บทที่ 568

ซางหวู่เหิงถอนหายใจ

ใช่แล้ว ชีวิตย่อมมีเรื่องเสียใจอยู่เสมอ

......

ไห่ถงไปที่ห้องเช่าของพี่สาว เพื่อรับป้าเหลียงและหยางหยางขึ้นมา จากนั้นจึงกลับไปที่ร้านพร้อมกับจ้านหยิน

เธอไม่ได้นั่งรถของจ้านหยิน และจ้านหยินยืนกรานที่จะขับรถไปส่งธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่ทำตามเท่านั้น

เมื่อได้แม่มาอยู่เป็นเพื่อน หยางหยางก็ดีขึ้นมาและเต็มใจที่จะเล่นกับป้าเหลียงและไห่หลิงสามารถกลับไปทำงานที่บริษัทได้

ยังไงซะ หากยังไม่ผ่านช่วงทดลองงาน ก็จะไม่สามารถลาพักร้อนได้

ทันทีที่ถึงที่ร้าน จ้านหยินเตือนไห่ถงว่า "แหวนเพชร"

ไห่ถง: "... ฉันจะใส่ ฉันจะใส่มันทันที สัญญาว่าบนมือของฉันจะใส่มันไว้ตลอดในอนาคต"

จากนั้นเธอก็กลับไปที่แคชเชียร์และไขกุญแจเปิดลิ้นชัก แหวนเพชรอันล้ำหลบอยู่ตรงมุมลิ้นชัก

ใบหน้าของจ้านหยินเปลี่ยนเป็นสีดำในขณะที่กำลังมองดู

เธอเป็นคนสบายๆ แค่ไหนกัน

ไห่ถงหยิบแหวนเพชรออกมา แล้วสวมกลับเข้าไปที่นิ้วนาง

ถอดแหวนทองเมื่อคืน เธอได้ถอดออกก่อนออกเดินทางแล้วในวันนี้

"เห็นแล้วใช่ไหมคะ?"

ไห่ถงจงใจโชว์มือของเธอ

จ้านหยินพอใจ

"คุณรีบไปทำงานค่ะ เดี๋ยวจะสายแล้ว"

จ้านหยิน "..."

เร่งให้เขาไปตลอด!

เธอไม่อ