บทที่ 38

แต่ขอโทษนะ ความเป็นสามีภรรยาระหว่างพวกเขายังไม่ลึกซึ้งถึงขั้นนั้น

ถึงยังไงพวกเขาก็แค่ต้องใ้ช้ชีวิตด้วยกันให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน ต่อให้เขาจะโกรธเธอจะเป็นจะตายแค่ไหน ตราบใดที่เขาไม่ไล่เธอออกจากบ้าน เธอก็ไม่แคร์หรอก

ไห่ถงล้างจานชามเสร็จ ก็ทำความสะอาดห้องครัวต่อจนเรียบร้อย จากนั้นจึงออกไปถูบ้าน แล้วจบลงที่เธอออกไปนั่งเก้าอี้ชิงช้าที่ซื้อมาไว้ตรงระเบียง ลมยามค่ำคืนพัดโชยสวนกับเก้าอี้ที่แกว่งเบา ๆ ไห่ถงรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ระเบียงของเธอแทบจะกลายเป็นสวนดอกไม้อย่างสมบูรณ์แบบ ยิ่งมองดูต้นไม้ดอกไม้ที่เติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพพวกนี้ ไห่ถงก็ต้องถอนหายใจให้กับฝีมือสุดเนี๊ยบของจ้านหยินอย่างช่วยไม่ได้อีกครั้ง

เสียงฝีเท้าหนักอึ้งดังขึ้น และยิ่งเข้าใกล้ระเบียงมากขึ้นเรื่อย ๆ

เพียงชั่วอึดใจจ้านหยินก็ปรากฎตัวขึ้นที่ระเบียง เมื่อเห็นไห่ถงกำลังนั่งแกว่งชิงช้าอย่างสบายใจเฉิบ จ้านหยินก็ยิ่งหน้าบึ้งมากขึ้นกว่าเดิม

ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา แล้วยื่นกระดาษส่องแผ่นให้เธอ

"อะไรของคุณ?"

ไห่ถงถามด้วยความสงสัย

จ้านหยินไม่ตอบ แต่แสดงท่าทีชัดว่า อยากรู้ก็ดูซะสิ จะถามเพื่อ?

เธอรับกระดาษสองแผ่นนั้นมา ไห