บทที่ 1134

“หา?”

ลู่เฉินตกตะลึง

มู่หรงเฉิงตกตะลึง

มู่หรงไห่ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ทุกคนในตระกูลมู่หรง รวมถึงแขกทุกคนที่อยู่ด้วย ต่างตกตะลึงและเหลือเชื่อ

เมื่อเย่ชาเริ่มการโจมตี พวกเขาทุกคนคิดว่ามู่หรงเจิ้นกั๋วตกอยู่ในอันตราย

เพราะสำหรับผู้ฝึกร่างขั้นจงซือที่แข็งแกร่ง การฆ่าชายชรานั้นง่ายพอ ๆ กับการสับแตงและหั่นผัก และไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามเลย

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคาดคิดว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างอื่น

เย่ชาไม่เพียงทำร้ายมู่หรงเจิ้นกั๋วไม่ได้เท่านั้น แต่เขายังเสียชีวิตด้วย

ถึงขนาดที่ว่า มู่หรงเจิ้นกั๋วไม่ได้มองอย่างละเอียดด้วยซ้ำ เขาแค่คว้ามาอย่างลวกๆ ตรึงเย่ชาขึ้นไปในอากาศ แล้วบีบคอของเขา

เขาดูเรียบง่ายและผ่อนคลายมาก ราวกับว่าเขาไม่ได้ฆ่าผู้ฝึกร่างขั้นจงซือ แต่เหมือนฆ่าไก่ตัวน้อย

“ฉัน...ฉันไม่ได้ดูผิดไปใช่ไหม? เย่ชา...ตายแล้วจริงๆ เหรอ?”

“แม่งเอ้ย! การสังหารผู้ฝึกร่างขั้นจงซือในกระบวนท่าเดียวนั้นทรงพลังเกินไปหรือเปล่า?”

“ปรากฎว่านายพลเฒ่าเป็นคนที่ทำตัวคมในฝักจริงๆ เป็นเพราะพวกเรามีตาหามีแววไม่!”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ฉากก็เกิดความโกลาหล

เมื่อมองไปที่มู่หรงเจิ้นกั๋วผู้สง่างาม ทุกคนต