บทที่ 102

แต่ละบรรทัดเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ความโกรธ ความสิ้นหวัง ความหมดหนทาง

ไห่ถงพลิกดูไดอารี่ของพี่สาว นึกถึงอดีต น้ําตาก็ไหลลงเหมือนฝนตก

"ญาติฝั่งปู่กับย่าเขาทะเลาะกับญาติฝั่งตากับยาย เพื่อต้องการเงินเยอะขึ้น พวกเขาทุกคนสนใจแต่ส่วนแบ่งของตัวเอง ไม่มีใครสนใจเราสองคนพี่น้องและไม่มีอาสาจะรับเลี้ยงและดูแลเรา พ่อแม่ของเราเสียชีวิตไปแล้ว พวกเขาคิดแต่เรื่องเงินและไม่สนใจความรู้สึกของเราสองพี่น้องแม้แต่น้อย คนพวกนี้เรียกว่าญาติเหรอ?"

“พ่อแม่รีบกลับมาเร็วๆนะ รู้ไหมว่าลูกๆ ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน ทำไมคุณถึงใจร้ายถึงทิ้งฉันกับน้องสาวไปล่ะ”

“ฝนตก พระเจ้าก็สงสารฉันกับน้องสาวไม่มีพ่อแม่เหรอ? เรากลายเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่แล้ว ร้องหาพ่อ เขาก็ไม่ตอบ ร้องหาแม่ เธอก็ไม่ได้ยิน ดูนี่สิน้องสับสนไปหมดแล้ว ฉันร้องไห้และน้องก็ร้องไห้เหมือนกัน”

“น้องมักถามเสมอว่าเมื่อไหร่พ่อแม่จะกลับมา? เธอคิดถึงพ่อแม่”

“ฉันกอดน้องไว้และร้องไห้ บอกเธอว่าพ่อแม่ไม่มีวันกลับมาอีก พวกเขาไปสวรรค์แล้ว ทิ้งพวกเราไว้ข้างหลัง เรากลายเป็นเด็กกำพร้า เด็กที่ไม่มีพ่อแม่...”

......

“เพื่อที่จะได้เงินเพิ่ม ปู่กับย่าของฉันบอกว่าตราบใดที่