บทที่ 248

เมื่อมองหวางเสวียนที่ตาแดงก่ำทั้งสองข้าง หัวใจของลู่เฉินก็มีความรู้สึกสงสารอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

โดนอาจารย์ของเขาหลอกใช้ก็แล้ว ขนาดคู่หมั้นยังโดนแย่งอีก

ช่างน่าเศร้าโศก อนาถใจจริง ๆ

ความเกลียดชังที่ถูกแย่งเมีย อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เป็นใครก็ล้วนรับไม่ได้ทั้งนั้น

ใครจะไปคิดว่าเจ้าสำนักสวนอู่ผู้สูงส่งจะเป็นคนจิตใจโฉดชั่วเสมือนหมาป่าแบบนี้จริง ๆ

"พักฟื้นให้ดีเถอะ รักษาแผลให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยไปเอาของที่เสียไปคืนมา" ลู่เฉินตบไหล่เขา

"บาดแผลของผม รักษาไม่หายแล้ว..."

หวางเสวียนสีหน้าอ้างว้างและสิ้นหวัง "จุดตันเถียนของผมแตกสลาย เส้นเลือดย่อยยับ ลมปราณภายในบาดเจ็บสาหัสไปทั้งหมด ผมในตอนนี้ไม่มีความสามารถในการไปแก้แค้นแม้แต่น้อย ตอนนี้ผมมันก็เป็นแค่เศษขยะ! เศษสวะตั้งแต่หัวจรดเท้า!"

เขากําหมัดแน่น เล็บมือแทงลึกเข้าไปในเนื้อแล้วเลือดไหล่ออกมาตามง่ามมือ

เขาน่ะเหรอที่ไม่อยากแก้แค้น?

เขามีเหรอที่จะไม่ต้องการคืนความยุติธรรมให้ตัวเอง?

แต่เขา ไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว

“ใครบอกว่าคุณเป็นขยะ บาดแผลของคุณ ผมรักษาได้” ลู่เฉินกล่าว

"คุณ... คุณพูดอะไร?"

หวางเสวียนเงยหน้าขึ้น