เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 99
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 100
เมื่อโลกภายนอกกำลังพลุ่งพล่าน และวุ่นวายอยู่ในเวลานี้ ในห้องทํางานของสารวัตรที่โรงพักนั้นกลับเงียบสงบมาก"สารวัตรสวีครับ เป็นไงบ้าง? ไอ้เด็กคนนั้นตอบตกลงหรือไม่?"เมื่อเหยี่ยนจิ้งเสอเพิ่งนั่งลง เขาก็ถามอย่างใจร้อน"เขาตอบตกลงหรือไม่ ไม่สําคัญ ยังไงนักโทษที่ตกอยู่ในมือผม สุดท้ายก็จะยอมจํานน"เจ้าอ้วนสวีสูบซิการ์และดูสบาย ๆ"มีสารวัตรสวีออกหน้า ย่อมไม่มีปัญหา แต่เวลายิ่งยาวนานอุปสรรคยิ่งมาก ท่านลงมือเร็วกว่านี้ดีกว่า" เหยี่ยนจิ้งเสอกล่าว"ทำไม? แกกำลังสอนกูทํางานอยู่เหรอ?" เจ้าอ้วนสวีกวาดตาอย่างเย็นชา"ไม่กล้าหรอกครับ ที่สำคัญคือไอ้เด็กคนนั้นมีคนสนับสนุน ถ้าไม่แก้ไขให้เร็ว ผมกลัวว่าจะมีปัญหา" เหยี่ยนจิ้งเสอรีบยิ้งอย่างขอโทษ"จะมีปัญหาอะไรได้? ผมแค่ทําธุระอยู่เท่านั้น อีกอย่าง ในอาณาเขตของผม ใครสามารถทำอะไรผมได้ล่ะ?" เจ้าอ้วนสวีพูดอย่างสงบ"ใช่นะครับ สารวัตรสวีท่านเป็นลูกเขยของเจ้าเมืองหวง ใครจะไม่ให้เกียรติบ้างล่ะ?" เหยี่ยนจิ้งเสอถือโอกาสมาประจบ"ฮึ่มๆ! แกยังฉลาดพอนะ" เจ้าอ้วนสวียิ้มแล้วสิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุดไม่ใช่สถานะที่เป็นสารวัตรของเขา แต่เป็นเขามีพ่อตาที่เป็นเจ้าเมื
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่101
ภายในห้องดำลู่เฉินและหลี่ชิงเหยานั่งหลังพิงกัน และสัมผัสถึงอุณหภูมิร่างกายของกันและกันตั้งแต่แต่งงานกันจนถึงตอนที่หย่าร้าง หาได้ยากที่ทั้งสองจะได้มีช่วงเวลาที่เงียบสงบร่วมกันเช่นนี้จนสักพักหนึ่ง ทั้งสองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร"คุณคิดว่า วันนี้พวกเราจะต้องตายที่นี่ไหม?"ในที่สุด หลี่ชิงเหยาก็เป็นผู้ริเริ่มทําลายความเงียบนี้สภาพแวดล้อมที่หนาวเย็นและมืดมิดในรอบๆ ทําให้เธอรู้สึกเก็บกดเป็นอย่างมากและร่วมกับพญายมสวีที่มักจะทําให้คนอื่นรู้สึกหวาดผวา ในใจเธอก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้"หยุดคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว เราจะออกไปได้อย่างปลอดภัยดีแน่นอน" ลู่เฉินพูดปลอบใจ"ถ้าเกิดว่าออกไปไม่ได้ คุณยังมีความปรารถนาอะไรที่อยากจะทำก่อนตายอยู่อีกไหม" หลี่ชิงเหยาพูดเบา ๆ"ไม่มีคำว่าถ้า มีเรื่องอะไร ไว้รอออกไปได้แล้วค่อยว่ากัน" ลู่เฉินกล่าว“คนที่เราแหย่นั้นคือหวางชานเหยนะ ด้วยเส้นสายและพละพลังของเขา ที่มาจัดการพวกเรานั้น เป็นสิ่งที่ง่ายดายมาก" หลี่ชิงเหยาถอนหายใจอยู่ต่อหน้าของผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง ความสามารถอันน้อยนิดของเธอนั้น ไม่คุ้มที่จะพูดถึงเลย"หลี่ชิงเหยา นี่ไม่เหมือนคุณในยาม
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่102
ลู่เฉินยกเท้าขึ้นมาถีบ ชายฉกรรจ์คนหนึ่งบนพื้นก็บินตามออกไปในทันที ร่างกายของเขาเป็นเหมือนลูกปืนชนเข้ากับเจ้าอ้วนสวีอย่างแรงเจ้าอ้วนสวีร้องโหยหวน โดนกระแทกจนล้มลงบนพื้นโดยตรง"ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าห้ามแตะต้องเธอ"ลู่เฉินเดินเข้าไปใกล้อย่างช้า ๆ ด้วยสายตาที่มืดมนและเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง“ไอ้หมอนี่! ที่นี่เป็นโรงพักนะ อย่าทำอะไรซี้ซั้วดีกว่า"เจ้าอ้วนสวีพูดขู่ พร้อมทั้งขยับถอยไปข้างหลัง“ถ้าทำอะไรซี้ซั้วแล้วมันจะยังไง?"ลู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา เขาเหยียบมือเจ้าอ้วนสวีจนขาดโดยตรง"โอ้ย!"เจ้าอ้วนสวีร้องโหยหวนอีกครั้งความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ทั้งหน้าของเขาเหยไป"ลู่เฉิน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"หลี่ชิงเหยากลัวจนสีหน้าเปลี่ยนไปมากแม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่เมื่อพวกเขาลงมือแล้ว พวกเขาก็ยากจะเลี่ยงที่จะโดนลากเข้าไปเอี่ยว“ไอ้หมอนี่! มึงรู้ตัวไหมว่ามึงทําอะไรลงไปบ้าง? ถ้าในตอนนี้มึงยอมวางมือ ก็ยังมีโอกาสรอดอยู่ ไม่งั้นมึงจะตายโดยแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือแน่!" เจ้าอ้วนสวีพูดขู่ด้วยสีหน้าน่ากลัวลู่เฉินไม่ได้พูดอะไร เขาใช้เท้าเหยียบลงไปที่ท้องของเจ้าอ้วนสวีโดยตรง"อ๊อก!"เจ้าอ้วนสว
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่103
"หยุดเดี๋ยวนี้!"ตามด้วยเสียงตะโกนด้วยความเดือดดาลกลุ่มนักเลงชั้นยอดที่สวมชุดสูทถือกระบอง ก็กรูวิ่งเข้ามากันยกใหญ่“พวกคุณเป็นใคร? ถึงได้กล้าบุกรุกเข้ามาในโรงพัก หรือว่าคิดจะก่อกบฏ?!” เจ้าอ้วนสวีตะโกนเสียงดังตัวเขาในตอนนี้ เรียกได้ว่าโมโหจนถึงสุดขีดเขาเพียงแค่อยากจะขยี้ลู่เฉินให้แหลกเป็นชิ้น ๆ ถ้าใครกล้ามาขัดขวาง ก็ถือว่าเป็นศัตรูของเขา!"สารวัตรสวีน่าเกรงขามมากจริง ๆ "ตามด้วยกลุ่มคนสลายตัวออก ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีท่าทางห้าวหาญ กับหุ่นที่ดูเซ็กซี่และใบหน้าที่งามงดก็เดินเข้ามาอย่างองอาจ"ฉาวซวนเฟย?"หลังจากเห็นคนที่เข้ามา ความโกรธเคืองบนใบหน้าของเจ้าอ้วนสวีก็ลดลง แววตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย"ลู่เฉิน คุณโชคดีจังเลย แฟนสาวของคุณมาช่วยคุณถึงที่เลย"เมื่อมองไปที่ฉาวซวนเฟยที่ดูน่าหวั่นเกรง สีหน้าของหลี่ชิงเหยาก็อดไม่ได้ที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนในขณะที่เธอรู้สึกดีใจ เธอก็มีความรู้สึกย้อนแย้งอย่างบอกไม่ถูกด้วยศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้หญิงเหมือนกัน ทำให้เธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายแต่ปัญหาก็คือ มีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่สามารถจะช่วยชีวิตลู่เฉินได้"คุณฉาวครับ ดึกป่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่104
เมื่อคำว่า “หนึ่ง" พูดจบลงหวางป่ายโซ่ก็ไม่รีรอ เขาเหนี่ยวไกปืนขึ้นมาในทันที"ปัง!"เสียงปืนดังขึ้น 1 นัด กระสุนยิงผ่านหูเจ้าอ้วนสวีไป"โอ้ย!"เจ้าอ้วนสวีโอดร้องอย่างน่าเวทนา เขากุมหูที่มีเลือดไหลแล้วถอยไปข้างหลังเรื่อยๆ ส่วนปากเขาก็ยังตะโกนไม่หยุดว่า “บ้าไปแล้ว! นี่มึงกล้ายิงจริง ๆ หรือนี่?!”เขาคิดว่าอีกฝ่ายเพียงแค่ขู่เขา นึกไม่ถึงว่าจะลงมือทําจริง ๆ"ครั้งหน้า กูจะไม่ยิงที่หูแล้ว"หวางป่ายโซ่ขยับปากกระบอกปืนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “กูจะถามมึงเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อย? หรือไม่ปล่อย?”“มึง มึง..!"เจ้าอ้วนสวีตกใจกลัวจนตัวสั่นเขากลัวอีกฝ่ายจะฆ่าเขาไปแค่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบจริงๆในขณะที่เขาลังเลว่าจะยอมปล่อยดีหรือไม่ จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตูจากนั้นชายชราผมหงอกคนหนึ่งที่พากลุ่มทหารยาม เดินเข้ามาด้วยกันอย่างร้อนรน“เจ้าเมืองหวง?!"เมื่อเห็นผู้ที่มา ทั้งโรงพักก็เงียบเสียงลงทันทีรู้ ๆ กันอยู่ว่า ชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นเจ้าเมืองที่เป็นตัวแทนสูงสุดของเมืองเจียงหลิงอย่างเป็นทางการเป็นผู้มีอำนาจที่แท้จริง!"ฮ่าฮ่าฮ่า... เจ้าเมืองหวงมาแล้ว ไอ้คนที่แซ่ลู่! คราว
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 105
"จบแล้ว... มันจบสิ้นไปหมดแล้ว!"เมื่อเห็นเจ้าอ้วนสวีถูกจับตัวไป เหยี่ยนจิ้งเสอก็ตกใจประหนึ่งโดนฟ้าฝ่า สีหน้าของเขาซีดขาวในทันใดตั้งแต่การปรากฏตัวของเจ้าเมืองหวง ไปจนถึงเจ้าอ้วนสวีโดนจับตัวไปเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก มันกะทันหันเกินไป จนถึงในตอนนี้เขายังตั้งสติขึ้นมาไม่ได้เลยสิ่งเดียวที่เขามั่นใจแน่นอน คือเจ้าเมืองหวงทำตัวไร้มนุษยธรรมขนาดนี้ ขนาดลูกเขยตัวเองก็ยังจับกุมไป ก็จะไม่ปล่อยเขาไปแน่นอนที่คิดว่าเป็นคนที่มาช่วยชีวิตเขา กลับกลายเป็นปีศาจร้ายที่มาเอาชีวิตไปในพริบตาถึงว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่แน่นอนจริง ๆเหมือนมีอะไรมาดลใจ เหยี่ยนจิ้งเสอหันกลับไปมองลู่เฉินที่ดูนิ่งสงบตั้งแต่ต้นจนจบ อีกฝ่ายก็มีสีหน้าเรียบสงบ เหมือนคาดเดาเหตุการณ์เอาไว้ตั้งนานแล้วผู้ชายคนนี้ มีเบื้องหลังอะไรกันแน่?ถึงทําให้เจ้าเมืองหวงเกรงกลัวได้ถึงขนาดนี้?ซานเหยน่ะ ดันไปล่วงเกินปีศาจอะไรไว้กันแน่?!"และไอ้พวกนี้ด้วย ลากไปด้วยกันให้หมด!"เจ้าเมืองหวงออกคําสั่งให้จับตัวเหยี่ยนจิ้งเสอและคนอื่น ๆ ไปขังไว้ด้วยกันเพื่อนที่พบความลําบากทั้งสองคนมองหน้ากัน อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกพวกเขารู้ว่าวัน
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่106
ในขณะนี้ ภายในคฤหาสน์แห่งหนึ่งหวางตงกําลังคุยอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งตัวหรูหราข้างหลังของชายคนนั้นยังมีบอดี้การ์ดหญิงอีกสองคนที่ใส่ชุดสู้ยืนอยู่ที่เอวของบอดี้การ์ดหญิงพาดด้วยดาบยาว มีท่าทางที่ดูกล้าหาญชาญชัย และหน้าตาที่ดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่"หวางตง ยาเม็ดโกลเด้นกาที่คุณพูดถึงนั้น มันเจ๋งขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชายผู้แต่งโก้หรูถือกาแฟอยู่ในมือแล้วเอ่ยปากถาม"คุณชายเฉินครับ เรื่องนี้ผมได้สัมผัสมาด้วยตัวเอง จริงแท้แน่นอนครับ!”หวางตงพูดอย่างมั่นใจว่า "เมื่อหลายวันก่อน ผมบังเอิญได้รับบาดเจ็บภายในจนเกือบเสียชีวิต เป็นยาเม็ดโกลเด้นกาที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ ไม่ได้พูดเกินจริง ยานี้เป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่ไว้รักษาแผลอย่างแน่นอน""คำพูดเป็นเพียงแค่ลมปาก ของอยู่ไหนล่ะ? เอามาให้ผมดูก่อน" ชายผู้แต่งโก้หรูเอื้อมมือออกไปอย่างช้า ๆ"เนื่องจากยาเม็ดโกลเด้นกาล้ำค่ามาก ตอนนี้ผมจึงไม่มีของอยู่ในมือ""ในเมื่อไม่มีของ งั้นดึกอย่างนี้คุณเรียกผมมาทําอะไร หรือว่าตั้งใจจะหลอกผม?!” ชายผู้แต่งโก้หรูทำหน้าเย็นชา"คุณชายเฉินอย่าพูดแบบนี้เลย ต่อให้ผมใจกล้ากว่านี้ ก็ไม่กล้าหลอกท่านหรอกครับ! ท่านโปรดวางใจนะ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่107
"หวางตง ออกมาตายซะ!"เสียงตวาดด้วยโทสะ ระเบิดขึ้นเหนือคฤหาสน์ประหนึ่งเสียงฟ้าร้องหวางตงที่เพิ่งออกมาข้างนอก เมื่อได้ยินเสียงพูดนี้ ก็โมโหขึ้นมาในทันที“ไอ้โง่นี่มาจากไหน ถึงกล้ามาทำตัวโหวกเหวกในถิ่นของกู?!”หวางตงก้าวออกมาอย่างเกรี้ยวกราด แต่เมื่อเขาเห็นลู่เฉินที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาก็เบิกตากว้าง ดูประหลาดใจเล็กน้อย"ที่แท้เป็นแกหรือ..."“แกโดนจับไปแล้วไม่ใช่เหรอ? หนีออกมาได้ยังไง?”เห็นได้ชัดว่าเขาได้ติดสินบนให้เจ้าอ้วนสวีจับคนเข้าไปในโรงพักโดยทั่วไปแล้ว แม้ว่าจะมีฉาวซวนเฟยคอยคุ้มกัน แต่ในเวลานี้ อีกฝ่ายก็ไม่น่าจะออกมาได้"ผมถูกใส่ร้ายป้ายสี คุณเป็นคนทําใช่ไหม?” ลู่เฉินถามอย่างเย็นชา“ไหน ๆ แกก็มาแล้ว งั้นแกก็คงมีคําตอบที่แน่นอนในใจอยู่แล้วสิ"หวางตงพูดอย่างยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้มว่า “แกเดาถูกแล้ว เป็นกูทําจริง ๆ! จะโทษก็ต้องโทษที่แกไม่รู้จักวางตัว กูเคยให้โอกาสแกแล้ว แต่แกไม่รู้จักรักษาไว้ ดังนั้นกูจึงทําได้แค่ใช้วิธีนี้เท่านั้น""ที่คุณกล้ายอมรับก็ดี"ลู่เฉินทำหน้าเฉยชา “ตอนนี้ ผมให้โอกาสคุณได้ไถ่บาป คุณหักมือทั้งสองของตัวเองซะ แล้วไสหัวออกไปจากเมืองเจียงหลิง อย่ากลับมาอีก ถ้า
บทล่าสุด
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1200
กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ แล้วก็หยุดกะทันหันแสงแดดส่องลงมา เสื้อเกราะสีทองของเหลยว่านจุนส่องแสงประกาย และสะดุดตาเป็นพิเศษ"ดาบนี้เรียกว่าโพ่หยวีนกวน ผมเคยเก็บตัวมาสามปี ถึงจะเรียนรู้เทคนิคนี้ให้ได้""จนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยแสดงต่อหน้าคนนอกเลย""วันนี้ จะเป็นเกียรติในชีวิตของคุณที่สามารถตายด้วยดาบนี้ของผม!""ดูดาบผมสิ!"พูดจบ ดาบทองของเหลยว่านจุนก็สั่นอย่างกะทันหัน ตัวเขาก็กลายเป็นแสงสีทองที่แสบตา พุ่งลงมาอย่างรวดเร็วโมเมนตัมของมันยิ่งใหญ่เหมือนแม่น้ำไหลลง ไม่สามารถหยุดยั้งได้และอยู่ยงคงกระพัน"ดาบที่เร็วมาก ลมดาบที่น่ากลัวมาก""โอ้พระเจ้า นี่คือการลงโทษจากพระเจ้าหรือ น่ากลัวเกินไป!"“เมื่อดาบนี้ใช้ออกมา จะไม่มีใครหยุดยั้งได้ การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่ม ถึงตายก็ยังได้รับเกียรติ”ดาบที่น่าตกใจของเหลยว่านจุนทําให้เกิดความโกลาหลเหล่านักสู้ต่างสะเทือนใจแสงสีทองนั้นพราวเหมือนดวงอาทิตย์ ทําให้คนไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อยดาบนั้นตกลงมาเหมือนวันสิ้นโลกมาถึงมากพอที่จะทำลายทุกอย่าง!"ชางฉง!"ในขณะที่เหลยว่านจุนออกดาบ ลู่เฉินก็เคลื่อนไหวอย่างกะทันหันเห็นเพียงว่าเขาตบเบาๆ ดาบสีดำท
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1199
เมื่อที่เกิดเหตุสงบเหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวที รู้สึกแต่หลังเย็นและหวาดกลัวคลื่นกระทบของการโจมตีเมื่อกี้นั้นน่ากลัวเกินไปหากไม่ได้เตรียมการมานานและหลบได้ทัน เกรงว่าจะถูกประแทกจนได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีถึงกระนั้น พลังทําลายล้างที่น่ากลัวนั้นยังคงทําให้คนกลัวในใจ"ไม่เลว ความแข็งแกร่งของคุณแข็งแกร่งกว่าตอนที่อยู่ในป่าดำเลย"เหลยว่านจุนแบกมือข้างเดียวไว้ด้านหลัง และยิ้มเบา ๆ ดูเหมือนว่าชัยชนะอยู่ในมือแล้ว "น่าเสียดายที่คุณยังคงต้องตายในวันนี้""เหลยว่านจุน มีความสามารถจริง ๆ อะไร ก็ใช้ออกมาเลย มิฉะนั้นคุณจะไม่มีโอกาสแล้ว"ลู่เฉินยืนตัวตรงอย่างช้า ๆ สายตายังคงเย็นชาการโจมตีเมื่อกี้นั้น ทำให้เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเหลยว่านจุนเป็นยังไงถ้าไม่มีอะไรที่เกินความคาดคิด อีกฝ่ายใกล้จะมาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้วโชคดีที่ยังไม่ได้ทะลุไปอย่างเต็มที่เพราะเวลา ไม่งั้นจะรับมืออย่างลำบาก"ฮึ่ม! คุณไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริง ๆ"เหลยว่านจุนหรี่ตาเล็กน้อย โมเมนตัมเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เสื้อคลุมทั้งตัวไม่มีลมพัดแต่ปลิวอยู่ และส่งเสียงด้วย "คุณต้องดูความแข็งแกร่งที่แท้จริงของผมไม่ใช่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1198
การฝึกร่างขั้นจงซือก็มีคนที่แข็งแกร่งกว่าหรืออ่อนแอกว่า ช่องว่างของดินแดนเล็ก ๆ แต่ละระดับจะยากที่จะข้ามได้"หัวหน้าอู๋ประเมินคนนี้สูงเกินไปแล้ว"เจี่ยงซิวเจินส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "ถ้าผมมองไม่ผิด หลังจากหัวหน้าเหลยเก็บตัวครั้งนี้ ความแข็งแกร่งได้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง จัดการกับลู่เฉิน ใช้สามท่าก็สามารถจัดการได้แล้ว""อ้อ เหรอ"อู๋หงต๋ายักคิ้ว ค่อนข้างประหลาดใจเหลยว่านจุนได้ประสบความสําเร็จอย่างมากในการฝึกร่างขั้นจงซือเมื่อหลายปีก่อน หากมีความก้าวหน้าอีก เขาจะใกล้มาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้สไม่ใช่หรือถ้าเป็นเช่นนั้น สำนักงานเจิ้นอู่ก็ต้องประเมินมูลค่าของเขาใหม่แล้ว"ลู่เฉิน คุณไม่ควรมาท้าทายผม ตอนอยู่ในป่าดำ ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว ไม่คิดว่าคุณจะยังเอาไข่มากระทบหินอีก วันนี้ ไม่มีใครช่วยคุณได้แล้ว"เหลยว่านจุนยังคงเข้าใกล้ต่อไป โมเมนตัมที่น่ากลัวในตอนแรกก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งราวกับคลื่นสึนามิกวาดมา"แกร็บ แกร็บ...” ภายใต้การบีบอัดอย่างรุนแรง ออร่าที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ลู่เฉินก็เริ่มมีรอยแตกทีละรอยเกิดขึ้นเหมือนกระจกขนาดใหญ่ที่กําลังจะแตกรอยแตกแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และหนาแน่นขึ้นเรื
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1197
ภายใต้เสียงตะโกนของเหลยว่านจุน ใบไม่ต้องรับผิดชอบก็ส่งมาทั้งสองคนไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ เซ็นชื่อบนใบไม่ต้องรับผิดชอบและพิมพ์ลายนิ้วมือติดต่อกันการดวลกันสังเวียน จะเป็นหรือจะตายนั้นกำหนดโดยโชคชะตามาตลอด แต่โดยทั่วไปแล้วถ้าไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ฝ่ายชนะจะออมมือ นี่เป็นกฎที่ไม่ได้เขียนไว้แต่หลังจากเซ็นใบไม่ต้องรับผิดชอบแล้ว กฎนี้ก็ถูกทําลายแล้วไม่ได้ออมมือ ไม่มีทางถอย มีแค่สู้ชีวิตจะอยู่หรือตาย ไม่มีทางเลือกอื่น"ลู่เฉิน นี่เป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุดในชีวิตของคุณ"หลังจากเซ็นชื่อเสร็จแล้ว โมเมนตัมของเหลยว่านจุนก็เปลี่ยนไปแล้วจากการสง่างามกลายเป็นคนเฉียบคม และมีบารมีแรงกดดันที่เหมือนภูเขาถูกปล่อยออกจากร่างกายเขา และปกคลุมทั้งที่เกิดเหตุทันทีหลังจากนั้น เหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวทีรู้สึกเพียงว่าร่างกายหนักขึ้น เหมือนมีก้อนหินที่มองไม่เห็นก้อนหนึ่งกดลงบนไหล่ของพวกเขา แม้แต่การหายใจก็เริ่มถี่ขึ้นคนที่อ่อนแอ ยิ่งหอบและเหงื่อออกเต็มหัว"แรงกดดันจากการฝึกร่างขั้นจงซือที่น่ากลัว หรือว่านี่ก็คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือ"ทุกคนสั่นใ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1196
นี่อะไรกันเนี่ยไม่ใช่เพื่อตำแหน่งและอำนาจ เพื่อสร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ถึงมาท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือทำไมจะฟังดูเหมือนเป็นการแก้แค้นระหว่างทั้งสองคน มีความแค้นอะไรหรือ"พวกบ้าที่ใจกล้า คุณกล้าดูถูกหัวหน้าพันธมิตรอย่างโจ่งแจ้ง เป็นบาปชั่วร้ายที่ให้อภัยไม่ได้จริง ๆ"เหลยเชียนฉงลุกขึ้นและตําหนิเสียงดังสมาชิกของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในใจและตะโกนไม่หยุดเหลยว่านจุน เป็นหน้าเป็นตาของทั้งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ถูกใส่ร้ายในที่สาธารณะ ย่อมจะทนไม่ได้"ได้แล้ว เงียบหน่อย"เหลยว่านจุนยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ หยุดเสียงอึกทึกครึกโครมของสมาชิกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ แล้วก็พูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าว่า "ลู่เฉิน ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ที่ผมทําสิ่งต่าง ๆ จะเปิดเผยเสมอ คุณคิดว่าการพูดพล่อย ๆ ไม่กี่คําจะทําให้ชื่อเสียงของผมเสื่อมเสียได้หรือ""ใส่ร้ายเหรอ ฮึ่ม..."ลู่เฉินส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา "คุณเขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า กระทำสิ่งที่ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ของอาจารย์และศีลของบรรพบุรุษ สู้สัตว์ไม่ได้ด้วยซ้ำ คนหน้าซื่อใจคดอย่างคุณ ต้องถูกทุกคนลงโทษเลย""กําเริบเสิบสาน!"
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1195
"ถึงแล้วหรือ?"เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลายคนก็มองตามสายตาของเจี่ยงซิวเจินไปทันทีได้เห็นว่าหลังคาของสํานักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ มีเงาสีขาวหนึ่งกระโดดลงมาอย่างกะทันหันเงามนุษย์แกว่งไปแกว่งมาตามลม เบาเหมือนไม่มีอะไร เหมือนขนนกสีขาว"มาแล้ว หัวหน้าเหลยมาแล้ว"เมื่อมองดูเงามนุษย์ที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ทั้งสนามสู้ก็ฮือฮาขึ้นมาทันทีเหลยว่านจุน หัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ได้ปรากฏตัวในที่สุดท่ามกลางสายตาของทุกคน เหลยว่านจุนในชุดขาว แบกมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง เสื้อผ้าปลิว เท้าเหยียบบนลม ราวกับเป็นเทพเจ้าตกลงมาบนโลกลอยละลิ่วลงมาด้วยอารมณ์ที่ลึกลับและสูงส่งไม่มีบารมีที่บีบบังคับ ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่ง มีแค่ความศักดิ์สิทธิ์ที่ทําให้คนไม่กล้ามองตรง ๆ และไม่สามารถดูหมิ่นได้ในขณะนี้ เหลยว่านจุนเป็นเหมือนแสงที่สว่างที่สุดในโลกนี้ส่องบนแผ่นดิน สลายความมืดทำให้คนเคารพจากใจ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"ในเวลานี้ เหลยเชียนฉงลุกขึ้นก่อน และทําความเคารพ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"เหล่าสาวกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้จํานวนมากที่อยู่ข้างหลังเขาก็พากันลุกขึ้น และตะโกนพร้
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1194
"น้อง ตราบใดที่คุณเข้าร่วมสำนักงานเจิ้นอู่ ผมสามารถตัดสินใจได้ อนุญาตให้คุณขึ้นตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า!" อู๋หงต๋าเสนอเงื่อนไขที่ดีในสำนักงานเจิ้นอู่ ตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า อยู่เหนือผู้จัดการด้วยซ้ำเพิ่งเข้าร่วมก็ขึ้นสองระดับติดต่อกัน นี่เป็นการเลื่อนตําแหน่งเกินมาตรฐานแล้ว"ขอโทษครับ ผมยังคงไม่สนใจ"ลู่เฉินส่ายหัวอีกครั้งการปฏิเสธซ้ำๆทําให้อู๋หงต๋าขมวดคิ้วเขาไว้หน้ามากพอแล้ว ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้านี้จะไม่รู้จักชั่วดีขนาดนี้"ไม่ใช่มั้ง ขนาดตําแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้าของสำนักงานเจิ้นอู่ก็ไม่เอา เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่?""มันเป็นเรื่องดีมากที่ได้รับความสำคัญจากสำนักงานเจิ้นอู่ เด็กคนนี้ไม่ซาบซึ้งเลยเหรอ ไม่รู้จักชั่วดีจริง ๆ""ฮึ่ม! การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มอะไร ต่อหน้าสำนักงานเจิ้นอู่ เป็นไก่อ่อนทั้งนั้น"นักสู้ที่อิจฉาบางคน ต่างวิจารณ์ขึ้นการชักชวนของสำนักงานเจิ้นอู่ได้รับการยกย่องว่าเป็นเกียรติยศสูงสุดจากนักสู้มากมายแต่ลู่เฉินกลับปฏิเสธหลายครั้ง ไม่ได้เห็นสำนักงานเจิ้นอู่ในสายตาเลย หยิ่งผยองจริง ๆ"น้อง ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปจะไม่มาอีก คุณแน่ใจนะว่าจะไม่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1193
"คุ้นตา?"เฉินหยวนเวยสงสัยเล็กน้อย "หรือว่าหัวหน้าอู๋เคยเห็นการฝึกร่างขั้นจงซือลู่มาก่อน""ผมอาจจะดูผิดแล้วมั้ง"อู๋หงต๋าสัมผัสเคราของตัวเอง ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แต่ก็จําไม่ได้ด้วยความทรงจําของเขา ตราบใดที่เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยม แทบจะเห็นแวบหนึ่งก็ลืมไม่ได้เลยอีกฝ่ายอายุยังน้อย ก็สามารถเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือได้ ในทั่วประเทศหลง จะเป็นคนที่หายากอัจฉริยะแบบนี้ ตามเหตุผลแล้ว ตราบใดที่เขาเคยเห็น ก็ไม่สามารถลืมได้แต่ตอนนี้ที่เขาจำไม่ได้ ก็พิสูจน์ว่าทั้งสองฝ่ายไม่รู้จักกัน"หัวหน้าอู๋ ท่านเดินทางมาไกล คงเหนื่อยแล้วแน่นอน กรุณาไปนั่งพักผ่อนด้วยครับ" เฉินหยวนเวยทำท่าเชิญด้วยมือเดียว"ไม่ต้องรีบ ผมจะไปพบการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มคนนี้หน่อย"หลังจากบอกประโยคนี้ไป อู๋หงต๋าก็เดินตรงขึ้นสังเวียนเมื่อเห็นฉากนี้ เฉินหยวนเวยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติเหตุผลที่สําคัญที่สุดที่สำนักงานเจิ้นอู่แข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนพูดถึงก็จะเปลี่ยนสีหน้า ก็คือรับสมัครผู้มีความสามารถมากมายไม่ว่าจะเป็นคนชั่ยหรือคนดี ตราบใดที่มีความสามารถ ตราบใดที่มีทักษะที่โดดเด่น ตราบใดที่แข็ง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1192
"ลู่เฉิน คุณต้องสู้อย่างยอดเยี่ยม สร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ให้ผู้คนเห็นว่าอะไรเรียกว่าไม่มีใครเทียบได้ อยู่ยงคงกระพัน!"มองดูด้านหลังที่ตั้งตรงนั้น จั่วซินเยว่พึมพํากับตัวเอง ในดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความรักและความนับถือผู้ชายตัวโต ก็ควรจะถือดาบยาว ทำคุณงามความดีชั่วนิรันดร์ แม้ข้างหน้าจะลำบาก ก็ยังก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและไม่เกรงกลัวนี่แหละ ถึงจะเป็นผู้ชายจริงๆ"กล้าท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ วันนี้ก็คือวันตายของคุณ!"หยางเจี๋ยมีสีหน้ามืดมน และแอบสาปแช่งเขาแค่หวังว่าทันทีที่ลู่เฉินขึ้นไปบนเวที ก็ถูกเหลยว่านจุนต่อยจนตาย"ฮึ่ม! จะตายไม่ช้าก็เร็ว แค่มีชีวิตอยู่อีกกี่นาทีเท่านั้น"เหลยเชียนฉงยิ้มอย่างดุเดือด สายตาดุร้ายมาก"ศิษย์พี่ลู่ ต้องปลอดภัยเลยนะ"หลินหรง พนมมือไหว้ แอบสวดมนต์"แม่งเอ้ย เด็กคนนี้กล้าขึ้นไปจริง ๆ เขาคงไม่คิดว่าตัวเองทําได้จริง ๆ เหรอ"เถาหยางขมวดคิ้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความเกลียดชังเขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนวัยเดียวกัน ทําไมลู่เฉินถึงกลายเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือ แต่เขาไม่ได้ฝ่าฟันไปถึงการฝึกร่างขั้นเซียนเทียนด้วยซ้ำทำไมล่
