ลู่เฉินหัวเราะอย่างขมขื่น "ได้มั้ง ยังไงมันก็แค่ตีกันไม่กี่รอบเท่านั้น ผมสัญญา ตกลง"ปัญหาที่สามารถแก้ไขได้ด้วยกําลัง ล้วนไม่ใช่ปัญหา"ดีมาก งั้นก็ตกลงกันแบบนี้แล้ว"หวังฝูหลงยิ้มเล็กน้อย"ท่านผู้นำ ท่านเกษียณแล้ว ทําไมยังต้องกังวลกับเรื่องของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ด้วย" ลู่เฉินทําอะไรไม่ถูก"แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ในพันธมิตรศิลปะการต่อสู้อีกต่อไป แต่หัวใจของฉันยังคงอยู่ตรงนั้น นอกจากนี้ ผู้นำคนปัจจุบันของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ก็คือลูกศิษย์คนโตของฉัน ทำไมจะทำให้ไม่ได้ล่ะ" หวังฝู่หลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม"ท่านผู้นำมีเกียรติสูงนัก ขอชื่นชม" ลู่เฉินคารวะ“เอาล่ะ หยุดพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว คุณจะไปไหน ฉันจะไปส่ง” "กลับไปที่แก๊งเหยียนหลง"......เมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมาภูเขาฟูยุน ภายในหุบเขาราชายาต่งเทียนเป่านอนซีดอยู่บนเตียงหยก เหงื่อออกเต็มหัวเภสัชกรหลายคนที่สวมชุดสีขาวกําลังรักษาอาการบาดเจ็บของพวกเขาอย่างระมัดระวังสำหรับต่งฉางเหิง เขาทำได้เพียงยืนเฉยๆ ดูวิตกกังวลอย่างยิ่ง แต่เขาไม่กล้ารบกวนเขาเพราะกลัวว่าจะส่งผลต่อการรักษาหลังจากนั้นไม่นาน บาดแผลของต่งเทียนเป่าก็ถูกเย็บและพันผ้าพั
ในเวลากลางคืน ณ ห้องทำงานชั้นสองของโรงเรียนศิลปะการต่อสู้เหยียนหลง“คุณลู่ วันนี้คุณสง่างามมาก! ไม่เพียงแต่คุณตบหน้าตระกูลต่งอย่างแรงเท่านั้น แต่ยังทำให้แก๊งเหยียนหลงของเราโด่งดังทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีด้วย! ในแก๊งกว่าพันคนชื่นชมคุณอย่างมาก!”หงหนิวเทชาให้กับลู่เฉินไปพลาง ประจบสอพลอไปพลาง ทั้งดีใจและตื่นเต้นไปพลางก่อนหน้านี้หวั่นวิตกมาตลอด กลัวลู่เฉินจะพ่ายแพ้ ตระกูลต่งจะรอโอกาสแก้แค้นไม่คิดว่าหัวหน้าแก๊งตัวเองจะเอาตัวเองไปเสี่ยง ในสถานการณ์ที่ทุกคนไม่มองโลกในแง่ดี ก็พลิกผัน ชนะต่งเทียนเป่าเมื่อมาถึงจุดนี้ เขามีชื่อเสียงในการต่อสู้ครั้งเดียว! “เอาล่ะ คุณพูดไปแล้วแปดร้อยครั้ง คุณช่วยเปลี่ยนใหม่หน่อยเถอะ” ลู่เฉินพูดไม่ออกนับตั้งแต่เขากลับมา ผู้ชายคนนี้พยายามจะยกยอทุกคนด้วยวิธีต่างๆกล่าวคำสรรเสริญที่ตัวเองคิดได้ในหัวออกมาหมดท่าทางประจบสอพลอ คนที่ไม่รู้ก็คิดว่ามีความสัมพันธ์กันแน่ๆ"อยากฟังอะไรใหม่ ๆ ใช่ไหม ไม่มีปัญหา!"หงหนิวยิ้มยิงฟันและพูดว่า "คุณลู่ ท่านไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่ท่านชนะ ชนชั้นสูงหลายคนก็มาด้วยชื่อเสียงและต้องการเข้าร่วมแก๊งเหยียนหลงของเราผมเพิ่งลองแล้ว
“หลักฐาน มันอยู่ที่ไหน” หลี่ชิงเหยาตกใจ"ฉันพกติดตัวไปด้วย"ดูเหมือนว่าลู่เฉินจะเตรียมพร้อมแล้ว และแสดงหลักฐานสองชิ้น "นี่คือรายงานการชันสูตรศพ ซึ่งสามารถพิสูจน์ได้ว่าการตายของหลี่ฮ่าวเกิดจากการวางยาพิษ และเข็มสีดำนี้เป็นอาวุธสังหาร" "ฮะ?"หลี่ชิงเหยาค่อนข้างแปลกใจและเริ่มตรวจสอบอย่างละเอียด"ถ้าคุณไม่เชื่อผม หาคนมาทดสอบด้วยตัวเองก็ได้" ลู่เฉินเสริมอีกประโยคหนึ่งแม้ว่าจะมีหลักฐานแต่ไม่พบฆาตกรและยังยากที่จะโน้มน้าวใจ"ไม่ต้องหรอก ฉันเชื่อคุณ"หลี่ชิงเหยาพูดด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน: "อันที่จริง ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่ฆาตกร เรื่องนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดตั้งแต่ต้นจนจบ" "คุณคิดแบบนี้ได้ก็ดีมากแล้ว" ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อย"ขอโทษนะคะ ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจคุณผิด แต่โปรดเข้าใจฉันด้วย ฉันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆการเสียชีวิตของน้องชาย ทำให้ฉันทรมาน สับสน ไม่รู้จะทำยังไงเลยฉันกลัวมาก กลัวที่จะสูญเสียไปพร้อมกับคุณ กลัวว่าเราสองคนจะกลายเป็นศัตรูกัน กลัวอยู่คนเดียว โดดเดี่ยวและไม่มีที่พึ่ง ฉัน..."พูดพลาง ดวงตาของหลี่ชิงเหยาก็แดงก่ำและเริ่มก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาที่ไหลนั้นทำให้รู้สึกว่าเธ
"คุณ คุณทําอะไร!"สีหน้าของหลี่ชิงเหยาได้เปลี่ยนไปและเริ่มต่อสู้อย่างบ้าคลั่งหน้าอกทั้งสองข้างส่ายไปส่ายมา ยิ่งทำให้ดึงดูดใจผู้คน"คุณชอบเล่นไม่ใช่หรอ งั้นผมจะอยู่เป็นเพื่อนจนถึงที่สุด!" ลู่เฉินสีหน้าเย็นชา"คุณมันคนบ้า แล้วยังไม่รีบหยุดอีก!" หลี่ชิงเหยาตะโกนด้วยความโกรธ“ยังแสดงอยู่อีกหรอ หนังหน้าของเธอมันหลุดไปหมดแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ?” ลู่เฉินพูด"ห๊ะ?"หลี่ชิงเหยาหรี่ตาลงและเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าโดยไม่รู้ตัวแต่สัมผัสได้เพียงด้านเดียว เธอก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าใบหน้าจะเสียหายหรือไม่นั้น การกระทำของตนเช่นนี้ก็มีรอยตำหนิ"ฉันก็ว่าการแสดงของฉันก็ไม่เลวนะ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะมองออกได้เร็วขนาดนี้"พอถูกเปิดโปงแล้ว "หลี่ชิงเหยา" ก็ไม่ได้ซ่อนอีกต่อไป เอื้อมมือไปที่หูและกระชากอย่างแรงหน้ากากหนังมนุษย์ ก็ถูกฉีกออกมาอย่างรวดเร็วหลี่ชิงเหยาได้หายตัวไปแล้ว แต่กลับถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งใบหน้าผู้หญิงไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแค่สีหน้าซีดเซียวเหมือนคนป่วยไปหน่อยโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น มันดุร้าย น่ากลัว ที่เป็นต้นฉบับของผู้หญิงที่ร้ายกาจ"คุณเป็นใครหรอ
กลุ่มผู้หญิงสวมหน้ากากชักมีดจ่อที่คอของหลี่ชิงเหยาคมมีดกรีดลงบนผิวหนังจนเลือดไหลออกมาท่าทางนั้น ขอเพียงแค่ลู่เฉินขยับตัว หลี่ชิงเหยาต้องตายลงในที่นี้ทันทีลู่เฉินหน้านิ่วคิ้วขมวด และในที่สุดก็ได้ปล่อยมือลงฝ่ายตรงข้ามมีคนมากเกินไป เขาไม่กล้าเสี่ยงด้วยชีวิตของหลี่ชิงเหยา"แบบนี้สิถึงจะถูก"จงเยี่ยนบิดคอและดูเหมือนว่าชัยชนะนั้นจะอยู่ในมือแล้ว "ลู่เฉินอาจารย์ของฉันเห็นคุณในสายตานั่นถือเป็นเกียรติของคุณ เพียงแค่คุณพยักหน้า ภายภาคหลังเราก็คือครอบครัวเดียวกัน แต่ถ้าคุณปฏิเสธละ ไม่เพียงแต่คุณที่จะตาย ทุกคนรอบตัวคุณก็ต้องตายด้วย!""ต้องทําถึงขนาดนี้เลยหรอ" ลู่เฉินทําหน้าเย็นชา"นี่ก็คือจุดมุ่งหมายในการทํางานของเรา เก่งๆแบบคุณเนี่ย ในเมื่อครอบครองไม่ได้ งั้นก็ต้องทำลายทิ้ง" จงเยี่ยนกล่าว"ลำพังพวกคุณจะฆ่าผมได้หรอ " ลู่เฉินถามกลับ"เห๊อะเห๊อะ... ฉันรู้ว่าคุณเก่ง แต่ว่าฉันเตรียมตัวมาดี"จงเยี่ยนยิ้มเย็นชาและพูดว่า "ในถ้วยชาที่คุณเพิ่งดื่มไปเมื้อกี้นั้น ฉันได้ใส่ยาพิษสือเซียงหร่วนจินซ่านลงไป ซึ่งพิษนี้ไม่มีสีและไม่มีกลิ่น เมื่อถูกพิษแล้ว ร่างกายก็จะอ่อนแอ แม้แต่ลมหายใจก็ออกแรงใช้ไม่ได
"เอือก..."จงเยี่ยนตัวแข็งทื่อเธอมองใบหน้าของเซียวหงเย่ที่ยิ้มและมองลงไปที่มีดที่แทงเข้าไปในหน้าอก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงและความประหลาดใจเธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ก่อนหน้านี้ที่ศิษย์น้องยังหัวเราะ และต่อมาจะลงมือฆ่าเธอ แถมยังเด็ดขาดขนาดนี้โดยไม่มีลางบอกตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้"ฮะ?"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ทําให้ลู่เฉินมึนงงเมื่อกี้เขาเพียงพูดขำๆ ไม่ได้คิดจะฆ่าเขาจริงๆ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเซียวหงเย่จะคิดเป็นจริงไม่เพียงแต่คิดว่าเป็นเรื่องจริงเท่านั้น แต่ยังลงมือได้อย่างเฉียบขาดเพียงแค่คมมีดเดียวก็ตรงเข้าไปที่หัวใจของศิษย์พี่ของตนเองได้ผู้หญิงคนนี้คือคนที่จิตใจโหดเหี้ยม? หรือว่าบ้าจนเกินไป?"เพื่อ เพื่ออะไร?"จงเยี่ยนเบิกตากว้าง พูดออกมาสองสามคำด้วยความลำบากใบหน้านั้นมีความตกใจ ความโกรธ ความแค้น ความไม่เต็มใจ แต่ส่วนใหญ่คือความไม่เข้าใจเธอไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทําไมเซียวหงเย่ต้องฆ่าเธอหรือเพียงแค่คำพูดประโยคนั้นของลู่เฉิน"ศิษย์พี่สอง อย่ามองฉันแบบนี้สิ เมื้อกี้คุณได้ยินว่าหมอเทวดาคนนี้ให้ฉันฆ่าคุณ ฉันเองก็ลำบากใจ คุณคงไม่ถือโทษโกรธฉันใชไหม?" เซียวหงเย่
"หมอเทวดา ฉันทำเพื่อคุณ ไม่ลังเลที่จะทรยศอาจารย์และฆ่าศิษย์พี่ คุณว่าฉันแบบนี้ ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า" เซียวหงเย่ทําหน้าบ่นบึ้งตึง"คุณจะทําอะไรกันแน่" ลู่เฉินถาม"อย่าคิดมากเลยหน่า ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณเท่านั้นเอง ไม่มีนัยยะอื่นแอบแฝง" เซียวหงเย่พูดด้วยรอยยิ้ม"เพื่อนแบบเธอนี้ ผมรับไมได้ ไม่รู้ว่าวันไหนจะหักหลังผม" ลู่เฉินพูดแบบตรงไปตรงมามาก"คิกคิกคิก... หมอเทวดา ฉันแทงคุณไม่ได้หรอก ถ้าจะแทงก็คงเป็นคุณที่แทงฉัน" เซียวหงเย่ยิ้มประจบสอพลอเมื่อได้ยิน ริมฝีปากของลู่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะสะแยะมุมปากขึ้นสองครั้งผู้หญิงคนนี้ ทำไมเหมือนกำลังขับรถอยู่"ถ้าคุณไม่มีอะไรอย่างอื่น งั้นผมขอตัวก่อนนะ"ลู่เฉินไม่ยอมพัวพันด้วย อุ้มหลี่ชิงเหยาที่หมดสติขึ้นมาแล้วเดินจากไป "เดี๋ยวก่อน"ทันใดนั้นเซียวหงเย่ก็หยิบขวดยาเล็กๆ ออกมาและยื่นให้ลู่เฉิน "นี่เป็นยาถอนพิษสําหรับยาพิษสือเซียงหร่วนจินซ่าน ดื่มเถอะ ไม่งั้นจะเกิดผลที่ตามมาอย่างร้ายแรง""ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ถูกวางยาเลย" ลู่เฉินส่ายหัว"ไม่ได้ถูกยาพิษหรอ"เซียวหงเย่ตกตะลึง "แล้วเมื้อกี้ที่คุณเหงื่อออกเต็มใบหน้า แขนขาอ่อนแรง มันเกิดอะไรขึ้นห
เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในหลี่จื่อกรุ๊ปเมื่อหลี่ชิงเหยาตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ ก็พบว่าตัวเองกําลังนอนอยู่บนโซฟาที่บริษัทมีผ้าห่มหนา ๆ คลุมตัวและมีแก้วนมร้อนวางอยู่ข้างโต๊ะเธอลูบหัวที่บวมเปล่งและยังคงปวดอยู่ พร้อมกับความทรงจําสำหรับเมื่อคืนเธอที่ปากแห้งได้หยิบนมขึ้นมาดื่มจนหมดในชั่วพริบตาหลังจากดื่มเสร็จแล้ว ความแสบร้อนในกระเพราะอาหาร ร่งกายที่ไม่สบายก็ได้ค่อยๆดีขึ้น "ชิงเหยา คุณฟื้นแล้ว "ในเวลานี้ ลู่เฉินได้นำอาหารเช้าร้อน ๆ ผลักประตูเดินเข้ามา"ทําไมถึงเป็นคุณ?"หลี่ชิงเหยาขมวดคิ้วทันทีและหน้าของเธอก็เย็นชาขึ้น"ผมไม่รู้ว่าคุณพักที่ไหน เลยพาคุณกลับไปที่บริษัทนอนแค่คืนเดียว"ลู่เฉินพูดพร้อมกับนํานมถั่วเหลือง ปาท่องโก๋ เสี่ยวหลงเปา และโจ๊กเนื้อไม่ติดมันหนึ่งชามออกมาจากถุงอาหารเช้า"ฉันถามคุณว่า ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้" หลี่ชิงเหยาถามด้วยเสียงเย็นชา"เรื่องเมื่อคืน คุณจําไม่ได้เลยเหรอ" ลู่เฉินค่อนข้างแปลกใจเมื่อคืน?หลี่ชิงเหยาคิดแล้วคิดอีก ความทรงจําในสมองค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นเธอจําได้ว่าเธอถูกวางยาสลบ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอถูกมัดพันกันอย่างยุ่งเหยิงและคนที่ลักพาตัวเธ