บทที่ 242

ไห่หลิงกลับมาที่ร้านแล้ว แต่งานยังหาไม่ได้

จ้านหยินฟังโดยมีเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา

คุณยายมีน้ำเสียงแบบไหนกันแน่ มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นความยินดี

“ยายไม่พูดเรื่องไร้สาระกับหลานแล้ว หลานรีบมาทานอาหารทันทีหรือจะให้ยายบอกไห่ถง ว่าหลานเป็นนายน้อยของตระกูลจ้าน แล้วยายจะลากหลานขึ้นไปอยู่ในจุดที่หลานจะไม่อยากลงมาได้ ยังไงก็ขอบอกอะไรหน่อย ของขวัญที่ซางเสี่ยวเฟยต้องการให้หลาน นั้นถูกเอาไปจากไห่ถง สำหรับสิ่งนั้นคืออะไร หลานจะรู้ได้หลังจากที่หลานยอมรับมันมาไว้แล้ว”

จ้านหยินสีหน้าหมองกว่าเดิม

คุณยายสัญญากับเขาว่า จะไม่เข้าไปยุ่งกับธุระกงการของเขาและไห่ถง

แต่กลับข่มขู่เขาด้วยตัวตนที่แท้จริงของเขาแทน

เขาตัดสายโทรศัพท์ไป คุณยายจ้านไม่สนใจ เพราะเธอกำลังจะวางสาย

"นายน้อย คุณหนูซางไม่หลบครับ"

คนขับหันไปหาจ้านหยินแล้วพูด

จ้านหยินเงียบไปสักครู่ จากนั้นก็เปิดประตูและลงจากรถ

ซางเสี่ยวเฟยมีความสุขมากเมื่อเห็นเขาลงจากรถ เธอเดินตรงไปข้างหน้าพร้อมกับกล่องของขวัญที่มีนกฟีนิกซ์สองตัวที่อยู่ด้านใน ดวงตากลมโตที่สวยงดงามของเธอ มองดูใบหน้าหล่อเหลาของ จ้านหยินด้วยความหลงใหล แม้ว่าเขาจะหน้าตาตึงแค่ไหนก็