Share

บทที่ 407

Author: เบลล่า
เดนนิส

ผมบังคับตัวเองให้ขับรถไปที่โบสถ์ของทาบิธา ผมต้องไปที่นั่นบ่อยกว่าที่ตัวเองอยากไปซะอีก และเริ่มยากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่ให้อาน่ารู้ ความจริงผมอยากจะบอกเธอว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ผมไม่อยากให้เธอมีความหวัง ในกรณีที่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการเสียเวลาเปล่า

ผมถามว่าเมื่อไหร่เราจะถึงส่วนที่สำคัญจริง ๆ และนั่นก็ทำให้พวกเขายอมยุติการเทศนาและแนะนำผมให้รู้จักกับงานจริง

ตั้งแต่นั้นมา การมาเยือนก็เป็นการอาบน้ำครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยน้ำที่มีกลิ่นเหม็น ครั้งล่าสุดน้ำเป็นสีเขียวอี๋ เมื่อผมถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น หนึ่งในพวกเขาก็ร่ายรายชื่อสมุนไพรยาวเหยียดที่พวกเขาใส่ลงไป ผมต้องกลั้นหายใจครึ่งหนึ่งและเม้มริมฝีปากให้แน่น เพื่อไม่ให้สำลักกลิ่นเหม็นหรือกลืนอะไรก็ตามของมันเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ผมถอนหายใจขณะที่จอดรถหน้าโบสถ์ แค่หวังว่าวันนี้จะดีขึ้น หรือไม่ก็ไม่ต้องอาบน้ำอีกเลย เพราะถ้าผมถูกขอให้อาบน้ำด้วยน้ำสีอื่นอีก มันจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย ผมอาจจะเสียสติไปเลย พวกเขาสามารถเก็บปาฏิหาริย์การสาปแช่งไว้กับตัวเองได้

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

ตามปกติหลังจากทาบิธากล่าวต้อนรับผม เธอจะพาผมไปยังห้องที่ต
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 408

    ทาบิธาซิดกระแทกขวดเบียร์ลงบนโต๊ะ “นี่แหละที่ต้องการ” เขาถอนหายใจ “ไอ้หมอนั่นถามคำถามเยอะมาก”“นายไม่ได้บอกเหรอว่าเขาไม่เคยพลาดที่จะแสดงความไม่สนใจ” รอนส่ายหัว“ฉันชอบที่เขาดูเหมือนจะเข้าถึงยาก ลูกค้าแบบนี้น่ะของชอบเลย”เราทุกคนส่งเสียงเออออไปกับคำพูดของจอนฉันกลอกตา “รู้อะไรไหม จอน ถ้าการจัดการกับคนหัวรั้นคือสิ่งที่นาย ‘ชอบ’ ทำไมนายไม่ลองพิจารณาอาชีพนักบำบัดดูล่ะ หืม?”รอนหัวเราะคิกคักขณะที่เขาเอนหลังพิงเบาะและยกขาขึ้นวางบนโต๊ะ “เขาควรเป็นทั้งนักบำบัดและครูโรงเรียนมัธยม เด็กมัธยมปลายเป็นไปไม่ได้เลย”ซิดหัวเราะเสียงดัง “ฉันเห็นด้วยกับนายทั้งคู่นะ เธอก็ด้วยทาบิธา ทำไมไม่ลองเก็บเอาอาชีพเป็นกิ๊กเต็มเวลาไปคิดดูล่ะ?”ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าซิดกำลังจ้องมองฉัน“อะไรนะ?” ฉันขมวดคิ้วคนที่เหลือหัวเราะ “ทุกคนเห็นกันหมดว่าเธอจ้องมองร่างกายเขายังไงบ้างตอนที่เพิ่งขึ้นจากน้ำ” จอนเสริม ดวงตามีประกายซุกซน“โอ้” ฉันเอนหลังพิงเบาะ “นั่นสินะ”“ยัยตัวแสบ เธอไม่รู้หรอกว่าตัวเองมองเขาด้วยสายตาหื่นกามแค่ไหน” ซิดตะโกนฉันส่ายหน้าก่อนที่จะแหงนหน้าไปด้านหลัง “เขาดูดีเป็นบ้าเลยนะ” ฉันครางออกมา และฉ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 409

    ชารอนฉันถอนหายใจขณะปิดแล็ปท็อป เสร็จงานสำหรับวันนี้แล้ว ตั้งแต่วันที่เลวร้ายนั้นและการค้นพบที่เลวร้ายพอ ๆ กัน ฉันก็ทำงานจากที่บ้าน กลัวว่าจะมีใครรู้ความลับและเอาไปบอกไอเดน และนั่นจะเป็นวิธีที่แย่ที่สุดในการบอกเขา ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุดคือการเปิดเผยความจริง และรับรองกับเขาว่าเราสามารถมีลูกอีกคนได้แต่ฉันก็ยังไม่สามารถทำใจบอกได้อยู่ดีฉันอยากเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเองในตอนนี้… ในตอนนี้ นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดมาตลอด และมันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วมันเริ่มยากขึ้นทุกวัน มีบางครั้งที่เขาอยากจะไปโรงพยาบาลกับฉันเพื่อตรวจ 'ก่อนคลอด' และมันก็เป็นเรื่องยากที่จะโน้มน้าวเขาทุกครั้งว่าเขาไม่จำเป็นต้องไปคืนหนึ่งระหว่างอาหารเย็น เมื่อเขาแนะนำว่าเราถึงเวลาตรวจสอบเพศของลูกของเราได้แล้ว ฉันถึงกับสำลักอาหาร เกือบจะหัวใจวาย“ฉันอยากเซอร์ไพรส์ด้วยตัวเองค่ะ” ฉันจบคำพูดที่สงบและไตร่ตรองมาอย่างดีเพื่อโน้มน้าวใจในคืนนั้น และโชคดีที่เขาเชื่อ แต่ตลอดทั้งคืน ฉันกลับนอนไม่หลับ ครุ่นคิดที่จะปลดเปลื้องตัวเองจากความกลัวและความกังวลอย่างต่อเนื่อง แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจไม่ทำความตั้งใจคือ หวังว่าฉันจะต

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 410

    อนาสตาเซียกระบวนการถ่ายเซลล์ต้นกำเนิดนั้นเร็วกว่าที่คาดไว้ ปรากฎว่าไม่จำเป็นต้องผ่าตัด เซลล์ต้นกำเนิดจากจัสตินถูกถ่ายให้เอมี่เหมือนกับการถ่ายเลือดหลังจากการถ่ายเลือด หมอขอคุยกับเดนิสและฉัน“ตอนนี้การถ่ายเลือดเสร็จสิ้นแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือขั้นตอนการพักฟื้นและขั้นตอนที่เรารอให้เซลล์ต้นกำเนิดที่ถ่ายเข้าไป เดินทางไปยังไขกระดูกและเริ่มผลิตเซลล์เม็ดเลือดที่แข็งแรง นี่เรียกว่าการปลูกถ่าย โดยปกติจะเกิดขึ้นภายใน 2-4 สัปดาห์นะครับ ขั้นตอนเหล่านี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง เพราะถึงเราจะหวังไม่ให้มันเกิดขึ้น แต่อาจมีภาวะแทรกซ้อนบ้าง ดังนั้นเธอจะยังอยู่ในโรงพยาบาลจนกว่าการปลูกถ่ายจะเสร็จสมบูรณ์ครับ”“สรุปคือ” เดนนิสพูดเสียงยาว “เธอยังต้องอยู่ที่นี่อีกเดือนหนึ่งใช่ไหม”“ใช่ครับ” หมอพยักหน้า “ในขณะที่เธออยู่ที่นี่ เราจะทำการตรวจเลือดเป็นประจำเพื่อตรวจสอบการปลูกถ่ายและภาวะแทรกซ้อน ซึ่งเราจะคอยสังเกตสัญญาณของการติดเชื้อ เลือดออก หรือ โรคต่อต้านเซลล์ต้นกำเนิดครับ”“ว้าว” กว่าฉันจะสามารถหายใจได้ ฉันคิดว่าระยะที่ยากที่สุดคือการถ่ายเซลล์ต้นกำเนิดซะอีกในช่วงสองสามวันต่อมา เราผลัดเวรกัน เดนนิสจะอยู่ที่โรง

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 411

    ชารอน"คุณชารอนนี่นา!" ฉันถอนหายใจ ก่อนจะหันไปหาอีกคนที่จำฉันได้"สวัสดีค่ะ" ฉันยิ้มตอบอย่างกระตือรือร้น พยายามจะกระตือรือร้นเทียบเท่าอีกฝ่าย แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร"ตื่นเต้นจังเลยที่ได้เจอคุณ" เธอพูดหลังจากแนะนำตัวเองคำตอบที่สมบูรณ์แบบคงจะเป็น “ค่ะ ฉันเห็นแล้ว มันเขียนอยู่บนหน้าคุณหมดเลย" แต่แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ฉันกลับยิ้มกว้างขึ้น "ฉันก็เหมือนกันค่ะ คุณเป็นไงบ้างคะ?"เธอบอกฉันว่าเธอสบายดี ฉันเป็นแรงบันดาลใจให้เธออย่างไรบ้าง และ บลา บลา บลาฉันรู้ว่าพวกเขาไม่ได้ตื่นเต้นที่จะเจอฉัน แค่ตื่นเต้นที่จะได้ผูกมิตรกับฉันเป็นการส่วนตัวฉันสร้างสมดุลระหว่างความเป็นมิตรและความห่างเหินอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงมักจะถามแค่คำถามทั่วไป แต่คนนี้กลับกล้าหาญกว่าเธอมองลงไปที่ท้องสองสามครั้งขณะพูด จากนั้นหลังจากที่เราแลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์กัน เธอก็ถามว่า "คุณท้องกี่เดือนแล้วคะ?"เมื่อไอเดนประกาศอย่างกะทันหันว่าเราจะเข้าร่วมงานปาร์ตี้ของเอมี่ หลังจากที่เขาบอกฉันด้วยรอยยิ้มว่าเอมี่หายดีแล้ว ฉันก็ได้เตรียมใจสำหรับการจ้องมองและคำถามแล้ว แต่เมื่อผู้หญิงคนนี้ที่มีดวงตาเหมือนจะ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 412

    เดนนิสสถานการณ์มันน่าขัน ใครก็ตามที่ได้ยินเรื่องนี้คงจะหัวเราะเยาะผม ผมกำลังหลีกเลี่ยงพนักงานของตัวเอง ผมทำแบบนั้นตั้งแต่วันที่โชคร้ายนั้น และการหลีกเลี่ยงก็ไม่ได้เริ่มต้นที่ที่ทำงาน ผมเริ่มจากการปฏิเสธที่จะไปอาบน้ำตามวันที่กำหนดและในวันที่การหลีกเลี่ยงดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ ผมก็ตะคอกใส่เธอและดุเธออย่างจริงจังในเรื่องที่ไม่สำคัญบรรยากาศที่สดใสตามปกติที่บาร์สาขานี้ตอนนี้ตึงเครียด เนื่องจากไม่มีใครอยากจะกระตุ้นความโกรธของเจ้านาย พวกเขาทุกคนแทบจะเดินบนเปลือกไข่รอบตัวผม รอช่วงเวลาที่ผมจะออกไปในแต่ละวันผมไม่แน่ใจว่าผมทำทั้งหมดนี้เพราะกลัวว่าจะตกหลุมพรางอีกครั้ง หรือเพราะผมแค่อับอาย บางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง บวกกับความตระหนักว่าการควบคุมตนเองไม่ได้เข้มงวดอย่างที่คิดมาตลอด มันเป็นการตบหน้าอย่างจังขณะที่ผมอ่านกฎของสัญญาใหม่ล่าสุดที่ผมกำลังจะเซ็นกับโรงยิม ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ“เข้ามา” ผมพูดอย่างเหม่อลอย ต้องเป็นผู้จัดการแน่ ๆ ผมคิด เพราะผมขอให้เขาเข้ามาหลังจากเขาทำธุระเสร็จ“สวัสดีค่ะ บอส”ศีรษะเงยขึ้น ขนทั้งหมดบนตัวตั้งชันเมื่อผมได้ยินเสียงนั้น“ต้องการอะไร?” ผมโพล่งออก

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 413

    มุมมองของผู้แต่ง"ลูกอยากให้พ่อเข้าไปด้วยไหม?" เดนนิสถามขณะที่เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเอมี่เอมี่ส่ายหน้า รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า "หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อ หนูเข้าไปเองได้"แม้ว่าเธอจะกลัว มันนานมากแล้วและเธอไม่รู้ว่าพวกเขายังจะจำเธอได้หรือเปล่า แต่เธอไม่อยากให้พ่อต้องกังวล นอกจากนี้เขายังต้องไปทำงาน เธอไม่สามารถให้เขาอยู่ที่โรงเรียนกับเธอได้ เพราะเธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาสามารถทำได้เดนนิสเห็นความไม่แน่ใจในดวงตาของเอมี่ ก่อนที่เธอจะปิดบังมันอย่างราบรื่นด้วยรอยยิ้ม เขาตั้งใจจะเรียกเธอออกมา แต่ก็หยุดในนาทีสุดท้าย"เธอน่าจะต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง" เขาคิดกับตัวเองดังนั้น แทนที่จะทำเช่นนั้น เขาก็จูบที่หน้าผากเธอ "อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ โอเคไหม?" เธอพยักหน้า รอยยิ้มยังคงอยู่ "และถ้าลูกต้องการอะไร ให้ไปหาครูใหญ่และขอให้เขาโทรหาพ่อหรือแม่ของลูก โอเคไหม?""ค่ะพ่อ หนูจะจำไว้ค่ะ"เขาปัดผมออกจากใบหน้าเธอ "เป็นเด็กดีนะ โอเค?""หนูจะเป็นเด็กดีค่ะพ่อ"เขาถอนหายใจ ในที่สุดก็กล่าวคำอำลา อธิษฐานขอให้เธอปลอดภัยเอมี่โบกมือจนกระทั่งพ่อหายออกไปจากลานจอดรถของโรงเรียนเธอยืนอยู่หน้าอาคารขนาดใหญ่ของโรงเ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 414

    ชารอนฉันคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ครึ่งหนึ่งของเวลาทั้งหมด ฉันอยากจะกรีดร้องระบายความคับข้องใจออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเวลากำลังเดินไป วันกำหนดคลอดใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ไอเดนได้ทำเครื่องหมายวันกำหนดคลอดบนปฏิทินข้างเตียงของเรา ทุกเช้า มันเป็นสิ่งแรกที่ฉันเห็นเมื่อฉันลืมตาตื่น และทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงวันนั้นใกล้เข้ามา แต่ฉันก็ยังไม่ได้คิดหรือลงมือทำอะไรอย่างรวดเร็ว ฉันต้องคิดก่อนที่จะลงมือทำอะไร แต่ก็ไม่สามารถคิดวิธีไหนที่จะช่วยได้จริง ๆ ฉันเคยคิดเรื่องการรับเลี้ยงเด็กแรกเกิด แต่ นอกเหนือจากความจริงที่ว่านั่นเป็นเรื่องยากแล้ว มันจะเกี่ยวข้องกับผู้คนจำนวนมาก ซึ่งจะทำให้การเก็บความลับยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ฉันไม่สามารถเสี่ยงแบบนั้นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะหาเด็กที่อายุเพียงไม่กี่วันหรือสัปดาห์ได้ยากแค่ไหนและยิ่งวันเวลาผ่านไป ความกลัวที่เขาจะรู้ความจริงก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่เขาจะทิ้งฉันไปเลย แต่ก็อดไม่ได้ความจริงที่ว่าอาน่ามีลูกสองคนให้เขายิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก ถ้าเขารู้ว่าฉันแท้งลูก เขาคงไม่ลังเลที่จะทิ้งฉันไป ท้ายที่สุดเขาก็มีลูกสองคนแล้ว ทำไมต้องอยู

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 415

    เดนนิสแม้หลังจากไล่ทาบิธาออก ความรู้สึกผิดก็ยังคงอยู่ ผมไม่สามารถมองอาน่าและไม่คิดย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาสองสามนาทีในน้ำกับทาบิธาได้ ในตอนนี้ผมรู้สึกผิดอย่างมากผมพยายามจะบอกอาน่า แต่มันก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเสมอ ผมจะเริ่มต้นจากตรงไหนถ้าในที่สุดก็คิดว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว?"ไง อาน่า ตอนที่เรารอให้เอมี่หายดี ผมเข้าร่วมกับโบสถ์เส็งเคร็งเพราะความโง่เง่า และที่นั่น หนึ่งในสมาชิกซึ่งบังเอิญเป็นพนักงานในบาร์พยายามจะยั่วผมครับ เราเผลอจูบกัน และเลยเถิดไปไกลกว่านั้น"ผมเย้ยหยัน ใช่ ผมฟังดูเหมือนคนโง่โดยสิ้นเชิง สามารถจินตนาการถึงความเจ็บปวดในดวงตาได้ และรู้ว่าเธอต้องแสดงออกแบบนั้นแน่ นั่นเป็นเพียงจินตนาการ แต่มันจะทำให้ผมเสียใจถ้าได้เห็นเธอเจ็บปวดจริง ๆเช้านี้ หลังจากช่วงเวลาแห่งความสุขในตอนเช้า ผมก็พบว่าตัวเองพูดกับอาน่า"ไปเที่ยวพักผ่อนกันไหม?" ผมพึมพำขณะที่กัดหูเธอเบา ๆ "ที่ไหนก็ได้ที่โรแมนติก มีแค่คุณกับผม"เธอวางฝ่ามือลงบนหน้าอกและผลักเบา ๆ เมื่อผมมองเธอ ดวงตาเธอก็ค้นหาอยู่ครู่หนึ่ง "ไปเที่ยว?" รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้า "เหมือนไปเที่ยวพักผ่อนน่ะเหรอ?""ใช่" ผมพยักหน้

Latest chapter

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 438

    มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 437

    มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 436

    "หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 435

    มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 434

    ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 433

    เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 432

    ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 431

    ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 430

    ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status