บทที่ 1137

แขกคนอื่นๆ ก็ล้มหงายหลังเช่นกัน บางคนได้รับบาดเจ็บสาหัส และบางคนเสียชีวิตในที่นั้น

ผลพวงของการระเบิดอันน่าสยดสยอง ห้องจัดเลี้ยงทั้งหมดก็ถูกรื้อลงสู่พื้นทันที

ชั่วขณะหนึ่งทั่วทั้งแผ่นดินร้องไห้คร่ำครวญ เลือดและเนื้อก็ปลิวไปทุกที่

“มู่หรงไห่!”

มู่หรงเจิ้นกั๋วที่ผมยุ่งเหยิง ไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง รีบไปที่จุดศูนย์กลางของการระเบิดและเริ่มค้นหาซากปรักหักพังอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากค้นหาไปมา ทั้งหมดที่ได้รับในตอนท้ายก็คือร่างกายที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันของมู่หรงไห่

การระเบิดเมื่อสักครู่นี้ ทำให้มู่หรงไห่แตกออกเป็นชิ้นๆ ไร้ร่างมนุษย์โดยสิ้นเชิง

สิ่งที่สมบูรณ์ที่สุดที่เหลืออยู่คือหัวครึ่งเดียวที่เปื้อนเลือด

“มู่หรงไห่! มู่หรงไห่!”

มู่หรงเจิ้นกั๋วจับร่างขาดวิ่น ร้องไห้ออกมาครู่หนึ่ง และทรุดตัวลงอย่างอารมณ์เสีย “ทำไม? ทำไมคุณถึงทำแบบนี้? ทำไมคุณต้องโง่ขนาดนี้ด้วย? ทำไม?!”

เขาไม่อยากจะเชื่อและไม่สามารถยอมรับเลย ว่ามู่หรงไห่จะใช้มาตรการที่รุนแรงเช่นนี้

เพื่อที่จะแก้แค้น เขาไม่สนใจแม้แต่ชีวิตของตัวเอง

เขาเศร้าโศก เสียใจ โกรธ แต่ส่วนใหญ่สิ้นหวัง

ลูกชายที่รักที่สุดจากไป และผู้สืบทอดที่ด