บทที่1118

"ผมมาแสดงความยินดีกับท่านนายพลเด่า ไม่อยากก่อเรื่อง รบกวนหลีกทางให้หน่อย"

เมื่อเผชิญกับเสียงโห่ร้องและการคุกคาม ลู่เฉินก็มีสีหน้าไร้อารมณ์ตลอด

"แสดงความยินดีเหรอ ฮึ่ม คุณสมควรไหม"

หลิ่วเยี่ยนหนานเยาะเย้ยอย่างไร้ความปราณีว่า “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คุณมีสิทธิ์อะไรมาอวยพรวันเกิดให้ท่านนายพลเก่าล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะน้องเสวี่ย คุณคิดว่าคุณเดินเข้ามาในประตูทำเนียบนายพลได้เหรอ เลิกฝันได้แล้ว!"

ในความเห็นของเธอ ที่ลู่เฉินสามารถเข้ามาได้ เพราะเมื่อวานมู่หรงเสวี่ยได้บอกล่วงหน้า

"ใช่ คุณเบิกตากว้างมองไปรอบ ๆ ดูสิ คนที่มาแสดงความยินดีที่นี่ คนไหนจะไม่ใช่ข้าราชการระดับสูงล่ะ คุณมันคนจนที่ขายประกันคนหนึ่ง ทำไมถึงมายืนเคียงข้างเรา" ฉู่เจี๋ยทำหน้าดูถูก

แม้ว่าลู่เฉินจะสู้เก่ง แต่ก็เป็นเพียงคนมุทะลุเท่านั้น

ไม่สามารถทำเรื่องใหญ่อะไรได้เลย

มู่หรงเสวี่ยไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ แค่มองลู่เฉินอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเธอมืดครึ้มเล็กน้อย

เรื่องเมื่อคืน ได้สร้างรอยร้าวในความสัมพันธ์ของทั้งคู่แล้ว

เมื่อนึกถึงมู่หรงเกาเชาที่นอนบนเตียงผู้ป่วย เธอก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจกับลู่เฉิน

"ขอแนะนําพวกคุณว่า อย่าดูถูกคนอื่นด