แชร์

บทที่ 336

ไห่ถงงซื้อชุดสูทในราคามากกว่า 50,000 บาท และเธอก็จำแบรนด์ได้ งั้นก็มองไม่ผิด

ไห่ถงแอบยิ้มคนเดียว

จ้านหยินขยับมือทำอะไรเหล่านั้นเพราะเขาต้องการสวมเสื้อผ้าใหม่

ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณยายบอกว่า เขาค่อนข้างน่าเบื่อ ถ้าเธอซื้อเสื้อผ้าให้เขาเขาจะไม่ทิ้งมันแน่

สมกับเป็นหลานชายแท้ๆ คุณยายรู้จักเขาดีและรู้นิสัยของเขาชัดเจน

เมื่อพวกเขามาถึงโรงแรมกวนเฉิง เซินเสี่ยวจวินก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

ทุกคนก็เข้าโรงแรม

ผู้จัดการล็อบบี้ของโรงแรมจำจ้านหยินได้ และกำลังจะเรียกเขาว่า "นายน้อย" ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อจ้านหยินจ้องเขาด้วยสายตาที่น่ากลัว ผู้จัดการล็อบบี้ก็พูดว่า: "..."

เขาทำผิดอะไร?

ผู้จัดการล็อบบี้ไม่เพียงแต่ไม่กล้าเรียกอีกต่อไป แต่ยังไม่กล้าเดินตามด้วย เขาทำแค่ยืนอยู่ที่นั่นและมองจ้านหยินและคนอื่นๆ เดินจากไป

ม่รู้ว่าต้องใช้ไปเวลานานแค่ไหนก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากถูกตบไหล่

"นายน้อยสอง?"

เมื่อเห็นจ้านอี้เฉินผู้จัดการล็อบบี้ก็รู้สึกเหมือนเป็นคนช่วยชีวิต เขาคว้าจ้านอี้เฉินไว้ แล้วพูดด้วยเสียงเบา: "นายน้อยสอง ฉันเพิ่งเห็นคนที่ดูเหมือนนายน้อยคนโตมากครับ แต่ฉันไม่กล้าเรียกออกไป เพรา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status