Share

บทที่ 59

Author: เบลล่า
last update Last Updated: 2024-12-03 13:41:41
จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้รับการแจ้งเตือนเรื่องการหักเงินในบัญชีเงินฝากเลย ทำไมล่ะ? ฉันรีบตรวจสอบยอดเงินและพบว่ายังมีจำนวนเท่าเดิม ยังไม่มีการหักเงิน ทำไมเขายังไม่ถอนเงินออกไปล่ะ? ฉันไม่อยากคิดเรื่องนี้ให้รกสมอง บัตรธนาคารอยู่ที่เขาแล้ว เขาจะถอนออกมาเมื่อไหร่ก็ได้

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา รถแท็กซี่ก็มาจอดอยู่ที่ว่าการอำเภอ ถึงแม้ว่าฉันจะโอนเงินให้คนขับแท็กซี่แล้ว ก็อดจะกวาดสายตามองหามาร์คไม่ได้

ฉันเดินไปยังทางเขาแล้วก้าวเข้าไปยังฝ่ายต้อนรับ บางทีเขาอาจเบื่อที่จะรออยู่ข้างนอก จึงตัดสินใจเข้ามารอในนี้ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน

ฉันกลั้นความโกรธเกรี้ยวที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เอาไว้ สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตั้งสติ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งฝ่ายต้อนรับ ฉันพบว่าตัวเองนั่งอยู่ข้าง ๆ คู่รักที่น่ารักคู่หนึ่ง ซึ่งทำให้ฉันสงสัยว่าพวกเขามาที่นี่ทำไม

ฉันนั่งเคาะเท้าข้างหนึ่งบนพื้นรัว ๆ อยู่ตรงฝ่ายต้อนรับ ปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แล้วถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด และเมื่อฉันมองดูเวลาก็ทำให้ฉันรู้สึกโกรธมากขึ้น

ตอนนี้เป็นเวลา 8:30 น.! ฉันนั่งรอมาครึ่งชั่วโ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 60

    ฉันนั่งแท็กซี่อีกคันหนึ่งมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของตะกูลตอร์เรสพร้อมกับถอนหายใจด้วยความรู้สึกยอมแพ้ ฉันรู้ว่าคุณยายดอริสจะอยู่ที่นั่น คฤหาสน์หลังนี้เป็นของคุณยายมากกว่าจะเป็นของโรสแต่เนื่องจากคุณยายดอริสไม่ค่อยได้อยู่บ้าน นิสัยแสนมีชีวิตชีวาของท่านทำให้ไม่ชอบจะติดแหงกอยู่ที่ใดที่หนึ่ง ท่านไม่ยอมให้อายุหรือความรับผิดชอบมาทำให้โบยบินไปโน่นมานี่ไม่ได้ คฤหาสน์หลังนี้จึงตกอยู่ภายใต้การดูแลของโรสแต่เพียงผู้เดียว เพราะมาร์คก็ไม่ได้พักอยู่นั่น ส่งผลให้โรสมีโอกาสเดินไปเดินมาในบ้าน พร้อมกับตะโกนด่าและออกคำสั่งกับคนอื่น ๆ ซึ่งเป็นลักษณะนิสัยของเธอนั่นแหละเมื่อฉันเดินเข้าไปบริเวณคฤหาสน์ของตระกูลตอร์เรส ก็เห็นรถที่ฉันทิ้งไว้ที่มิลิ บาร์จอดอยู่ในโรงจอดรถ มาร์คน่าจะเป็นคนขับกลับมาไว้ที่นี่ ดีเลย วันนี้ฉันจะได้ขับกลับบ้านไปจิตใจของฉันยังคงหมกหมุ่นอยู่กับการจะได้พบคุณยายและสิ่งที่ท่านจะต้องพูดออกมา แล้วก็มีเสียงแหลมสูงของคุณยายดึงฉันออกไปจากห้วงความคิดนั้น“ซิดนีย์!” ถึงแม้ว่าเสียงของท่านจะฟังดูอ่อนแรง แต่ร่างกายไม่ได้ดูอ่อนแอเลย ฉันเฝ้ามองความสุขและความชื่นชมไหลเวียนอยู่ในตัวฉัน ในขณะที่คุณยายดอริ

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 61

    ฉันหัวเราะ "หนูแน่ใจค่ะคุณยายดอริส แค่เอ่ยชื่อคุณยายครั้งเดียว พวกนั้นก็หัวหดกันหมดแล้ว"ท่านพยายามอย่างมากที่จะเบนสายตาออกจากมาร์ค แล้วพึมพำขึ้นมาว่า "ก็ควรจะทำแบบนั้น"มีคนรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องไวน์สามกล่องวางอยู่ในถาด แล้วอีกคนก็วางแก้วทรงสูงไว้ตรงหน้าเราแต่ละคน แล้วจากนั้นก็รินน้ำส้มให้พวกเราทุกคนความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องเมื่อเธอยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ เธอเบะปากแล้วจ้องมองพวกเราแต่ละคน "โอ๊ย อย่ามองอย่างเดียวสิ" ท่านชี้ไปที่แก้วของเรา "ดื่มกันให้เต็มที่ไปเลย"พวกเราต่างยกแก้วขึ้นมาดื่มกันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักบรรยากาศตึงเครียดภายในห้องทำให้ฉันรู้ได้เลยว่า คุณยายดอริสกำลังจะขจัดมันออกไป ท่านกำลังจะพูดในเรื่องการหย่าร้าง และไม่ได้แค่พูดนะ ท่านจะต้องพยายามยับยั้งไม่ให้ฉันต้องหย่ากับหลานชายแน่ฉันให้ความเคารพคุณยายดอริสมาก แต่ไม่สามารถยอมทำตามนั้นได้ ฉันไม่สามารถละความพยายามที่จะยุติในเรื่องนี้ แล้วใช้ชีวิตอยู่กับมาร์คได้ ฉันไม่อาจทำร้ายตัวเองอย่างไม่จบสิ้น และไม่อาจใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกต่อไป ทุกครั้งที่ฉันเห็นมาร์คหรือเบลล่า ฉันก็จะนึกถึงภาพของสองคนนั้นนอนทับกันอยู่บนเตี

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 62

    ฉันกับคุณยายดอริสเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น พร้อมกับสายตาที่กำลังจับจ้องของโรสกับมาร์ค และรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองเราอย่างพินิจพิเคราะห์ เมื่อประตูห้องนั้นปิดลงเราเดินออกไปยังลานหน้าบ้านอันเงียบสงบ โดยเดินผ่านลานบ้านเข้าไปในสวน แล้วความเงียบสงบในสวนแห่งนี้ก็โอบล้อมเราไว้ มีแต่เสียงใบไม้พลิ้วไหวและเสียงนกกระพือปีกเบา ๆ ที่ทำลายความความเงียบสงบนั้นเป็นครั้งคราว มีดอกไม้หลากสีสันชูช่ออย่างกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ กลีบดอกไม้พลิ้วไหวอย่างงดงามในสายลมอ่อน ๆ พร้อมกับมีเหล่าผีเสื้อหลากสีสันไม่แพ้กัน ทั้งในขนาดและรูปร่างที่ต่างกัน ต่างบินว่อนไปมาอยู่ในสวน ทำให้พื้นที่แห่งนั้นดูสวยงามราวกับเทพนิยายฉันเดินชมหมู่ดอกไม้และผีเสื้อเหล่านั้นพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ ถ้าชีวิตของฉันมีความเรียบง่ายเหมือนความงามของพวกมันก็คงจะดีไม่น้อยคุณยายดอริสเอามือไขว้กันไว้ทางด้านหลังในระหว่างที่เดินไปตามทางเดินในสวน ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่จะต้องปฏิเสธคุณยายดอริส แต่ฉันก็จำเป็นต้องทำ“ซิดนีย์" ในที่สุดคุณยายดอริสก็เรียกชื่อฉัน น้ำเสียงของท่านแสนจะฟังรื่นหู "หนูยังรักมาร์คอยู่ไหม?”ฉันครุ่นคิดกับคำถามของท่าน ฉันรักมา

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 63

    ท่านพูดขึ้นด้วยเสียงกันสั่นเครือ แล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้ฉัน "ไม่ต้องสงสัยเลย" ท่านส่ายหัวอย่างเคร่งขรึม "มาร์คไม่คู่ควรกับหนูเลย" เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดต่อ "ยายเห็นด้วยกับการหย่าร้างครั้งนี้ ถ้ามันทำให้หนูมีความสุขได้ ก็ขอสนับสนุนอย่างเต็มที่"ฉันถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัวว่าได้กลั้นหายใจเอาไว้ และมีความรู้สึกเหมือนได้ยกอะไรหนัก ๆ ออกไปจากอก หลังจากที่แบกรับอย่างนั้นมานาน“ขอบคุณค่ะคุณยาย" ฉันทำหน้าสดใสแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่าน้ำตาได้ไหลลงมาอาบแก้ม ฉันปาดน้ำตาออกแต่มันก็ยังคงไหลลงมาไม่หยุด ในที่สุดฉันก็ปล่อยให้มันไหลไป แล้วดึงคุณยายดอริสเข้ามากอดแน่น ๆ "ท่านเป็นคุณยายที่ดีที่สุดในโลกเลย และหนูรู้สึกขอบคุณคุณยายไปตลอดชีวิตค่ะ"“อย่าร้องไห้ไปเลยลูก หนูพยายามเต็มที่แล้ว" คุณยายดอริสใช้ฝ่ามือนุ่ม ๆ แต่หนักแน่นตบหลับฉันเบา ๆ "หนูเป็นหลานสะใภ้ที่ดีที่สุดของยาย และจะเป็นอย่างนั้นตลอดไปจ้ะ"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา "ถึงแม้ว่าเราจะหย่ากันแล้ว แต่หนูสัญญาว่าจะโทรมาหาคุณยายบ่อย ๆ นะคะ"“ต้องโทรมาหายายนะ!”ฉันหัวเราะพร้อมกับทำจมูกฟุตฟิต ฉันรู้สึกสงบสุขและมีความสุขมาก“ยายสงสารมาร์คจังที่

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 64

    ก็อย่างที่คิดเอาไว้นั่นแหละ ฉันไม่ได้ประหลาดใจอยู่คนเดียว มาร์คทำสีหน้าตกอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งผิดกับตอนที่เขาทำหน้านิ่งอยู่ในตอนแรกโรสแสดงความตกใจอย่างควบคุมไม่อยู่ จึงแสดงออกมาด้วยการโวยวายด้วยเสียงอันดังลั่น "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!” แล้วกระเด้งตัวลุกจากที่นั่ง "คุณแม่จะให้แบ่งหุ้นให้มันจริง ๆ เหรอ?” คุณยายดอริสกวาดตามองเธอก่อนจะตอบอย่างใจเย็น "จริงโรส ฉันจะแบ่งหุ้นให้จริง ๆ"“ทำไม?! คุณยายดอริส? ทำไม?” จากนั้นเธอหันมาหาฉันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความโกรธ "นังแมวขโมย!” เธอก่นด่าด้วยเสียงอันสั่นเครือในขณะจ้องมองฉันตาเขม็ง "แกกล้าดียังไงที่จะเอาหุ้นจากลูกชายของฉันไป! แกไปเป่าหูอะไรคุณยาย? ถึงได้เอาหุ้นของลูกชายฉันไปให้แก?”ฉันใช้สายตากวาดมองความเกรี้ยวกราดของเธออย่างไม่แยแส ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเหนื่อยเลยใช่ไหม? แม้แต่คนโง่งมยังรู้เลยว่าไม่มีใครสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการตัดสินใจของคุณยายดอริสได้คุณยายดอริสเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและมั่นใจในตัวเอง และท่านก็ดูเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ท่านมักจะมีความมั่นใจอย่างมากไม่ว่าจะตัดสินใจในเรื่องอะไรฉันหันกลับมาให้ความสนใจกับการพูดคุยนี้ แล้

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 65

    ดอริสยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเรียกคนรับใช้คนหนึ่งเข้ามา "ไปเอาแฟ้มสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้ฉันหน่อย"ฉันเลิกคิ้ว ท่านวางแผนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แรกเหรอ? หรืออาจตั้งใจจะยกหุ้นให้ฉันอยู่แล้วก็ได้ ไม่ว่าฉันจะอยู่กับหลานชายของท่านหรือไม่ก็ตาม ซึ่งดูสมเหตุสมผลกว่า เพราะดอริสไม่ใช่คนที่จะตัดสินใจในขณะที่ยังมีอารมณ์คุกรุ่นอยู่แน่คนรับใช้เดินกลับมาพร้อมกับแฟ้มที่ว่านั้น ซึ่งคุณยายสั่งให้เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ แล้วกวักมือเรียกฉัน "มานี่สิ หนูมาเซ็นชื่อตรงนี้นะ" เธอชี้ไปที่จุดต่าง ๆ ในเอกสาร "แล้วก็ตรงนี้ จากนั้นหุ้นพวกนี้ก็เป็นของหนูแล้ว"ฉันเขยิบเข้าไปแล้วหยิบปากกาที่ท่านยื่นให้ อ่านเงื่อนไขต่าง ๆ แล้วเซ็นชื่อลงบนใบโอนหุ้น ฉันรู้สึกว่าโรสจ้องมาที่ฉันเขม็งในขณะกำลังเซ็นชื่อลงไปเมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ดอริสก็วางเอกสารไว้ข้าง ๆ แล้วยิ้ม "ขอบใจจ้ะ"ฉันส่ายหัว "ไม่ต้องของคุณหรอกค่ะ หนูต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอบคุณ" จากนั้นก็คว้ามือที่บอบบางนั้นมากุมเอาไว้แน่น "ขอบคุณมากเลยค่ะ"เธอพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม ฉันปล่อยมือท่านแล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นหันไปพูดกับมาร์ค "พรุ่งนี้ฉันจะไปถึงทางเข้าที่ว่าการอ

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 66

    รถส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดบนถนนลาดยาง เมื่อฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกเหวี่ยงไปข้างหน้าในขณะที่เหยียบเบรกอย่างกระทันหัน แล้วรถก็หยุดกึกลงฉันหันไปมองข้าง ๆ แล้วเห็นเบลล่านั่งยอง ๆ อยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตอเรส ช่างน่าสงสารเหลือเกินที่เบลล่าไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ถ้ามาร์คไม่อนุญาตเธอจะต้องสังเกตเห็นแน่ ๆ ว่าฉันคือคนที่อยู่ในรถ เพราะเธอลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วเดินมาที่รถ เธอเอาฝ่ามือตบลงบนตัวรถ "ลงมาจากรถ!” เธอตะโกนบอก จนทำให้ฉันเกือบหัวเราะออกมาตอนนี้เธอกำลังพยายามใช้สิทธิ์อะไรอยู่เหรอ? หรือว่ามีอำนาจอะไร?ถึงแม้ว่าโรสจะเกลียดฉันมาก และฉันกำลังจะทำเรื่องหย่าร้าง แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเบลล่าจะมีโอกาสกับมาร์คหรือเปล่า ยกเว้นว่าเธอจะยังคงอยู่ภายใต้เงาของใครก็ตามที่จะได้แต่งงานกับเขาต่อไป โรสจะต้องดูถูกเบลล่าอย่างแน่นอนแบบเเดียวกับที่ทำกับฉัน เพราะเรามาจากพื้นเพเดียวกัน นอกจากนี้ ฉันก็เชื่อใจในตัวคุณยายดอริสหลังจากได้ดูคลิปวิดีโอนั้นแล้วด้วย ฉันแน่ใจว่าเบลล่าได้ทำให้ท่านรู้สึกขยะแขยงเธอขึ้นมาแล้ว ถ้ามาร์คพยายามจะแต่งงานกับเบลล่าล่ะก็ ดอริสจะคัดค้านอย่างหัวชนฝาแน่นอนตระกูลตอร์เรสกับตระกูลของฉันเหมือน

    Last Updated : 2024-12-03
  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 67

    ฉันทำเสียงเย้ยหยันในขณะจ้องมองเธอ เธอไม่ได้ใช้ความพยายามในการออดอ้อนหรือพูดให้ฟังรื่นหูเลย ฉันยิ้มเยาะเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ "ค่าแลกเปลี่ยนบาทหนึ่งจ่ายมาก่อนสิ ถึงจะบอก"ทีแรกเธอมองฉันอย่างตกตะลึงเหมือนจะรอให้ฉันปล่อยหัวเราะออกมาแล้วบอกว่าล้อเล่น "หนึ่งบาท!”“ใช่แล้ว หนึ่งบาท เถอะน่า เอามาสิ" ฉันหงายฝ่ามือให้เธอเธอกวาดตามองฉัน แล้วจากนั้นก็กลอกตา หยิบธนาบัตรพันสองสามใบออกมาออกมาฟาดลงบนฝ่ามือของฉัน "เอาไปสิ ไม่ต้องทอน" เธอพูดพร้อมกับเชิดคางและยกไหล่ขึ้นราวกับเธอเพิ่งให้เงินนับล้านบาทกับฉันฉันรับเงินนั้นมาแล้วมองดูมัน โบกมือปฏิเสธแล้วส่งคืนให้เธอ "ไม่เอา ฉันต้องการแค่หนึ่งบาท"เธอหัวเราะ "ซิดนีย์ เอาไปสิ ฉันยกให้เธอหมดเลย เธออาจต้องการมันก็ได้"“ไม่เอา ฉันต้องการแค่บาทเดียว เพราะความรักอันน่ารังเกียจของเธอกับมาร์คน่ะมีราคาแค่บาทเดียว"รอยยิ้มสะดุดกึกอยู่บนหน้า ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยวฉันยิ้มอย่างมีความสุขที่ทำให้เธอรู้สึกด้อยค่าและโดนเยาะเย้ยได้สำเร็จ "ถ้าไม่ให้ฉันก็จะไปแล้วนะ ฉันแน่ใจว่ามีคู่แข่งคนอื่นที่ยินดีจะจ่ายเงินหนึ่งบาท เพื่อซื้อข่าวล่าสุดของมาร์ค"เบลล

    Last Updated : 2024-12-03

Latest chapter

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 108

    มุมมองของซิดนีย์ ฉันเงยหน้าขึ้นมองพาดหัวข่าวที่เพิ่งเด้งขึ้นมาบนแถบแจ้งเตือน หัวข้อข่าวที่สะดุดตาเขียนว่า - "หญิงเจ้าเล่ห์แท้งลูก ทำตั๋วเข้าสู่ความมั่งคั่งหลุดลอยไป" ภาพมาร์คอุ้มเบลล่าที่โชกไปด้วยเลือดเข้าสู่รถพยาบาลถูกแนบมากับโพสต์ข่าว แม้ว่าจะมีโมเสคบาง ๆ เบลอใบหน้าพวกเขาเอาไว้ แต่คนที่คุ้นเคยกับวงสังคมชั้นสูงย่อมจำพวกเขาได้ในทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมื่อเบลล่าเพิ่งอวดภาพการตั้งครรภ์ของเธอไปทั่วโซเชียลมีเดีย “พวกเขาทะเลาะกันหรือเปล่านะ?” ฉันนึกสงสัยด้วยความอยากรู้ แต่ความสงสัยนั้นก็ไม่ได้มากพอจะทำให้ฉันเสียสมาธิจากงานมาเปิดข่าวอ่านฉันถอนหายใจแล้วปัดหน้าจอไปยังรูปตัวอย่างของเครื่องประดับที่ลูกค้าต้องการ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งแต่แรก ฉันเปรียบเทียบกับแบบร่างที่ฉันร่างไว้แล้วส่ายหัวเบา ๆ ฉันพอใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ ฉันมั่นใจว่ามาถูกทางแล้ว และสิ่งที่ฉันวาดไว้นั้นก็ดูสวยงามกว่าด้วยซ้ำไป ลูกค้าได้ขอให้สตูดิโอของเราปรับแต่งรายละเอียดเพิ่มเติมเล็กน้อย และสิ่งที่ฉันทำอยู่ตรงนี้ก็นับว่ายอดเยี่ยม ฉันมั่นใจว่าลูกค้าจะต้องถูกใจแน่ ฉันวางโทรศัพท์ลงและเริ่มเติ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 107

    ความโกรธพลุ่งพล่านในตัวผม ทั้งแทนซิดนีย์และตัวผมเอง ผมมองเธอด้วยสายตาดูแคลน "ไม่จำเป็นต้องโยนความผิดให้ซิดนีย์เหมือนที่คุณทำมาตลอด ไม่ต้องกลบเกลื่อนคำโกหกของคุณด้วยการทำให้เธอดูแย่ด้วย เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอมานานแล้ว ตั้งแต่หย่ากันด้วยซ้ำ เพราะงั้นอย่าเอาเธอเข้ามาเกี่ยว" "เชื่อฉันสิ ตั้งแต่ซิด…" ผมหลับตาและกัดฟันแน่น พยายามควบคุมความโกรธ แต่เธอกำลังทำให้มันยากขึ้น "หยุดพูดได้แล้ว เบลล่า ผมไม่อยากฟังคำโกหกที่คุณแต่งขึ้นมาอีกแล้ว ผมได้ยินมามากพอแล้ว" "มาร์ค…" "คุณควรพักผ่อน" ผมตัดบทเธออีกครั้ง "ผมจะไปแล้ว ผมจะติดต่อไมเคิลกับคลาริสสาให้มาดูแลคุณ" เลือดเหมือนจะหายไปจากใบหน้าของเบลล่า ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่เธอจะกรีดร้อง เสียงและร่างกายของเธอสั่นสะท้าน "คุณจะเลิกกับฉันใช่ไหม?!" ผมเลิกคิ้วขึ้น "เราเคยเป็นอะไรกันด้วยเหรอ? เราไม่เคยตกลงอะไรกันอย่างเป็นทางการ คุณกลับมาจากทริปแล้วก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนผมโดยไม่มีคำพูดอะไร แล้วคุณก็เอาการตั้งครรภ์ที่ไม่ใช่ลูกของผมมามัดผมมือชกอีก ผมอยู่กับคุณเพราะคุณทำให้ผมต้องอยู่…" "คุณพูดแบบ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 106

    "เธอฟื้นหรือยังครับ? ผมเข้าไปหาเธอได้ไหม?" ในที่สุดผมก็สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ หมอส่ายหน้า "เธอยังไม่ได้สติจากฤทธิ์ยาสลบ ตอนนี้เธอกำลังจะถูกย้ายไปยังห้องพักฟื้นแล้ว รออีกสักหน่อย เธอก็น่าจะฟื้นแล้ว" "ขอบคุณครับ" หมอพยักหน้าแล้วเดินจากไป ผมนั่งอยู่ที่แผนกต้อนรับ พยายามใจเย็นขณะที่รอให้เบลล่าฟื้นขึ้นมา จนกระทั่งพยาบาลเดินเข้ามาหาผม "คุณมาร์ค ผู้หญิงที่คุณพามาได้ถูกย้ายไปยังห้องพักคนไข้แล้วค่ะ และเธอก็ฟื้นแล้วด้วย ถ้าคุณพร้อมเข้าไปหาเธอ ฉันจะพาคุณไปที่ห้องของเธอนะคะ" ผมลุกขึ้นและพยักหน้า "พาผมไปได้เลยครับ" เธอเดินนำไปและผมเดินตามเธอ เราผ่านห้องหลายห้องก่อนที่เธอจะหยุดที่หน้าประตู เธอเปิดประตู "นี่ค่ะห้องพักฟื้นของเธอ" ผมเดินเข้าไปในห้อง และพยาบาลก็เดินออกไป ศีรษะของเบลล่าหันไปอีกด้าน เธอสวมชุดของโรงพยาบาลและมีหมวกคลุมผมอยู่ ผมจินตนาการว่าเธออาจกำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ขณะที่หันหน้าหนีไปอีกทาง"เบลล่า" ผมเรียกชื่อเธอเบา ๆ และเธอก็หันมาทันที ใบหน้าของเธอซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำ ผมเดาว่าเธอคงจะร้องไห้หรือไม่ก็ปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างเงียบ ๆ เพราะทันทีที่สายตาของเธอจับจ้

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 105

    มุมมองของมาร์คผมวิ่งตามพยาบาลที่กำลังเข็นเปลหามเธอเข้าไปในโรงพยาบาล ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลย ในตอนที่ผมตะโกนขอความช่วยเหลือหลังจากเบลล่าเริ่มมีเลือดออก แต่ทันทีที่ผมลงมาชั้นล่าง รถพยาบาลก็มาถึง ทันทีที่ผมขึ้นรถพยาบาล ผมจับมือเธอไว้ ผมเรียกชื่อเธอหลายครั้ง หวังว่าเธอจะลืมตาขึ้น แต่เธอก็ยังคงหลับตาอยู่ หมอพรวดพราดออกมาจากมุมหนึ่ง โดยมีหูฟังแพทย์ห้อยอยู่บนคออย่างไม่เรียบร้อย ขณะที่เราทั้งสองรีบเดินตามพยาบาลที่กำลังเข็นเปลหาม ผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เขาฟัง "ผมคิดว่าเขาต้องทำร้ายเธอแน่ เพราะเธออยู่ดี ๆ ก็เริ่มมีเลือดออก" หมอพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องที่พวกเขาเข็นเธอเข้าไป เธอถูกย้ายขึ้นเตียงโรงพยาบาลแล้ว ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้อง จึงยืนอยู่ข้างนอกและมองผ่านกระจกฝ้าบนประตู หมอส่ายหน้าในขณะที่ตรวจเธอ จากนั้นเขาพูดบางอย่างกับพยาบาลที่อยู่ด้วย พวกเธอพยักหน้าและรีบออกจากห้องไป "ขอโทษนะคะ" พวกเขาพูดพร้อมกันเบา ๆ ผมจึงหลบให้พวกเขาผ่านไป จากนั้นหมอก็ออกมาด้วยเช่นกัน เขาบอกกับผมทันทีว่า "อาการของเธอวิกฤตมาก ต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยด่วน เราจะย้ายเธอไปยัง

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 104

    ผมขึ้นรถและขับด้วยความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด มุ่งตรงไปยังอะพาร์ตเมนต์ของเธอ ตั้งแต่วันที่เธอปฏิเสธที่จะมางานฉลองวันเกิด เธอก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านของผมอีกเลย ดังนั้นมันคงสมเหตุสมผลถ้าเธอจะอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของตัวเอง หรือบางทีเธออาจไปหาที่ร้องไห้บนไหล่ของคนรัก ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ผมจะได้รู้เมื่อไปถึงอะพาร์ตเมนต์ของเธอ ผมไม่สนใจที่จะขับรถเข้าทางจอดรถอย่างถูกต้อง แค่หยุดรถทันที ดับเครื่องยนต์ และพุ่งขึ้นบันไดไปยังอะพาร์ตเมนต์ของเธอ ทันทีที่ผมไปถึงหน้าประตู ผมก็ไม่ลังเลที่จะทุบกำปั้นลงบนประตู "เบลล่า!" ผมตะโกนออกไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวดที่อัดแน่น ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมยังคงทุบกำปั้นลงบนประตู ผมยกกำปั้นขึ้นเพื่อเคาะอีกครั้งเป็นครั้งที่สี่ เมื่อเสียงบทสนทนาดังแว่วเข้าหู ผมชะงักไปและปล่อยมือค้างอยู่ในอากาศ จากนั้นเสียงเหล่านั้นก็ดังขึ้นและชัดเจนมากขึ้น จนกระทั่งเสียงของเบลล่าดังทะลุประตูออกมา "ฉันไม่มีเงินให้คุณอีกแล้ว ไอ้ผีพนันเอ๊ย! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!" น้ำเสียงของเธอดูหงุดหงิด และจากระดับความดังของเสียงก็พอจะบอกได้ว่าเธอกำลังโกรธจัดเสีย

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 103

    มุมมองของมาร์ค"นี่คือรายงานของคุณเบลล่าที่ขอให้ตามสืบครับ" ผมได้ยินผู้ช่วยส่วนตัวพูด ผมพึมพำตอบกลับไป จากนั้นอีกสองสามวินาทีต่อมา ผมก็เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารที่มีรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับนักลงทุนรายล่าสุดของจีที กรุ๊ป เพียงเพื่อจะเห็นแค่แผ่นหลังของผู้ช่วยส่วนตัวที่รีบเดินออกจากห้องไป ผมหยุดและนึกสงสัยว่าเขาจะรีบไปไหน พลันเบี่ยงสายตากลับมายังรายงานซึ่งผมมอบหมายให้เขาไปจัดการที่เขาเพิ่งนำมาวางไว้ให้ แม้ผมจะอยากอ่านรายละเอียดทุกอย่างในรายงานด้วยตัวเอง แต่ผมก็ยุ่งเกินไป จึงตั้งใจจะให้เขาสรุปเนื้อหาให้ฟัง เพราะเขาเป็นคนรวบรวมข้อมูลทั้งหมดหลังจ้างนักสืบเอกชนให้ดำเนินการ แต่ตอนนี้เขากลับออกไปเสียแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะโทรตามเขา แต่ผมกลับหยุดมือไว้ก่อน สายตาเลื่อนไปที่รายงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ทับกับกองเอกสารมากมายที่ผมยังต้องอ่านมันการอ่านรายงานคงใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาที ดังนั้นแทนที่จะเรียกให้ผู้ช่วยทิ้งงานของตัวเองแล้วมาสรุปรายงานให้ผมฟัง ทั้งที่ผมแค่อ่านผ่าน ๆ เอาเองก็ได้ ผมจึงวางโทรศัพท์ลงและหยิบรายงานนั่นขึ้นมาแทน ผมเปิดดูคร่าว ๆ ทันที ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้น มัน

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 102

    ลูคัสถอนหายใจ ก่อนจะตอบว่า "เพราะพวกเขาไม่ยอมให้ผมกลับมาไง" "พวกเขา?" คิ้วฉันขมวดเข้าหากันขณะมองเขาอย่างงุนงง "ใครไม่ยอมให้คุณกลับมาเหรอ?" ขนตาของเขากวาดลง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มขมขื่น "คนในครอบครัวของผมน่ะ" คิ้วฉันขมวดลึกขึ้นขณะที่พยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เขาพูด ฉันส่ายหน้า "ฉันงงไปหมดแล้ว ช่วยอธิบายให้ชัดหน่อยได้ไหม?" "แบบว่า…ที่คุณเพิ่งรู้ว่าผมกับมาร์คเกี่ยวข้องกัน เพราะจริง ๆ แล้วผมเป็นลูกนอกสมรส ตอนแรกครอบครัวไม่ยอมรับผม ผมเป็นความลับอันโสมมที่ไม่เคยถูกพูดถึงหรือเอ่ยถึง ถูกซุกซ่อนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล พ่อของผมคือสามีผู้ล่วงลับของดอริส ซึ่งเป็นสายสัมพันธ์เดียวที่เชื่อมผมเข้ากับครอบครัวนี้ ตอนที่พ่อกำลังจะเสีย สิ่งที่เขาปรารถนาเพียงอย่างเดียวคือให้ครอบครัวดูแลผมอย่างดี พวกเขาจึงรับผมกลับมาอย่างเสียไม่ได้" ฉันขมวดคิ้ว "งั้นก็หมายความว่ามันไม่ใช่ว่าพ่อของคุณไม่มีเวลาให้คุณ แต่เขา…" ฉันหยุด แล้วกระซิบออกมา "ป่วย" เขาพยักหน้าช้า ๆ อย่างสงบ ฉันอยากถามเขาว่า ‘แล้วแม่ของเขาล่ะ?’ แต่บางอย่างหยุดฉันไว้ ถ้าเขาอยากพูดถึงแม่ เขาคงจะพูดเอง ถ้าเขาไม่อยากพูด ฉันก็ไม่มี

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 101

    ฉันพยักหน้าช้า ๆ แต่ก็ยังสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋า "คุณรู้ได้ยังไงว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋า?" เขาพยักหน้าไปทางกระเป๋า "ซิปมันเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งน่ะสิ" ฉันก้มลงมองแล้วสบถออกมา "บ้าเอ๊ย!" ฉันรีบวางมันบนตักและตรวจดูว่ามีอะไรหล่นออกไปหรือเปล่า ซิปคงเปิดตอนที่โจรเหวี่ยงกระเป๋าไปมา หรือไม่ก็ตอนที่ลุยจิแย่งมันมา ฉันรู้สึกถึงสายตาของลูคัสที่จับจ้องมา ขณะที่ฉันหยิบแบบร่างออกมาตรวจดู ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่ามันยังอยู่อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ดี เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น รู้สึกอึดอัดและต้องการอธิบาย "ฉันกลัวว่าแบบร่างบางแผ่น(ชิ้น)หล่นหายไปน่ะ" ฉันฝืนยิ้ม "แล้วมีอะไรหายไปไหม?" เขาเลิกคิ้วที่ได้รูปอย่างสมบูรณ์แบบขึ้น "ไม่ค่ะ ทุกอย่างยังอยู่ครบ" ฉันตอบและเริ่มเก็บแบบร่างกลับเข้ากระเป๋า "ขอผมดูหน่อยได้ไหม?" คำขอเบา ๆ ของเขาทำให้ฉันชะงัก ฉันยิ้ม หัวใจรู้สึกอบอุ่นที่เขาสนใจจะดูแบบร่างของฉัน "นี่ค่ะ" ฉันยื่นให้เขา "เชิญคุณดูได้เลย" เขารับกระดาษจากฉันและถือมันไว้อย่างระมัดระวังราวกับมันเป็นอัญมณีล้ำค่า ฉันมองเขาด้วยใจเต้นระทึก ขณะที่สายตาของเขาจับจ้องที่แบบร่า

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 100

    เขาจับมือฉันแกว่งไปมาในขณะเดินชมสวนอย่างเงียบ ๆ โดยเราก็ต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองในขณะดื่มด่ำกับความเงียบสงบของค่ำคืนมีแสงสว่างสาดส่องอยู่ข้างหน้า และดูเหมือนจะมีผู้คนอยู่มากมาย ฉันหรี่ตามอง "นั่นรถขายของสักอย่างใช่ไหม?” ฉันพึมพำในขณะเหลือบมองลูคัสแวบนึง ซึ่งกำลังมองไปข้างหน้าเช่นกัน“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นนะ" ลูคัสตอบพร้อมกับยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อเราเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นภาพก็ชัดเจนขึ้น แล้วฉันก็หยุดยั้งตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลย เมื่อตระโกนออกไปว่า "ไอศกรีม!” ฉันชี้ไปที่รถไอศกรีมแล้วหันไปหาลูคัสซึ่งกำลังยืนยิ้มอยู่“ไปกันเถอะ" ฉันดึงมือออกจากเขา "ไปกินไอศกรีมกัน"ฉันรีบวิ่งไปยังรถไอศกรีมที่เปิดเพลงอยู่โดยไม่ได้รอคำตอบจากเขา ตอนที่ฉันร้องตะโกนออกไปนั้น มีเด็ก ๆ บางคนหันมามอง ดังนั้นเมื่อฉันรีบวิ่งไปที่นั่น พวกเขาก็ยังคงจ้องมองอยู่ฉันไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาที่ฉันเลยสักนิดเดียว ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกเหมือนอยู่ในวัยเดียวกับพวกเขาเลย ฉันนึกถึงตอนที่ฉันกับลูคัสเคยเดินเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ แล้วแวะไปที่ร้านไอศกรีม หรือรถไอศกรีมเหมือนรถคันนี้ แล้วซื้อไอศกรีมกินกันคนละสองถ้วย“คุณอยาก

DMCA.com Protection Status