ตอนที่ 35
“คุณลุงกิตติมีลูกสามคน คนโตเป็นผู้ชาย อีกสองคนเป็นผู้หญิงฝาแฝดกัน น้องปิ่นเป็นคนสุดท้อง เห็นว่าเกิดหลังพี่สาวไม่กี่นาที ชีวิตของลูกชายคนโตและลูกสาวคนกลางได้รับความรักจากพ่อและแม่เต็มที่อยู่นะ แต่สำหรับน้องปิ่น ไม่เคยได้รับการเอาใจจากคนเป็นแม่เลย เพราะน้องปิ่นถูกส่งไปให้คนรับใช้เลี้ยงตั้งแต่เล็กๆ ส่วนคนเป็นแม่ก็สอนให้พี่ชายและพี่สาวเกลียดน้องสาวตัวเองเข้าไส้เลยแหละ ต่อมาพอครอบครัวเริ่มประสบปัญหาการเงิน คุณลุงก็หันไปคบเพื่อนใหม่จนพากันเอาเงินไปถลุงเล่นที่กาสิโนแล้วก็เป็นหนี้เกือบร้อยล้าน ส่วนธุรกิจโรงแรมที่มีอยู่ก็ขาดทุนเพราะไร้คนบริหาร คุณลุงก็เลยประกาศขาย แต่เห็นว่ามีนักธุรกิจเข้าไปขอซื้อเรียบร้อยแล้ว แต่ให้ราคาไม่มากนักแล้วตอนนี้เห็นว่ากำลังปรับปรุงครั้งใหญ่และจะเปิดให้บริการ ส่วนน้องปิ่นหลังจากครอบครัวเริ่มประสบปัญหาการเงิน น้องปิ่นก็ไม่เคยทำตัวเป็นภาระครอบครัว เธอพยายามหาทุนเรียน จนมีอาจารย์คนหนึ่งรับอุปการะและส่งเสียน้องปิ่นเรียนและได้ไปเรียนต่อที่อังกฤษจนจบปริญญาตรีและเพิ่งก
ตอนที่ 36“ตกลงทางนั้นรับปากหรือเปล่าอาฉิน” ทันทีที่คนสนิทนั่งเรียบร้อย เจ้านายหนุ่มก็เปิดปากถามทันควันเพราะไม่อยากรอให้เสียเวลาอีกต่อไป“เรียบร้อยครับคุณถัง” กู่ฉินตอบเสียงเรียบๆ แล้วยื่นเอกสารเรื่องหนี้สิ้นทั้งหมดของครอบครัวอิทธิเชษฐ์ให้เจ้านายหนุ่มได้พิจารณา โดยเฉพาะหนี้สินกับกาสิโนที่ตอนนี้เหลืออีกเกือบเจ็ดสิบกว่าล้านและเขาจะใช้โรงแรมที่ซื้อมาจากนายกิตติมอบให้เจ้าหนี้ที่กาสิโน ส่วนที่เหลือเขาจะจ่ายเป็นเม็ดเงิน จากนั้นเขาจะไล่คิดบัญชีกับคนในครอบครัวอิทธิเชษฐ์แบบไม่มีเว้นแม้แต่คนเดียว ในเมื่อเขาสูญเสียน้องสาวและหลานไปคนพวกนั่นก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตเช่นกัน“ดี! งั้นอีกสามวันไปรับลูกสาวอีกคนของนายกิตติมาที่นี่ แล้วไอ้ปฐวีตอนนี้มันอยู่ที่ไหน” เอ่ยถามเสียงเฉียบขาด แววตาคมแข็งกร้าวขึ้นมาเมื่อต้องเอ่ยชื่อไอ้คนที่ทำลายชีวิตอันบริสุทธิ์ของน้องสาว“กลับมากรุงเทพฯ แล้วครับ เห็นว่าตอนนี้กำลังติดพันอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง สวยมากทีเดียว แต่ผมรู้สึกจะคุ้นหน้าฝ่ายหญิงว่าเธอเคยมาพบ
ตอนที่ 37“ยะ...อย่านะ อย่าทำอะไรฉันอีกเลย ฉัน...เหนื่อย” เพราะเพิ่งจะฟื้นจากพิษไข้และยังต้องมารองรับอารมณ์ใคร่ของคนใจร้ายเมื่อช่วงหัวค่ำ ปิ่นมุกจำต้องวิงวอนขอความเห็นใจ ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา ทว่าร่างกายกลับทรยศเพราะมันกำลังตอบรับฝ่ามือร้อนที่เคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ“ไม่หรอกปิ่นมุก เธอไม่เหนื่อยเลยสักนิด ดูสิหน้าอกของเธอมันเต่งตึงจนเคร่งครัดเพราะมันตอบรับฉัน ส่วน ‘นี่’ ก็ชุ่มฉ่ำรอต้อนรับตัวตนของฉัน เธออย่าปฏิเสธเลยปิ่นมุก ฉันต้องการเธอมากและเธอก็ต้องการฉันมากเหมือนกัน” ถังเฟ่ยหลงโน้มใบหน้าลงไปกระซิบเสียงสั่นกระเส่า ขณะที่ปิ่นมุกส่ายหน้าปฏิเสธเขาทาบปากร้อนบดขยี้กลีบปากนุ่มทั้งที่ปากเธอบอกปฏิเสธแต่ร่างกายกลับยินยอมตอบรับสัมผัสเขาไปหมดและเธอก็เริ่มเรียนรู้ความซาบซ่านด้วยการจูบตอบ เธอซุกซนตามประสาคนไม่เคยลิ้มลองแม้จะถูกจูบมาแล้วหลายครั้งก็ตามที แต่ครั้งนี้ถังเฟ่ยหลงหลอกล่อจนเชลยสาวเป็นฝ่ายไล่ต้อนและเขาก็ยอมเป็นฝ่ายถูกไล่ล่า สักพักลิ้นนุ่มก็ตวัดรัดแทบจะกลืนกินลิ้นอุ่นเมื่อถังเฟ
ตอนที่ 38“ถ้าอยากจะด่าฉัน ก็ด่าออกมาตรงๆ ปิ่นมุก ฉันไม่ชอบให้เธอทำเสียง ทำปากแบบนี้ใส่ฉัน!” ย้อนด้วยเสียงห้วนๆ ดวงตาคมวาวโรจน์อย่างกรุ่นโกรธ“คนป่าเถื่อน คนสารเลว ฉันขอสาปแช่งให้คุณไม่ตายดี หรือไม่ก็แช่งให้คุณพิการไปตลอดชีวิต” เมื่ออยากได้ยินนักคนตัวเล็กเลยตอบสนองให้อย่างแค้นเคืองเขาเป็นที่สุด‘แช่ง! เธอขอแช่งให้เขาให้พิการ’“ฮึ! ฉันก็ขอสาปแช่งให้เธอไม่ตายดีแล้วก็พิการไปตลอดชีวิตเหมือนกันนั่นแหละ ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงยืมคำมายอกย้อนจนเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ได้แต่ยืนปากสั่นระริก ดวงหน้าซีดเซียวซีดมากกว่าเดิม“คุณ...คุณมันร้ายกาจที่สุด ข่มเหงฉันยังไม่พอ ยังคิดจะมาสาปแช่งฉันอีกหรือไง”“ใช่! เพราะครอบครัวของเธอมันสมควรถูกสาปแช่งที่สุด” เขาสวนกลับด้วยเสียงดุดัน ยื่นมือไปบีบแขนเล็กจนแขนแทบหักก่อนกระชากเข้าหาตัวถังเฟ่ยหลงโน้มหน้าเข้าไปกระแทกจูบลงบนกลีบปากนุ่มเต็มแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดเค็มปะแล่มๆ จากช่องปากเล็ก มือใหญ่เ
ตอนที่ 39“ฆ่าเธอตอนนี้ ฉันก็หมดสนุกกันพอดีสิปิ่นมุก” พูดจบก็จับคนตัวล่อนจ้อนใส่เสื้อผ้าอย่างกระแทกกระทั้น ปิ่นมุกมองคนป่าเถื่อนตาโต พลางปัดมือใหญ่พัลวัน สลับกับยกปิดป้องร่างกายตัวเอง“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป ออกไปให้พ้น” ออกปากไล่ พลางจ้องมองคนป่าเถื่อนด้วยแววตาชิงชัง“ถ้าเธอพูดออกมาอีกคำเดียว ฉันจะส่งเธอไปให้ลูกน้องท้ายเกาะของฉัน แล้วก็จำเอาไว้ ว่ามันไม่ได้มีแค่คนสองคนเท่านั้นปิ่นมุก เพราะมันมีเป็นสิบคนหรือถ้าเธอต้องการ ฉันจะส่งเธอไป เดี๋ยวนี้!”น้ำเสียงเข้มดุกระซิบเหี้ยมดังอยู่เหนือแก้มนุ่ม นัยน์ตาคู่คมวาวโรจน์จดจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่งด้วยสายตาคมกริบ“อะ...ไอ้...” อยากตะโกนต่อว่าไอ้คนชั่วให้ลั่นห้อง แต่มือเล็กก็รีบตะครุบปิดปากไว้ได้ทัน เพราะหวาดกลัวคำขู่ของเขา ดวงตาคู่สวยสั่นระริก น้ำตาก็เหือดหายไปบ้างแล้ว หลังจากตัวเจ้ายกมือปาดลวกๆ ระหว่างต่อสู้กับมือใหญ่ที่กุมยัดเสื้อผ้าลงบนตัวเธอ“ฮึ! หัดกลัวไว้บ้
ตอนที่ 40“แค่นี้ก็ทนไม่ได้หรือไง” ก่อนประกบริมฝีปากบนกลีบปากนุ่มด้วยแรงกระแทก ริมฝีปากที่เม้มสนิทเผยอออกอย่างยอมแพ้ ลิ้นอุ่นจึงลุกไล้ไล่ต้อนอย่างนายพรานป่ามือฉมัง ร่างกายส่วนล่างเริ่มตื่นตัวบดเบียดอยู่กับหน้าท้องแบนราบของเหยื่อสาว ปิ่นมุกสั่นสะท้านปนหวาดกลัวกับสิ่งที่รุกรานอยู่ตรงหน้าท้อง เธอพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะเขาตามติดไม่ลดล่ะ“ยะ...อย่านะ ได้โปรดเถอะ ฉันรับไม่ไหวแล้ว” เพราะกลัวร่างกายจะถูกใช้งานอีกครั้ง ปิ่นมุกจึงอ้อนวอนเสียงสั่นเครือ ผิวแก้มร้อนผ่าวแล้วแดงระเรื่อเหมือนคนไข้จะกลับมารุมเร้าอีกครั้ง“รับอะไรไม่ไหวกันล่ะ” ถังเฟ่ยหลงย้อนถามเสียงกระเส่า เบียดความกำยำร้อนผ่าวแนบสนิทราวกับจะแทรกลึกเข้าสู่กายสาวเสียให้ได้ ขณะที่หน้าห้องจินเหลียงก็เดินวนไปวนมาอย่างกลัดกลุ้ม เพราะไม่กล้าส่งเสียงเรียกและสุดท้ายก็ตัดสินใจถอยห่างจากประตู แล้วก็เฝ้ารอให้เจ้านายหนุ่มจัดการทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย“อะไรก็ได้ ที่คุณกำลังเอามันมาเบียดฉัน ฉันขอร้องนะ พอทีเถอะ ฉันเหนื่อยจริงๆ ฉันไม่ไหวแล้ว&rdquo
ตอนที่ 41“ปะ...ไป ไปก็ได้ ฉันจะไป” พูดจบก็ค่อยๆ ก้าวเท้าออกมาทีละนิด...ทีละนิด มือไม้ก็สั่นไปหมด ต่อให้เจ้าสองตัวมันเชื่องแค่ไหนก็เถอะ แต่เธอกลัวมันอยู่ดี“รีบขึ้นไปบนเรือ” ถังเฟ่ยหลงสั่งเสียงเรียบๆ เพราะเขาจัดการทำให้เจ้าสองตัวคุ้นเคยกับกลิ่นของปิ่นมุกเรียบร้อยแล้วและมันสองตัวก็ไม่มีวันทำอะไรปิ่นมุก“มะ...มัน มันจะกัดฉันไหม” เหลียวมาถามเสียงเครือๆ เมื่อเท้าข้างหนึ่งเหยียบขอบเรือไปแล้ว“อยากรู้ก็ขึ้นไปสิ เดี๋ยวเธอจะได้รู้แน่ๆ” คำตอบของถังเฟ่ยหลง ทำให้ปิ่นมุกชะงักเท้าที่ก้าวขึ้นเรือทันควันพร้อมเสียงคำรามของเจ้าสองตัวที่ร้องส่งกัน ขณะที่ปิ่นมุกก็กระโจนมายืนหลบด้านหลังถังเฟ่ยหลงเรียบร้อย“ปิ่นมุก!” เขาอยากจะหัวเราะเสียมากกว่าแต่ก็บังคับใจให้ตวาดเธอแทน“ฉันกลัว” คนอยู่ข้างหลังสะดุ้งโหยงแล้วขานตอบเสียงสั่นเครือ จะร้องไห้อยู่รอมร่อ เมื่อถูกบังคับให้ไปอยู่กับเสือ“จินเหลียง แกขึ้นไปก่อน” ถังเฟ่ยหลงสั่งคนส
ตอนที่ 42“เอาเรือออกไปไหนมาดึกๆ ไอ้ใหญ่” พิธานเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นเจ้าของบ้านเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่เขาลงมานั่งเล่นได้สักพักเพราะนอนไม่หลับ“ยังไม่นอนอีกเหรอแก” เจ้าของบ้านไม่ตอบแต่ย้อนถามเสียงเรียบ พลางเดินไปทิ้งตัวนั่งตรงข้ามกับเพื่อน“นอนไม่หลับ” ตอบเสียงเอื่อยๆ เพราะเป็นห่วงคนที่หายไป หลายวัน“เป็นห่วงน้องปิ่นของแกหรือไง” ถามกระเซ้าเย้าแหย่ แต่ในใจกลับรู้สึกเดือดไม่ทราบสาเหตุ และเขาไม่มีวันให้น้องสาวของคนเลวอย่างนายปฐวีได้คนดีๆ อย่างพิธานแน่“น้องปิ่นไม่ใช่ของฉัน แต่ฉันก็ห่วงเธอ ตอนนี้อาการคุณลุงน่าเป็นห่วงมาก” พิธานแก้ต่าง หวนให้คิดถึงอาการของผู้เป็นลุงที่ตนได้สอบถามไปเมื่อช่วงค่ำก็พบว่าท่านเครียดมากเกินไปทำให้อาการป่วยกำเริบ“ก็ไหนแกบอกฉันเองว่าแอบรักหล่อน” ใครไม่รู้แต่ถังเฟ่ยหลงรู้แก่ใจดีว่าเขากำลังยิ้มอย่างพึงพอใจ ที่ได้ยินเพื่อนตอบกลับมาเช่นนั้น ในเมื่อเขาไม่อยากเสียเพื่อนดีๆ ไ
ตอนที่ 43สามวันถัดมาภายในบ้านพักบนเกาะเหอฮวาได้ต้อนรับว่าที่นายหญิงของเกาะพร้อมกับแขกสาวอีกคนก็ถูกเชิญตัวให้เข้ามาพักผ่อนบนเกาะเช่นกัน หลังจากถังเฟ่ยหลงสั่งให้กู่ฉินสืบทราบจนรู้แน่ชัดแล้วว่าผู้หญิงที่ปฐวีกำลังติดพันอยู่คือใคร ส่วนสองสาวที่เดินทางมาถึงบ้านพักในเวลาไล่เลี่ยกันก็ยืนประจันหน้ากันอยู่ภายในห้องรับแขกของบ้าน ส่วนเจ้าของเกาะกำลังเดินทางไปหาเชลยสาวอีกคนที่ไม่ได้พบหน้ามาหลายวันนับตั้งแต่ส่งไปอยู่อีกเกาะ โดยไม่รู้เลยว่าเวลานี้สองสาวกำลังจะห้ำหั่นกันเมื่อต่างฝ่ายต่างเกิดไม่ชอบหน้ากัน“หล่อนเป็นใคร” ไอรินกระชากเสียงถาม พลางส่งสายตามองสำรวจด้วยสายตาเหยียดหยาม“แล้วหล่อนล่ะเป็นใคร” ปิ่นสุดาย้อนถามเสียงหยัน ใช้สายตาแบบเดียวกันมองสำรวจอีกฝ่าย“แกหาเรื่องฉันหรือไง นังบ้า!” ไอรินสลัดคราบนางเอกหน้าใสทางหน้าจอทีวีเป็นนางมารร้าย ด้วยการผลักไหล่ปิ่นสุดาจนเซล้มสะโพกกระแทกพื้น และเพราะนับตั้งแต่เกิดไม่เคยมีทำแบบนี้กับตนมาก่อน ทำให้ปิ่นสุดาโกรธอีกฝ่ายมากขึ้น มากจนอยากคน
ตอนอวสาน“จินหลง เป็นอะไรไปคะ โอ๋ๆ เงียบนะคะ” ปิ่นมุกหันมาโอ๋ลูกน้อยด้วยสีหน้ากังวล ห่วงพ่อของลูกก็ห่วง ห่วงลูกก็ห่วง ส่วนจินหลงก็ไม่ยอมเงียบ ป้าช้อยอาสาอุ้มจินหลงแล้วสั่งให้ปิ่นมุกลงไปดูคนนั่งตากฝนอยู่หน้าบ้านพัก เธอลังเลเล็กน้อยแล้ววิ่งไปคว้าร่มอันใหญ่ออกไปหาคนหน้าบ้านพักที่นั่งตัวสั่นปากสั่นไปหมด“คุณถัง! ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้ล่ะคะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ฉันกับลูกจะอยู่ยังไงล่ะคะ” ปิ่นมุกลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดแล้วเพราะเป็นห่วงเขาจนเผลอพูดความในใจออกไป เธอกางร่มคันใหญ่เข้าบังเม็ดฝน ใช้ผ้าที่ถือติดมือมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนดื้อรั้นที่ดื้อยิ่งกว่าเด็กสามขวบ“ฉันยอมตายปิ่นมุก หากเธอไม่ยอมอภัยให้ ฉันรักเธอ ปิ่นมุก ฉันทำใจไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่กับฉัน เธอรู้บ้างไหมว่าฉันทรมานแค่ไหนตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันคิดถึงเธอมาก แต่ฉันไม่กล้ากลับมาหาเธอ เพราะฉันคิดว่าสักวัน ฉันจะลืมเธอให้ได้ เหมือนที่เธอลืมฉัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ แล้ววันนี้ก่อนที่ฉันจะตายฉันอยากมาพบเธอ อยากกอดเธอสักครั้ง แล้วฉันจะยอมตาย...ตายอยู
ก่อนอวสานหนึ่งชั่วโมงถัดเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังรบกวน คุณแม่ลูกหนึ่งจึงชะเง้อคอมองผ่านหน้าต่างแต่เพราะเวลานี้มืดค่ำแล้วจึงมองเห็นไม่ถนัดนัก ปิ่นมุกหันมามองลูกชายที่ตอนหลับปุ๋ยไปแล้ว แล้วเดินลงไปดูคนมาที่กดกริ่งหน้าบ้านพักหลังจากคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอน เจ้าของบ้านหยุดปลายเท้าทันทีเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่บนรถเข็น หน้าตาเขาซูบผอมจนน่าใจหาย ตอนรู้ว่าคุณถังประสบอุบัติเหตุ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะมีร่างกายผ่ายผอมมากถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ก็ซีดเซียวเหมือนคน ไร้ชีวิตชีวา ปิ่นมุกยืนอยู่ลานหน้าบ้านเพราะสับสน เธอสับสนจริงๆ มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน“ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงใช้มือดันล้อรถให้เข้ามาชิดรั้วบ้านมากขึ้น แววตาเศร้าหมองทอดมองร่างเล็กนิ่ง“คุณ...มาทำอะไรคะ” ไม่ได้อยากถามคำถามนี้เลยจริงๆ แต่เพราะไม่รู้จะถามอะไรทำให้ปิ่นมุกเอ่ยคำถามนี้ออกไปแล้วก็ได้แต่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ“ฉันมาหาเธอ ฉันอยากเห็นหน้าเธอ อยากคุยกับเธอ อยากกอดเธอ ก่อนที่ฉัน...” เจ้าของคำพูดรู้สึก
ตอนที่ 115แต่ใครเลยจะรู้ว่าปิ่นมุกที่ทำทีไม่สนใจพ่อของจินหลงอยู่ทุกวันนั่น เธอคิดถึงพ่อของจินหลงอยู่ทุกวัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง มันเหมือนมีเส้นใยบางเบามาขวางกั้นเอาไว้ มันบางเบาแต่ก็จริงแต่เธอยังทำลายมันจากใจไม่ได้หมดเสียที เธอจำได้ไม่เคยลืมถึงสิ่งที่ คุณถังฝากความเจ็บช้ำไว้ให้เธอ แม้ความเจ็บช้ำมันจะน้อยลงทุกวันแต่เธอไม่เคยลืมเลือนได้“แล้วตกลงวันนี้ เราจะทำอะไรกันบ้างคะพี่มะลิ” ปิ่นมุกเปลี่ยนเรื่องก่อนฉวยเอาตะกร้าผักไปล้าง“คุณปิ่นคะ ผักนั่นน่ะพี่ล้างหมดแล้วละค่ะ” มะลิบอกอย่างเอ็นดูรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเพราะอย่างน้อยคุณปิ่นมุกก็ยังคงอาลัยอาวรณ์คนที่หายหน้าหายตาไปอยู่เหมือนกัน แล้วยิ่งคุณหนูจินหลงหน้าตาเหมือนพ่อขนาดนั้น สักวันเถอะกำแพงในใจของคุณปิ่นมุกต้องพังทลายลงสักวัน“ล้างแล้วก็ล้างอีกได้นี่คะพี่มะลิ” บอกเสียงอ้อมแอ้ม แล้วก็ลงมือล้างผักอย่างตั้งใจ แต่จิตใจกระหวัดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนบางคนที่เหมือนลูกชายของเธอ“ก็ได้ค่า ล้างให
ตอนที่ 114 ตอนที่ 1142 ปีต่อมา... นับจากวันที่ได้จากกันในวันนั้น ปิ่นมุกไม่เคยได้ข่าวคราวของคนป่าเถื่อนอีกเลย เขาทำตัวหายไปจริงๆ พร้อมกับเรื่องราวในอดีตก็ค่อยๆ ลบเลือนไปจากใจของเธอเช่นกัน บิดามักพูดเสมอว่าให้ลืมไปเสียแม้จะยากแต่ก็ต้องลืมเพื่อให้มีแรงเดินต่อไป หลังจากเธอบอกกับบิดาว่าเธอท้อง เมื่อรู้ว่าท้อง เธออยากบอกเขาเหลือเกิน แต่เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นจึงไม่คิดหวนกลับไปและบอกตัวเองว่าให้ลืมคนป่าเถื่อนคนนั้นซะ แต่ยิ่งพยายามลืมเขา ใจกลับก็ยิ่งจดจำและโหยหาเขา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่จำใจจากหญิงที่รักไปนั้น ได้ประสบอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดและตอนนี้อาการของถังเฟ่ยหลงก็น่าเป็นห่วงมากเพราะเจ้าตัวไม่ยอมรับการทำกายภาพบำบัดเพื่อให้กลับมาเดินได้เป็นคนปกติอีกครั้ง ถังเฟ่ยหลงท้อแท้หมดกำลังใจ หมดพลังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ทั้งที่พยายามตัดใจแต่เขาไม่เคยลืมปิ่นมุก อยากกลับไปหาเธอแทบขาดใจ แต่ไม่กล้าไปส
ตอนที่ 113“ไม่ไป ฉันไม่ยอมห่างจากเธออีกแล้วนะปิ่นมุก เพราะอะไรปิ่นมุก ตั้งแต่เธอได้กลับไปอยู่บ้าน เธอก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาฉัน เธอคิดจะทรมานฉันหรือไง ฉันรู้ว่าฉันผิด...ผิดมาก ผิดจนเธอคงไม่ให้อภัยฉัน แต่ฉันอยากขอโทษ ขอให้คนเลวๆ อย่างฉันได้แก้ตัวบ้างไม่ได้เชียวเหรอ เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้ แต่ขออย่าผลักไสฉันไปไหน ได้ไหมปิ่นมุก ฉันรักเธอ ได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ” น้ำเสียงของถังเฟ่ยหลงดูเศร้าหมอง แววตาคม แดงก่ำเพราะหวาดกลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไป ใบหน้าหล่อเหลาเบียดเข้าใกล้อีกครั้ง“ฉันเหม็นคุณ” ปิ่นมุกยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง แล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือยามได้เห็นแววตาคมแดงก่ำ“นะปิ่นมุก ให้ฉันได้มีโอกาสชดเชยสิ่งที่เคยทำร้ายเธอ เธอคือดวงใจของฉันนะปิ่นมุก ฉันมันเลว ใจร้าย ป่าเถื่อน อย่างที่เธอประณามฉัน แต่ฉันอยากขอโอกาสบ้างสักครั้ง นะปิ่นมุกขอโอกาสให้ฉันบ้างได้ไหม” ฝ่ามืออุ่นกุมสองมือเล็กขึ้นจุมพิตซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น นาทีนี้ถังเฟ่ยหลงไม่คิดอายใครอีกแล้วที่จะต้องหลั่งน้ำตาเพื่อวอนขอโอกาสจากหญิ
ตอนที่ 112ดวงตาคู่สวยเริ่มรื้นด้วยหยาดน้ำตาเมื่อหวนนึกถึงเรื่องในอดีต เพราะหากเธอยอมอยู่เป็นครอบครัวกับคุณถังก็เหมือนคนอกตัญญูที่ไปรักกับคนที่ทำให้คนในครอบครัวของเธอเสียชีวิต แต่หากเธอเลือกที่จะเดินคนละเส้นทางกับคุณถังหัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากเช่นกัน แต่สักวันเธอก็หวังว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปในที่สุด เมื่อไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน ไม่ต้องมาเห็นหน้ากัน เวลา...เวลาอาจช่วยเยียวยารักษาหัวใจบอบช้ำของเธอ ‘เพราะเราสองคนรักกันไม่ได้’“ลูกปิ่น” คุณกิตติขานเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“เราสองคนรักกันไม่ได้ค่ะ” ปิ่นมุกเงยหน้าตอบบิดาเสียงแผ่วๆ ยกนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลนองสองแก้ม คุณกิตติจึงรั้งบุตรสาวคนเล็กเข้ามาปลอบประโลมขณะที่ด้านหน้าของศาลาริมน้ำ ถังเฟ่ยหลงและลูกน้องรวมถึงคุณตวงรัตน์และบุตรชายก็จับกลุ่มยืนพูดคุยกันและมองมายังสองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วง ส่วนปิ่นมุกหลังได้รับอ้อมกอดอบอุ่นจากบิดานานหลายนาที เธอจึงเอ่ยชวนให้บิดากลับบ้านพักเพื่อจบปัญหาเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง คุณกิตติก็ไม่คิดซ
ตอนที่ 111“ไอ้ปฐวี! แกจะทำบ้าอะไรของแก” ถังเฟ่ยหลงตะโกนถามแล้ววิ่งเข้าไปใกล้แต่พอใกล้ถึงปฐวีก็ขับรถหนีไป ส่วนคนในรถก็ฉุดกระชากกันอยู่ เมื่อปฐวีจะผลักน้องสาวตัวเองลงจากรถให้ได้“ฉันขอโทษนะยัยปิ่น แต่ฉันต้องเลือกชีวิตตัวเองมากกว่า” ขาดคำนั้นปฐวีก็ผลักน้องสาวออกจากรถแล้วขับรถหนีไปด้วยความเร็ว ร่างของปิ่นมุกกลิ้งตามพื้นลาดชันขณะที่ถังเฟ่ยหลงวิ่งเข้าไปประคองไว้ได้ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะกลิ้งเข้าไปกระแทกหินก้อนใหญ่ ดวงตาแดงก่ำเฝ้ามองใบหน้าเปื้อนเลือดด้วยหัวใจแทบหยุดเต้น เขาก้มมองสำรวจทั่วร่างกายของคนในอ้อมแขนไม่พบบาดแผลใดนอกเสียจากเลือดบนศีรษะ“ปิ่นมุก! ฉันขอร้อง ลืมตามองฉันสักนิดนะปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงขานเรียกหญิงสาวในอ้อมแขนเหมือนคนหัวใจจะขาดรอนๆ ยอมรับเลยว่าครั้งนี้เขาหวาดกลัวสุดหัวใจ กลัวเธอจะจากเขาไปฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มนวล ริมฝีปากร้อนกดจูบกลางหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างแสนรักและแสนห่วง ก่อนจะมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวอยู่ไม่ไกล ถังเฟ่ยหลงเงยหน้าขึ้นมองเห็นรถที่ปฐวีขับไปชนเข้ากับขอบถนนเพรา
ตอนที่ 110“ไอ้ปฐวี! นั่นน้องสาวแท้ๆ ของแก แกคิดจะฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวตัวเองหรือไง ปล่อยปิ่นมุกซะ แล้วแกไปกราบขอขมาน้องสาวของฉัน แล้วไสหัวไปไกลๆ” ถังเฟ่ยหลงต่อรองทั้งที่ความเป็นจริงอยากให้ปฐวีได้ชดใช้กรรมด้วยความตายเสียมากกว่า แต่เวลานี้เขาเป็นห่วงปิ่นมุกและหวังให้ ฮุ่ยจื่อเข้าใจในสิ่งที่เขาเลือกเพราะเขาเคยสัญญาต่อหน้าหลุมศพฮุ่ยจื่อไว้ว่าจะให้นายปฐวีชดใช้ด้วยชีวิตถังเฟ่ยหลงไม่รู้ว่าตัวเองอุปทานไปหรือเปล่าเพราะมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านใบหน้าของเขา ‘ฮุ่ยจื่อ...ฮุ่ยจื่อเข้าใจพี่ใช่ไหม’ เขาเหลียวมองตามสายลมพัดผ่านหายไป รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าหล่อเหลาแต่เคร่งเครียด“กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงอย่ามาหลอกกูเลยไอ้ชั่ว” ปฐวีว่าพลางลากตัวปิ่นมุกไปยังเนินเขาสูง ยิ่งทำให้ผู้คนที่เฝ้ามองอยู่ต่างมองลุ้นทะลึกตามไปด้วยเพราะกลัวสองพี่น้องจะกลิ้งตกลงไป“พี่ปัด พี่ระวังนะตรงนั้นเป็นเนินเขา” ปิ่นมุกก้มมองปลายเท้าของตนแล้วให้ใจหายเพราะบริเวณนั้นเป็นเนินเขาสูงและมีก้อนหินน้อยใหญ่เรียงรายเต็มไปหมด หากพลาดพลั้งตกลงไปเธอก็ไม่ร
ตอนที่ 109“พี่ปัด! คุณถังพอเถอะค่ะ อย่าทำร้ายพี่ปัดอีกเลยนะคะ ฉันขอร้อง” ปิ่นมุกถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง สองมือของเธอเข้าโอบกอดพี่ชายไว้แน่น น้ำตาไหลพรากเพราะสงสารพี่ชายที่เนื้อตัวมีแต่เลือด“ปล่อยมัน! แล้วถอยออกมาปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงสั่งเสียงห้วน ดวงตาคมกริบจดจ้องไปยังใบหน้าหวานอย่างขู่บังคับ ทว่าเวลานี้ปิ่นมุกไม่สนใจ เธอไม่อยากให้เขาฆ่าใครอีกแล้ว โดยเฉพาะพี่ปัด เพราะหากพี่ชายเธอเป็นอะไรไป คุณแม่ของเธอ...ท่านคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ช่างแตกต่างจากเธอนักที่จะอยู่หรือตายท่านก็ไม่สนใจปิ่นมุกร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะนึกสงสารพี่ชายไม่พอ เธอยังเวทนาชีวิตตัวเองเข้าให้อีก มารดาไม่เคยรักเธอแม้กระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยรัก ทว่าน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนุ่มยิ่งทำให้ถังเฟ่ยหลงโกรธมากขึ้นที่หญิงสาวใช้น้ำตามาต่อรองเพื่อให้เขาปล่อยพี่ชายเธอ!“ปิ่นมุก! ฉันสั่งให้เธอถอยออกมา ไม่ได้ยินหรือไง” น้ำเสียงดุดันหยุดเสียงสะอื้นไห้ของปิ่นมุก ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้ามองคนพู