บทที่ 1181

"แค่กๆ"

คุณยายจ้านกระแอมสองครั้ง และเมื่อลู่ตงหมิงมองเธอ เธอก็เตือนเขา: "ตงหมิง หยางหยางไม่กลัวพวกโจร แต่เธอต่างหากที่เขากลัว หยางหยางกำลังดิ้นรนที่จะลงมา"

“ลุงลู่ ปล่อยผมไป”

หยางหยางร้องเรียกอีกครั้ง

ใบหน้าของเด็กน้อยบึ้งเป็นตูด เห็นได้ชัดว่าโกรธ

ลุงลู่มีพละกำลังมากเกินกว่าจะดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขาได้

ลู่ตงหมิงรีบวางเขาลง และคนอื่นๆ ก็ย่อตัวลงเช่นกัน แทนที่จะจับไหล่ของหยางหยางและพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "หยางหยาง ตราบใดที่เธอไม่เป็นไร นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด"

หยางหยางกระพริบตาโตของเขา จ้องมองลู่ตงหมิง

ลุงลู่ดีกับเขาจริงๆ

เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจของลุงลู่ที่มีต่อเขา ไม่ได้แค่หยอกล้อเขา แต่ชอบเขาจริงๆ

หยางหยางยกมือเล็กๆ ของเขาขึ้นและสัมผัสแผลเป็นบนใบหน้าของลู่ตงหมิงอย่างอ่อนโยน แล้วก็ดึงมือกลับ ดูเหมือนหวาดกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าลู่ตงหมิงไม่แสดงอาการเจ็บปวดใดๆ เขาก็เอื้อมมือออกไปและสัมผัสแผลเป็นอีกครั้ง

"ลุงลู่ เจ็บไหม?"

"ไม่เจ็บแล้วล่ะ"

เมื่อก่อนตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บ มันเจ็บมาก เลือดของเขาโชกใบหน้าหล่อๆ ของเขา แทำให้ขาของแม่ของเขาอ่อนแรง เธอคิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาห