หนิงอวิ๋นชูยิ้มและพูด: "หากนายหญิงไว้ใจฉัน ฉันจะช่วยจัดดอกไม้ให้"เธอวางไม้ค้ำยันลงและเริ่มจัดดอกไม้ให้ไห่ถงเมื่อเห็นเธอทำงานอย่างสบายๆ ไห่ถงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "คุณหนูหนิง คุณจำตำแหน่งของดอกไม้แต่ละดอกได้งั้นเหรอ?"ในขณะที่จัดช่อดอกไม้ หนิงอวิ๋นชูตอบ: "เนื่องจากฉันมองไม่เห็น ฉันจึงต้องพึ่งความจำ ฉันจ้างพนักงาน และทุกครั้งที่พวกเขาเติมสต็อก พวกเขาจะจัดดอกไม้และบอกฉันว่าดอกไม้แต่ละประเภทวางอยู่ที่ไหน""ร้านดอกไม้แห่งนี้เปิดมาหลายปีแล้ว ฉันจำทุกอย่างได้ และฉันไม่เคยทำผิดพลาด"ไห่ถงมองเข้าไปในดวงตาของหนิงอวิ๋นชูและถามอย่างลังเล "คุณหนูหนิง ดวงตาของคุณรักษาได้ไหม?"รอยยิ้มของหนิงอวิ๋นชูหายไปเล็กน้อยขณะที่เธอพูด: "ฉันสูญเสียแสงสว่างไปเพราะป่วยหนัก เป็นเรื่องดีที่ฉันสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ แล้วถ้าฉันมองไม่เห็นก็คือไม่เห็น ดีแล้วที่ฉันยังมีชีวิตอยู่"จู่ๆ เธอก็สูญเสียการมองเห็น เธอรู้สึกอึดอัดจนแทบจะคลั่งแต่เธอก็ไม่สามารถคลั่งได้ และเธอก็ไม่สามารถละทิ้งชีวิตแบบนี้ได้ เธอจึงอดทนและเอาชีวิตรอดมาได้จากแสงสว่างสู่ความมืด เธอเริ่มชินกับมันเมื่อมองโลกด้วยหัวใจ เธอพบว่าการมองเข้าไปในห
ไห่ถงฝืนยัดเงิน 1000 บาท ให้หนิงอวิ๋นชู หลังจากแตะธนบัตรสองใบด้วยมือของเธอ หนิงอวิ๋นชูก็ส่งธนบัตรใบหนึ่งคืนให้ไห่ถงแล้วพูด: "ถ้านายหญิงยืนกราน ฉันก็จะเอาครึ่งหนึ่งของราคา"เมื่อทราบว่าทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกันและยังไม่ใช่เพื่อนกัน ไห่ถงจึงไม่ดื้อดึงอีกต่อไป เธอรับเงินหนึ่งร้อยหยวนคืนจากมือหนิงอวิ๋นชูแล้วยิ้ม "คุณหนูหนิง ขอบคุณมาก ดอกไม้ที่นี่สวยมาก หากฉันต้องการพวกมันในอนาคต ฉันจะมาหาคุณเพื่อซื้อดอกไม้"หนิงอวิ๋นชูยิ้ม: "ยินดีเสมอ ถ้านายหญิงต้องการอะไรในอนาคต โปรดโทรหาฉันล่วงหน้า บอกฉันด้วยว่าดอกไม้สำหรับใคร ฉันจะจัดเตรียมและห่อให้คุณ ด้วยวิธีนี้ คุณสามารถมารับได้ในทันทีเมื่อคุณมาถึง"ขณะที่กำลังพูดอยู่ เธอก็หันหลังแล้วเดินไปที่แคชเชียร์ เธอค่อยๆ คลำหาทางด้านหลังอย่างระมัดระวัง เปิดลิ้นชักและหยิบกล่องนามบัตรออกมา เธอหยิบหนึ่งกล่องออกมาแล้วยื่นไปทางไห่ถง"นายหญิง นี่คือนามบัตรของฉัน"ไห่ถงเดินเข้ามา หยิบนามบัตร และพูดว่า "ฉันจะโทรหาคุณเมื่อฉันต้องการในอนาคต คุณหนูหนิง ฉันขอตัวก่อน""เดินทางปลอดภัยค่ะ นายหญิง"หนิงอวิ๋นชูคลำหาทางออกจากแคชเชียร์และพาไห่ถงออกจากร้านดอกไม้ด้วยตัวเอง เม
จ้านอี้เฉิน: "...ฉันเพิ่งจะคุยเรื่องต่างๆ กับประธานจ้านเสร็จ และบังเอิญบังเอิญเจอพวกคุณสองคน แถมเธอยังเป็นน้องสะใภ้ของฉันด้วย สมควรแล้วที่ฉันจะได้ลิ้มรสอาหารที่เธอเอามาให้ ถึงแม้ว่าฉันจะกินไม่มากก็ตาม"เลขาจ้าวหัวเราะลั่นกว่าเดิม "และนั่นคือสาเหตุที่รองประธานถูกประธานจ้านไล่ออก"กล้าแย่งอาหารจากปากเสือ ก็เพราะว่ารองประธานจ้านเป็นน้องชายของประธานจ้านนั่นแหละ ทั้งสองคนจึงไม่โกรธเคืองกับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้จ้านอี้เฉินเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ก็เพราะว่าเขามีภรรยาแล้วไง เรื่องอะไรล่ะ ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะหาภรรยาไม่ได้เหมือนกัน"“รองประธานจ้าน คุณสามารถแต่งงานกับคนที่นำอาหารมาให้คุณทุกวันได้ ทำให้พวกเราคนโสดอิจฉาจนแทบคลั่ง”จ้านอี้เฉินสำลัก คุณยายของเขาเลือกคนตาบอดให้เขา ยายจะทำอาหารให้เขาได้ยังไง เขาทำอาหารให้เธอกินได้เยอะมาก“ประธานซู่ยิ้มแย้มตลอดเวลาในช่วงที่ผ่านมา เดินไปมาอย่างกระฉับกระเฉง ดูเหมือนว่าความรักจะเป็นสิ่งที่สวยงามจริงๆ”จ้านอี้เฉินดึงเน็คไทของเลขาจ้าวและพูดว่า "เมื่อนายมีแฟนแล้ว เมื่อไหร่ ค่อยกลับมาบอกฉันว่าความรักนั้นสวยงามแค่ไหน"เลขาจ้าวเองก็ยังเป็นหนุ่มโสด“ฉันเทียบ
ไห่ถงรับถุงที่ประณีตหลายใบที่เขาส่งมาและถามเขาอย่างมีความสุข: "มันคืออะไร?"จ้านหยินเอนหลังลงบนโซฟาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ลองเปิดดูสิ แล้วคุณจะรู้เอง"เขาเปิดฝากล่องข้าวและเริ่มกินอาหารเย็นแสนอร่อยที่ภรรยาของเขานำมาให้หลังจากเห็นแล้ว ไห่ถงก็ยิ้ม: "พวกมันเป็นผลิตภัณฑ์ดูแลผิวทั้งหมด เสี่ยวเฟยให้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวกับฉันเยอะแล้ว และฉันยังเหลืออีกเยอะ"เขาอิจฉาเล็กน้อยเสมอมา ไม่ชอบที่เธอใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ซางเสี่ยวเฟยให้เธอ เขาประกาศอย่างเผด็จการว่าเธอใช้ได้เฉพาะของที่เขาให้เธอเท่านั้น แต่จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ได้ให้เธอเลยจริงๆไห่ถงคิดว่าเขาแค่พูดเพราะอิจฉาและยังคงใช้ผลิตภัณฑ์ที่ซางเสี่ยวเฟยให้เธอ ซึ่งจริงๆ แล้วมีประสิทธิภาพดีกว่าแบรนด์ใดๆ ที่เธอเคยใช้มาก่อน มันคือเรื่องจริง ต้องบอกว่าสมกับราคาที่จ่ายไป"จากนี้ไป ใช้สิ่งที่ฉันให้คุณ"จริงๆ แล้วจ้านหยินไม่รู้ว่าผู้หญิงใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวยี่ห้ออะไร เขาไม่เคยซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวสำหรับผู้หญิงมาก่อน เขาถามแม่เป็นการส่วนตัวและเลือกผลิตภัณฑ์หลายยี่ห้อให้กับไห่ถงตามคำแนะนำของเธอเขาคิดว่า คุณแม่อาศัยอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยมาตลอดชีวิต และผล
"พวกเขาจะมาหาเรา เพื่อขอความช่วยเหลือเมื่อถึงเวลา"จ้านหยินราวกับหมอดูทำนายอนาคตไห่ถงหัวเราะคิกคักสองครั้งตัวเขาเองก็เหมือนกับท่อนไม้ แล้วพี่น้องของเขาจะขอความช่วยเหลือจากเขาได้อย่างไร เธอคิดว่าเขาอาจจะให้คำแนะนำแย่ๆ แก่พวกเขาซึ่งจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก“ที่รัก คุณไม่เชื่อฉันหรือไง”“แน่นอนว่าฉันเชื่อ”จ้านหยินมองเธอแล้วพูด: "เดี๋ยวก็รู้ เมื่อพวกเขามีปัญหา พวกเขามักจะหันมาหาฉันในฐานะพี่ใหญ่เพื่อขอความช่วยเหลือ แม้ว่าฉันช่วยไม่ได้ พวกเขาก็จะบอกกับฉันเอง"เมื่อพิจารณาว่าน้องชายทั้งแปดของจ้านหยินเคารพและไว้ใจเขาแค่ไหน ไห่ถงก็เชื่อคำทำนายของเขา“คุณหนูสองหนิงไม่ได้ทะเลาะกับคุณใช่ไหม” ไห่ถงพูดเพียงว่าเขาได้พบกับหนิงซีฉีและความตึงเครียดระหว่างพี่น้องหนิงสองคนเท่านั้น แต่ไม่ได้พูดถึงความขัดแย้งระหว่างเธอกับหนิงซีฉีไม่ว่าหนิงซีฉีจะเย่อหยิ่งแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถเอาชนะไห่ถงได้เมื่อนึกถึงวิธีที่จ้านหยินจัดเตรียมบอดี้การ์ดมาปกป้องเธออย่างลับๆ ไห่ถงจึงตัดสินใจบอกเขาเกี่ยวกับความเย่อหยิ่งของหนิงซีฉี เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขากล่าวหาเธอในภายหลังว่าปิดบังเรื่องต่างๆ ไว้จากเขาและไม่ปฏิบัต
แม้จ้านหยินไม่อาจทนแยกจากกันได้ แต่ไห่ถงก็ออกจากจ้านซื่อกรุ๊ปและกลับไปเฝ้าร้านเมื่อเธอกลับไปที่ร้าน นักเรียนยังไม่เริ่มเรียนตอนเย็นด้วยตัวเอง และร้านยังคงยุ่งอยู่ซูหนานยังไม่มาถึง ดังนั้นเธอและเสี่ยวจวินจึงยุ่งอยู่สักพัก เมื่อซูหนานมาถึงทางเข้าร้านหนังสือ นักเรียนกำลังจะเริ่มเรียนตอนเย็นด้วยตนเอง และผู้คนในร้านก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง ไห่ถงสามารถจัดการได้เพียงลำพังทุกครั้งที่ซูหนานมา เขาจะมอบช่อดอกไม้ให้เซินเสี่ยวจวินเซินเสี่ยวจวินยังเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้เขาด้วย คู่รักหนุ่มสาวคู่นี้เก่งมากในการทำให้อีกฝ่ายพอใจและยังเป็นคนที่เอาใจใส่ผู้อื่นอีกด้วยคู่รักฟ้าประทาน"ถงถง ไปกินข้าวเย็นด้วยกันเถอะ"เซินเสี่ยวจวินหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาและถือช่อดอกไม้ที่ซูหนานมอบให้เธอ เธอยิ้มและพูดกับไห่ถง และหลังจากที่ไห่ถงตอบเธอแล้ว เธอก็เดินตามซูหนานไปอย่างสบายใจไห่ถงทำงานคนเดียวสักพัก และหลังจากที่นักเรียนกลับมาที่โรงเรียนเพื่อเรียนด้วยตนเองในตอนเย็น เธอจึงเข้าไปในครัว อุ่นอาหาร จากนั้นนั่งกินคนเดียวที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์"ไห่ถง"ลุงเจิ้ง เจ้าของร้านข้างเคียง เดินเข้ามาพร้อมกับชามใบใหญ่ใ
ลุงเจิ้ง".... ก็จริง โชคดีที่ฉันไม่ได้บอกป้าเจิ้ง""ป้าเจิ้งให้เงินค่าขนมคุณน้อยนิดหน่อยก็จริง แต่เธอไม่ได้ขอให้คุณออกเงินค่าใช้จ่ายอื่นๆ ค่าใช้จ่ายของพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย ค่าใช้จ่ายส่วยตัว และค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการเลี้ยงลูก คุณก็ไม่ต้องกังวลเลย เพราะก็เป็น ลุงเจิ้งที่เป็นคนหาเงินได้""คนที่รับผิดชอบเรื่องเงิน คือคนที่ทำงานหนัก"ลุงเจิ้งพูดไปกินไป "ก็ใช่ ป้าเจิ้งชอบเข้ามาควบคุมการเรื่องเงิน ฉันก็ให้เธอจัดการไป เมื่อก่อนที่ฉันจัดการเรื่องเงินเอง ไม่ว่าธุรกิจร้านของพวกเราจะดีแค่ไหน พอถึงสินปีแล้ว ก็เหลือเงินไม่ถึงแสน และหลังจากปล่อยให้ป้าเจิ้งจัดการเงินแล้ว กลายเป็นว่ามีเงินเหลือเกือบ 500,000 หยวนต่อปี""ฉันดีใจที่ไม่ต้องจัดการแล้ว แถมยังมีเงินเหลือเก็บอีก ป้าเจิ้งเป็นคนยุติธรรมมาก เธอไม่เลือกปฏิบัติว่าพ่อแม่ของตัวเอง เธอให้เงินพ่อแม่ของตัวเเองเท่าไหร่ ก็ให้พ่อแม่ของฉันเท่ากัน ยุติธรรมมากจริงๆ พ่อแม่ของฉันต่างก็ชอบเธอในฐานะลูกสะใภ้มาก""ไห่ทง ฉันบอกไว้เลยนะ ถ้าฉันทะเลาะกับป้าเจิ้ง ไม่ต้องพูดไรมาก ฉันต้องโดนคนทั้งตระกูลด่าแน่นอน"ไห่ทงฟังลุงเจิ้งบ้น แต่ที่จริงแล้ว ลุงเจิ้งกำลังแสดงถึงค
"โอเค พวกเราเข้าใจแล้ว"พวกอันธพาลเหล่านี้ไม่รู้ตัวตนของไห่ถง และหนิงซีฉีก็ไม่ได้โง่พอที่จะบอกพวกเขาไปว่า ไห่ถงเป็นนายหญิงจ้าน หากเธอพูดออกไป ไม่ว่าจะให้เงินเท่าไร ก็ไม่มีใครเต็มใจช่วยเธอจัดการเรื่องนี้"เมื่อพวกแกได้เงินค่าจ้างก้อนสุดท้ายจากฉัน ก็ลเบอร์โทรศัพท์ของฉันซะ ตราบใดที่พวกแกทำตามคำแนะนำของฉัน ฉันรับประกันเลยว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกแกแน่""ถ้าพวกแกกล้าไปพูดอะไรไร้สาระข้างนอก ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน""คุณหนูเจีย ไม่ต้องกังวล พวกเราไม่พูดแน่ เมื่อได้รับเงินของคุณแล้ว พวกเราจะช่วยคุณกำจัดภัยพิบัติ ก็แค่หนึ่งชีวิต"ในความเป็นจริง หนิงซีฉีไม่ได้บอกนามแซจริงๆ ของเธอกับพวกอันธพาลเหล่านั้นส่วนเบอร์โทรศัพท์ที่เธอใช้ติดต่อกับคนอันธพาลเหล่านั้น เมื่อเรื่องจบลงแล้ว เธอจะทิ้งซิมโทรศัพท์ และซิมโทรศัพท์ใบนี้ ก็ไม่ได้ลงทะเบียนจากชื่อของเธอหนิงซีฉีวางสายโทรศัพท์ แล้วอดหัวเราะไม่ได้ เมื่อคิดว่าไห่ถงกำลังจะโชคร้ายใครใช้ให้ไห่ถงมาวุ่นวายงเรื่องของชาวบ้าน และช่วยหนิงอวิ๋นชูทงได้งั้นก็ลิ้มรสผลที่ตามมาจากเรื่องพวกนั้นแล้วกัน"ก๊อกๆ"เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนิงซีฉีหยุดหัวเราะ