธอก็จะไม่คิดมาก แต่เธอก็จะไม่ช่วยผ่อนบ้านในกรณีที่ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาไม่ลึกซึ้งพอ หากต้องหย่าร้างกันในอนาคต และเรื่องการแบ่งทรัพย์สิน ก็จะมีแต่ทำให้เกิดข้อพิพาทแยกแยะให้ชัดเจนตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่าจ้านหยินวางคางบนไหล่ของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น: "ถงถง
“อีกไม่กี่วันบริษัทก็จะจัดประชุมประจำปี เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะเอาหนังสือเชิญกลับมาให้คุณ ในช่วงเย็นของงานคุณเปลี่ยนเป็นชุดราตรี ฉันจะกลับไปรับคุณหรือคุณจะขับรถไปที่นั่นเองก็ได้”“ทำไมฉันต้องเข้าร่วมการประชุมประจำปีของบริษัทของคุณด้วย ฉันไม่ใช่พนักงานของบริษัทของคุณด้วยซ้ำ”ไห่ถงไม่ชอบเข้าร่วมการประชุมเหล่านั้นแม้ว่าเธอจะไป ก็คงไปเพราะอาหารแต่ถ้าเธอไปกับจ้านหยิน เธอจะไม่สามารถดื่มด่ำกับอาหารได้อย่างอิสระ เหมือนที่เสี่ยวจวินพูดไว้ว่า งานเลี้ยงไม่สนุกเธออาจเชิญเสี่ยวจวินไปกินหม้อไฟแทนก็ได้“บริษัทอนุญาตให้เราอนุญาตพาสมาชิกในครอบครัวมาประชุมประจำปีได้ คนอื่นๆ จะพาครอบครัวมาได้ ฉันรู้สึกแปลกนิดหน่อยถ้าไม่พาครอบครัวไปด้วย”ไห่ถงมองเขาอย่างพูดไม่ออก“เย็นวันนี้ฉันต้องไปช่วยงานที่บริษัท ถ้าคุณรอให้ฉันไปรับอาจจะดึกหน่อย ฉันจะต้องทำงานให้เสร็จก่อนถึงจะมารับได้”“เอาล่ะ เมื่อถึงเวลาก็บอกฉันด้วย ฉันจะไปเอง คุณไม่จำเป็นต้องรีบกลับ เมื่อไปถึงทางเข้าบริษัทแล้ว คุณก็สามารถออกมาพบฉันได้ ฉันเดินเข้าไปด้วยตัวเองไม่ได้”จ้านหยินรู้สึกโล่งใจและพูด: "แน่นอน คุณเซินอาจจะอยู่ที่นั่นด้วย ประธานซูไ
ลู่ตงหมิงก้าวไปข้างหน้าและยื่นกังหันลมให้หยางหยางหยางหยางไม่รับกังหันลมจากเขา“ประธานลู่ หยางหยางมีของเล่นมากมายแล้ว”“ผมไม่ได้ซื้อของเล่นให้เขา ผมแค่เดินผ่านร้านขายของเล่น เห็นกังหันหมุนอย่างสวยงามที่ทางเข้า และคิดว่าหยางหยางคงจะชอบ วันนี้ลมแรงมาก ผมเลยซื้อมาให้เขา”ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เข้ามาที่นี่เขาอยู่ที่นี่เพียงเพื่อมอบกังหันลมให้กับหยางหยางลู่ตงหมิงยื่นกังหันลมให้ไห่หลิงแล้วพูด "คุณเอาให้หยางหยางเถอะ"ไห่หลิงคิดว่ามันเป็นแค่กังหันลม ไม่ใช่ของแพง เธอจึงยอมรับมัน ขอบคุณเขาแทนลูกชายของเธอ แล้วมอบกังหันลมให้กับหยางหยางหยางหยางรับมันลู่ตงหมิงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “หยางหยางกลัวผมอยู่เสมอ พอผมให้กังหันลมกับเขา เขาก็ไม่รับ แต่เมื่อเป็นคุณแล้ว เขาก็จะรับมันทันที”ไห่หลิงหัวเราะ: “ฉันเป็นแม่ของเขา ฉันอุ้มท้องเขามาสิบเดือนและดูแลเขามาตั้งแต่เกิด ถ้าเขาไม่สนิทกับฉัน แล้วเขาจะสนิทกับใครล่ะ?”ลู่ตงหมิงยิ้มกว้างและพูด: "เมื้อกี้ผมพูดผิดไปแล้ว"เขามองไปรอบๆ ร้านแล้วถาม: "คุณมาทำอะไรที่นี่ทุกวัน?"ร้านนี้สะอาดมากตอนนี้มันสะอาดมาก แต่พอรีโนเวทหลัตรุษจีนแล้ว ก็จะกลับมาเละเท
อย่างไรก็ตาม แม่โจวก็ไม่พอใจเนื่องจากลู่ตงหมิงเป็นประธาน แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาอาจจะมัวหมอง แต่เขาก็ร่ำรวยมากเมื่อเธอและลูกสาวไปที่ลู่ซื่อกรุ๊ปเพื่อรอไห่หลิง ทั้งคู่ใช้เวลาช่วงบ่ายหันหน้าไปทางอาคารสำนักงานของลู่ซื่อกรุ๊ปลูกชายของเธอบอกว่าลู่ซื่อกรุ๊ปก็เป็นหนึ่งในกลุ่มบริษัทหลักในกวนเฉิงเช่นกัน ซึ่งแข็งแกร่งกว่าบริษัทที่ลูกชายของเธอทำงานอยู่มาก ลูกชายยังบอกอีกว่าด้วยความสามารถของเขา เขาอาจจะไม่สามารถเข้าทำงานที่ลู่ซื่อกรุ๊ปในฐานะผู้บริหารระดับสูงได้น่าแปลกที่ไห่หลิงสามารถเข้าสู่ลู่ซื่อกรุ๊ปเพื่อทำงานได้ ซึ่งทำให้โจวหงหลินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาตระหนักได้ว่าตราบใดที่ไห่หลิงกลับมาทำงาน เธอก็ยังมีความสามารถมากพอโชคดีที่สองสามีภรรยาหย่ากันไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกภรรยาของเขาบดบังในอนาคตเย่เจียนีเป็นเลขาของเขา ดังนั้นจึงต้องพึ่งพาเขาเพียงคนเดียว ยิ่งเพิ่มความภาคภูมิใจในความเป็นผู้ชายขึ้นไปอีกลู่ตงหมิงเองก็ยังจำแม่โจวได้ด้วย เขาหยุด ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองที่เธอ และถามอย่างเย็นชา: "คุณมาทำอะไรที่นี่?"เขาเหลือบมองแม่ลูกที่อยู่ในร้านแล้วเตือนแม่โจวว่า "ร้านน
"หยางหยาง"ทันทีที่แม่โจวเข้าไปในร้าน เธอก็ยิ้มแย้มและหยิบรถของเล่นออกมาจากกระเป๋าข และพูดกับหยางหยาง: "หยางหยาง ดูสิ คุณย่าซื้อของเล่นให้เธอด้วยนะ""ย่า"หยางหยางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผู้ใหญ่ เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นปู่ย่าและพ่อ เขาก็ยังคงตะโกนเรียกพวกเขาไห่หลิงมีความไม่พอใจและความคับข้องใจต่อครอบครัวโจว แต่หลังจากการหย่าแล้ว เธอก็ปล่อยวาง หากครอบครัวโจวไม่ได้ก่อปัญหาให้กับเธอ ตอนนี้เธอก็สามารถใจเย็น เมื่อได้เห็นครอบครัวของสามีเก่าเธอไม่เคยพูดไม่ดีเกี่ยวกับครอบครัวสามีเก่าต่อหน้าหยางหยางยังไงซะ โจวหงหลินยังคงเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของหยางหยางไห่หลิงปล่อยหยางหยางไปแม่โจวเดินเข้ามานั่งยองๆ เจอหยางหยางแบบตรงๆ เธอมอบรถของเล่นให้ หยางหยางโดยหวังว่าจะเอากังหันลมไปจากมือของหยางหยาง ซึ่งเป็นของที่ลู่ตงหมิงมอบให้เธอรู้สึกไม่ถึงความไม่ชอบมาพากล และรู้สึกว่าลู่ตงหมิงเริ่มต้นเข้าหาผ่านทางหยางหยางสำหรับผู้หญิงที่หย่าและมรบลูก สิ่งที่สำคัญที่สุดในการหาบ่อน้ำที่สองคือผู้ชายจะยอมรับลูกของเธอและปฏิบัติต่อเขาอย่างดีหรือไม่หยางหยางเป็นหลานชายของสกุลโจว และไม่ควรเรียกลู่ตงหมิงว่า
“พวกเขายังอยากจัดงานแต่งที่โรงแรมในกวนเฉิง รู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ และพวกต้องจ่ายค่างานเลี้ยงด้วย นี่เป็นลูกสะใภ้แบบไหนกัน? มันเหมือนแต่งงานกับนักขุดทองเลย”แม่โจวบ่นว่า "ปัญหาคือเป็นภาระ"ไห่หลิงหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะ เมื่อแม่โจวพูดอะไรออกมา เธอก็ฟังไปแต่ไม่พูดตอบโต้อดีตแม่สามีจะมาหาเธอและบ่นเกี่ยวกับเย่เจียนี เพราะเธอต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากไม่ทางใดก็ทางหนึ่งถ้าเย่เจียนีโง่เขลาเหมือนไห่หลิงในตอนนั้น เต็มใจจ่ายค่าตกแต่งบ้านโดยไม่มีสินสอด อดีตแม่สามีของเธออาจจะมาวันนี้เพื่อโอ้อวดว่า ถึงแม้โจวหงหลินจะหย่าแล้ว แต่ก็สามารถหาภรรยาที่อายุน้อยกว่าและน่ารักกว่าได้อีกฝ่ายคงจะเยาะเย้ยเธอที่ทั้งน่าเกลียดและอ้วน บอกว่าไม่มีใครต้องการเธอหลังจากหย่ากับโจวหงหลิน“ไห่หลิง ช่วงนี้เธอประหยัดเกินไปเหรอ กินน้อยลงหรือเปล่า? แม่เห็นว่าเธอดูผอมลงมาก”“ป้า ฉันหย่ากับลูกชายของคุณแล้ว คุณไม่ใช่แม่สามีฉันอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นหยุดเรียกตัวเองว่าแม่ต่อหน้าฉันได้แล้ว”ไห่หลิงอดไม่ได้ที่จะพูดเมื่อได้ยินแม่โจวยังคงเรียกตัวเองว่าแม่แม่โจวหัวเราะ: "ฉันแค่ติดปากน่ะ ฉันเยังติดพูดอย่างนี้อยู่ ไม่ต้องประหยัดเกิน
“ไห่หลิง ฉันจะกลับก่อน แล้วมาหาเธอกับหยางหยางในวันอื่น”แม่โจวพูดเสร็จ ก่อนรีบออกจากร้านไปไห่ถงเดินตามหยางหยางออกไปนอกประตู มองแม่โจวขึ้นแท็กซี่แล้วจากไป เธอถ่มน้ำลายออกมาด้วยความรังเกียจด่าตามหลัง “เธอไม่เคยกระตือรือร้นที่จะไปเยี่ยมหยางหยางขนาดนี้เลย ตอนนี้จู่ๆ เธอก็รับบทเป็นคุณย่าที่แสนดี?”เมื่อเห็นรถของเล่นที่แม่โจวมอบให้หยางหยางก่อนกลับ เธอจึงหยิบมันจากมือของหยางหยางแล้วถามเขาว่า "หยางหยาง ชอบรถของเล่นคันนี้ไหม""ไม่ชอบ"หยางหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า "ผมมีรถของเล่นมากมายอยู่แล้ว"และสามารถวิ่งได้แต่รถของเล่นที่ย่าเขาซื้อมานั้นวิ่งไม่ได้“จะทิ้งมันหรือเปล่า?”หยางหยางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด: "ให้กับพี่เสี่ยวเป่าเถอะ"เขาคิดว่าถ้าพี่เสี่ยวเป่ามีรถของเล่นเป็นของตัวเอง คงจะไม่แย่งรถของเล่นเขาไปอีก“หยางหยาง ต่อจากนี้พี่เสี่ยวเป่าจะไม่แย่งของเล่นของเธออีกแล้ว หากเธอไม่ต้องการก็ทิ้งรถของเล่นคันนี้ได้ หรือจะให้เด็กคนอื่นได้ แต่ไม่ต้องให้กับเริ่นเสี่ยวเป่า”“งั้นให้พี่เจียเจีย”ไห่ถงอุ้มหลานชายกลับไปที่ร้านและถามพี่สาวว่า "พี่คะ ใครคือพี่เจียเจีย?"“ลูกสาวคนเล็กของเพื่อนบ้าน
ไห่ถงพูดว่า "เป็นเรื่องปกติที่พี่จะยังไม่คิดตอนนี้ ฉันกำลังพูดถึงอนาคต พี่ก็ยังสาวอยู่ ดังนั้นจึงไม่สามารถอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตใช่ไหม?""ทำไมล่ะ ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว ไม่ต้องดูแลคนแก่ ไม่ต้องยุ่งเรื่องแม่สามีหรือพี่สะใภ้ ฉันสามารถทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ และใช้เงินอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ และฉันก็มีอิสระที่จะทำอย่างนั้น"หลังจากได้รับอิสรภาพกลับคืนมา ในที่สุดไห่หลิงก็เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงถึงไม่อยากแต่งงานกันมากขึ้นเรื่อยๆไห่ถง "..."“ถงถง ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ตอนนี้ฉันสบายดีจริงๆ เธอไม่คิดว่าฉันจะมีความสุขมากขึ้นหลังจากการหย่าร้าง มากกว่าเมื่อก่อนเหรอ?”ไห่ถงพยักหน้า“เธออยากให้ฉันมีความสุขใช่ไหม?”"แน่นอนอยู่แล้ว""ถ้าอย่างนั้นอย่าพูดถึงการแต่งงานใหม่ต่อหน้าพี่เธออีก ฉันเพิ่งหลุดออกมาจากปัญหา ถงถง เธอไม่ต้องกลัวการแต่งงานนะ การแต่งงานของเธอแตกต่างจากฉัน และจ้านหยินดูเหมือนจะน่าเชื่อถือมากในตอนนี้"ไม่มีใครกล้ารับประกันว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในอนาคตหรือไม่“จ้านหยินไปทำงานแล้วเหรอ?”“ใช่”ไห่หลิงนำสายสะพายไหล่มาเตรียมอุ้มลูกชาย ปากก็พูดต่อ: "เตือนจ้านหยินให้สวมเสื้อผ้าหนาๆ