"หากพวกคุณเป็นคนธรรมดา ไม่สำคัญว่าจะเรียนกังฟูมาหรือไม่ ตอนนี้... ดีกว่าไหม ถ้าส่งหยางหยางไปเรียนกังฟู เพื่อที่จะป้องกันตัวได้บ้าง"จ้านหยินชอบหลานชาย อย่างหยางหยางมาก แถมยังคิดว่าหยางหยางเป็นคนที่มีความสามารถ และเมื่อเขาโตขึ้นอีกนิด ต้องการสั่งสอนหยางหยางให้ได้ดีตอนนี้ยังเป็นเพียงการสั่งสอนพื้นฐาน"ก็จริง ทำตามที่บอกเถอะ ที่รักขอบคุณนะ"จ้านหยินเต็มใจที่จะสั่งสอนหยางหยางให้กลายเป็นคนรอบรู้ทั้งด้านวิชาการและการต่อสู้ ไห่ถงรู้สึกดีใจกับหลานชาย และขอบคุณเขาอย่างจริงใจจ้านหยินอุุ้มหยางหยางไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างบีบจมูกของไห่ถงเบาๆ แล้วพูดว่า "คุณมักเรียกฉันว่าจ้านหยิน พอฉันหาอาจารย์ให้หยางหยาง คุณจึงเรียกฉันว่าที่รัก ในใจคุณหยางหยางสำคัญกว่าฉันมากใช่ไหม?"ไห่ถงยิ้ม "สำคัญเท่ากัน ไม่สิ คุณสำคัญกว่า คุณสำคัญกว่านิดหน่อย"หยางหยางน้ำหนักเท่าไหร่ เขาน้ำหนักเท่าไหร่ แน่นอนว่าเขาต้องสำคัญกว่าจ้านหยินไม่เข้าใจ ความหมายแอบแฝงจากคำพูดของเธอ และจ้องไปที่จมูกของเธอ “ฉันจะไม่อิจฉาหยางหยาง”"งั้นก็ดีแล้ว ถ้าต้องอิจฉาเด็กสามขวบ ในอนาคตก็ต้องอิจฉาคนไปหมดแน่""ถ้าเป็นลูกของฉันเอ
พวกเขาสองคนน่าจะเพิ่งกลับมาจากการช้อปปิ้ง โดยที่หยูหยินหยินจับแขนของคุณนายลู่ไว้ในมือข้างหนึ่ง และถือถุงหลายใบไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง“ตงหมิง แกกำลังจะออกไปข้างนอกหรือเปล่า?”คุณนายลู่ถามโดยสัญชาตญาณเมื่อเห็นลูกชายของเธอ“คุณแม่ คุณหนูหยู”ลู่ตงหมิงทักทายพวกเขาและพูด: “คุณแม่ ผมมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาให้ความบันเทิงกับแม่และคุณหนูหยู รอที่ห้องทำงานของผมหรือกลับบ้านก่อนก็ได้”"มีอะไรด่วนนักหนา?"คุณนายลู่ถามด้วยความเป็นห่วง"มันเป็นเรื่องด่วนจริงๆ"ไม่ว่าเรื่องจะยากลำบากแค่ไหน ลู่ตงหมิงก็ไม่เคยบอกคุณแม่ของเขา ไม่บอกแม่ว่าเขากำลังทิ้งงานไว้ข้างหลังเพื่อไปดูหยางหยางเขาเกรงว่าแม่จะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับไห่หลิงหลายคนเข้าใจผิดว่าเขาชอบไห่หลิงลู่ตงหมิงบอกว่าเขาชอบหยางหยางมาก แต่ไม่มีใครเชื่อ พวกเขาคิดว่าเขาต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหยางหยางล่วงหน้าและกลายมาเป็นพ่อเลี้ยงของเขาอย่างราบรื่น"เป็นเรื่องของบริษัทหรือเปล่า?"คุณนายลู่ถามอีกครั้ง"ครับ คุณแม่ ผมไปก่อนนะ" ลู่ตงหมิงโกหก“โอเค งั้นไปเถอะ แต่อย่าลืมกลับบ้านมาทานอาหารเย็นคืนนี้
"ช่วงนี้ฉันยุ่งกับการเตรียมงานแต่งงาน และผมนจะลาแต่งงานในอีกไม่นาน ประธานลู่มักจะถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนเสมอ"เลขาตอบได้อย่างสมบูรณ์แบบหยูหยินหยินไม่มีอะไรจะพูดลู่ตงหมิงไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาจากไป คุณแม่ของเขาและหยูหยินหยินจะถามคำถามมากมายกับเลขาของเขา โชคดีที่เลขาของเขาตอบคำถามเหล่านั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบและไม่ทำให้แม่ของเขาสงสัยอย่างไรก็ตาม คุณนายลู่และหยูหยินหยินจะไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันที่สวนสัตว์เพราะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขาเมื่อทราบว่าหยางหยางอยู่ที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้นแล้ว ลู่ตงหมิงจึงตรงไปที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้นทันทีเมื่อเขามาถึงหมิงหยวนฮวา การ์เด้น ทั้งจ้านหยินและซางหวู่เหิงก็จากไป มีเพียงผู้หญิงไม่กี่คนอยู่ที่บ้านซางเสี่ยวเฟยยังคงอยู่ที่นี่ลู่ตงหมิงโทรหาไห่หลิงหลังจากที่ไห่หลิงรับสาย เขาก็ถามว่า "ไห่หลิง คุณกับหยางหยางยังอยู่ที่บ้านน้องสาวของคุณไหม?""ใช่ ถงถงบอกว่าเธอจะพาเรากลับบ้านหลังจากที่เรากินข้าวเสร็จ ประธานลู่ยุ่งไหม""ฉันรู้แล้วว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น"ลู่ตงหมิงพูดอย่างใจเย็น "เรื่องทั้งหมดออกข่าวแล้ว ฉันเห็นในข่าวแล้วจึงถามจ้านหยิน ฉัน
"แค่กๆ"คุณยายจ้านกระแอมสองครั้ง และเมื่อลู่ตงหมิงมองเธอ เธอก็เตือนเขา: "ตงหมิง หยางหยางไม่กลัวพวกโจร แต่เธอต่างหากที่เขากลัว หยางหยางกำลังดิ้นรนที่จะลงมา"“ลุงลู่ ปล่อยผมไป”หยางหยางร้องเรียกอีกครั้งใบหน้าของเด็กน้อยบึ้งเป็นตูด เห็นได้ชัดว่าโกรธลุงลู่มีพละกำลังมากเกินกว่าจะดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขาได้ลู่ตงหมิงรีบวางเขาลง และคนอื่นๆ ก็ย่อตัวลงเช่นกัน แทนที่จะจับไหล่ของหยางหยางและพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "หยางหยาง ตราบใดที่เธอไม่เป็นไร นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด"หยางหยางกระพริบตาโตของเขา จ้องมองลู่ตงหมิงลุงลู่ดีกับเขาจริงๆเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจของลุงลู่ที่มีต่อเขา ไม่ได้แค่หยอกล้อเขา แต่ชอบเขาจริงๆหยางหยางยกมือเล็กๆ ของเขาขึ้นและสัมผัสแผลเป็นบนใบหน้าของลู่ตงหมิงอย่างอ่อนโยน แล้วก็ดึงมือกลับ ดูเหมือนหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าลู่ตงหมิงไม่แสดงอาการเจ็บปวดใดๆ เขาก็เอื้อมมือออกไปและสัมผัสแผลเป็นอีกครั้ง"ลุงลู่ เจ็บไหม?""ไม่เจ็บแล้วล่ะ"เมื่อก่อนตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บ มันเจ็บมาก เลือดของเขาโชกใบหน้าหล่อๆ ของเขา แทำให้ขาของแม่ของเขาอ่อนแรง เธอคิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาห
ลู่ตงหมิงนั่งลงบนโซฟาและถามว่าเกิดอะไรขึ้น"ดูเหมือนว่าเป้าหมายของพวกเขาคือการเอาตัวหยางหยาง"สัญชาตญาณของลู่ตงหมิงก็เหมือนกับของไห่ถงและสามีของเธอ"ไห่หลิง เธอจำได้ไหมว่าพวกเขาหน้าตาเป็นยังไง เธอวาดรูปร่างหน้าตาของพวกเขาได้ไหม ฉันจะให้ใครสักคนตามหาพวกเขา"แม้ว่าลู่ตงหมิงจะไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบนท้องถนนแล้ว แต่ตำนานของเขายังคงหลงเหลืออยู่ หากเขาต้องการความช่วยเหลือ คนเหล่านั้นก็ยังคงให้การสนับสนุนเต็มที่เหมือนเช่นเคย"พวกเขาทั้งหมดสวมหน้ากากสีดำและแว่นกันแดด ดังนั้นฉันจึงมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา ฉันรู้แค่ว่าพวกเขาสูงและแข็งแกร่ง ไม่เหมือนโจรทั่วไป พวกเขาดูเหมือนบอดี้การ์ดมากกว่า"จ้านหยินมีทีมบอดี้การ์ดอยู่กับเขาเสมอ และไห่หลิงก็คุ้นเคยกับการเห็นรูปร่างที่น่าเกรงขามของบอดี้การ์ดน้องเขยของเธอ เธอรู้สึกว่าคนร้ายดูเหมือนบอดี้การ์ดดวงตาของลู่ตงหมิงมืดลง และเขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นต่อคำพูดของไห่หลิง หลังจากถามรายละเอียดเพิ่มเติมก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วแม่ของเขาโทรมาอีกครั้งลู่ตงหมิงตงดูหมายเลขและไม่รับสาย เขานั่งทานอาหารเย็นกับทุกคนอย่างใจเย็น“ตงหมิง ใครโทรมาหาคุณ ทำไ
"คืนนี้แกบอกว่าจะกลับมาทานข้าวเย็น นี่มันกี่โมงแล้ว? ทำไมยังไม่กลับอีก?"คุณนายลู่เร่งเร้าลูกชายว่า "รีบกลับมาเถอะ หยินหยินทำอาหารโปรดให้ลูกตั้งหลายจาน แม่ชิมแล้วอร่อยมาก เทียบเท่าเชฟโรงแรมห้าดาวเลย""คุณแม่ ผมไม่กลับไปกินข้าวเย็นหรอก ผมยังทำธุระไม่เสร็จเลย แม่ก็กินข้าวกับคุณหนูหยูไปก่อนนะครับ คุณแม่ คุณหนูหยูเป็นแขกที่บ้านเรา ดังนั้นอย่าให้เธอทำอาหารในครัวเลย นั่นไม่ใช่การต้อนรับแขกที่ดี"คุณนายลู่ขมวดคิ้ว “แกยังไม่เสร็จงานเหรอ ถึงยังไม่เสร็จ แกก็ยังต้องกินข้าวอยู่ดี มันมืดแล้ว กลับบ้านมากินข้าวเย็นก่อน แล้วค่อยทำงานต่อทีหลังก็ได้”"คุณแม่ ผมกินข้าวเสร็จแล้ว ผมกินข้าวข้างนอกไป”คุณนายลู่: “...แต่หยินหยินทำอาหารไว้เยอะมาก”"โชคดีครับแม่"คุณนายลู่พูดไม่ออกเธอโกรธมากจนแทบจะสติแตกเธอพยายามอย่างมากเพื่อสร้างโอกาสให้ลูกชาย แต่เขาก็หลีกเลี่ยงโอกาสเหล่านี้ทุกเมื่อที่เป็นไปได้ และเมื่อเขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาก็ผลักไสพวกเขาออกไปหยูหยินหยินเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมมาก และพวกเขารู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว หากพวกเขาใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น พวกเขาจะต้องจุดประกายความรู้สึกอะไรบางอย่าง"ตงหมิ
ยังไงก็ตาม เธอคนนั้นต้องอยู่ระดับเดียวกับตระกูลลู่ของพวกเขา"หยินหยินยังคงเหมาะสมที่สุด เด็กคนนั้นไม่ยอมให้โอกาสเธอด้วยซ้ำ ถ้าเขาเข้ากับหยินหยินได้ดี บางทีผลลัพธ์ก็อาจจะเกิดขึ้น ฉันจะไปที่จ้านซื่อกรุ๊ปพรุ่งนี้"คุณลู่ถามเธอ: "คุณจะไปทำอะไรอยู่ที่จ้านซื่อกรุ๊ป?""ตงหมิง จ้านหยิน และซูหนานเป็นสามเกลอที่สนิทกัน และพวกเขามีความสัมพันธ์ที่แน้นแฟ้นที่สุด จ้านหยินและซูหนานต่างก็มีคนรักและได้ลิ้มรสความหวานของความรักแล้ว ฉันไปหาพวกเขาเพื่อขอให้พวกเขาคุยกับตงหมิง และโน้มน้าวให้ตงหมิงให้โอกาสหยินหยิน"“ในฐานะพ่อแม่ สิ่งที่เราพูดอาจจะไม่เข้าถึงเขา แต่เขาอาจจะฟังเพื่อนๆ ของเขา ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังพักอยู่ที่บ้านของจ้านหยิน ที่รัก ช่วยหาหมายเลขโทรศัพท์ของจ้านหยินให้ฉันหน่อย ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้ ไม่ต้องรอจนถึงพรุ่งนี้”คุณนายลู่ตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากจ้านหยินและซูหนาน“จ้านหยินพูดไม่เก่ง แย่กว่าลูกชายของคุณเสียอีก โทรหาซูหนานแทนดีกว่า เขาพูดจาไพเราะ และมีโอกาสดีกว่าที่เขาจะโน้มน้าวตงหมิงได้”“ใช่ ใช่ คุณพูดถูก ฉันจะโทรหาซูหนาน”ซูหนาน: … ฉันคือคนที่ทุกคนนึกถึงหรือเปล่า!ทุกคนมาหาฉันเมื่อ
หลังจากที่เขาปิดประตู ไห่ถงก็หาวและกลับไปนอนบนเตียง นอนลงและหลับตาเพื่อพักผ่อนเธอตั้งใจจะรอจ้านหยินและอยากรู้ว่าการวิเคราะห์และการสืบสวนของจ้านหยิน ซางหวู่เหิง และซูหนานเป็นอย่างไรบ้างต่อมาก็มีลู่ตงหมิงอีกคนหลังจากออกจากหมิงหยวนฮวา การ์เด้นแล้ว ลู่ตงหมิงคงไปหาจ้านหยินหลังจากนั้นไม่นาน จ้านหยินก็ออกมาจากห้องน้ำไห่ถงได้ยินเสียงฝีเท้าและลืมตาขึ้นเห็นว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อ ผมของเขาเปียกโชกเธอลุกขึ้นนั่งทันที ลุกจากเตียง และหยิบผ้าขนหนูสะอาดขึ้นมา เธอกดชายคนนี้ที่ไม่รู้วิธีการเป่าผมลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็เริ่มเป่าผมให้เขาเหมือนที่แม่แก่ๆ เธอเช็ดผมเขาไปพร้อมกับดุเขา “สระผมตอนดึกๆ แล้วไม่เช็ดด้วยผ้าขนหนูด้วยซ้ำ ผู้ชายอย่างพวกคุณมีผมสั้นมาก แค่ผ้าขนหนูแห้งก็เช็ดผมให้แห้งได้แล้ว”"คุณขี้เกียจเกินกว่าจะเช็ดมัน ดูพื้นสิ มันเปียกหมดเลย"จ้านหยินสนุกกับการดูแลของภรรยาและปล่อยให้เธอพูดจาเรื่อยเปื่อยหลังจากวันที่เหน็ดเหนื่อยข้างนอก เมื่อกลับถึงบ้านและได้ยินเธอบ่น เขารู้สึกสบายใจมากจริงๆเขาคงแตกต่างจากคนอื่นๆคนอื่นกลับบ้านมาเพราะกลัวภรรยาบ่น แต่เขาชอบให้ภรรยาบ่นเ