บทที่ 250

"แม่! เป็นอะไรหรือเปล่า?"

สีหน้าของหลี่มู่ยวี่เปลี่ยนไป เธอรีบไปพยุงแม่ขึ้นมา

เธอทั้งตกใจและโกรธแค้น

"โอ้ย! ฟันของฉัน!"

จ้าวจวี๋กุมหน้าที่ร้อนพราวพลางร้องครวญคราง

ตบปาดเดียวนั้นทำเอาเธอปากเบี้ยวไปเลย

"แกกล้าตบพวกกูงั้นเหรอ? มึงตายแน่! ครอบครัวของมึงตายทั้งหมดแน่!"

"แน่จริงมึงอย่าหนีนะ ดูสิว่าวันนี้กูจะทํจัดการมึงยังไง!"

หลี่มู่ยวี่ไม่พอใจอย่างมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีแล้วเริ่มโทรเรียกหาคนมา

ลู่เฉินขี้เกียจที่จะสนใจ เขาช่วยเหลือคนต่อไป

ด้วยการรักษาด้วยเข็มเทคนิคฉีเหมินนั้น อาการของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทรงตัวนิ่งอย่างรวดเร็ว

และในเวลานี้ รถพยาบาลก็มาถึงที่เกิดเหตุ

"ลูกสาวของคุณตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว แต่แผลยังต้องเย็บและทำแผลอยู่ ดูแลอย่างระมัดระวังนะครับ"

ลู่เฉินวางเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ บนเปลหาม

"ขอบพระคุณมากค่ะ! ขอบพระคุณ จริง ๆ!"

หญิงชุดขาวโค้งคํานับรัว ๆ ก่อนออกไปพร้อมกับรถพยาบาล

"ฮึ! ชอบเป็นฮีโร่นักใช่ไหม? มึงรอกูก่อนนะ เดี๋ยวกูจะจัดการมึงเอง!"

แม่ลูกสองคนจ้องมองอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางที่ไม่ยอมหยุด

ลู่เฉินกวาดสายตาขึ้นลง และพูดนิ่ง ๆ ว่า "คุณจะมาเสียเวลาตรงผม ไปตรวจท