"ตึง ตึง..."หลังจากต่อยกันแล้ว ต่งเทียนเป่าก็ตกใจจนถอยกลับไปสิบกว่าก้าวและทุกก้าวถอยหลังก็จะมีรอยเท้าเหยียบลึกบนพื้นเมื่อก้าวสุดท้ายล้มลง ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว และเลือดของเขาไหลออกมาในขณะนี้ ต่งเทียนเป่าเหงื่อตก แขนของเขาแตก และมีเลือดหยดลงมาจากกำปั้นของเขาคนดูล้วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก"เอ๋?"ในขณะนี้ทุกคนก็ตกตะลึงทุกคนตกตะลึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อพวกเขาไม่เคยคิดฝันว่า ต่งเทียนเป่าจะเสียเปรียบในการต่อสู้แบบหมัดต่อเนื้อไม่น่าเชื่อเลย!"ได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไร คาดไม่ถึงว่าพี่เทียนเป่าจะถูกทำร้ายได้"ต่งเมิ่งเซียงมีสีหน้าตกใจและรับไม่ได้"เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นแข็งแกร่งขนาดนี้จริง ๆ เหรอ"ต่งหยุนก็เบิกตากว้าง บางคนไม่อยากเชื่อปกป้องต่งเทียนเป่าอย่างหนัก ก็ยังได้เปรียบ ถ้าไม่เห็นกับตา พูดออกไปก็ไม่มีใครเชื่อ"ไม่ ... เป็นไปไม่ได้! ใบหน้าอันไร้เดียงสานั่น ทําไมถึงมีพลังมากขนาดนี้"หลัวถงและอีกสามคนตกใจราวกับถูกฟ้าฝ่าในความคาดหมายของพวกเขา ลู่เฉินควรถูกต่อยจนตาย ทําไมกลับปราบปรามต่งเทียนเป่าได้"ฮะ?"ในขณะนี้ ต่งฉางเหิงก็นั่งไม่ติดแล้ว คิ้วขมวดสีหน
วันนี้ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าพลังที่ฉันสั่งสมมาสามปีช่างน่ากลัวแค่ไหน! "ต่งเทียนเป่าพูดพลางถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เผยให้เห็นเหล็กสีดำหนักอยู่ข้างในเหล็กสีดำถูกปกคลุมเป็นชิ้น ๆ คล้ายเกราะ ปกคลุมเกือบทั้งตัวแม้แต่มือและเท้าของเขาก็ยังสวมตุ้มเหล็กสีดำ"เคร้งๆ! เคร้งๆ! เคร้งๆ!"ภายใต้การจ้องมองที่ไม่น่าเชื่อของทุกคน ต่งเทียนเป่าก็ถอดเหล็กสีดำของเขาออกแล้วโยนมันทีละชิ้นลงบนพื้นเสียงเหล็กที่กระแทกกับพื้น ทำให้คนที่ได้ยินต้องหวาดกลัว“ ให้ตายเถอะ! ต่งเทียนเป่าไม่โหดร้ายเกินไปเหรอ? เขาหนักถึงหลายร้อยกิโลกรัมด้วยซ้ำ!”"เหล็กลึกลับเหล่านี้ทับร่างกาย ทหารธรรมดาเดินยากแล้ว แต่เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและแม้กระทั่งต่อสู้กับผู้คน มันเป็นสัตว์ประหลาดจริง ๆ""เวลามีน้ําหนักก็แรงขนาดนี้ พอไม่มีพันธนาการแล้ว จะถึงขั้นไหน""ผมพูดได้แค่ว่า น่ากลัวเกินไปแล้ว"ทุกคนดูตกใจและเงียบพูดไม่ออกเคยเห็นคนโหดร้าย แต่ไม่เคยเห็นคนโหดร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำหนักหลายร้อยกิโล มาคลุมตัวเหมือนใส่เสื้อผ้า แบบนี้ใครจะทำได้"ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลู่เฉินจะได้เปรียบ ที่แท้พี่เทียนเป่าได้ระงับความแข็งแกร่งของต
"อ๊ะ?"มองดาบที่ถูกหนีบ ต่งเทียนเป่ายืนอยู่ตรงที่เกิดเหตุ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจเขาได้ขจัดพันธนาการออกไปแล้ว ความเร็วและความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากแม้ว่าเพื่อที่จะชนะ เขาไม่ได้ซ่อนความแข็งแกร่งของเขาอีกต่อไปและใช้ดาบที่ดีที่สุดของเขาในความเห็นของเขา หลังจากเพิ่มขึ้นในหลาย ๆ ด้านแล้ว เขาจะสามารถกำหนดผลลัพธ์ด้วยดาบเล่มเดียวได้อย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคาดฝันมาก่อนดาบที่ตัวเองแทงเต็มกําลัง กลับถูกลู่เฉินบังไว้ไม่!ใครจะไปคิดว่าหนีบได้!ด้วยสองนิ้ว เขาเพียงแค่จับดาบของเขาที่คมกริบนั้นราวกับดินเหนียว!ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า"ไม่! เป็นไปไม่ได้!"ดวงตาของต่งเทียนเป่าเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเขาก็บ้าคลั่งดาบยาวของเขาแกว่งไปแกว่งมา ในขณะที่ปลดพันธนาการแล้ว เขาก็โจมตีอีกครั้งหนึ่งดาบแล้วดาบเล่า เหวี่ยงแทงไม่หยุดทันใดนั้นทั้งสังเวียนก็ถูกปกคลุมไปด้วยเงาดาบภายใต้พลังงานดาบที่โหมกระหน่ำ รอยดาบถูกวาดลงบนพื้นมากขึ้นเรื่อยๆ และหนาแน่นราวกับใยแมงมุม"ตายซะ!""ไปตายซะ!"ต่งเทียนเป่าคํารามอย่างต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ และเทคนิคดา
ตราบใดที่ต่งเทียนเป่ายังโหดเหี้ยม การเอาชนะลู่เฉินก็ไม่ใช่เรื่องยาก"ท่านผู้นำ ท่านคิดว่า ใครจะชนะ"ทันใดนั้นฉาวก้วนก็เอียงศีรษะและมองไปที่หวังฝู่หลงซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางสุด"เก้าต่อหนึ่ง"หวังฝู่หลงหรี่ตาและให้คําตอบ"เก้าต่อหนึงงั้นหรือ"เมื่อได้ยินแบบนั้น ต่งฉางเหิงทางด้านซ้ายก็อดยิ้มไม่ได้ว่า "ท่านผู้นำสายตาดีจริง ๆ รู้ว่าลูกชายของฉันยังมีเคล็ดลับที่ไม่ได้ใช้มันเลย มีอัตราการชนะ 80% ซึ่งสมเหตุสมผล"ก่อนหน้านี้เขายังกังวลว่าลูกชายของเขาจะชนะหรือไม่แต่ตอนนี้ฟังหวังฝู่หลงพูดแบบนี้ หัวใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายอยู่ก็ปล่อยวางลงแล้วในฐานะที่เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ สายตาของหวงฝู่หลง ไม่มีใครสามารถตั้งคําถามได้ถ้าพูดว่า 90% ของอัตราการชนะ นั่นก็คือ 90% ของอัตราการชนะแน่นอนแม้จะไม่ใช่ชัยชนะอย่างมั่นคง แต่ก็เพียงพอเมื่อมองไปที่ต่งฉางเหิงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ หวังฝูหลงไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม เพียงแค่ยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้ง"คลื่นลมหวนสิบแปดดาบ!"จังหวะนั้น จู่ๆ มีเสียงโห่ร้องดังมาจากกลางเวทีทันใดนั้น ดาบในสนามก็ยิ่งรุนแรงและรุนแรงมากขึ้นทั้งสังเวียน เริ่มสั่นสะเทือนอย่
"ตึง!"เมื่อ ต่งเทียนเป่าล้มลงกับพื้น ที่เกิดเหตุทั้งหมดก็เงียบลงอย่างกะทันหันการแสดงความยินดี เสียงหัวเราะ และคำชมเชยที่เพิ่งเกิดขึ้นก็จบลงอย่างกะทันหันทุกคนมองหน้ากันและเต็มไปด้วยความตกใจสักพักเขาก็ไม่ตอบสนองเกิดอะไรขึ้นต่งเทียนเป่าชนะไม่ใช่เหรอ?เหตุใดจึงบาดเจ็บสาหัสและอาเจียนเป็นเลือดขนาดนั้นหรือว่าเป็นแค่ชัยชนะที่น่าสังเวชด้วยความหวาดระแวงตลอดเวลา ในหลุมลึกของซากปรักหักพังของเวที เงาสีขาวก็เดินออกมาอย่างช้า ๆขณะที่ร่างนั้นเดินออกไป ควันและฝุ่นที่ลอยอยู่รอบตัวเขาก็กระจายไปโดยอัตโนมัติราวกับเป็นจิตวิญญาณ และแยกเส้นทางออกจากกันในที่สุดร่างนั้นก็เดินไปที่แท่นสูงและยืนนิ่งใบหน้าที่หล่อเหลาปรากฏอย่างชัดเจนในสายตาของทุกคนลู่เฉิน!เมื่อมองไปที่ต่งเทียนเป่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและนอนอยู่บนพื้น ลู่เฉินก็ยืนอย่างภาคภูมิใจโดยเอามือล้วงกระเป๋าของเขา ด้วยสีหน้าสงบมาก ราวกับว่าเขาเพิ่งทำสิ่งที่ไม่มีนัยสำคัญในขณะนี้ทุกคนด้านล่างเวทีต่างก็ตกตะลึงและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อตอนแรกพวกเขาคิดว่าต่งเทียนเป่าชนะ แต่ในพริบตาผลลัพธ์ก็กลับกันโดยสิ้นเชิงต่งเทียนเป
"หัวหน้าต่ง ผมคิดว่าท่านน่าจะเข้าใจผิดแล้ว"หวงฝูหลงพูดเบา ๆ ว่า "เก้าต่อหนึ่งที่ผมพูดถึงคือลู่เฉินเก้า ลูกชายคุณหนึ่ง""หา?"พอคําพูดนี้ออกมา ต่งฉางเหิงก็แข็งทื่อทันทีอุตส่าห์ดีใจ กลายเป็นว่าเขาหลอกตัวเองมาตลอดเพียงแต่เขาไม่เข้าใจ หรือรับไม่ได้ คนไม่มีชื่อ คนทั่วไป ทําไมจะเอาชนะลูกชายที่มีพรสวรรค์ของตัวเองได้"พี่ฉางเหิง คลื่นลมหวนสิบแปดดาบผมขอรับไปแล้วกันนะ" ฉาวก้วนกล่าวมุมตาของต่งฉางเหิงกระตุก และสีหน้าของเขาก็ดูไม่พอใจเป็นอย่างมากเดินคิดว่าใช้โอกาสนี้เพื่อสร้างแรงผลักดันให้กับตระกูลต่งและเพิ่มชื่อเสียงให้กับตระกูลได้แล้วผลลัพธ์ล่ะลูกชายของเขาไม่เพียงแต่สูญเสีย แต่เขายังสูญเสียตำราดาบของบรรพบุรุษอีกด้วยมีแต่เสียกับเสียความไม่พอใจของลู่เฉินทำให้ทุกคนตกใจ แต่พวกเขาก็เข้าใจสิ่งหนึ่งเช่นกันเจียงซานมีคนเก่งออกมาหลายชั่วอายุคน แต่ละคนเป็นผู้นํามาหลายร้อยปีจากนี้ไป ม้ามืดที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้จะปรากฏขึ้นในเจียงหนานหวู่หลิน!สัตว์ประหลาดที่มีความสามารถและทรงพลังมากกว่าต่งเทียนเป่า! "นี่มันช่างเหลวไหลสิ้นดี"ท่ามกลางฝูงชน ซางกวนหงซึ่งสวมหน้ากากก็สูดจมูกเบา ๆ แล้ว
"ดัง!"ต่งเทียนเป่าซึ่งล้มเหลวในการลอบโจมตีถูก ลู่เฉินต่อยออกไปปลิวไปหยุดที่เท้าของต่งฉางเหิงเมื่อเห็นต่งเทียนเป่ามีเลือดไหลออกมาจากช่องท้องและลมหายใจของเขาหายไป ต่งฉางเหิงก็โกรธจัดและตะโกนว่า "สัตว์ร้าย! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายลูกชายของฉันสาหัสขนาดนี้ ช่างขี้ขลาดจริงๆ!" “คุณตาบอดเหรอ? เมื่อกี้เขากำลังลอบโจมตี ผมแค่ตอบโต้กลับเพื่อป้องกันตัว” ลู่เฉินพูดอย่างสงบ"ไร้สาระ!"ต่งฉางเหิงตะโกนอย่างดุดัน "ผู้ชนะยังคงไม่ตัดสิน แกคือคนที่หันหลังออกไป จะมาบอกว่าเป็นการลอบโจมตีได้อย่างไร!"แม้ลูกชายจะผิดมาก่อน แต่เวลานี้ยอมรับไม่ได้แน่นอน"โอเค ในเมื่อคุณบอกว่าชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ไม่มีคะแนน งั้นผมโจมตีตามปกติ แล้วจะมีปัญหาอะไร" ลู่เฉินถามกลับ“แน่นอนว่ามีปัญหา! คุณกำลังทำร้ายผู้คนโดยเจตนา!” ใบหน้าของต่งฉางเหิงเต็มไปด้วยความโกรธ“กฎของเวที การดวลในสังเวียน ชีวิตและความตายถูกกำหนดโดยโชคชะตา หากลูกชายของคุณได้รับบาดเจ็บ นั่นเป็นเพราะทักษะของเขาด้อยกว่าผู้อื่น ตระกูลต่งของคุณเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณ คิดว่าตัวเองไม่มีทางแพ้หรือไง” ลู่เฉินพูดประชด"คุณ--!" ต่งฉางเหิงโกรธอยู่ครู่หนึ่ง
ในเวลานี้ หวังฝู่หลงที่เงียบมาตลอด ในที่สุดก็พูดขึ้นว่า "“หัวหน้าตระกูลต่ง กฎต้องเป็นกฎ ตอนนี้คุณอยู่ในวงแหวน ชีวิตหรือความตายขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณเอง”""แต่ลูกของฉัน..."ต่งฉางเหิงกำลังจะปฏิเสธ แต่หวงฟู่หลงมองเขาอย่างเย็นชา "อะไรนะ คุณกล้าที่จะถูกผู้คนประณามงั้นสิ" "ไม่กล้า"ต่งฉางเหิงกัดฟันและทำได้เพียงก้มศีรษะลงสถานะของ หวงฟู่หลงนั้นยิ่งใหญ่มาก ตระกูลต่งตามหลังเขามากในแง่ของศักดิ์ศรีและอำนาจของครอบครัว“หัวหน้าต่ง พาลูกชายของคุณไปที่หุบเขาโอสถราชายา หากคุณสามารถขอให้ราชายาช่วยได้ อาจรอด” หวงฟู่หลงเตือน" เตรียมรถให้เร็ว!"เมื่อตั้งสติได้ ต่งฉางเหิงก็ไม่กล้าลังเล รีบอุ้มลูกชายวิ่งออกจากสนามเวทีทุกคนในตระกูลต่ง พากันติดตามอย่างใกล้ชิดเมื่อเทียบกับการแก้แค้นแล้ว เวลานี้เป็นการรักษาบาดแผลที่สําคัญที่สุดจริง ๆ“น้องชาย ขอฉันพูดด้วยสักครู่ได้ไหม”หวงฝูหลงหันไปมองลู่เฉินด้วยรอยยิ้ม"เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ"ลู่เฉิน พยักหน้าแล้วเดินตาม หวงฝูหลงและออกจากประตูด้วยกันทันทีที่คนออกไปไม่กี่คน ภาพนั้นก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีกระซิบกระซาบกันทีละคน พูดคุยกันไปมา"การต่