บทที่ 1015

จ้านหยินยังคงนิ่งเงียบและจ้องไปที่ประธานหนิงอย่างเย็นชา

ประธานหนิงถูกจ้อง ราวกับกำลังนั่งอยู่บนเข็ม

"ประธานหนิงมาที่นี่เพื่อขอโทษใช่ไหม?"ถ้าจะคาดหวังให้พี่ใหญ่พูดอีกสักสองสามคำก็เป็นไปไม่ได้ จ้านอี้เฉินริเริ่มที่จะทำลายความเงียบลง

ประธานหนิงพยักหน้าอย่างรีบร้อน

"พี่สะใภ้ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อย และมักจะไม่ค่อยใส่ใจมากนัก แต่เธอให้ความสำคัญกับมิตรภาพมาก"

ประธานหนิงยิ้ม "ฉันได้ยินมาว่าสาวน้อยคนนี้เป็นคนมีเมตตาและมีความชอบธรรม"

"ประธานหนิงไม่มีอะไรอีกแล้ว เชิญกลับไปได้แล้ว"

อย่าแสดงละครที่นี่ต่อ

และพวกเขาตระกูลก็ไม่มีธุรกิจระหว่างหนิงซื่อกรุ๊ป

ประธานหนิงต้องการจากไปนานแล้ว แต่รู้สึกเขินอาย และมีแต่ฟ้่เท่านั้นที่รู้ว่าเขากระสับกระส่ายแค่ไหน เมื่อจ้านหยินจ้องเขา

เขาอายุมากกว่าจ้านหยินมาก ดังนั้นเขาจึงเป็นพ่อของจ้านหยินได้ เขายังเป็นคนที่เคยเห็นพายุใหญ่ เมื่อเป็นเรื่องของจ้านหยิน เขามีความเข้าใจผิดว่าเขาเป็นนักเรียนประถมที่ทำผิด ในขณะที่จ้านหยินเป็นครูประจำชั้นที่ดุ

จ้านอี้เฉินกล่าวลา จาหนั้นประธานหนิงก็รีบจากไป

พี่น้องทั้งสองไม่ได้ลุกขึ้น เพื่อไปส่ง จ้านอี้เฉินสั่งให้เลขาจ้าวออกไปส่