บทที่1111

มู่หรงเกาเชาหัวเราะเย็นชา "เปิดตากว้างแล้วมองไปรอบ ๆ สิ ทั้งหมดเป็นคนของผมตราบใดที่คุณกล้าทำอะไรซี้ซั้ว ผมสัญญาว่าคุณจะถูกยิงเป็นรังผึ้งม้าทันที!"

"คุณลู่ กระสุนมันไม่มีดวงตานะ คุณยอมแพ้อย่างเชื่อฟังเถอะ" วาตานาเบะเทนอากิยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

คนประเทศหลงยังเป็นเหมือนเดิมเลย ที่ชอบการต่อสู้ภายใน

แน่นอนว่านี่เป็นสถานการณ์ที่เขาอยากเห็น

"ไอ้คนที่แซ่ลู่ ถ้าไม่อยากตายก็รีบยอมแพ้ ไม่งั้นที่คุณจะเสียใจก็ไม่ทัน" หลิ่วเยี่ยนหนานและคนอื่นๆหยิ่งผยอง

"มู่หรงเกาเชา พวกคุณกำลังเล่นกับไฟอยู่"

ลู่เฉินเตือนด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "เห็นแก่หน้าท่านนายพลเก่า ผมไม่อยากทำร้ายใคร ถ้าพวกคุณจากไปตอนนี้ ผมสามารถทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าคุณต้องปกป้องชาวจินอู งั้นก็อย่าโทษผมที่ไม่เกรงใจแล้ว!"

"ไม่เกรงใจหรือ ฮ่าๆๆๆ"

มู่หรงเกาเชาหัวเราะขึ้น มองด้วยสายตาที่มองคนโง่ “ลู่เฉิน คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ยังกล้ามาคุกคามผมที่นี่หรือ เชื่อไหมว่าแค่ผมพูดคําเดียวก็สามารถทำให้คุณหายไปจากโลกได้"

พูดจบ เขาก็ดีดนิ้วเบาๆ

วินาทีต่อมา ทหารติดอาวุธทั้งหมดที่อยู่ข้างหลังเขา ก็ยกปืนขึ้นทันที เล็งไปที่ลู่เฉิน

"ตอนนี้ ผมสั่งให้คุณคุก