บทที่ 633

"ตึง!"

เมื่อ ต่งเทียนเป่าล้มลงกับพื้น ที่เกิดเหตุทั้งหมดก็เงียบลงอย่างกะทันหัน

การแสดงความยินดี เสียงหัวเราะ และคำชมเชยที่เพิ่งเกิดขึ้นก็จบลงอย่างกะทันหัน

ทุกคนมองหน้ากันและเต็มไปด้วยความตกใจ

สักพักเขาก็ไม่ตอบสนอง

เกิดอะไรขึ้น

ต่งเทียนเป่าชนะไม่ใช่เหรอ?

เหตุใดจึงบาดเจ็บสาหัสและอาเจียนเป็นเลือดขนาดนั้น

หรือว่าเป็นแค่ชัยชนะที่น่าสังเวช

ด้วยความหวาดระแวงตลอดเวลา ในหลุมลึกของซากปรักหักพังของเวที เงาสีขาวก็เดินออกมาอย่างช้า ๆ

ขณะที่ร่างนั้นเดินออกไป ควันและฝุ่นที่ลอยอยู่รอบตัวเขาก็กระจายไปโดยอัตโนมัติราวกับเป็นจิตวิญญาณ และแยกเส้นทางออกจากกัน

ในที่สุดร่างนั้นก็เดินไปที่แท่นสูงและยืนนิ่ง

ใบหน้าที่หล่อเหลาปรากฏอย่างชัดเจนในสายตาของทุกคน

ลู่เฉิน!

เมื่อมองไปที่ต่งเทียนเป่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและนอนอยู่บนพื้น ลู่เฉินก็ยืนอย่างภาคภูมิใจโดยเอามือล้วงกระเป๋าของเขา ด้วยสีหน้าสงบมาก ราวกับว่าเขาเพิ่งทำสิ่งที่ไม่มีนัยสำคัญ

ในขณะนี้ทุกคนด้านล่างเวทีต่างก็ตกตะลึงและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าต่งเทียนเป่าชนะ แต่ในพริบตาผลลัพธ์ก็กลับกันโดยสิ้นเชิง

ต่งเทียนเป