บทที่ 400

"คนแก่ต่อให้เกษียณอยู่บ้านแล้ว แต่ก็ยังทำธุรกิจเล็กๆ ที่ไม่ได้เหนื่อย แต่ก็ไม่ได้หวังกำไรมากมาย แต่ก็ช่วยคลายเหงา ทำให้พวกเขารู้สึกใช้เวลาได้อย่างคุ้มค่า"

"ผมก็เคยให้เงินพ่อกับแม่ แต่พวกท่านไม่รับ ให้ครั้งนึง พวกท่านก็จะใก้กลับคืนมาอีกเท่าตัว บอกให้ผมเก็บเอาไว้เลี้ยงดูภรรยา"

ไห่ถงนึกถึงครั้งก่อนที่เจอกัน ถึงแม้พ่อสามีจะเข้าสู่วัยชราแล้ว แต่ก็ยังอ่อนโยนสง่างาม ดูแลตัวเองดีมาก เป็นผู้ใหญ่ที่ภูมิฐานทรงคุณวุฒิคนนึง

แม่สามีแม้จะไม่ได้ชอบเธอเท่าไหร่ แต่ก็รักษามารยาทได้ดีเช่นกัน รวมถึงไม่เคยสร้างความลำบากให้กับเธอ น้ำเสียงที่ใช้พูดกับเธอก็นุ่มนวลไพเราะ แม่สามีดูแลตัวเองดีมากยิ่งกว่า ขนาดที่เธอยังคิดว่าถ้าเดินคู่กับแม่สามี คนอื่นอาจจะเข้าใจผิดว่าเป็นพี่น้องได้เลย

แต่งงานกันมาก็เป็นระยะเวลานึงแล้ว คนในครอบครัวที่ไห่ถงสนิทชิดเชื้อมากที่สุดก็ยังเป็นคุณยายจ้าน ที่เหลือก็ได้มีปฏิสัมพันธ์กันตอนที่เชิญมากินข้าวครั้งที่แล้ว หลังจากตอนนั้น คนในครอบครัวสามีจะปรากฎตัวให้เห็นก็ไม่บ่อยนัก ส่วนเธอก็ไม่รู้อีกว่าบ้านของสามีต้องไปยังไง

คุณยายกับเธอสนิทกันขนาดนั้น เวลาที่ถามคุณยายก็จะบอกชื่อภูเขาลูกนึง บอก