ตอนที่3 พลัดหลง

ภายในงานอีเวนต์สวนสนุกมีโซนขายของกิน มีเครื่องเล่น เช่น ม้าหมุน บ้านบอล ชิงช้าสวรรค์ และอื่นๆ มีมุมถ่ายรูปสวยๆที่ให้บรรยาศเหมือนอยู่ในสวนสนุกจริงๆ

ฉันที่ยืนถ่ายรูปกับเด็กๆและผู้ใหญ่มาหลายชั่วโมงแล้ว เริ่มรู้สึกร้อนเมื่อต้องใส่ชุดมาสคอตหนาๆ ฉันจึงอาศัยจังหวะตอนที่ไม่มีคนสนใจ เดินออกไปพักที่บันไดหนีไฟ

" เฮ้อ ค่อยยังชั่ว" ฉันพูดพร้อมถอดหัวมาสคอตหมูน้อยออก แล้วนั่งบนขั้นบันไดจากนั้นจึงใช้มือพัดหน้าตัวเองให้พอหายร้อน 

"เอ๊ะ นั่นใครน่ะ" ฉันถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนมีคนวิ่งมาทางที่ฉันนั่งอยู่ แล้วก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผิวขาว หน้าตาหล่อเหลา อายุราวๆ4-6ขวบ

"ช่วยป๋มด้วยครับ" เด็กผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมองทางด้านหลังเหมือนกำลังกลัวใครจะตามมา"เป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น" ฉันถามเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วดึงมือเด็กชายมาจับ 

"มีคนจะจับตัวป๋ม ป๋มเลยวิ่งหนีมา" เด็กชายพูดจบฉันจึงรีบจูงมือแล้ววิ่งขึ้นบันไดด้วยความที่พยายามจะวิ่งเร็วแต่ดันช้าเพราะใส่ชุดมาสคอตอยู่ เมื่อพบว่าไม่มีใครตามมา จึงปล่อยมือเด็กชาย แล้วถามว่า"แล้วแม่หนูล่ะ แม่หนูไปไหน ทำไมหนูถึงอยู่คนเดียวล่ะจ๊ะ " 

"แม่ผมตายแล้วครับ" เด็กผู้ชายตอบพร้อมทำสีหน้าเศร้าๆก่อนจะฉีกยิ้มให้ฉัน ฉันจึงมองหน้า รอยยิ้มของเด็กน้อยที่ซ่อนความเศร้าเอาไว้ไม่มิด ฉันเห็นอย่างนั้นจึงดึงเข้ามากอดด้วยความเห็นใจ มันทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง กว่าฉันจะเป็นฉันอย่างวันนี้มันไม่ง่ายเลย แล้วเด็กชายคนนี้ก็เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง แบกรับความรู้สึกแบบนี้สำหรับผู้ใหญ่ก็ยังไม่ง่ายเลย 

"ฮึก.....ฮือ...หม่ามี๊ครับ" จู่ๆเด็กชายคนนี้ก็ร้องไห้ออกมาแล้วเรียกหม่ามี๊ สงสัยจะคิดถึงแม่ตัวเองแน่ๆ 

"ไม่เป็นไรนะๆ พี่อยู่นี่แล้ว เดี๋ยวพี่จะช่วยหนูเอง หนูมากับพี่แล้วกัน" ฉันพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาแล้วลูบหัวปลอบเด็กชายคนนั้น 

ฉันมองพิจารณาเด็กชายคนนี้อีกครั้ง เด็กชายแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงขายาวสีดำ ใส่รองเท้าผ้าใบ มองดูก็รู้ว่าเป็นของแพง ที่บ้านต้องมีฐานะแน่ๆ

คนที่ตามน้องน่าจะเป็นพวกจับตัวเด็กไปเรียกค่าไถ่  ยิ่งในงานมีอีเวนต์มีเด็กเยอะๆ ต้องมีใครสักคนตกเป็นเป้าหมายของพวกมัน ประจวบกับเด็กคนนี้พลัดหลงแล้วเจอคนชั่วจึงวิ่งหนีมาเจอฉัน

ฉันช่วยน้องไว้ก่อนแล้วกันแล้วค่อยไปขอความช่วยเหลือจากตำรวจอีกที ใช่ เรื่องมันต้องประมาณนี้แน่ๆ คนสวยและใจดีอย่างสโนว์คนนี้ต้องพยุงความยุติธรรม เมื่อตัดสินใจได้ ฉันจึงถามน้องว่า

"หนูชื่ออะไรครับ" 

"ป๋มชื่อแสงเหนือครับ" 

" โห ชื่อน่ารักจังเลยนะน้องแสงเหนือ พี่ชื่อสโนว์นะครับ" 

"จริงเหรอครับ ชื่อเราขึ้นต้นด้วย ส. เหมือนกันเลย" 

"นั่นสิ ^_^" ฉันตอบรับพร้อมรอยยิ้มและพูดต่อว่า "เดี๋ยวน้องแสงเหนืออยู่กับพี่ก่อนแล้วกัน ห้ามห่างจากพี่เป็นอันขาดเข้าใจไหมครับ ถ้าพี่ทำงานเสร็จพี่จะช่วยพาหนูกลับบ้านนะ" 

"ได้ครับป๋ม ขอบคุณนะครับหม่ามี๊" 

"ห๊ะ....ทำไมเรียกพี่ว่าหม่ามี๊ล่ะจ๊ะ" 

" ป๋มแค่....ยะ....อยาก...มีหม่ามี๊เหมือนคนอื่นเขาบ้าง" น้องพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆพร้อมก้มหน้าก้มตา เอาเถอะ แค่เป็นหม่ามี๊วันเดียวคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

"ไม่ต้องเศร้า พี่อนุญาตให้เรียกได้จ้า" 

"ขอบคุณนะครับ หม่ามี๊ใจดีที่สุดเลย" แล้วฉันก็หยิบหัวหมูน้อยมาสวมหัวจากนั้นจึงจูงมือแสงเหนือเดินออกจากบันไดหนีไฟเพื่อจะจะเข้าไปในงานอีกครั้ง

"อ้าว ใครเนี่ย" พี่ก้อยทักฉันขึ้นมาเมื่อเห็นฉันเดินมากับแสงเหนือ 

"เอ่อ ญาติหนูน่ะพี่ เขาเอามาฝากเลี้ยง" ฉันตัดสินใจที่จะโกหกไปไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โต เดี๋ยวไอ้พวกโจรเรียกค่าไถ่มันไหวตัวทัน 

"อ๋อๆ งั้นฝากพี่เลี้ยงน้องก่อนไหมล่ะ" 

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูจะพาน้องไปร่วมกิจกรรมด้วย" 

"อ๋อๆ โอเค ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ" 

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" 

หลังจากนั้นฉันก็แยกมาทำงานต่อ โดยการที่ไปเอนเตอร์เทนเด็กๆคนอื่นในแต่ละซุ้ม โดยให้แสงเหนือได้เล่นกิจกรรมในซุ้มนั้นๆด้วย และเป็นการป้องกันไม่ให้โจรเรียกค่าไถ่จับตัวน้องไป เพราะคนอยู่เยอะ พวกมันก็ไม่กล้าลงมือแล้ว 

ตอนนี้อีเวนต์สิ้นสุดลงเมื่อเวลาสามทุ่มตรง ฉันจึงไปถอดชุดในห้องน้ำและล้างหน้าล้างตาเพราะเหงื่อออกตอนใส่ชุด ฉันใช้ทิชชู่ซับหน้าและใช้สเปรย์น้ำแร่ฉีดหน้าเพื่อเพิ่มความสดชื่น เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย 

ฉันเดินออกจากห้องน้ำและหิ้วชุดมาสคอตมาคืนพี่ก้อย เมื่อเจอพี่ก้อย ฉันก็พูดว่า "พี่ก้อย แต่งมาสคอตเนี่ย หนูขอเป็นงานแรกและงานสุดท้ายนะคะ มันร้อนมากเลย" 

" ฮ่าฮ่า ได้ๆ"

"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" 

"จ้าๆ พี่โอนเงินให้หนูแล้วนะ" 

"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ หนูลาอีกครั้งค่ะ บ๊ายบาย"

" ไปกันเถอะ แสงเหนือ"ฉันเดินจูงมือแสงเหนือที่ตอนแรกฝากน้องไว้กับพี่ก้อยตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ 

"ครับ" แสงเหนือตอบรับ แล้วเราสองคนก็ออกมาจากโซนอีเวนต์ ระหว่างทางเดินไปลานจอดรถ มีตู้คีบตุ๊กตาวางเรียงกันอยู่ ฉันเห็นแสงเหนือมองตู้คีบตุ๊กตาไม่กระพริบ จึงดึงแสงเหนือมาอยู่บริเวณตู้คีบตุ๊กตาที่ มีตุ๊กตา หุ่นยนต์ พวงกุญแจอยู่ภายในตู้

 "มาสิ เล่นด้วยกัน" ฉันพูดแล้วหยอดเหรียญเข้าไป จากนั้นจึงดึงแสงเหนือมาอยู่ด้านหน้าโดยที่ฉันซ้อนตัวอยู่ทางด้านหลังและจับมือแสงเหนือให้บังคับปุ่มด้วยกัน เราสองคนกรีดร้องและลุ้นไปด้วยกันอย่างสนุกสนาน

" จะได้แล้วๆ ทางซ้ายหน่อยๆ" 

" อ๊ะ จะวืดแล้วหม่ามี๊" 

"กรี๊ดดด ได้ๆต้องได้แน่ๆ" 

" ฮ่าฮ่า ได้แล้วๆ อ้าว....วืดอีกแล้วครับ"

"ได้แล้วครับหม่ามี๊" 

" ฮ่าฮ่า เย้ๆ ในที่สุดก็ได้สักที" พวกเราลุ้นไปด้วยกัน ฉันเล่นจนเสียเงินไปเกือบสองร้อยจนสุดท้ายได้หุ่นยนต์ซุปเปอร์ฮีโร่มาหนึ่งตัว ฉันจึงยื่นหุ่นยนต์ให้แสงเหนือ 

" อ่ะ พี่ให้" 

" ขอบคุณครับ"

"ป่ะ เรากลับกันเถอะ"

"ครับ"

แล้วเราสองคนก็จูงมือกันออกมาที่ลานจอดรถ ฉันหันไปมองแสงเหนือที่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้หุ่นยนต์ตัวนั้น ฉันจึงยิ้มอย่างมีความสุขไปด้วย 

"อยู่นี่เองเหรอ" เสียงทุ้มๆแต่ดุดันของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันจึงหันไปมองทันที