ไห่หลิงยิ้ม "ประธานลู่เป็นลูกค้ารายแรกในร้านของฉันเสมอ ฉันจะให้ประธานลู่สั่งอาหารฟรี ประธานลู่อยากกินอะไรคะ?"ลู่ตงหมิงพูด: "ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงฉันหรอก วันแรกคุณต้องหาเงิน และไม่ว่าใครจะมาทานอาหาร คุณต้องเก็บเงิน"จ้านหยินเห็นด้วยและพูด: "พี่ ตงหมิง ไม่ต้องการเงินค่าอาหารเช้าเล็กน้อยนั่น ไม่ต้องไปลดราคาให้เขาด้วย แค่คิดเงินเขาตามราคาที่ปกติก็พอ""ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่สุภาพกับประธานลู่"จ้านหยินพึมพำในใจ: สุภาพเรื่องอะไร บางทีพี่สาวของเขาอาจถูกลู่ตงหมิงเอาเปรียบจนตายในอนาคตหลังจากที่ลู่ตงหมิงมาถึง ลูกค้าก็เข้ามาในร้านอาหารเพื่อทานอาหารเช้าในไม่ช้าไห่หลิงเริ่มจะยุ่งการเปิดร้านใหม่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการดึงดูดผู้คนให้มาลองชิมร้านของไห่หลิงรีโนเวทมาระยะหนึ่งแล้ว และผู้คนที่ทำงานในบริษัทใกล้เคียงก็สังเกตเห็นร้านอาหารเช้าอย่างร้านกินได้ไม่อั้นเมื่อพวกเขาเดินผ่านทุกวันทุกคนคิดว่าชื่อร้านดูเป็นกันเองและติดดินเมื่อในที่สุดพวกเขาก็เห็นร้านเปิดแล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจแวะชิมอาหารที่เจ้าของร้านใหม่ทำตั้งแต่เธออายุ 15 ปี ไห่หลิงก็ทำอาหารให้เธอและน้องสาวกิน ฝึกฝนฝีมือมาตลอดหลายปี
"ทำไมถึงมีตะกร้าดอกไม้มากมายขนาดนี้ ใครส่งทั้งหมดนี่มา?"โจวหงหลินรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยไห่หลิงเป็นเพียงผู้หญิงที่เขาไม่ต้องการ เธอเปิดร้านอาหารเช้าเล็กๆ ด้วยเงินที่เธอเอามาจากเขา เมื่อร้านเปิด ตะกร้าดอกไม้ที่ประตูก็ถูกจัดวางเป็นแถวยาว“ดูเหมือนว่าจะไม่มีที่ว่างอีกแล้ว ฉันจะเอาตะกร้าไปคืนร้าน...”โจวหงหลินต้องการบอกว่า เขาควรนำตะกร้าดอกไม้กลับไปคืนร้าน แต่แม่โจวขัดจังหวะเขาทันทีและหยิบตะกร้าดอกไม้จากมือของเขา เธอจ้องลูกชายอย่างดุร้าย และแม่โจวก็ยิ้มและพูดกับไห่หลิง: "ถ้าเบียดเข้าไปหน่อย มันก็พอจะใส่เข้าไปได้แล้ว"เธอออกไปพร้อมกับตะกร้าดอกไม้เพื่อวางมัน โดยแทรกที่ของตะกร้าดอกไม้ที่ลู่ตงหมิงส่งมา ถ้าไม่ใช่เพราะจ้านหยินกับภรรยาอยู่ในร้าน คนที่เธอไม่กล้าขัดใจ แม่โจวคงอยากจะทุบตะกร้าดอกไม้ที่ลู่ตงหมิงส่งมาและโยนมันลงถังขยะไห่หลิงไม่อยากสร้างความขัดแย้งกับอดีตสามีและแม่ของเขาในวันเปิดร้านของเธอ ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยไป เธอก็เต็มใจที่จะมองข้าม“ไห่หลิง! ฉันมาที่นี่เพื่อสนับสนุนคุณแล้ว!”เสียงของซางเสี่ยวเฟยมักจะดังก่อนที่เธอจะมาถึงเสมอเธอไม่ได้ตื่นเช้าเหมือนคนอื่นๆ การ
ไห่ถงรู้จักตระกูลโจวเป็นอย่างดี และกังวลว่าหากร้านใหม่ของพี่เปิดแล้ว พวกเขาจะมาก่อความวุ่น แถมยังกังวลว่าญาตีนิสัยแย่จากบ้านเกิดของเธอจะมาร่วมวงด้วยในวันแรกของการเปิดร้านใหม่ จึงไม่ต้องการให้ใครมาก่อปัญหาไห่ถงขอความช่วยเหลือจากสามี โดยขอให้จ้านหยินจัดการให้คนคอยดูแลร้าน หากใครมาก่อเรื่อง พวกเขาก็สามารถช่วยพี่สาวของเธอจัดการได้ทันทีโดยปกติแล้ว ไห่ถงพึ่งพาตนเองและไม่ต้องการพึ่งพาสามีมากเกินไป เมื่อเธอตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากจ้านหยิน ซึ่งทำให้จ้านหยินดีใจมาก เพราะเขารู้สึกว่า ในที่สุดภรรยาของเขาก็ปฏิบัติกับเขาเหมือนคนในครอบครัวเขาตกลงทันทีในความเป็นจริง แม้ว่าไห่ถงจะไม่ได้ขอ จ้านหยินก็คงจะจัดคนมาเฝ้าร้านแล้ว ถ้าไห่ถงระมัดระวังเกี่ยวกับตระกูลโจวและญาติตัวปัญหาของพวกเขา จ้านหยินจะไม่ระมัดระวังได้อย่างไร?เมื่อเย่เจียนีเห็นบอดี้การ์ดของตระกูลจ้านและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตามมาประกบ ก็ทำให้อารมณ์คุ้มคลั่งของเธอก็สงบลงทันที และเธอสังเกตเห็นว่า นอกจากไห่ถงและสามีที่นั่งอยู่ที่นั่นแล้ว ยังมีซางเสี่ยวเฟยอยู่ที่นั่นด้วยเมื่อเธอทักทายซางเสี่ยวเฟยในครั้งแรกที่เจอกัน แต่อีกฝ่ายเมิน
ไห่หลิงนำก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ปรุงแล้วไปให้ซางเสี่ยวเฟย และอธิบายว่าทำไมจึงมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินตรวจตราตามท้องถนนไห่ถงไม่ได้สังเกตเห็นว่าไห่หลิงเช่าร้านของลู่ตงหมิง แต่เขากลับสังเกตเห็น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินตรวจตราเพียงครึ่งถนนเท่านั้น และในครึ่งนั้น พวกเขาแทบจะไม่ได้ขยับจากตำแหน่งเลยถึงอย่างนั้น การมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินตรวจตราสองสามคนก็ทำให้ระดับความปลอดภัยโดยรวมของทั้งถนนสูงขึ้นดวงตาที่สวยงามของไห่ถงกะพริบตลอดเวลา เธอรู้สึกเสมอว่าการกระทำของลู่ตงหมิงดูเหมือนจะทำเพื่อพี่สาวของเธอ แต่เมื่อเห็นว่าพี่สาวของเธอไม่มีเจตนาอื่นใด ไห่ถงจึงไม่พูดอะไรมากนัก ใครจะรู้ว่าลู่ตงหมิงทำเพื่อน้องสาวของเธอหรือเพื่อความปลอดภัยของผู้เช่าทั้งหมดกันแน่ร้านที่พี่สาวของเธอเช่าเป็นของลู่ตงหมิงจริงๆลู่ตงหมิงผ่านที่นี่ทุกวัน เมื่อเขาไปและกลับจากที่ทำงาน แถมยังเป็นเพราะความสัมพันธ์ของจ้านหยิน จึงเป็นเรื่องปกติที่จะดูแลพี่สาวของเธอมากกว่าเดิมเมื่อลู่ตงหมิงไม่ได้พูดอย่างชัดเจนว่าเขาสนใจไห่หลิง ไห่ถงก็ได้แต่เฝ้าดูอย่างเงียบๆ จากด้านข้างและไม่สามารถทำอะไรได้ซางเสี่ยวเฟยลอง
"คุณหนูของพวกเราคือ คนที่ไม่สามารถทนเห็นสองพี่น้องไห่ประสบความสำเร็จได้"เย่เจียนีกะพริบตา สองพี่น้องไห่เป็นคนทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองงั้นเหรอ?แต่พวกเขาจะตามหาเธอเพื่ออะไร?เธอไม่มีความสามารถที่จะจัดการหรือแก้แค้นสองพี่น้องไห่ได้เลย"คุณหนูเย่ มาพร้อมกับพวกเรา แล้วคุณจะได้รู้"เย่เจียนีตอบ: "ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร ถ้าฉันไปกับคุณ ใครจะรู้ว่าคุณจะทำอะไรกับฉัน คุณใส่หน้ากาก ฉันเลยมองไม่เห็นใบหน้าของคุณเลย เว้นแต่คุณจะถอดหน้ากากและให้ฉันถ่ายรูปส่งไปให้สามีของฉัน ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณ""ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พวกคุณสองคนก็หนีไปไหนไม่ได้เหมือนกัน"“คุณหนูเย่ ต้องขอโทษด้วย แต่พวกเราถอดหน้ากากไม่ได้ ถ้าคุณปฏิเสธที่จะไปกับพวกเรา คุณหนูของพวกเราจะมาเอง และผลที่ตามมาจะเลวร้ายกว่ามาก เธออารมณ์ร้ายมาก”"หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับเธอสักที แค่ทำให้เธอหมดสติแล้วเอาตัวเธอไปซะ" ชายอีกคนพูดอย่างใจร้อนเมื่อเย่เจียนีได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอหันหลังกลับและอยากวิ่งหนี หลังจากเดินเพียงสองก้าว คอของเธอก็เจ็บแปลบและหมดสติ เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยซ้ำชายผู้ทำให้เย่เจียนีหมดสติได้ยกเธอ
หลังจากที่เธออาเจียนเสร็จแล้ว ชายคนหนึ่งยื่นหน้ากากให้เธอเย่เจียนีรีบสวมหน้ากาก แต่ยังรู้สึกเหมือนได้กลิ่นเหม็น เธอรีบเอามือปิดจมูกและปากของเธอและเดินตามชายทั้งสองเข้าไปในอาคารร้างเย่เจียนีเข้าไปในอาคารร้างและอยู่ห่างจากกองขยะ เธอก็กล้าที่จะปล่อยมือที่ปิดปากออก และหันกลับไปสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ ไม่มีใครอาศัยอยู่ใกล้ๆ ถ้าเกิดเรื่องร้ายกับเธอที่นี่ เธอจะตายไปพร้อมกับกลิ่นเหม็น ซึ่งนั่นจะทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นความคิดนั้นทำให้เย่เจียนีตัวสั่นด้วยความกลัวไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร เนื่องจากสองพี่น้องไห่ได้ล่วงเกินพวกเขา พวกเขาควรไปหาสองพี่น้องไห่ แล้วทำไมถึงตามหาเธอ?ตอนนี้เธอและพี่น้องตระกูลไห่แทบจะเป็นศัตรูกัน“คุณหนูเย่ ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันให้คนของฉันพาคุณมาที่นี่เพื่อหารือข้อตกลงเท่านั้น พวกเราสามารถร่วมมือกันเพื่อเอาคืนนายหญิงจ้านได้”เสียงผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากห้องหนึ่งบนชั้นหนึ่ง แต่ไม่มีใครปรากฏตัวเย่เจียนีไม่กล้าเข้าไปในห้องนั้นเช่นกัน เนื่องจากผู้ชายสองคนที่พาเธอมายังคงจ้องมองเธออยู่หลังจากฟังคำพูดของอีกฝ่าย เย่เจียนีถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เมื่อรู้ว่าคำพูดนั้นม
"โจวหยาง... โจวหยางยังเป็นเด็ก... นอกจากนี้ สิทธิ์การเลี้ยงดูเขาเป็นของไห่หลิง หงหลินแค่จ่ายค่าเลี้ยงดูเพียง15,000 บาททุกเดือน และเขาจะไม่ต้องจ่ายอีกหลังจากโจวหยางอายุครบ 18 ปี ในอนาคต หากโจวหยางต้องการซื้อบ้านหรือรถ เขาก็จะไม่ต้องจ่ายอีกต่อไป เขาจะไม่ต้องต่อสู้เพื่อทรัพย์สินของครอบครัว แม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม""หัวใจของคนสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอด มีแค่ความตายเท่านั้น ที่จะทำให้ไม่สามารถแย่งทรัพย์สินของครอบครัวกับลูกชายของคุณ"เย่เจียนี: "....แต่ฉันยังไม่มีลูกชาย แม้แต่ลูกสาวก็ยังไม่มี""คุณเป็นหมันเหรอ?"เย่เจียนีตกใจผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหัวเราะ “ดูเหมือนว่าแม้คุณหนูเย่จะมีศีลธรรมบกพร่อง แต่คุณก็ยังมีความเป็นมนุษย์เหลืออยู่บ้าง ฉันแค่บอกแผนการของฉันกับคุณ ฉันไม่เคยบอกว่าอยากให้โจวหยางตาย”“ฉันตั้งใจจะใช้โจวหยางล่อไห่ถง ความสัมพันธ์ระหว่างน้ากับหลานแน่นแฟ้นมาก สำหรับโจวหยาง ฉันเชื่อว่าไห่ถงจะมาพบฉันตามลำพัง”สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ คือให้ไห่ถงพบเธอตามลำพังเย่เจียนีถอนหายใจด้วยความโล่งอกเธอเก่งเรื่องการขโมยสามีของคนอื่น แต่เธอไม่มีความกล้าที่จะทำร้ายลูกของใคร"คุณร
อย่างไรก็ตาม ความวุ่นวายชั่วคราวนั้นคุ้มค่ากับความสงบสุขในชีวิตที่เหลือ"ถงถง คุณทำงานหนักมาก"จ้านหยินจูบหน้าผากของเธอ รู้สึกสงสารเธอที่ทำเพื่อเขามากมาย“มันยังเป็นวิธีหนึ่งที่ทำให้ฉันชาร์จพลัง สิ่งที่ฉันเรียนรู้ตอนนี้จะมีประโยชน์กับฉันไปตลอดชีวิต”ไห่ถงหาวอีกครั้งเธอตื่นเช้าเกินไปในตอนเช้าและตอนนี้ก็เหนื่อยมาก"คุณต้องกลับไปที่บริษัทในช่วงบ่ายนี้ เวลาของคุณมีค่ามากกว่าของเราเยอะ"เขาเสียสละครึ่งเวลามาวัน เพื่อเรื่องพี่สาวเธอ ซึ่งเป็นการสูญเสียครั้งสำคัญถ้าเขาไม่รักเธออย่างสุดหัวใจ เขาคงไม่เต็มใจที่จะเสียสละเช่นนี้ไห่ถงเงยหน้าขึ้นมองจ้านหยิน เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ "ที่รัก ฉันทำอะไรมาถึงได้แต่งงานกับคุณ ไปต้องห่วงนะ ตั้งแต่ที่คุณฝากชีวิตไว้กับฉัน ฉันจะไม่มีวันทำให้คุณผิดหวัง ฉันจะปฏิบัติกับคุณอย่างดีตลอดชีวิต""พี่ฉันคอยจู้จี้ให้ฉันเป็นทำดีกับคุณเสมอ ยิ่งกว่านั้น ราวกับว่ากลัวว่าฉันจะทำร้ายคุณ บางครั้งฉันก็รู้สึกอิจฉา คิดว่าพี่สาวใส่ใจคุณมากกว่าฉันที่เป็นน้องสาวของเธอเสียอีก"จ้านหยินจับมือเธอขณะที่มันสัมผัสใบหน้าของเขาและพูดอย่า