LOGINShare
บทที่ 469
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 470
เมื่อช่วงเที่ยง ภายในร้านอาหารไดเนอร์ส"ชิงเหยา คุณดูสิ เมืองหลวงของจังหวัดก็แตกต่างกัน ร้านอาหารใด ๆ ล้วนมีบรรยากาศระดับไฮเอนด์และเกรดสูงขนาดนี้""ผมตัดสินใจแล้ว ต่อไปจะตั้งรกรากอยู่ในเมืองหลวงของจังหวัด ที่นี่ทั้งใหญ่และเจริญรุ่งเรือง ไม่ว่าจะทําอะไรก็สะดวก ดีกว่าสถานที่เล็ก ๆ ที่เจียงหลิงมาก"จางชุ่ยฮัวนั่งอยู่บนที่นั่งหรู จ้องมองไปรอบ ๆ และถอนหายใจเป็นครั้งคราวสําหรับเรื่องนี้ หลี่ชิงเหยาก็ดูหมดหนทางเช่นกันเดิมทีเธอตั้งใจจะมารับตําแหน่งที่เมืองหลวงของจังหวัดคนเดียว แต่แม่และน้องชายต้องตามมาบอกว่าญาติอยู่ข้าง ๆ สามารถดูแลกันได้ไม่ถึงกับเวลาป่วยไม่มีคนดูแล"แม่ นาอยู่แถวนี้รึเปล่า" หลี่ห้าวที่อยู่ข้าง ๆ ก็ถามอย่างกะทันหัน"ใช่ ฉันนัดกินข้าวกับป้าน้อยของพวกคุณแล้ว คํานวณเวลาดู น่าจะใกล้ถึงแล้ว" จางชุ่ยฮัวพยักหน้าขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่หน้าร้านอาหาร จู่ๆ มีชาย 3 คนเดินเข้ามาคนที่เดินนําหน้าเป็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวสดใสสร้อยคอทองคำ ต่างหูทอง แหวนทอง ทั้งตัวบนล่าง เรียกได้ว่าเป็นสีทองระยิบระยับ ดูเหมือนจู่ๆ เธอก็รวยขึ้นมาผู้หญิงคนนี้คือน้องสาวของจางชุ่ยฮัว จาง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 471
"ทุกท่าน ในนครเอกของมณฑล ผมนี่ก็ถือว่ามีเส้นสายอยู่บ้างนะครับ ต่อไปถ้าพวกคุณเจอปัญหาอะไร มาหาผมได้เสมอครับ" ซือถูหลางยืนนามบัตรใบหนึ่งให้ทันทีระหว่างพูด ยังแม่งมองไปทางหลี่ชิงเหยาเป็นพิเศษ ดวงตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยความปรารถนาในตัวเธอผู้หญิงคนนี้ ช่างสวยมากจริง ๆไม่เพียงรูปร่างและใบหน้าเท่านั้น ส่วนอื่น ๆ ของเธอก็แทบจะหาที่ติไม่ได้แม้แต่น้อย ช่างเป็นของดีในบรรดาของดีจริง ๆเหนือกว่าถานหงผู้ที่อยู่แนวหน้า ซึ่งเหนือกว่าเกินหนึ่งดาวครึ่ง"คุณชายซือถูช่างกล้าได้กล้าเสียจริง ๆ มา ๆ ทุกท่านรีบนั่ง"จางชุ่ยฮัวยิ้มทักทายไปพลางตะโกนไปว่า "พนักงานเสิร์ฟ เสิร์ฟอาหาร!""เดี๋ยวก่อน"ในเวลานี้ หลี่ชิงเหยาก็เอ่ยปากขึ้นว่า "ยังมีอีกคนยังมาไม่ถึง""ห้ะ? มีใครอีกล่ะ"จางชุ่ยฮัวมองซ้ายมองขวา ท่าทีแปลก ๆหลี่ชิงเหยากำลังจะเอ่ยปาก ประตูร้านอาหารก็เปิดอีกครั้งลู่เฉินเดินดุ่ม ๆ เข้ามา"อยู่นี่"หลี่ชิงเหยาลุกขึ้นแล้วโบกมือคนหลายคนหันมองกลับไปแล้วขมวดคิ้วทันที"ชายคนนี้มันมาได้ยังไงกัน?"จางชุ่ยฮัวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเนื่องจากความทรงจำแต่เดิม จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงดูถูกลู่เฉินอยู่เล็
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 472
"เพื่อน เงินเดือนเท่านี้น่ะ มันไม่ต่ำแล้วนะ ถ้าคุณทําตัวดี อาจจะได้ทิปนิดหน่อยด้วยก็เป็นได้" ซือถูหลางพูดติดตลก"ลู่เฉิน การได้เป็นคนขับรถให้แฟนฉันน่ะมันเป็นบุญของคุณมากแล้ว พลาดโอกาสนี้ไป คุณเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้วนะ" ถานหงมีสีหน้าหยิ่งผยอง"ถูกต้อง! ซือถูหลางเป็นผู้จัดการของฟู่กุ้ยกรุ๊ป อนาคตไกล คุณตามเขาเนี่ย ได้ดิบได้ดีแน่ ทําไมไม่ทําล่ะ" จางหงเหมยก็แสดงความเห็นด้วย"ฟู่กุ้ยกรุ๊ปเก่งมากเลยงั้นเหรอ?" ลู่เฉินไม่หวั่นไหวแม่แต่น้อย"ฟู่กุ้ยกรุ๊ปคุณยังไม่รู้อีกเหรอ? นั่นเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ระดับหลายแสนล้านเชียวนะ! ถอนขนมาสักเส้นก็เพียงพอสําหรับให้คุณกินดื่มไปตลอดชีวิตแล้ว!" จางหงเหมยแสดงสีหน้าดูถูกคนบ้านนอกยังไงก็เป็นคนบ้านนอกวันยันค้ำ ไม่เข้าใจอะไรซะเลย"ขอโทษที ไม่เคยได้ยินมาก่อน" ลู่เฉินส่ายหัวอีกครั้งสำหรับเรื่องธุรกิจในนครเอกของมณฑล เขาไม่เข้าใจอะไรเลย"ฟู่กุ้ยกรุ๊ปไม่เคยได้ยิน เทพเจ้าโชคลาภซุนที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองเจียงหนานคนนั้น คุณน่าจะรู้ใช่ไหม?" ซือถูหลางยิ้มมุมปาก"เทพเจ้าโชคลาภซุน?" ลู่เฉินเลิกคิ้ว "แน่นอนว่าต้องรู้สิ""รู้ก็ดี บอกความจริงกับคุณให้นะ ฟู่กุ้ยก
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 473
"จําผมไว้แล้วยังไง? คุณจะทําอะไรผมได้?"ซือถูหลางยิ้มติดตลก เขาไม่ได้ตระหนักเลยว่าภัยพิบัติครั้งใหญ่กําลังจะมาถึง"ผมคือซุนฟู่กุ้ย คุณทํางานภายใต้กรุ๊ปของผม คุณว่าผมจะทําอะไรคุณได้ล่ะ?" ซุนฟู่กุ้ยพูดอย่างเย็นชา"แสดง แสดงให้ผมดูต่อไปเถอะ คุณคิดว่าผมจะเชื่อคําพูดซี้ซั้วเหล่านี้ของคุณเหรอ?" ซือถูหลางหัวเราะเยาะ"ซือถูหลาง ตอนนี้ผมจะแจ้งให้คุณทราบอย่างเป็นทางการว่าคุณถูกไล่ออกจากฟู่กุ้ยกรุ๊ปแล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องมาบริษัทอีกแล้ว" ซุนฟู่กุ้ยขี้เกียจพูดต่อกลอนกับเรื่องไร้สาระ"ฮ่า ๆ ๆ... ไล่กูออกงั้นเหรอ? คุณนี่มันช่างกล้าดีจริง ๆ นะ"ซือถูหลางหัวเราะอย่างกําเริบเสิบสาน "บอกความจริงกับมึงให้นะ ผมมีคนเป็นแบ็คในฟู่กุ้ยกรุ๊ป แม้แต่ทพเจ้าโชคลาภซุนเองก็ไม่มีสิทธิ์ไล่กูออก นับประสาอะไรกับของปลอมอย่างมึง?""อย่างนั้นเหรอ? งั้นผมต้องถามกลับว่า แบ็คของคุณที่ว่าเนี่ย คือใคร?" ซุนฟู่กุ้ยกล่าวอย่างเย็นชาคนประเภทนี้ยังสามารถเป็นผู้จัดการได้ ดูเหมือนว่าฟู่กุ้ยกรุ๊ปต้องทำการปรับปรุงให้ดี ๆ แล้ว"แบ็คของผมคือใคร มึงมันยังไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ พูดง่าย ๆ ก็คือ สถานภาพของผม เป็นอะไรที่มึงไม่สามารถรุกร
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 474
"แปลกจัง พวกเขามาทางนี้ได้ยังไง? ดูท่าทางที่ดุร้ายนั่นสิ อย่างบอกนะว่ามาหาเรื่องเรา ไม่ใช่หรอกมั้ง?"จางชุ่ยฮัวกลัวจนคอหดไป ท่าทีเครียด เกร็งเล็กน้อย"พวกเขามาตามจัดการผมเอง"ลู่เฉินพูดอย่างเย็นชาออกมาประโยคหนึ่ง"จัดการคุณ? คุณไปรุกรานคนอื่นอีกแล้วเหรอคะ?"หลี่ชิงเหยาขมวดคิ้วทันใดนั้นเธอก็พบว่าช่วงนี้อีกฝ่ายนั้นดูเหมือนจะมีปัญหาต่าง ๆ มากมาย"ไม่นับว่าเป็นการรุกรานนะครับ ผมก็แค่ชกต่อยเขาไปทีนึง ถือโอกาสสอนการปฏิบัติตัวเป็นคนดีให้เขาบ้าง" ลู่เฉินพูดนิ่ง ๆ"ที่นี่ไม่น้อยหน้าไปกว่าเมืองเจียงหลิง มีคนที่หลบซ่อนความสามารถของตนอยู่ทุกหนทุกแห่ง บางคน กระทั่งว่าเป็นกลุ่มคนที่พวกเราไปรุกรานไม่ได้เลย!" หลี่ชิงเหยาพูดเสียงต่ำแม้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นประธานของไป่ยี่กรุ๊ป แต่ก็ยังส่งมอบไม่เสร็จสิ้น หนึ่งคือไม่มีเงินทุน สองคือคอนเนคชั่น และสามคือไม่มีพื้นฐานช่วงเวลานี้ แน่นอนว่าคือช่วงการหาเพื่อนเป็นหลักตามปกติต้องทำตัวเงียบ ๆ หลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา นี่สิ ถึงเป็นวิธีการเอาตัวรอด"คุณชิงเหยาครับ คุณไม่ต้องกังวลไป มีผมอยู่ทั้งคน วันนี้ไม่มีใครกล้ามาทำเก่ง ลองดีในนี้แน่นอนครับ"ซือถูหล
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 475
"เพี้ยะ!"ต่งซือจี๋ตบเข้าที่ใบหน้าของซือถูหลางพลังมหาศาลที่พุ่งตรงไป ทำเอาอีกฝ่ายเซไปข้างหลังจนเกือบล้มเลยทีเดียวรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วบนใบหน้าก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน"ห้ะ?"เมื่อเห็นซือถูหลางถูกตี ถานหงและคนอื่น ๆ ต่างก็งงงวยพวกเธอไม่คาดคิดว่านักเลงหลายคนนั้นจะกล้าได้ขนาดนี้ แม้แต่ผู้จัดการของฟู่กุ้ยกรุ๊ปยังกล้าลงมือหรือนี่ พวกมันอยากขึ้นสวรรค์กันแล้วงั้นเหรอ!"คุณ... คุณกล้าดียังไงมาตีกู?"ซือถูหลางปิดหน้า เขาไม่อยากจะเชื่อเลย “คุณรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ผมเป็นผู้บริหารระดับสูงของฟู่กุ้ยกรุ๊ปเชียวนะ!""ฟู่กุ้ยกรุ๊ปแล้วยังไง?"ต่งซือจี๋ไม่พูดอะไรสักคําแล้วตบหน้าซือถูหลางไปอีกแรง และด่าขึ้นว่า “ถ้าซุนฟู่กุ้ยมา ผมก็พอจะไว้หน้าให้บ้าง แต่ไอ้แค่ผู้จัดการกระจอก ๆ คนนึง คุณคิดว่ามึงเป็นใคร ใหญ่มาจากไหนวะ?!”"ไอ้พวกสวะ! คุณตายแน่! กล้าตีผมงั้นเหรอ? ผมจะให้มึงได้ชดใช้แน่!"ซือถูหลางที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมโทรเรียกคน"เย็ดแม่คุณสิ!"ต่งซือจี๋ถีบซือถูหลางล้มลงกับพื้นและด่าว่า “ความตายใกล้มาเยือนแล้วยังกล้าเหิมเกริมขนาดนี้อีก จัดการมัน! ตีให้ตาย!"ตามด้วย
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 476
"ห้ะ...!"ตามด้วยเสียงกรีดร้อง อันธพาลต่างตั้งตัวไม่ทัน พวกมันล้มลงกับพื้นและกลิ้งด้วยความเจ็บปวดไปมาในพริบตา บนพื้นก็กองเต็มไปด้วยพวกอันธพาลที่ขาของทุกคนก็ถูกตะเกียบเสียบอยู่ โดยที่จะดึงก็ดึงออกไม่ได้"ห้ะ?"เมื่อเห็นฉากนี้ ต่งซือจี๋ถึงกับอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงต้องรู้ว่า อันธพาลเหล่านี้ เป็นคนที่เขาเลือกมาอย่างพิถีพิถันเองเชียวนะทุกคนได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพและมีฝีมือที่ดีมากตามปกติแล้ว สิบรุมหนึ่ง มันน่าจะเป็นการบดขยี้อย่างไม่ต้องสงสัยนี่แต่แล้ว เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าแค่จ้องหน้ากัน คนของเขาก็ล้มลงไปทั้งหมดแล้วแค่ตะเกียบไม่กี่อันเท่านั้น มันมีพลังทําลายล้างมากขนาดนี้เชียวเหรอ?"ไม่ใช่แล้วมั้ง? ผู้ชายคนนี้เก่งขนาดนี้เลยเหรอ?"เมื่อมองไปที่ลู่เฉินที่เฉย ๆ เหมือนกำลังยืนกืนลมชมวิวนั้น จางหงเหมยก็อดตกใจไม่ได้ในความทรงจำของเธอ อีกฝ่ายเป็นแค่ไอ้คนกระจอก ๆ ที่ไม่มีคนรู้จักทําไมถึงมีฝีมือได้ขนาดนี้?"แม่งเอ้ย! ที่แท้ก็เคยฝึกมา? ทําไมไม่ลงมือให้เร็วกว่านี้ล่ะ!"ซือถูหลางกัดฟัน เขารู้สึกเพียงปวดเมื่อยตามตัวเท่านั้นถ้าอีกฝ่ายช่วยเร็วกว่านี้ เขาก็จะโดนตีฟรี ๆ แบบนี้ได้ย
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 477
"ชายคนนี้ เขามาจากไหนกันแน่? คาดไม่ถึงเลยว่าจะเชิญพ่อลูกตระกูลกวนมาได้?!"เมื่อมองดูกวนเถี่ยกวนถงที่เดินเข้ามา ซือถูหลางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนังศีรษะชาสองคนนี้ต่างเป็นยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงในสังคมเลยแค่ใครคนนึงในสองคนก็สามารถส็ศัตรูเป็นร้อยได้ปกติไม่เคยออกเคลื่อนไหวง่าย ๆ การจะเชิญสองคนนี้ออกหน้าเลยไม่ใช่เรื่องง่าย"พี่หลาง พ่อลูกตระกูลกวนเป็นใคร มาจากไหน? พวกเขาเก่งมากเหรอ?" ถานหงถามอยู่ข้าง ๆ"ไม่ใช่แค่เก่งเท่านั้น ชายสองคนนี้ สําหรับคนธรรมดาแล้ว นั่นถือว่าเป็นคือภัยน้ำท่วมหรือสัตว์ประหลาดเลยก็ว่าได้!""โดยเฉพาะคนที่ชื่อกวนเถี่ย เขายิ่งน่ากลัวแบบผิดปกติ เพราะเขานั้นฆ่าคนอย่างกับค้นข้าวของ""คนที่ตายด้วยมือของเขามีไม่ถึงร้อย ก็มีถึงแปดเก้าสิบเลย"ซือถูหลางมีสีหน้าเคร่งขรึมในฐานะที่เป็นกำลังสำคัญของฟู่กุ้ยกรุ๊ป สําหรับเรื่องในสังคมนี้นั้น เขาย่อมรู้มาบ้าง"ห้ะ? น่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ?!"ถานหงหดคอลงและไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังซือถูหลางทันทีแม้ว่าจางชุ่ยหัวและคนของเธอจะไม่พูดอะไรสักคํา แต่พวกเขาก็ไปยืนอยู่ไกล ๆ กลัวว่าจะพลอยโดนไปด้วยสังคงสังคมอะไร พวกเธอน่าจะมองภาพไม่ออก
Latest chapter
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1200
กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ แล้วก็หยุดกะทันหันแสงแดดส่องลงมา เสื้อเกราะสีทองของเหลยว่านจุนส่องแสงประกาย และสะดุดตาเป็นพิเศษ"ดาบนี้เรียกว่าโพ่หยวีนกวน ผมเคยเก็บตัวมาสามปี ถึงจะเรียนรู้เทคนิคนี้ให้ได้""จนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยแสดงต่อหน้าคนนอกเลย""วันนี้ จะเป็นเกียรติในชีวิตของคุณที่สามารถตายด้วยดาบนี้ของผม!""ดูดาบผมสิ!"พูดจบ ดาบทองของเหลยว่านจุนก็สั่นอย่างกะทันหัน ตัวเขาก็กลายเป็นแสงสีทองที่แสบตา พุ่งลงมาอย่างรวดเร็วโมเมนตัมของมันยิ่งใหญ่เหมือนแม่น้ำไหลลง ไม่สามารถหยุดยั้งได้และอยู่ยงคงกระพัน"ดาบที่เร็วมาก ลมดาบที่น่ากลัวมาก""โอ้พระเจ้า นี่คือการลงโทษจากพระเจ้าหรือ น่ากลัวเกินไป!"“เมื่อดาบนี้ใช้ออกมา จะไม่มีใครหยุดยั้งได้ การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่ม ถึงตายก็ยังได้รับเกียรติ”ดาบที่น่าตกใจของเหลยว่านจุนทําให้เกิดความโกลาหลเหล่านักสู้ต่างสะเทือนใจแสงสีทองนั้นพราวเหมือนดวงอาทิตย์ ทําให้คนไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อยดาบนั้นตกลงมาเหมือนวันสิ้นโลกมาถึงมากพอที่จะทำลายทุกอย่าง!"ชางฉง!"ในขณะที่เหลยว่านจุนออกดาบ ลู่เฉินก็เคลื่อนไหวอย่างกะทันหันเห็นเพียงว่าเขาตบเบาๆ ดาบสีดำท
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1199
เมื่อที่เกิดเหตุสงบเหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวที รู้สึกแต่หลังเย็นและหวาดกลัวคลื่นกระทบของการโจมตีเมื่อกี้นั้นน่ากลัวเกินไปหากไม่ได้เตรียมการมานานและหลบได้ทัน เกรงว่าจะถูกประแทกจนได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีถึงกระนั้น พลังทําลายล้างที่น่ากลัวนั้นยังคงทําให้คนกลัวในใจ"ไม่เลว ความแข็งแกร่งของคุณแข็งแกร่งกว่าตอนที่อยู่ในป่าดำเลย"เหลยว่านจุนแบกมือข้างเดียวไว้ด้านหลัง และยิ้มเบา ๆ ดูเหมือนว่าชัยชนะอยู่ในมือแล้ว "น่าเสียดายที่คุณยังคงต้องตายในวันนี้""เหลยว่านจุน มีความสามารถจริง ๆ อะไร ก็ใช้ออกมาเลย มิฉะนั้นคุณจะไม่มีโอกาสแล้ว"ลู่เฉินยืนตัวตรงอย่างช้า ๆ สายตายังคงเย็นชาการโจมตีเมื่อกี้นั้น ทำให้เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเหลยว่านจุนเป็นยังไงถ้าไม่มีอะไรที่เกินความคาดคิด อีกฝ่ายใกล้จะมาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้วโชคดีที่ยังไม่ได้ทะลุไปอย่างเต็มที่เพราะเวลา ไม่งั้นจะรับมืออย่างลำบาก"ฮึ่ม! คุณไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริง ๆ"เหลยว่านจุนหรี่ตาเล็กน้อย โมเมนตัมเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เสื้อคลุมทั้งตัวไม่มีลมพัดแต่ปลิวอยู่ และส่งเสียงด้วย "คุณต้องดูความแข็งแกร่งที่แท้จริงของผมไม่ใช่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1198
การฝึกร่างขั้นจงซือก็มีคนที่แข็งแกร่งกว่าหรืออ่อนแอกว่า ช่องว่างของดินแดนเล็ก ๆ แต่ละระดับจะยากที่จะข้ามได้"หัวหน้าอู๋ประเมินคนนี้สูงเกินไปแล้ว"เจี่ยงซิวเจินส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "ถ้าผมมองไม่ผิด หลังจากหัวหน้าเหลยเก็บตัวครั้งนี้ ความแข็งแกร่งได้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง จัดการกับลู่เฉิน ใช้สามท่าก็สามารถจัดการได้แล้ว""อ้อ เหรอ"อู๋หงต๋ายักคิ้ว ค่อนข้างประหลาดใจเหลยว่านจุนได้ประสบความสําเร็จอย่างมากในการฝึกร่างขั้นจงซือเมื่อหลายปีก่อน หากมีความก้าวหน้าอีก เขาจะใกล้มาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้สไม่ใช่หรือถ้าเป็นเช่นนั้น สำนักงานเจิ้นอู่ก็ต้องประเมินมูลค่าของเขาใหม่แล้ว"ลู่เฉิน คุณไม่ควรมาท้าทายผม ตอนอยู่ในป่าดำ ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว ไม่คิดว่าคุณจะยังเอาไข่มากระทบหินอีก วันนี้ ไม่มีใครช่วยคุณได้แล้ว"เหลยว่านจุนยังคงเข้าใกล้ต่อไป โมเมนตัมที่น่ากลัวในตอนแรกก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งราวกับคลื่นสึนามิกวาดมา"แกร็บ แกร็บ...” ภายใต้การบีบอัดอย่างรุนแรง ออร่าที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ลู่เฉินก็เริ่มมีรอยแตกทีละรอยเกิดขึ้นเหมือนกระจกขนาดใหญ่ที่กําลังจะแตกรอยแตกแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และหนาแน่นขึ้นเรื
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1197
ภายใต้เสียงตะโกนของเหลยว่านจุน ใบไม่ต้องรับผิดชอบก็ส่งมาทั้งสองคนไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ เซ็นชื่อบนใบไม่ต้องรับผิดชอบและพิมพ์ลายนิ้วมือติดต่อกันการดวลกันสังเวียน จะเป็นหรือจะตายนั้นกำหนดโดยโชคชะตามาตลอด แต่โดยทั่วไปแล้วถ้าไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ฝ่ายชนะจะออมมือ นี่เป็นกฎที่ไม่ได้เขียนไว้แต่หลังจากเซ็นใบไม่ต้องรับผิดชอบแล้ว กฎนี้ก็ถูกทําลายแล้วไม่ได้ออมมือ ไม่มีทางถอย มีแค่สู้ชีวิตจะอยู่หรือตาย ไม่มีทางเลือกอื่น"ลู่เฉิน นี่เป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุดในชีวิตของคุณ"หลังจากเซ็นชื่อเสร็จแล้ว โมเมนตัมของเหลยว่านจุนก็เปลี่ยนไปแล้วจากการสง่างามกลายเป็นคนเฉียบคม และมีบารมีแรงกดดันที่เหมือนภูเขาถูกปล่อยออกจากร่างกายเขา และปกคลุมทั้งที่เกิดเหตุทันทีหลังจากนั้น เหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวทีรู้สึกเพียงว่าร่างกายหนักขึ้น เหมือนมีก้อนหินที่มองไม่เห็นก้อนหนึ่งกดลงบนไหล่ของพวกเขา แม้แต่การหายใจก็เริ่มถี่ขึ้นคนที่อ่อนแอ ยิ่งหอบและเหงื่อออกเต็มหัว"แรงกดดันจากการฝึกร่างขั้นจงซือที่น่ากลัว หรือว่านี่ก็คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือ"ทุกคนสั่นใ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1196
นี่อะไรกันเนี่ยไม่ใช่เพื่อตำแหน่งและอำนาจ เพื่อสร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ถึงมาท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือทำไมจะฟังดูเหมือนเป็นการแก้แค้นระหว่างทั้งสองคน มีความแค้นอะไรหรือ"พวกบ้าที่ใจกล้า คุณกล้าดูถูกหัวหน้าพันธมิตรอย่างโจ่งแจ้ง เป็นบาปชั่วร้ายที่ให้อภัยไม่ได้จริง ๆ"เหลยเชียนฉงลุกขึ้นและตําหนิเสียงดังสมาชิกของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในใจและตะโกนไม่หยุดเหลยว่านจุน เป็นหน้าเป็นตาของทั้งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ถูกใส่ร้ายในที่สาธารณะ ย่อมจะทนไม่ได้"ได้แล้ว เงียบหน่อย"เหลยว่านจุนยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ หยุดเสียงอึกทึกครึกโครมของสมาชิกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ แล้วก็พูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าว่า "ลู่เฉิน ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ที่ผมทําสิ่งต่าง ๆ จะเปิดเผยเสมอ คุณคิดว่าการพูดพล่อย ๆ ไม่กี่คําจะทําให้ชื่อเสียงของผมเสื่อมเสียได้หรือ""ใส่ร้ายเหรอ ฮึ่ม..."ลู่เฉินส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา "คุณเขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า กระทำสิ่งที่ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ของอาจารย์และศีลของบรรพบุรุษ สู้สัตว์ไม่ได้ด้วยซ้ำ คนหน้าซื่อใจคดอย่างคุณ ต้องถูกทุกคนลงโทษเลย""กําเริบเสิบสาน!"
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1195
"ถึงแล้วหรือ?"เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลายคนก็มองตามสายตาของเจี่ยงซิวเจินไปทันทีได้เห็นว่าหลังคาของสํานักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ มีเงาสีขาวหนึ่งกระโดดลงมาอย่างกะทันหันเงามนุษย์แกว่งไปแกว่งมาตามลม เบาเหมือนไม่มีอะไร เหมือนขนนกสีขาว"มาแล้ว หัวหน้าเหลยมาแล้ว"เมื่อมองดูเงามนุษย์ที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ทั้งสนามสู้ก็ฮือฮาขึ้นมาทันทีเหลยว่านจุน หัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ได้ปรากฏตัวในที่สุดท่ามกลางสายตาของทุกคน เหลยว่านจุนในชุดขาว แบกมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง เสื้อผ้าปลิว เท้าเหยียบบนลม ราวกับเป็นเทพเจ้าตกลงมาบนโลกลอยละลิ่วลงมาด้วยอารมณ์ที่ลึกลับและสูงส่งไม่มีบารมีที่บีบบังคับ ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่ง มีแค่ความศักดิ์สิทธิ์ที่ทําให้คนไม่กล้ามองตรง ๆ และไม่สามารถดูหมิ่นได้ในขณะนี้ เหลยว่านจุนเป็นเหมือนแสงที่สว่างที่สุดในโลกนี้ส่องบนแผ่นดิน สลายความมืดทำให้คนเคารพจากใจ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"ในเวลานี้ เหลยเชียนฉงลุกขึ้นก่อน และทําความเคารพ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"เหล่าสาวกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้จํานวนมากที่อยู่ข้างหลังเขาก็พากันลุกขึ้น และตะโกนพร้
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1194
"น้อง ตราบใดที่คุณเข้าร่วมสำนักงานเจิ้นอู่ ผมสามารถตัดสินใจได้ อนุญาตให้คุณขึ้นตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า!" อู๋หงต๋าเสนอเงื่อนไขที่ดีในสำนักงานเจิ้นอู่ ตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า อยู่เหนือผู้จัดการด้วยซ้ำเพิ่งเข้าร่วมก็ขึ้นสองระดับติดต่อกัน นี่เป็นการเลื่อนตําแหน่งเกินมาตรฐานแล้ว"ขอโทษครับ ผมยังคงไม่สนใจ"ลู่เฉินส่ายหัวอีกครั้งการปฏิเสธซ้ำๆทําให้อู๋หงต๋าขมวดคิ้วเขาไว้หน้ามากพอแล้ว ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้านี้จะไม่รู้จักชั่วดีขนาดนี้"ไม่ใช่มั้ง ขนาดตําแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้าของสำนักงานเจิ้นอู่ก็ไม่เอา เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่?""มันเป็นเรื่องดีมากที่ได้รับความสำคัญจากสำนักงานเจิ้นอู่ เด็กคนนี้ไม่ซาบซึ้งเลยเหรอ ไม่รู้จักชั่วดีจริง ๆ""ฮึ่ม! การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มอะไร ต่อหน้าสำนักงานเจิ้นอู่ เป็นไก่อ่อนทั้งนั้น"นักสู้ที่อิจฉาบางคน ต่างวิจารณ์ขึ้นการชักชวนของสำนักงานเจิ้นอู่ได้รับการยกย่องว่าเป็นเกียรติยศสูงสุดจากนักสู้มากมายแต่ลู่เฉินกลับปฏิเสธหลายครั้ง ไม่ได้เห็นสำนักงานเจิ้นอู่ในสายตาเลย หยิ่งผยองจริง ๆ"น้อง ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปจะไม่มาอีก คุณแน่ใจนะว่าจะไม่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1193
"คุ้นตา?"เฉินหยวนเวยสงสัยเล็กน้อย "หรือว่าหัวหน้าอู๋เคยเห็นการฝึกร่างขั้นจงซือลู่มาก่อน""ผมอาจจะดูผิดแล้วมั้ง"อู๋หงต๋าสัมผัสเคราของตัวเอง ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แต่ก็จําไม่ได้ด้วยความทรงจําของเขา ตราบใดที่เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยม แทบจะเห็นแวบหนึ่งก็ลืมไม่ได้เลยอีกฝ่ายอายุยังน้อย ก็สามารถเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือได้ ในทั่วประเทศหลง จะเป็นคนที่หายากอัจฉริยะแบบนี้ ตามเหตุผลแล้ว ตราบใดที่เขาเคยเห็น ก็ไม่สามารถลืมได้แต่ตอนนี้ที่เขาจำไม่ได้ ก็พิสูจน์ว่าทั้งสองฝ่ายไม่รู้จักกัน"หัวหน้าอู๋ ท่านเดินทางมาไกล คงเหนื่อยแล้วแน่นอน กรุณาไปนั่งพักผ่อนด้วยครับ" เฉินหยวนเวยทำท่าเชิญด้วยมือเดียว"ไม่ต้องรีบ ผมจะไปพบการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มคนนี้หน่อย"หลังจากบอกประโยคนี้ไป อู๋หงต๋าก็เดินตรงขึ้นสังเวียนเมื่อเห็นฉากนี้ เฉินหยวนเวยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติเหตุผลที่สําคัญที่สุดที่สำนักงานเจิ้นอู่แข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนพูดถึงก็จะเปลี่ยนสีหน้า ก็คือรับสมัครผู้มีความสามารถมากมายไม่ว่าจะเป็นคนชั่ยหรือคนดี ตราบใดที่มีความสามารถ ตราบใดที่มีทักษะที่โดดเด่น ตราบใดที่แข็ง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1192
"ลู่เฉิน คุณต้องสู้อย่างยอดเยี่ยม สร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ให้ผู้คนเห็นว่าอะไรเรียกว่าไม่มีใครเทียบได้ อยู่ยงคงกระพัน!"มองดูด้านหลังที่ตั้งตรงนั้น จั่วซินเยว่พึมพํากับตัวเอง ในดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความรักและความนับถือผู้ชายตัวโต ก็ควรจะถือดาบยาว ทำคุณงามความดีชั่วนิรันดร์ แม้ข้างหน้าจะลำบาก ก็ยังก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและไม่เกรงกลัวนี่แหละ ถึงจะเป็นผู้ชายจริงๆ"กล้าท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ วันนี้ก็คือวันตายของคุณ!"หยางเจี๋ยมีสีหน้ามืดมน และแอบสาปแช่งเขาแค่หวังว่าทันทีที่ลู่เฉินขึ้นไปบนเวที ก็ถูกเหลยว่านจุนต่อยจนตาย"ฮึ่ม! จะตายไม่ช้าก็เร็ว แค่มีชีวิตอยู่อีกกี่นาทีเท่านั้น"เหลยเชียนฉงยิ้มอย่างดุเดือด สายตาดุร้ายมาก"ศิษย์พี่ลู่ ต้องปลอดภัยเลยนะ"หลินหรง พนมมือไหว้ แอบสวดมนต์"แม่งเอ้ย เด็กคนนี้กล้าขึ้นไปจริง ๆ เขาคงไม่คิดว่าตัวเองทําได้จริง ๆ เหรอ"เถาหยางขมวดคิ้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความเกลียดชังเขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนวัยเดียวกัน ทําไมลู่เฉินถึงกลายเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือ แต่เขาไม่ได้ฝ่าฟันไปถึงการฝึกร่างขั้นเซียนเทียนด้วยซ้ำทำไมล่
