บทที่ 327

"สบายใจได้ ผมทำคนเดียว จะไม่มีวันลําบากถึงคนที่สองเด็ดขาด"

"แน่นอน ถ้าท่านทั้งสองกลัว ก็หนีไปก่อนได้ ฉันก็ทําเหมือนไม่เห็นอะไร"

ลู่เหนิงเอ่ยปากอย่างเย็นชา

คําพูดง่าย ๆ ไม่กี่คําทําให้หลัวทงและเจิ้งเจี้ยนอายและโกรธมาก

โดยเฉพาะแววตาของสาวงามทั้งสามคน ก็ยิ่งทำให้หน้าของพวกเขาโกรธเป็นไฟ

ถูกหมอไม่มีหัวนอนปลายเท้าดูถูกเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

"เด็กเวร มึงตายแน่ พวกมึงต้องตายให้ทั้งหมด !"

ชายวัยกลางคนที่ลุกขึ้นจากพื้นดินมีสีหน้าดุร้าย

"ใครจะตาย แกพูดอีกทีดิ"

ลู่เฉินยกมือขึ้นและตบเข้าไปอีกครั้ง

"คุณ..."

ชายวัยกลางคนอ้าปาก ยังไม่ทันเอ่ยปากถูกตบหน้าอย่างแรงอีกครั้ง

"แป๊ะ!"

ชายวัยกลางคนครวญครางและสุดท้ายก็เป็นลมไปในที่สุด

จูฉิงกับคนอื่นๆอึ้ง

ไม่มีใครคาดคิดว่าลู่เฉินจะบ้าขนาดนี้ หลังรู้ว่าเป็นครอบครัวของตระกูลหลง แล้วยังกล้าลงมือหนักขนาดนี้

ไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ

"เปราะบาง"

ลู่เฉินตบมือแล้ว รู้สึกยังไม่ค่อยสะใจ

"ลู่เฉิน นายรู้ตัวไหมว่าตัวเองก่อความหายนะใหญ่หลวงขึ้น นายทำผิดต่อตระกูลหลง เทพแห่งสวรรค์ไม่สามารถช่วยนายได้"

หลังทงพูดด้วยเสียงอึกทึก

ระหว่างคิ้วยังมีความสุขบนความทุ