บทที่ 402

เธอจำไม่ได้เลยสักนิด

ดื่มไปแค่เบียร์สองขวด ถึงจะบอกว่าดื่มเบียร์แล้วจะทำให้เธอหลับลึก แต่นั่นก็ไม่นับว่าเมา ถ้าไม่เมาแล้วจะอ้วกได้ยังไง?

ไม่มีทางเป็นเพราะเธฮกินเข้าไปเยอะเลยหนักกระเพาะจนอ้วกมั้ง?

ไห่ถงสงสัยนิดหน่อย คิดได้ว่าแค่รูปวาดใบเดียวจ้านหยินไม่จำเป็นถึงขั้นต้องโกหกเธอ เธอก็ตอบกลับอ๋อไปคำนึง แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

ต้องเชื่อฟังที่พี่พูดซะแล้ว ต่อไปห้ามดื่มเหล้าเยอะ

"จะเอากลับมาไหม?"

"ยังเอากลับมาได้หรอ? ถึงเอากลับมาได้ก็เปื่อยเป็นผง ใช้งานไม่ได้แล้ว ไม่เป็นไร ไว้ฉันหาเวลาว่างวาดใหม่ก็ได้"

จ้านหยินพูดอย่างรู้สึกผิด "ผมไม่รู้ว่ารูปวาดนั้นสำคัญขนาดนั้น แค่ควานมือไปลวกๆ แล้วไปหยิบได้รูปของคุณเข้า ครั้งหน้าถ้าคุณวาดเสร็จอย่าวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง มันอยู่ใกล้เตียงเกินไป"

"อือ"

ไห่ถงคิดในใจ เรื่องแบบนี้จะมาเกิดขึ้นทุกวันก็คงไม่ใช่

เธอไม่ได้กินเหล้าทุกวันสักหน่อย

"คุณจ้าน ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกค่ะ ฉันไม่เก็บให้ดีเอง ไม่เป็นไร ฉันวาดใหม่ได้"

"ไม่งั้น ผมซื้อปิ่นของจริงไว้เป็นแบบร่างให้คุณ?"

ไห่ถงรีบปฏิเสธอ้อมๆ "ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันวาดแบบร่างเองได้"

จ้านหยินจึงได้แต่ยอมแพ้

ตอนนั้นเ