"ก็เรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? หรือมึงจะบอกว่ามึงไม่เสียว?" หมวยยักคิ้วให้แบบกวนๆแมนหัวเราะลั่น ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบจมูกของหมวยอย่างหมั่นเขี้ยว "มึงนี่แม่ง... กูไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าจีบมึงจริงจัง""เงียบไปเลย!" หมวยโวยวายเสียงดังพร้อมดึงหมอนมาปาใส่เขาอีกครั้งหลังจากเสียงหัวเราะเงียบลง หมวยที่นอนหนุนหมอนอยู่ก็มองหน้าแมนที่กำลังนั่งพิงหัวเตียง เธอเงียบไปสักพักเหมือนกำลังรวบรวมความกล้า ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา"แมน... ย้ายมาอยู่ด้วยกันป่ะ?"แมนหันมามองหน้าเธอ ท่าทางเซอร์ไพรส์เล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างขำๆ "หืม? อยู่ด้วยกันเลยเหรอ?""เออดิ" หมวยพูดแล้วหันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ "ก็ไหนๆ มึงก็เป็นแฟนกูแล้วนี่ จะย้ายมาอยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นแปลก"แมนหลุดหัวเราะออกมา "ก็ได้ดิ จะให้กูย้ายมาอยู่ด้วย กูไม่ขัดอยู่แล้ว แต่พูดมาแบบนี้ไม่เขินหรือไง?""ใครเขิน?" หมวยรีบสวนเสียงดัง แต่แก้มแดงแจ๋มันฟ้องจนปิดไม่มิดแมนมองท่าทางเถียงข้างๆ คูๆ ของเธอแล้วอดไม่ไหว เขาเอื้อมมือไปดึงหมวยเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างเร่าร้อน จูบที่ดูดดื่มจนหมวยเผลอส่งเสียงครางในลำคอออกมา มือเล็กๆข
แมนจับท่อนเนื้อของตัวเองถูไปมาที่ช่องทางฉ่ำเยิ้มของหมวยอย่างจงใจ ความนุ่มลื่นของผิวเนื้อทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะขยับไปมาช้าๆเพิ่มแรงกดให้แนบชิดยิ่งขึ้น ร่างของหมวยสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับเสียงครางแผ่วเบาที่หลุดออกมาจากริมฝีปาก ความรู้สึกวาบหวิวแล่นไปทั่วร่างจนเธอขนลุกซู่"แมน... มึงแกล้งกูอีกแล้วเหรอ" หมวยพึมพำเสียงสั่นในขณะที่พยายามดึงสติกลับมาเขาโน้มใบหน้าลงไปใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดใบหูของเธอ "ก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าดีหรือไม่ดี? แล้วมึงยังจะมาท้ากูอีก..." น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้หมวยรู้สึกเหมือนจะละลายไม่ทันที่หมวยจะตอบอะไร แมนก็กดสะโพกของตัวเองลงเต็มแรง ท่อนเนื้อใหญ่โตสอดเข้าไปในตัวเธอจนสุดในทีเดียว ความแน่นตึงทำให้หมวยถึงกับร้องเสียงหลง"โอ๊ย! ไอ้แมน!" เธอหอบหายใจหนัก หน้าแดงจัดด้วยความจุกปนเสียวหมวยตีแขนเขาแรงๆเพื่อระบายความรู้สึก "อย่าแกล้งกูสิ! นี่เพิ่งจะครั้งที่ 2 ของกูเองนะเว้ย!" เธอตัดพ้อด้วยน้ำเสียงติดจะน้อยใจแมนยิ้มมุมปากอย่างขี้เล่น "ก็มึงปากดีทำไมล่ะ?" เขาพูดพลางจับสะโพกของเธอเอาไว้แน่น"ไอ้บ้า!" หมวยตีแขนเขารัวๆด้วยความเขินอาย "กูแค่พูดเล่น! อย่ามาแกล้งกู!"
หมวยครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “แมน… อื้อ… จะแตกแล้ว… อ๊ะ… มันเสียว… มันดี…” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารู้สึกดีมากขนาดไหนแมนกัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกถึงแรงตอดรัดที่รุนแรงจนเขาแทบจะทนไม่ไหวเช่นกัน ความร้อนที่โอบรัดรอบตัวเขาทำให้เขารู้ว่าหมวยใกล้จะถึงจุดสุดยอดแล้ว"หมวย… ข้างในได้ไหม?" แมนถามด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน เขาโน้มตัวมามองเธอด้วยแววตาที่เร่าร้อนและเว้าวอนหมวยที่กำลังจมอยู่ในความเสียวซ่านพยักหน้าอย่างไม่ลังเล "อื้อ… ได้… กูก็อยากรู้… ว่ามันจะเป็นยังไง..."คำตอบของเธอเหมือนจุดชนวนให้แมนถึงขีดสุด เขาเร่งจังหวะจนร่างของหมวยกระตุกถี่ตามแรงกระแทก เสียงครางของเธอดังสะท้านทั้งห้อง และในที่สุด…"อึก... หมวย!" แมนครางเสียงต่ำลึกในลำคอ ขณะที่เขาดันเข้าไปจนสุดความลึกก่อนจะปลดปล่อยทุกหยดออกมาในตัวของหมวย ความอุ่นร้อนที่เติมเต็มทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน หมวยร้องออกมาด้วยเสียงที่แหลมสูงเมื่อถึงจุดสุดยอดพร้อมๆกับเขาทั้งคู่ยังคงแนบชิดกัน สัมผัสถึงจังหวะหัวใจของอีกฝ่ายที่เต้นระรัว แมนมองใบหน้าของหมวยที่แดงระเรื่อและมีเหงื่อซึมเล็กน้อยด้วยความอ่อนโยน เขาเอื้อมมือไปลูบแก้มเธอพลางกระซิบด้วยเสีย
หมวยกลืนน้ำลายแล้วทำตามคำบอก เธออ้าปากกว้างขึ้น พยายามรับท่อนเนื้อร้อนของเขาให้ลึกกว่าเดิม เธอรู้สึกถึงความคับแน่นในปาก แต่ก็ยังพยายามขยับหัวเข้าออกให้จังหวะคงที่ ลิ้นของเธอทำงานไปพร้อมๆกัน ไล้เลียไปทั่วส่วนหัวจนแมนต้องครางต่ำออกมา"โคตรดีเลย...มึงทำเก่งกว่าที่กูคิดอีก" เขาพูดพร้อมกับยิ้มพอใจ "ตรงที่อมไม่ถึงก็ใช้มือชักช่วยด้วย แล้วก็ใช้ลิ้นเยอะๆหน่อย... เออ แบบนั้นแหละ ดีมาก..." เขาจับผมหมวยอย่างอ่อนโยนเพื่อช่วยประคองจังหวะ ขณะที่เธอทำตามอย่างตั้งใจหมวยเริ่มใช้มือชักตรงโคนไปพร้อมกับดูดตรงหัวควยที่แดงคล้ำด้วยจังหวะที่เร่งขึ้น เสียงครางต่ำในลำคอของแมนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกว่าเขาใกล้ถึงจุดสุดยอดเต็มที"หมวย... มึงอยากกินน้ำกูขนาดนั้นเลยถึงได้รีบขนาดนี้?" แมนแซวพลางมองเธอด้วยสายตาเย้าแหย่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาช็อกคือหมวยเงยหน้าขึ้นช้อนตามองเขา ทั้งที่ปากยังครอบครองเขาอยู่ เธอทำท่าทางยั่วเย้าแบบนั้นจนเขาแทบคลั่ง"โคตรยั่วเลยว่ะ..." แมนกัดฟันครางเสียงต่ำ พลางบอกเสียงกระเส่า "จะแตกแล้วนะ เอาปากออกก่อน เดี๋ยวเลอะ..."แต่หมวยไม่มีทีท่าจะหยุด เธอกลับดูดหนักขึ้นอีก ริมฝีปากนุ่มกระชับแน่นจนแมนเ
หมวยยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองที่แมนเพิ่งจูบเมื่อครู่ สัมผัสอุ่นๆนั้นยังคงอยู่ เธอหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้“ไอ้บ้านั่น...ทำไมต้องเรียกแบบนั้นด้วย...”หมวยบ่นกับตัวเอง มือยังคงแตะหน้าผากอยู่ ความคิดสับสนพลุ่งพล่านในหัวใจ“ทำไมกูต้องมีความสุขกับอะไรแบบนี้ด้วย...” หมวยพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเธอพลิกตัวกอดหมอนข้างแน่น ใบหน้าฝังลงในเนื้อหมอนเพื่อกลบยิ้มเขินๆของตัวเอง“บ้าจริงๆ...”หลังจากที่ออกไปเรียนตั้งแต่เช้า แมนก็ตั้งใจฟังบ้างหลุดเหม่อบ้างเพราะยังคิดถึงคนที่นอนอยู่ที่ห้อง เขาเช็กเวลาอยู่เรื่อยๆจนถึงช่วงพักกลางวัน รีบแวะซื้อข้าวกล่องและของกินเล็กๆน้อยๆกลับไปให้หมวยเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเห็นหมวยนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดี แมนวางของลงบนโต๊ะก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง มือใหญ่ยื่นไปอังหน้าผากของเธออย่างเบามือ“ตัวร้อนนิดหน่อยนี่หว่า” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเรียกเธออย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เธอตกใจ “หมวย ตื่นก่อน มากินข้าว กินยา ไข้จะได้ลด”หมวยขยับตัวเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความเพลีย “อะไรของมึง
หมวยยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองที่แมนเพิ่งจูบเมื่อครู่ สัมผัสอุ่นๆนั้นยังคงอยู่ เธอหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้“ไอ้บ้านั่น...ทำไมต้องเรียกแบบนั้นด้วย...”หมวยบ่นกับตัวเอง มือยังคงแตะหน้าผากอยู่ ความคิดสับสนพลุ่งพล่านในหัวใจ“ทำไมกูต้องมีความสุขกับอะไรแบบนี้ด้วย...” หมวยพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเธอพลิกตัวกอดหมอนข้างแน่น ใบหน้าฝังลงในเนื้อหมอนเพื่อกลบยิ้มเขินๆของตัวเอง“บ้าจริงๆ...”หลังจากที่ออกไปเรียนตั้งแต่เช้า แมนก็ตั้งใจฟังบ้างหลุดเหม่อบ้างเพราะยังคิดถึงคนที่นอนอยู่ที่ห้อง เขาเช็กเวลาอยู่เรื่อยๆจนถึงช่วงพักกลางวัน รีบแวะซื้อข้าวกล่องและของกินเล็กๆน้อยๆกลับไปให้หมวยเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเห็นหมวยนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดี แมนวางของลงบนโต๊ะก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง มือใหญ่ยื่นไปอังหน้าผากของเธออย่างเบามือ“ตัวร้อนนิดหน่อยนี่หว่า” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเรียกเธออย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เธอตกใจ “หมวย ตื่นก่อน มากินข้าว กินยา ไข้จะได้ลด”หมวยขยับตัวเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ใบหน้าของเธอมีร่องรอยของความเพลีย “อะไรของมึง
วันถัดมา หมวยรู้สึกดีขึ้นหลังจากพักผ่อนเต็มที่ เธอลุกขึ้นไปแต่งหน้า แต่งตัวเตรียมไปเรียน ส่วนแมนที่ตื่นก่อนนั่งมองเธอพลางยิ้ม ขณะที่หมวยกำลังแต่งหน้าอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แมนเดินเข้ามาจากด้านหลัง กอดเธอเอาไว้แน่นก่อนจะก้มลงหอมซอกคอของเธอ“ไอ้แมน! มึงจะทำอะไรเนี่ย รำคาญ!” หมวยดุพร้อมขยับตัวหนี แต่ไม่ได้ผลักเขาออกจริงจังแมนยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็เมียกลิ่นหอม จะให้กูอดใจไหวได้ไงวะ”หมวยเบ้ปากแต่หน้าแดงทันที “เรียกเมียอยู่นั่นแหละ กูยังไม่ได้แต่งงานกับมึงเลย!”“ไม่ต้องแต่งหรอก อยู่กับกูก็เมียแล้ว” แมนพูดหน้าตาย ก่อนจะซุกหน้าไปที่คอเธออีกครั้ง“ไอ้บ้า! ออกไปไกลๆ กูจะแต่งหน้า!” หมวยดุพลางดันหัวเขาออกแมนหัวเราะ “ไม่ต้องแต่งเยอะหรอกมึง สวยอยู่แล้ว”หมวยหยุดชะงักไปนิดนึงกับคำพูดนั้น ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการเบะปาก “หยอดกูทำไม เดี๋ยวก็โดนตบหรอก”“ไม่ได้หยอด พูดจริง” แมนพูดพร้อมมองหน้าหมวยในกระจก เธอแอบหลบสายตาเขาแล้วหันกลับไปแต่งหน้าต่อไม่นานทั้งคู่ก็แต่งตัวเสร็จเตรียมจะออกจากห้อง แต่ก่อนเปิดประตู แมนดึงหมวยเข้ามากอดอีกครั้ง “ขอจูบเมียก่อนออกไปหน่อยดิ”หมวยหันไปมองเขาตาเขียว “จูบอะไรของมึง กูจะไปเ
หมวยเงยหน้าขึ้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง "เธอมีปัญหาอะไรกับฉันอีก เกล?"เกลยักไหล่ ยิ้มมุมปากเยาะเย้ย "เปล่านี่ แค่คิดว่าคนบางคนอาจจะทำตัวน่ารำคาญเกินไปเท่านั้นเอง ยั่วกันจนลืมไปหรือเปล่าว่ามีคนอยู่รอบตัว"หมวยกำหมัดแน่น น้ำเสียงเริ่มมีโทนหงุดหงิด "ฟังนะ เกล มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ จะมายุ่งกับฉันทำไม?"เกลเลิกคิ้ว "ไม่เกี่ยว? แน่ใจเหรอ? เธอนี่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองจริงๆ นะ..."ก่อนที่เกลจะพูดต่อ แมนวางช้อนลงบนโต๊ะด้วยเสียงดัง "พอได้แล้ว เกล!" น้ำเสียงดุกร้าวของเขาทำให้คนในบริเวณนั้นถึงกับชะงัก สายตาของแมนเย็นเยียบและคมกริบเกลผงะเล็กน้อยกับท่าทีของแมน แต่เขาไม่ได้หยุดแค่นั้น "เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้ อย่ามายุ่งกับหมวยอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน"คำพูดที่ดุดันของแมนทำให้สีหน้าของเกลเปลี่ยนไป เธอพยายามสะกดกลั้นน้ำตาแต่ความเจ็บปวดนั้นชัดเจนในแววตา เธอเหลือบมองหน้าหมวยที่นั่งนิ่งอยู่ ก่อนจะปรายสายตามองด้วยความแค้น"งั้นก็โชคดีกับ แฟน ของนายแล้วกัน" เกลเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกแมนยักไหล่ “ช่างมันเหอะ คนอย่างเกลมันชอบหาเรื่องอยู่แล้ว ว่าแต่มึง
“อึก… หมวย… ตอดแน่นแบบนี้ ผัวจะแตกแล้ว… อืม…!” แมนกัดฟันกระแทกสุดแรงแล้วปลดลปล่อยในตัวของเธออย่างรุนแรง ก่อนก้มลงมากระซิบเสียงกระเส่าใกล้หูเธอ “ผัวรักเมียนะ…”ไม่รอให้เธอตอบ เขาประกบจูบแลกลิ้นกับเธออย่างดูดดื่มในขณะที่สะโพกยังขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำสีขาวขุ่นให้ออกมาจนหมด ร่างของเขากระตุกอย่างแรง ฉีดน้ำอุ่นข้นเข้าไปในตัวของเธอ จนหมวยรู้สึกได้ถึงว่ามันล้นออกมาหมวยหอบหายใจอย่างหนัก ตัวกระตุกเล็กน้อยในอ้อมกอดของเขา ช่องทางรักยังคงตอดแก่นกายเขาแน่นราวกับจะรีดน้ำของเขาจนหมดตัว แมนถอนจูบออกแล้วกดหน้าผากชนเธอ ยิ้มมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อแมนถอนแก่นกายออกมา น้ำสีขาวข้นๆไหลออกมาพร้อมเสียงลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่ แต่ไข่สั่นยังคาอยู่ในตัวหมวย แมนยิ้มขำกับตัวเองขณะมองร่องสวาทที่แดงฉ่ำไปด้วยน้ำของเขาและของเธอ“ไข่สั่นยังอยู่ข้างในมึงเลยหมวย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้าแหย่ ก่อนจะใช้นิ้วลูบวนรอบช่องทางของเธออย่างหยอกเย้า หมวยสะดุ้งเฮือก “อื้อ… แมน เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งจับ มันเสียว!!”“ต้องเอาออกก่อนสิเมีย…” แมนยิ้มมุมปาก ก่อนใช้นิ้วกลางค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่ฉ่ำน้ำของเธอ ล้วงลึกจนสัม
หลังจากปิดประตูห้อง แมนก็ทิ้งกระเป๋าไว้ที่มุมหนึ่งก่อนเดินเข้ามาหาหมวยที่ยืนหันหลังอยู่"มานี่ดิ" แมนไม่พูดเปล่า คว้าหมวยขึ้นทันที แม้เธอจะโวยวายแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีจริงจัง"เฮ้ย! ไอ้แมน จะทำอะไรวะ ปล่อยกูลง!" หมวยพยายามดันไหล่เขา แต่ก็เหมือนจะไม่ใส่แรงเท่าที่ควร"ปล่อยทำไมล่ะ วันนี้วันวาเลนไทน์ กูมีของขวัญให้" แมนวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องเธออย่างไม่วาง"ของขวัญอะไรอีกวะ ซื้อกระเป๋าให้กูก็พอแล้วไง!" หมวยทำหน้าเหมือนไม่ไว้ใจคนตรงหน้า แมนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกล่องเล็กๆออกมาพร้อมกับยื่นให้"นี่ไง ไอ้นี่แหละของขวัญ" เขาว่าแล้วเปิดกล่องให้ดูหมวยมองของในกล่องแล้วหน้าแดงขึ้นมาทันที "มึงซื้ออะไรมาวะ ไข่สั่นเนี่ยนะ!? ไอ้ห่า!"แมนยิ้มกวนๆ "เออสิ กูตั้งใจเลือกเลยนะ ของดีรีวิวเพียบ อย่าดูถูก""เลือกเหี้ยอะไร! เอาของพรรค์นี้มาให้กูทำไม!?" หมวยมองเขาแบบจะฆ่าให้ตาย"ก็เห็นมึงชอบพูดว่าเบื่อๆ ชีวิตจำเจ กูก็เลยหาอะไรใหม่ๆมาให้ลองไง" แมนยักคิ้ว พร้อมควงสายไข่สั่นเล่นไปมาเหมือนอวด"ลองพ่อมึงดิ! แล้วนี่...ใช้งานยังไงวะ?" หมวยถามเสียงที่เบาลง และแอบเหลือบมองไอเท็มในมือเขาอย่างสนอกส
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว แมนก็กลับมานั่งข้างๆเธออีกครั้ง เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่นเงียบๆ แต่สายตาก็ยังคอยเหลือบมองหมวยเป็นระยะผ่านไปสักพัก หมวยเริ่มขยับตัวและส่งเสียงเบาๆ เหมือนกำลังจะตื่น แมนรีบวางโทรศัพท์แล้วขยับเข้าไปใกล้ “ตื่นแล้วเหรอหมวย?”หมวยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอยังดูง่วงอยู่ เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อความปวดท้องกลับมาอีกครั้ง “อือ... กูยังปวดท้องอยู่เลย”“เดี๋ยวลุกมากินน้ำขิงก่อน กูไปซื้อมารอไว้แล้ว” แมนพูดพร้อมกับช่วยพยุงตัวเธอขึ้นอย่างระมัดระวังหมวยพิงหลังกับโซฟา ขณะที่แมนยื่นแก้วน้ำขิงอุ่นๆมาให้ เธอรับไปดื่มช้าๆก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา “ขอบคุณนะมึง...ขอบคุณที่ใส่ใจขนาดนี้”“ก็เพราะกูเป็นแฟนมึงไง” แมนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นเขามองเธอกินน้ำขิงจนหมด แล้วช่วยจัดผ้าห่มคลุมให้เธออีกครั้ง “กินขิงเสร็จเดี๋ยวกูจะนวดท้องให้ต่อ เอาให้มึงหายปวดไปเลย”หมวยเงยหน้ามองเขา สายตาเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง “มึงแม่งดีเกินไป กูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”แมนยิ้มพลางเอามือวางบนหัวของเธอแล้วลูบไปมาอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แค่กูได้ดูแลมึง กูก็พอใจแล้ว”ในช
ในเช้าวันเสาร์ที่ควรจะเป็นวันสบายๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หมวยนอนคุดคู้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือของเธอกุมท้องตัวเองอยู่ สีหน้าซีดเผือด น้ำตาซึมเล็กน้อยเพราะความปวดที่จู่โจมไม่หยุดแมนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำในมือ เห็นสภาพเธอแล้วก็รีบวางของในมือลงทันที เขาก้าวมาหาหมวยอย่างรวดเร็ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล "มึงเป็นอะไรเนี่ย?"หมวยเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบาย "ประจำเดือนมา ปวดท้องมากเลยอะ..."แมนทรุดตัวนั่งลงข้างเธอทันที มือของเขาแตะไปที่หน้าผากเธอเพื่อเช็กว่าเธอมีไข้หรือเปล่า ก่อนจะเลื่อนมาจับที่มือของเธอ "แล้วกินยาแก้ปวดหรือยัง?""ยังอะ...ไม่อยากลุกไปหยิบ" เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรงแมนถอนหายใจเล็กน้อย ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความห่วงใย "โอเค เดี๋ยวกูไปหยิบมาให้ มึงนอนเฉยๆนี่แหละ อย่าขยับตัวเยอะ เดี๋ยวปวดหนักกว่าเดิม" เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้ยา ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ปวดและแก้วน้ำ "นี่ กินซะ"หมวยมองเขาด้วยสายตาซึ้งใจเล็กๆก่อนจะรับยากับน้ำมา "ขอบใจนะ""มึงไม่ต้องขอบใจกูหรอก" แมนพูดพลางดึงผ้าห่มจากโซฟามาคลุมตัวให้เธอ "อยากให้กูช
‘มีกูอยู่ทั้งคน แต่ทำไมมึงมองไม่เห็นบ้างเลยวะ...’คำพูดนั้นดังก้องในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอเผลอแสดงความสดใสออกมา ผมก็รู้สึกเจ็บลึกในใจที่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ลำพัง ผมทำได้แค่มองเธอ มองเธอใช้ชีวิตไปตามทางที่เธอเลือก มองเธอฝันถึงอนาคตที่ไม่มีผมอยู่ในนั้นหมวยนั่งก้มๆเงยๆ สำรวจสิ่งรอบตัวเหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่พบเจอ ใบหน้าของเธอเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสดใสแบบที่เธอเป็น ผมมองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แสงแดดลอดผ่านใบไม้ตกกระทบใบหน้าของเธอจนดูเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาด ความสวยของเธอไม่ได้หวือหวา แต่มันก็ทำให้ผมหยุดมองเธอไม่ได้ไม่ทันได้คิดอะไร มือผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นิ้วผมกดถ่ายภาพเธออย่างเงียบๆแต่ดันลืมปิดเสียงชัตเตอร์ จนมันทำให้เธอรู้ตัว“เฮ้ย! มึงถ่ายกูทำไม!” เธอหันมามองผมทันทีด้วยสีหน้าตกใจปนขำเสียงหัวเราะแห้งๆหลุดออกมาจากปากผมก่อนที่ผมจะรีบเก็บมือถือไว้ข้างตัว พยายามปกปิดความเขินอายด้วยท่าทีสบายๆ “ก็หน้ามึงตลกดี เลยถ่ายเก็บไว้”“ตลกบ้าอะไรของมึงล่ะ! เอามานี่เลย!” เธอโวยวายเสียงดังพลางพุ่งเข้ามาแย่งมือถือจากมือผมผม
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มชอบหมวยตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจจะเป็นตอนเด็กๆที่เราวิ่งไล่จับกันในซอยบ้าน หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอยื่นขนมแบ่งให้ผมแม้ว่าตัวเองจะมีอยู่แค่นิดเดียว หมวยเป็นคนที่ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงเป็นคนพูดเสียงดัง หัวเราะง่าย และมักจะมองโลกในแบบที่ไม่เหมือนใครเธอไม่เคยรู้เลยว่าผมมองเธอต่างจากที่เธอมองผม สำหรับหมวย ผมเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด เป็นคนที่เธอพูดคำหยาบใส่ได้โดยไม่ต้องเกรงใจ หรือเป็นคนที่เธอฝากซื้อของได้ตลอดเวลาแต่สำหรับผม...หมวยไม่ใช่แค่เพื่อน ผมไม่เคยกล้าบอกเธอ เพราะกลัวว่าอะไรที่เรามีอยู่มันจะพัง ผมแค่เก็บมันไว้ในใจ แล้วแอบรักเธอไปอย่างเงียบๆตลอดมาตอนเข้ามหาวิทยาลัย ผมเลือกที่เดียวกับหมวย ทั้งที่จริงๆผมสอบติดคณะอื่นในที่ที่ดีกว่า แต่ผมอยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้ยินเสียงเธอบ่นทุกวัน แม้บางครั้งมันจะดูน่ารำคาญ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันทำให้วันของผมสมบูรณ์แบบในเวลาว่าง ผมมักจะไปหาเธอ ไม่ว่าเธอจะนั่งทำการบ้านในห้องสมุด หรือกำลังหัวเราะกับเพื่อนๆที่โต๊ะกินข้าว ผมชอบแอบมองเธอในจังหวะที่เธอเผลอ เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตอนที่เธอยิ้ม หรือก้มหน้าจดเลคเชอร์อย่
แมนไม่ตอบอะไร เขาเพียงจูบแผ่วเบาลงที่ข้างแก้มของเธอ ความอบอุ่นจากริมฝีปากเขาเหมือนจะซึมลึกเข้าไปถึงหัวใจ "กูรู้ตัวดี... กูจะไม่มีวันทำให้มึงเสียใจอีก"หมวยพยักหน้าช้าก่อนจะหันกลับไปมองจอทีวีต่อ ดวงตาเริ่มแฝงแววสบายใจมากขึ้น เธอซุกตัวในอ้อมกอดของแมน ปล่อยให้ช่วงเวลาอันสงบเงียบเข้ามาโอบล้อมทั้งสองคนไว้หมวยเอนตัวพิงอกแกร่งของแมนอย่างช้าๆราวกับกลัวว่าการขยับตัวมากเกินไปจะทำลายบรรยากาศเงียบสงบนี้ แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่สัมผัสอุ่นๆจากแผ่นอกของเขาที่ซึมซับเข้ามายังตัวเธอ ทำให้หัวใจที่เคยว้าวุ่นเริ่มสงบลง เธอรู้สึกได้ถึงความมั่นคงและปลอดภัยที่หาไม่ได้จากใครที่ไหนอีกแมนใช้มือข้างหนึ่งลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน อย่างคนที่กลัวจะเผลอทำร้ายสิ่งที่เปราะบางที่สุดในชีวิต แม้สายตาจะจ้องมองหน้าจอทีวีตรงหน้า แต่ใจเขากลับพุ่งไปอยู่ที่คนตัวเล็กในอ้อมแขน ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งความรักที่ยากจะบรรยาย ความโล่งใจที่เธอเริ่มเปิดใจ และความกลัวลึกๆว่าเขาจะทำพลาดอีกครั้งในจังหวะที่หนังใกล้จบ หมวยขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าเขา เธอขยับตัวขึ้นนั่งคร่อมตักของเขา การเคลื่อนไหวกะทันหันนั้นทำให้แม
หลังจากพยายามสงบสติอารมณ์ หมวยก็เล่าทุกอย่างออกมา ตั้งแต่ภาพถ่ายที่ได้รับในไลน์จนถึงความรู้สึกของเธอที่เหมือนถูกหักหลัง แม้เธอจะเข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นก่อนที่เธอกับแมนจะคบกัน แต่มันก็ยังคงทิ้งร่องรอยแห่งความเจ็บปวดไว้ในหัวใจของเธอเพื่อนๆฟังเงียบๆ ไม่พูดแทรก ปล่อยให้เธอได้ระบายออกมาจนหมดเมื่อเธอเล่าจบ เมย์ที่นั่งข้างๆเอื้อมมือไปกุมมือเธอแน่น “หมวย... พวกเราเข้าใจมึงนะ แต่ฟังพวกเราก่อน นั่นมันเป็นเรื่องก่อนหน้านี้... ก่อนที่พวกมึงจะคบกัน”“ใช่ หมวย” ส้มเสริม “แมนอาจเคยพลาด แต่สิ่งที่มันทำอยู่ตอนนี้ มันชัดเจนว่ามันรักมึงแค่ไหน มันดูแลมึงขนาดนี้ มึงอย่าปล่อยให้เรื่องเก่าๆ มาทำลายสิ่งที่ดีในตอนนี้เลย”หมวยมองหน้าเพื่อนๆ น้ำตายังคงไหลริน แต่ความโล่งใจเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ การได้พูดออกมาทำให้เธอรู้สึกเบาขึ้น และคำพูดของเพื่อนๆก็ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น“ขอบคุณนะพวกมึง...” หมวยพูดพลางสะอื้นเบาๆเพื่อนๆต่างพากันกอดเธอ ปลอบประโลมด้วยความหวังดี ทุกคนรู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิด และสิ่งสำคัญที่สุดคือให้หมวยและแมนผ่านพ้นมันไปด้วยกัน...เย็นวันนั้น หมวยกลับห้องหลังจากวันที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายท
แมนเม้มปากแน่นเหมือนพยายามกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ เขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน มือที่เคยมั่นคงตอนนี้สั่นเล็กน้อย "หมวย... มันเกิดขึ้นก่อนที่เราจะคบกัน"หมวยมองเขานิ่ง น้ำตายังไหลไม่หยุด แต่เธอเงียบ รอให้เขาพูดต่อ"กูเคยมีอะไรกับเกล..." แมนพูดออกมาในที่สุด น้ำเสียงของเขาเหมือนคนที่กำลังแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า "เกล... เกลเสนอตัวให้กู แล้วกูก็..."หมวยเบิกตากว้าง เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่ก็ไม่สำเร็จ "มึงใช้เกลแทนกูเหรอ?"แมนหลบสายตา ดวงตาแดงก่ำ "เกลรู้... ว่ากูชอบมึง เขายอมรับข้อตกลง กูบอกเขาว่ามันจะเป็นแค่เรื่องทางกาย ไม่มีความรู้สึกอื่นอะไรทั้งนั้น แล้วกูก็คิดว่ามันจะไม่มีอะไรตามมา..."เสียงหัวเราะสั้นๆ ของหมวยแทรกขึ้นมา แต่มันเต็มไปด้วยความขมขื่น "มึงคิดเหรอ ว่ามันจะง่ายขนาดนั้น คนเราไม่ใช่สิ่งของนะ แมน แล้วนี่มึงจะบอกอะไรกู? ว่ามึงไม่ได้ผิดอะไร? เพราะมันเกิดก่อนที่เราจะคบกัน?"แมนเงียบไป เขาสบตาเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความเจ็บปวด "กูไม่ได้อยากแก้ตัว... กูแค่... กูแค่ไม่รู้ว่าควรทำยังไง กูไม่อยากเสียมึงไป"หมวยปาดน้ำตาออกแรงๆ แม้จะไม่ช่วยอะไร "กูรู้ มันไม่ใช่ความผิดของมึง กูรู้ว่ามัน