บทที่1116

"นายน้อย นายน้อย ตื่นสิเถอะ"

เสียงตกใจได้ขัดขวางความคิดของมู่หรงเสวี่ย

เมื่อมองย้อนกลับไป เธอพบว่ามู่หรงเกาเชาซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ในอาการโคม่าแล้ว

"พี่เกาเหลา!"

มู่หรงเสวี่ยตกใจ และรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบสถานการณ์

หมัดของลู่เฉินนั้น ต่อยจนท้องของมู่หรงเกาเชาบิดเบี้ยวไป

เขากำลังดูจะตาย ราวกับว่าจะตายได้ตลอดเวลา

"ลู่เฉินที่บ้าคลั่งนี้ คาดไม่ถึงว่าจะทำร้ายคุณเกาเชาจนแบบนี้ รังแกคนมากเกินไปเลย!" หลิ่วเยี่ยนหนานกัดฟัน

"ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นหนีไปเร็ว กูจะต้องซ้อมเขาให้ตายแน่!" ฉู่เจี๋ยพูดอย่างเกลียดชัง

ถ้าจะสู้ก็สู้ไม่ได้เลย แต่พูดคำรุนแรงได้เลย

"เร็ว! รีบส่งโรงพยาบาลไป!"

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี มู่หรงเสวี่ยจึงรีบให้คนยกมู่หรงเกาเชาขึ้นรถ แล้วตรงไปที่โรงพยาบาลตงเจียง

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ก็เป็นการช่วยเหลือโดยไม่คํานึงถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ

จนกระทั่งดึกดื่น มู่หรงเกาเชาถึงพ้นจากอันตรายอย่างสมบูรณ์

นี่ยังคงอยู่ในสถานการณ์ที่ลู่เฉินไม่ได้ลงมือฆ่า และออมมือไว้ มิฉะนั้นจะตายไปนานแล้ว

ขณะนี้ ภายในหอผู้ป่วยพิเศษ

มู่หรงเกาเชานอนหมดสติอยู่ หน้าซีดเหมือนกระดาษ

มู่หรงเฉิงและค