เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 47
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-03 13:41:41บทที่เกี่ยวข้อง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 48
หัวใจที่หนักอึ้งเพราะถูกนอกใจ ฉันจึงเผลอหลุดปากออกไป "ตอนนี้คุณยังจะกล้าว่าฉันอีกเหรอ?” ฉันเอนศีรษะไปทางด้านหลัง เพื่อพยายามไม่ให้น้ำตาร่วงหล่นลงมาอย่างเปล่าประโยชน์ เสียงหัวเราะอันขมขื่นหลุดลอดออกไปจากริมฝีปากแม้ในยามที่ฉันสะอื้นไห้ "อยากมาเซอร์ไพรส์ แต่กลับจับได้ว่าคุณกำลังนอกใจฉันอยู่!”โจเอลหัวเราะเยาะ แล้วเสียงนั้นก็ทิ่มแทงเข้าไปในหัวที่กำลังแตกสลายอยู่ "นอกใจเหรอ?” เขาทำเสียงเยาะเย้ย "เรายังไม่เคยตกลงเรื่องความสัมพันธ์กันเลยนะ ไม่มีป้ายกำกับ ไม่มีพันธะผูกพัน เราไม่ใช่แฟนกัน แล้วคุณมากล่าวหาว่าผมนอกใจคุณได้ยังไงในเมื่อเราไม่เคยคบกันแบบจริง ๆ จัง ๆ เลย?"ฉันเอามือทาบหน้าอกแล้วออดอ้อนเขา "แล้วฉันเป็นอะไรกับคุณเหรอ โจเอล? ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วฉันเป็นอะไร?”หัวใจขสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อโจเอล ผู้ชายที่ฉันเชื่อว่าฉันรักเขา และหวังว่าเขาคงจะรักฉันอย่างหัวปักหัวปำเช่นกัน พูดใส่หน้าฉันว่า "เราแค่เป็นเพื่อนคู่นอนเท่านั้น เกรซ" เขาประกาศอย่างเย็นชา "เราแค่เป็นเพื่อนที่เอากันได้ คุณเกาหลังให้ผม ผมเกาหลังให้คุณ แค่นั้นก็พอแล้ว"ฉันมีความรู้สึกเหมือนจะเป็นลม แล้วก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณ "เพื่อน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 49
มุมมองของซิดนีย์ฉันประคองเกรซเดินไปที่รถ จากนั้นก็กลับไปข้างในเพื่อคว้าโทรศัพท์ของเธอที่วางอยู่ท่ามกลางข้าวของที่หลุดร่วงออกมาจากกระเป๋า โดยไม่ต้องค้นหาอะไรเลย บนหน้าจอโทรศัพท์นั้นมีรูปของเธอกับผู้ชายหน้าคุ้น ๆฉันเหน็บโทรศัพท์ไว้ตรงกระเป๋าหลัง หารองเท้าแตะได้คู่หนึ่ง แล้วเดินกลับไปหาเธอที่รถ ในขณะที่ฉันขับรถไปยังโรงพยาบาลนั้น เธอไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเอียงคอมองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเศร้าสร้อยฉันไม่รู้ว่าจะพูดหรือปลอบเธออย่างไรดี บางทีเธออาจจะอยากอยู่เงียบ ๆ ก็ได้ ฉันได้แต่บีบมือเธอเป็นครั้งคราว แล้วนิ้วของเธอก็ค่อย ๆ กำมือชั้นอย่างช้า ๆ เธอยังอยู่ตรงนั้น เกรซผู้คล่องแคล่วของฉันยังอยู่ตรงนั้นเมื่อขับรถไปถึงโรงพยาบาล ก็มีพยาบาลออกมาพบฉันตรงครึ่งทาง แล้วเราทั้งคู่ก็ช่วยประคองเกรซไปยังห้องคนไข้ พวกเขาลงมือรักษาเธอทันทีหลังจากฉันจ่ายค่ารักษาเรียบร้อยแล้วฉันจับมือเกรซไว้ในขณะที่หมอเช็ดเลือดที่แห้งกรังอยู่บนใบหน้าเธอ จากนั้นก็เริ่มทำการรักษา เธอกำมือฉันแน่น และสะดุ้งหนีในขณะที่หมอกำลังทำหน้าที่อยู่ในขณะที่หมอกำลังสาละวนกับการดูแลเธออยู่นั้น ฉันก็ดึงโทรศัพท์ข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 50
เขาดูตกใจเมื่อเห็นท่าทีเดือดดาลของฉัน "ซิดนีย์" เขาเรียกซ้ำ และเสียงที่เขาเรียกชื่อฉันซ้ำ ๆ นั้นเริ่มทำให้ฉันหงุดหงิดอย่างมาก“โจเอลอยู่ที่ไหน?”ดูเหมือนริมฝีปากจะสั่นพักหนึ่งก่อนจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้ "คุณมาที่นี่ทำไม?” จากนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแล้วส่งสายตาที่ดูอ่อนโยนลงในขณะเดินเข้ามาหาฉัน เขาชี้ไปที่ประตูที่อยู่ด้านหลังฉัน "ซิดนีย์ คุณอยู่หลังประตูนั่นมานานแค่ไหนแล้ว?” เขากวาดตามองฉันพร้อมกับถาม "คุณได้ยินอะไรหรือเปล่าเมื่อกี้นี้?” เขาเริ่มก้าวเดินมาหาฉันหลังจากถามคำถามสุดท้ายฉันยกฝ่ามือห้ามเขาเอาไว้ เขาหยุดก้าวเดินทันที เมื่อสายตาเราสบกัน ฉันเห็นความกังวลสับสนหมุนวนอยู่ในดวงตาของเขา“ซิดนี...” เขาเริ่มพูด แต่ฉันไม่อาจทนได้ยินชื่อฉันจากริมฝีปากของเขาได้อีกครั้ง“คุณหยุดเรียกชื่อฉันซะทีได้ไหม? แล้วแค่บอกมาว่าโจเอลอยู่ที่ไหน?” ฉันระเบิดคำพูดออกมาอย่างร้อนแรง ซึ่งเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ความโกรธเกรี้ยว และความเจ็บปวด“คุณตามหาโจเอลทำไม? มีอะไรหรือเปล่า?” สายตาของเขาดูอ่อนโยน และน้ำเสียงก็ฟังดูสงบนิ่ง แต่นั่นช่างรบกวนประสาทของฉันเหลือเกินโอ้พระเจ้า ฉันอยากจะทึ้งผมตัวเองแล้วกรีดร้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 51
ฉันรีบเดินผ่านชายรูปร่างกำยำสองคนที่มีสีหน้าบูดบึ้งอยู่ตลอดเวลา และดูเหมือนกำลังยืนอยู่ตรงทางเข้าและทางขึ้นบันไดสั้น ๆ แล้วนั่นไง ไอ้ผู้ชายเฮงซวยฉันรู้สึกว่ามีคนมาแตะไหล่ฉัน แล้วหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้น "ส่วนตรงนี้คุณไม่ได้รับอณุาญาตให้เข้าไป" เขาพูดเรียบ ๆ แต่ถอยกลับไปยังตำแหน่งเดิม หลังจากมองขึ้นไปบริเวณเหนือศีรษะของฉันฉันกลับไปหาโจเอลที่กำลังโอบแขนอยู่รอบ...ฉันหรี่ตามองผู้หญิงที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้าง ๆ เขา ฉันรู้จักเธอ แซนดร้า เธอเป็นเพื่อนของเบลล่า เบลล่ามักจะขลุกอยู่กับเธอเสมอ เธอมาทำอะไรกับโจเอลเนี่ย? ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบเธอนะฉันหยุดกึกเมื่อมองเห็นคอของเธอ แต่ฉันมาเพื่อสร้อยคอที่เธอใส่อยู่นั่นแหละ มันเป็นสร้อยเส้นเดียวกับที่ฉันทำให้เกรซ ดังนั้น เป็นนังบ้าชอบแย่งผู้ชายชาวยังไม่พอใจ แต่ยังเป็นหัวขโมยด้วย ฉันจะไปจัดการกับเธอทีหลัง แต่ขั้นแรกฉันจะต้องไปให้บทเรียนกับผู้ชายเฮงซวยอย่างโจเอลก่อนฉันเบนสายตาไปที่ผู้ชายคนที่ฉันมาตามหาเขาที่นี่ ฉันรู้สึกว่ามือสั่นเทาและกำแน่นด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ข้างในมากขึ้น เมื่อเห็นเขาก้มลงไปจูบปากแซนดร้า จากนั้นเขาก็หันม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 52
ในขณะที่มาร์คยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าฉัน แซนดร้าก็เงียบเสียงลงทันที และผู้ชายพวกนั้นก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็วอย่างให้ความเคารพก่อนจะพูดอะไรออกมา เขาก็ส่งสัญญาณให้บาร์เทนเดอร์เข้ามา เด็กชายรูปร่างผอมสูงที่ดูเหมือนจะมาเข้าเวรแทนคนอื่น ได้วิ่งเข้ามาหามาร์คอย่างไม่ลังเลพร้อมดวงตาเบิกกว้าง“สวัสดีครับ ท่าน" เขาโค้งคำนับทักทายโดยวางมือไว้ข้างตัวอย่างมั่นคง เขาใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่มองมาทางฉัน ฉันไม่ตำหนิเขาหรอก เขาแค่มองดูฉันฟาดขวดเบียร์ใส่หัวผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น“ไม่เรียกเจ้านายมา แล้วให้ทุกคน ยกเว้นพวกเรา ออกจากบาร์นี้ไป ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมดให้เองเขาพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น "ครับท่าน! ทันทีเลยครับ!” จากนั้น เขาก็หมุนตัวแล้ววิ่งออกไป ฉันคิดหาเหตุผลว่าทำไมมาร์คถึงทำแบบนั้น แล้วฉันก็สรุปได้ว่าเหตุผลนั่นคืออะไร พวกเราทั้งหมดมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียงในสังคมชั้นสูง แต่ฉันไม่สนใจหรอก ไม่มีทางที่อะไรก็ตามที่รั่วไหลออกมาจากเรื่องวุ่นวายนี้ จะทำให้ชื่อเสียงของฉันเสียหายได้ เนื่องจากไม่มีใครรู้เลยว่าฉันเป็นเจ้าของร่วมในอเทลิเย่ สตูดิโอส์ นอกจากพนักงานในบริษัทนั้น ดังนั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 53
"ก็เป็นนังแพศยาอยู่นิ!" ฉันสวนกลับไปแล้วท้าทายเขากับมาร์คให้ทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ“อย่าได้บังอาจมาเรียกแฟนฉันว่านังแพศยาอีก แซนดร้าเป็นแฟนฉัน เพื่อนเธอเหมาะคำ ๆ นั้นมากกว่า"ฉันหันกลับไปจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อหู ฉันไม่เชื่อว่าเกรซจะหลงรักผู้ชายแบบนี้ได้ "ไอ้ชั่วเอ้ย! ผู้หญฺงไรสมองของแกอ่ะเป็นนังแพศยาย่ะ คิดว่าแกทุบตีเพื่อนฉันขนาดนั้น แล้วฉันจะนั่งดูเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?”“ไม่มีใครทำร้ายเธอนะ" เขาพูดขึ้น "อีกอย่าง ตอนนั้นเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น แล้วเห็นว่าเพื่อนเธอทำอะไรกับแฟนฉันบ้าง”ฉันจ้องมองแซนดร้าตั้งแต่หัวจดเท้า ฉันมองหารอยฉีกขาดบนชุดเดรสอันสวยไร้ที่ติแต่ก็หาไม่เจอ เส้นผมของเธอดูเรียบตรงราวกับเพิ่งเดินออกมาจากร้านทำผม แล้วก็ไม่มีรอยฟกช้ำใด ๆ บนใบหน้าเลยก่อนที่ฉันจะจัดให้ไปเมื่อกี้นี้“ไม่เห็นมีรอยช้ำ รอยข่วนบนหน้าเลย แล้วก็ไม่ได้ถูกหามไปนอนโรงพยาบาลด้วย แล้วเพื่อนฉันทำอะไรให้มัน ถึงต้องทำแบบนั้นกับเกรซด้วย? เพื่อนฉันยังคงนอนเป็นผักอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลอยู่เลย ต้องกินยาคลายเครียดจะได้นอนหลับลงแล้วลืมเรื่องร้าย ๆ ทั้งหมดไปได้!” จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกโกรธมากขึ้น "เป็นผู้ชายอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 54
ดูเหมือนโจเอลจะทำตัวลีบในขณะหันไปหามาร์ค แล้วคิ้วขมวดด้วยความสับสน "เพื่อน เราเป็นเพื่อนซี้กันไม่ใช่เหรอ? ฉันนึกว่านายจะเข้าข้างฉันซะอีก" เขาพูดด้วยความไม่เชื่อ“เราเป็นเพื่อนซี้กัน และฉันก็คอยอยู๋ข้างเสมอ" มาร์คตอบอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ยักไหล่แล้วเอามือล้วงกระเป๋า "แต่นี่ก็ภรรยาของฉันเหมือนกัน แล้วเชื่อฉันเถอะ ฉันไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้น"“แล้วนายจะยืนเฉย ๆ อยู่ตรงนั้น แล้วปล่อยให้เมียนายรังแกเราแบบนั้นเหรอ?” โจเอลพึมพำ แววตายังเต็มไปด้วยความผิดหวัง“ฉันปล่อยให้ซิดนีย์รังแกนายแบบนั้น อย่างนั้นเหรอ?” มาร์คตอบโต้อย่างใจเย็น เขาเลิกคิ้วขึ้น ทำให้โจเอลพูดไม่ออกในขณะมองเขาอ้าปากค้าง มาร์คยักไหล่ "อะไร? ฉันเป็นบอดี้การ์ดของนายหรือไง?”คำพูดของโจเอลหลั่งไหลออกมาด้วยความหงุดหงิดพลางขึ้นเสียงออกมา "ฉันยั้งมือเอาไว้เพราะเห็นแกนายนะเว้ย!”"พอซะทีเถอะ" ฉันเผชิญหน้ากับเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม "อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลย ทำกับฉันให้เหมือนกับทำกับเกรซไปเลย ปล่อยให้นังแพศยานั่นวิ่งเอาเล็บเข้ามาข่วนหน้าฉันอย่างที่มันเป็นนั่นแหละ"ขากรรไกรของโจเอลดูนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สายตาเบนไปที่ใครบางคนข้างหลัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 55
"ผมจะอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณฟังเมื่อเราถึงบ้านแล้ว หยุดก่อเรื่องวุ่นวายแล้วไปกันเถอะ" มาร์คพูดอย่างหงุดหงิด ฉันบอกได้เลยว่าเขากำลังพยายามสงบสติอารมณ์เหมือนในช่วงก่อนหน้านี้ แต่ถึงยังไงก็ตามเสียงของเขาก็ดังกว่าฉันนิดนึง“บ้านเหรอ? นั่นมันบ้านของคุณ โอเคไหม? นั่นมันบ้านของคุณ ไม่ใช่บ้านของฉัน" ฉันชี้นิ้วไปที่ประตู "ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น และไม่อยากได้ยินคำอธิบายที่คุณแต่งขึ้นมาด้วย!”“ซิดนีย์" เขาขมวดคิ้ว“คุณกับโจเอลต่างกันยังไงเหรอ?” ฉันหัวเราะเยาะพวกเขา "พวกคุณทั้งคู่ต่างเป็นคนเห็นแก่ตัว จอมหลอกลวง ตลบตะแลง! ไม่น่าแปลกใจเลยที่เป็นเพื่อนกันได้!”สีหน้าของมาร์คยิ่งดูมืดมนลงไปอีก "ผมบอกคุณแล้วไง ซิดนีย์ ว่าผมไม่ได้นอนกับเบลล่า ผมไม่ได้ทรยศต่อชีวิตคู่เรา!”“เห็นไหม? คุณยังเป็นคนโกหกอีกต่างหาก" ฉันกล่าวหาเขา เขาเอามือเสยผมด้วยความหงุดหงิด ในขณะที่เอามืออีกข้างท้าวสะโพกอยู่ เขาเริ่มพูดจาติด ๆ ขัด ๆ เสียงของเขาขลุกขลักอยู่ในลำคอ ราวกับกำลังพยายามหาคำพูดที่เหมาะสม "ผมไม่ได้นอนกับ...”เขาหยุดชะงัก จากนั้นก็มองมาที่ฉันแล้วส่ายหัว เขาพยายามอีกครั้งหนึ่ง "ผมไม่ได้นอนกับ...” เขาพูดแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03
บทล่าสุด
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 108
มุมมองของซิดนีย์ ฉันเงยหน้าขึ้นมองพาดหัวข่าวที่เพิ่งเด้งขึ้นมาบนแถบแจ้งเตือน หัวข้อข่าวที่สะดุดตาเขียนว่า - "หญิงเจ้าเล่ห์แท้งลูก ทำตั๋วเข้าสู่ความมั่งคั่งหลุดลอยไป" ภาพมาร์คอุ้มเบลล่าที่โชกไปด้วยเลือดเข้าสู่รถพยาบาลถูกแนบมากับโพสต์ข่าว แม้ว่าจะมีโมเสคบาง ๆ เบลอใบหน้าพวกเขาเอาไว้ แต่คนที่คุ้นเคยกับวงสังคมชั้นสูงย่อมจำพวกเขาได้ในทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมื่อเบลล่าเพิ่งอวดภาพการตั้งครรภ์ของเธอไปทั่วโซเชียลมีเดีย “พวกเขาทะเลาะกันหรือเปล่านะ?” ฉันนึกสงสัยด้วยความอยากรู้ แต่ความสงสัยนั้นก็ไม่ได้มากพอจะทำให้ฉันเสียสมาธิจากงานมาเปิดข่าวอ่านฉันถอนหายใจแล้วปัดหน้าจอไปยังรูปตัวอย่างของเครื่องประดับที่ลูกค้าต้องการ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งแต่แรก ฉันเปรียบเทียบกับแบบร่างที่ฉันร่างไว้แล้วส่ายหัวเบา ๆ ฉันพอใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ ฉันมั่นใจว่ามาถูกทางแล้ว และสิ่งที่ฉันวาดไว้นั้นก็ดูสวยงามกว่าด้วยซ้ำไป ลูกค้าได้ขอให้สตูดิโอของเราปรับแต่งรายละเอียดเพิ่มเติมเล็กน้อย และสิ่งที่ฉันทำอยู่ตรงนี้ก็นับว่ายอดเยี่ยม ฉันมั่นใจว่าลูกค้าจะต้องถูกใจแน่ ฉันวางโทรศัพท์ลงและเริ่มเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 107
ความโกรธพลุ่งพล่านในตัวผม ทั้งแทนซิดนีย์และตัวผมเอง ผมมองเธอด้วยสายตาดูแคลน "ไม่จำเป็นต้องโยนความผิดให้ซิดนีย์เหมือนที่คุณทำมาตลอด ไม่ต้องกลบเกลื่อนคำโกหกของคุณด้วยการทำให้เธอดูแย่ด้วย เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอมานานแล้ว ตั้งแต่หย่ากันด้วยซ้ำ เพราะงั้นอย่าเอาเธอเข้ามาเกี่ยว" "เชื่อฉันสิ ตั้งแต่ซิด…" ผมหลับตาและกัดฟันแน่น พยายามควบคุมความโกรธ แต่เธอกำลังทำให้มันยากขึ้น "หยุดพูดได้แล้ว เบลล่า ผมไม่อยากฟังคำโกหกที่คุณแต่งขึ้นมาอีกแล้ว ผมได้ยินมามากพอแล้ว" "มาร์ค…" "คุณควรพักผ่อน" ผมตัดบทเธออีกครั้ง "ผมจะไปแล้ว ผมจะติดต่อไมเคิลกับคลาริสสาให้มาดูแลคุณ" เลือดเหมือนจะหายไปจากใบหน้าของเบลล่า ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่เธอจะกรีดร้อง เสียงและร่างกายของเธอสั่นสะท้าน "คุณจะเลิกกับฉันใช่ไหม?!" ผมเลิกคิ้วขึ้น "เราเคยเป็นอะไรกันด้วยเหรอ? เราไม่เคยตกลงอะไรกันอย่างเป็นทางการ คุณกลับมาจากทริปแล้วก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนผมโดยไม่มีคำพูดอะไร แล้วคุณก็เอาการตั้งครรภ์ที่ไม่ใช่ลูกของผมมามัดผมมือชกอีก ผมอยู่กับคุณเพราะคุณทำให้ผมต้องอยู่…" "คุณพูดแบบ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 106
"เธอฟื้นหรือยังครับ? ผมเข้าไปหาเธอได้ไหม?" ในที่สุดผมก็สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ หมอส่ายหน้า "เธอยังไม่ได้สติจากฤทธิ์ยาสลบ ตอนนี้เธอกำลังจะถูกย้ายไปยังห้องพักฟื้นแล้ว รออีกสักหน่อย เธอก็น่าจะฟื้นแล้ว" "ขอบคุณครับ" หมอพยักหน้าแล้วเดินจากไป ผมนั่งอยู่ที่แผนกต้อนรับ พยายามใจเย็นขณะที่รอให้เบลล่าฟื้นขึ้นมา จนกระทั่งพยาบาลเดินเข้ามาหาผม "คุณมาร์ค ผู้หญิงที่คุณพามาได้ถูกย้ายไปยังห้องพักคนไข้แล้วค่ะ และเธอก็ฟื้นแล้วด้วย ถ้าคุณพร้อมเข้าไปหาเธอ ฉันจะพาคุณไปที่ห้องของเธอนะคะ" ผมลุกขึ้นและพยักหน้า "พาผมไปได้เลยครับ" เธอเดินนำไปและผมเดินตามเธอ เราผ่านห้องหลายห้องก่อนที่เธอจะหยุดที่หน้าประตู เธอเปิดประตู "นี่ค่ะห้องพักฟื้นของเธอ" ผมเดินเข้าไปในห้อง และพยาบาลก็เดินออกไป ศีรษะของเบลล่าหันไปอีกด้าน เธอสวมชุดของโรงพยาบาลและมีหมวกคลุมผมอยู่ ผมจินตนาการว่าเธออาจกำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ขณะที่หันหน้าหนีไปอีกทาง"เบลล่า" ผมเรียกชื่อเธอเบา ๆ และเธอก็หันมาทันที ใบหน้าของเธอซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำ ผมเดาว่าเธอคงจะร้องไห้หรือไม่ก็ปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างเงียบ ๆ เพราะทันทีที่สายตาของเธอจับจ้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 105
มุมมองของมาร์คผมวิ่งตามพยาบาลที่กำลังเข็นเปลหามเธอเข้าไปในโรงพยาบาล ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลย ในตอนที่ผมตะโกนขอความช่วยเหลือหลังจากเบลล่าเริ่มมีเลือดออก แต่ทันทีที่ผมลงมาชั้นล่าง รถพยาบาลก็มาถึง ทันทีที่ผมขึ้นรถพยาบาล ผมจับมือเธอไว้ ผมเรียกชื่อเธอหลายครั้ง หวังว่าเธอจะลืมตาขึ้น แต่เธอก็ยังคงหลับตาอยู่ หมอพรวดพราดออกมาจากมุมหนึ่ง โดยมีหูฟังแพทย์ห้อยอยู่บนคออย่างไม่เรียบร้อย ขณะที่เราทั้งสองรีบเดินตามพยาบาลที่กำลังเข็นเปลหาม ผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เขาฟัง "ผมคิดว่าเขาต้องทำร้ายเธอแน่ เพราะเธออยู่ดี ๆ ก็เริ่มมีเลือดออก" หมอพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องที่พวกเขาเข็นเธอเข้าไป เธอถูกย้ายขึ้นเตียงโรงพยาบาลแล้ว ผมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้อง จึงยืนอยู่ข้างนอกและมองผ่านกระจกฝ้าบนประตู หมอส่ายหน้าในขณะที่ตรวจเธอ จากนั้นเขาพูดบางอย่างกับพยาบาลที่อยู่ด้วย พวกเธอพยักหน้าและรีบออกจากห้องไป "ขอโทษนะคะ" พวกเขาพูดพร้อมกันเบา ๆ ผมจึงหลบให้พวกเขาผ่านไป จากนั้นหมอก็ออกมาด้วยเช่นกัน เขาบอกกับผมทันทีว่า "อาการของเธอวิกฤตมาก ต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยด่วน เราจะย้ายเธอไปยัง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 104
ผมขึ้นรถและขับด้วยความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด มุ่งตรงไปยังอะพาร์ตเมนต์ของเธอ ตั้งแต่วันที่เธอปฏิเสธที่จะมางานฉลองวันเกิด เธอก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านของผมอีกเลย ดังนั้นมันคงสมเหตุสมผลถ้าเธอจะอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของตัวเอง หรือบางทีเธออาจไปหาที่ร้องไห้บนไหล่ของคนรัก ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ผมจะได้รู้เมื่อไปถึงอะพาร์ตเมนต์ของเธอ ผมไม่สนใจที่จะขับรถเข้าทางจอดรถอย่างถูกต้อง แค่หยุดรถทันที ดับเครื่องยนต์ และพุ่งขึ้นบันไดไปยังอะพาร์ตเมนต์ของเธอ ทันทีที่ผมไปถึงหน้าประตู ผมก็ไม่ลังเลที่จะทุบกำปั้นลงบนประตู "เบลล่า!" ผมตะโกนออกไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวดที่อัดแน่น ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมยังคงทุบกำปั้นลงบนประตู ผมยกกำปั้นขึ้นเพื่อเคาะอีกครั้งเป็นครั้งที่สี่ เมื่อเสียงบทสนทนาดังแว่วเข้าหู ผมชะงักไปและปล่อยมือค้างอยู่ในอากาศ จากนั้นเสียงเหล่านั้นก็ดังขึ้นและชัดเจนมากขึ้น จนกระทั่งเสียงของเบลล่าดังทะลุประตูออกมา "ฉันไม่มีเงินให้คุณอีกแล้ว ไอ้ผีพนันเอ๊ย! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!" น้ำเสียงของเธอดูหงุดหงิด และจากระดับความดังของเสียงก็พอจะบอกได้ว่าเธอกำลังโกรธจัดเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 103
มุมมองของมาร์ค"นี่คือรายงานของคุณเบลล่าที่ขอให้ตามสืบครับ" ผมได้ยินผู้ช่วยส่วนตัวพูด ผมพึมพำตอบกลับไป จากนั้นอีกสองสามวินาทีต่อมา ผมก็เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารที่มีรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับนักลงทุนรายล่าสุดของจีที กรุ๊ป เพียงเพื่อจะเห็นแค่แผ่นหลังของผู้ช่วยส่วนตัวที่รีบเดินออกจากห้องไป ผมหยุดและนึกสงสัยว่าเขาจะรีบไปไหน พลันเบี่ยงสายตากลับมายังรายงานซึ่งผมมอบหมายให้เขาไปจัดการที่เขาเพิ่งนำมาวางไว้ให้ แม้ผมจะอยากอ่านรายละเอียดทุกอย่างในรายงานด้วยตัวเอง แต่ผมก็ยุ่งเกินไป จึงตั้งใจจะให้เขาสรุปเนื้อหาให้ฟัง เพราะเขาเป็นคนรวบรวมข้อมูลทั้งหมดหลังจ้างนักสืบเอกชนให้ดำเนินการ แต่ตอนนี้เขากลับออกไปเสียแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะโทรตามเขา แต่ผมกลับหยุดมือไว้ก่อน สายตาเลื่อนไปที่รายงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ทับกับกองเอกสารมากมายที่ผมยังต้องอ่านมันการอ่านรายงานคงใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาที ดังนั้นแทนที่จะเรียกให้ผู้ช่วยทิ้งงานของตัวเองแล้วมาสรุปรายงานให้ผมฟัง ทั้งที่ผมแค่อ่านผ่าน ๆ เอาเองก็ได้ ผมจึงวางโทรศัพท์ลงและหยิบรายงานนั่นขึ้นมาแทน ผมเปิดดูคร่าว ๆ ทันที ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้น มัน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 102
ลูคัสถอนหายใจ ก่อนจะตอบว่า "เพราะพวกเขาไม่ยอมให้ผมกลับมาไง" "พวกเขา?" คิ้วฉันขมวดเข้าหากันขณะมองเขาอย่างงุนงง "ใครไม่ยอมให้คุณกลับมาเหรอ?" ขนตาของเขากวาดลง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มขมขื่น "คนในครอบครัวของผมน่ะ" คิ้วฉันขมวดลึกขึ้นขณะที่พยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เขาพูด ฉันส่ายหน้า "ฉันงงไปหมดแล้ว ช่วยอธิบายให้ชัดหน่อยได้ไหม?" "แบบว่า…ที่คุณเพิ่งรู้ว่าผมกับมาร์คเกี่ยวข้องกัน เพราะจริง ๆ แล้วผมเป็นลูกนอกสมรส ตอนแรกครอบครัวไม่ยอมรับผม ผมเป็นความลับอันโสมมที่ไม่เคยถูกพูดถึงหรือเอ่ยถึง ถูกซุกซ่อนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล พ่อของผมคือสามีผู้ล่วงลับของดอริส ซึ่งเป็นสายสัมพันธ์เดียวที่เชื่อมผมเข้ากับครอบครัวนี้ ตอนที่พ่อกำลังจะเสีย สิ่งที่เขาปรารถนาเพียงอย่างเดียวคือให้ครอบครัวดูแลผมอย่างดี พวกเขาจึงรับผมกลับมาอย่างเสียไม่ได้" ฉันขมวดคิ้ว "งั้นก็หมายความว่ามันไม่ใช่ว่าพ่อของคุณไม่มีเวลาให้คุณ แต่เขา…" ฉันหยุด แล้วกระซิบออกมา "ป่วย" เขาพยักหน้าช้า ๆ อย่างสงบ ฉันอยากถามเขาว่า ‘แล้วแม่ของเขาล่ะ?’ แต่บางอย่างหยุดฉันไว้ ถ้าเขาอยากพูดถึงแม่ เขาคงจะพูดเอง ถ้าเขาไม่อยากพูด ฉันก็ไม่มี
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 101
ฉันพยักหน้าช้า ๆ แต่ก็ยังสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋า "คุณรู้ได้ยังไงว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋า?" เขาพยักหน้าไปทางกระเป๋า "ซิปมันเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งน่ะสิ" ฉันก้มลงมองแล้วสบถออกมา "บ้าเอ๊ย!" ฉันรีบวางมันบนตักและตรวจดูว่ามีอะไรหล่นออกไปหรือเปล่า ซิปคงเปิดตอนที่โจรเหวี่ยงกระเป๋าไปมา หรือไม่ก็ตอนที่ลุยจิแย่งมันมา ฉันรู้สึกถึงสายตาของลูคัสที่จับจ้องมา ขณะที่ฉันหยิบแบบร่างออกมาตรวจดู ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่ามันยังอยู่อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ดี เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น รู้สึกอึดอัดและต้องการอธิบาย "ฉันกลัวว่าแบบร่างบางแผ่น(ชิ้น)หล่นหายไปน่ะ" ฉันฝืนยิ้ม "แล้วมีอะไรหายไปไหม?" เขาเลิกคิ้วที่ได้รูปอย่างสมบูรณ์แบบขึ้น "ไม่ค่ะ ทุกอย่างยังอยู่ครบ" ฉันตอบและเริ่มเก็บแบบร่างกลับเข้ากระเป๋า "ขอผมดูหน่อยได้ไหม?" คำขอเบา ๆ ของเขาทำให้ฉันชะงัก ฉันยิ้ม หัวใจรู้สึกอบอุ่นที่เขาสนใจจะดูแบบร่างของฉัน "นี่ค่ะ" ฉันยื่นให้เขา "เชิญคุณดูได้เลย" เขารับกระดาษจากฉันและถือมันไว้อย่างระมัดระวังราวกับมันเป็นอัญมณีล้ำค่า ฉันมองเขาด้วยใจเต้นระทึก ขณะที่สายตาของเขาจับจ้องที่แบบร่า
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 100
เขาจับมือฉันแกว่งไปมาในขณะเดินชมสวนอย่างเงียบ ๆ โดยเราก็ต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองในขณะดื่มด่ำกับความเงียบสงบของค่ำคืนมีแสงสว่างสาดส่องอยู่ข้างหน้า และดูเหมือนจะมีผู้คนอยู่มากมาย ฉันหรี่ตามอง "นั่นรถขายของสักอย่างใช่ไหม?” ฉันพึมพำในขณะเหลือบมองลูคัสแวบนึง ซึ่งกำลังมองไปข้างหน้าเช่นกัน“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นนะ" ลูคัสตอบพร้อมกับยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อเราเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นภาพก็ชัดเจนขึ้น แล้วฉันก็หยุดยั้งตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลย เมื่อตระโกนออกไปว่า "ไอศกรีม!” ฉันชี้ไปที่รถไอศกรีมแล้วหันไปหาลูคัสซึ่งกำลังยืนยิ้มอยู่“ไปกันเถอะ" ฉันดึงมือออกจากเขา "ไปกินไอศกรีมกัน"ฉันรีบวิ่งไปยังรถไอศกรีมที่เปิดเพลงอยู่โดยไม่ได้รอคำตอบจากเขา ตอนที่ฉันร้องตะโกนออกไปนั้น มีเด็ก ๆ บางคนหันมามอง ดังนั้นเมื่อฉันรีบวิ่งไปที่นั่น พวกเขาก็ยังคงจ้องมองอยู่ฉันไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาที่ฉันเลยสักนิดเดียว ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกเหมือนอยู่ในวัยเดียวกับพวกเขาเลย ฉันนึกถึงตอนที่ฉันกับลูคัสเคยเดินเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ แล้วแวะไปที่ร้านไอศกรีม หรือรถไอศกรีมเหมือนรถคันนี้ แล้วซื้อไอศกรีมกินกันคนละสองถ้วย“คุณอยาก
