ฉินโหย่วหานมองเธอ พูดด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ "คุณหลิน ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง ยังจะยิ้มอยู่ได้"หลินเซียง "แล้วถ้าฉันร้องไห้มันจะมีประโยชน์เหรอ?"ฉินโหย่วหาน "..."รอยยิ้มที่เหมือนไม่ใส่ใจอะไรของเขาเลือนหายไปเล็กน้อยผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจลู่สือเยี่ยนมองคนทั้งสองที่พูดตอบโต้กันไปมา สายตาของเขาก็ยิ่งเย็นชาและโหดเหี้ยมมากขึ้นไปอีก ออร่ารอบตัวเต็มไปด้วยความเย็นชาและเหี้ยมเกรียมเขาหันไปมองเซี่ยหว่าน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "จะไปโรงพยาบาลไหม?"เซี่ยหว่านส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันชินกับความเจ็บปวดแบบนี้แล้ว แต่ว่าคลิปในมือถือคุณหลิน...""ไม่เป็นไร"ลู่สือเยี่ยนพูดจบก็กดโทรศัพท์ "เข้ามา ไปส่งคุณหนูเซี่ยกลับบ้าน"ไม่นาน ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ซือเยี่ยนเดินเข้ามาประคองเซี่ยหว่านเซี่ยหว่านมองหลินเซียง แสดงสีหน้าอ้อนวอน "คุณหลิน ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรเข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพวกคุณ แต่ฉันขอร้องว่าอย่าทำอะไรที่ไม่ดีต่อสือเยี่ยนได้ไหม กว่าสือเยี่ยนจะมาถึงวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"ซือเยี่ยนมองหลินเซียงด้วยสายตาเย็
"ตอนนี้ผมอยากเย็บปากคุณซะ"ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชาหลินเซียง "แต่คงไม่ได้หรอก ที่นี่ไม่มี..."แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ จูบอันเร่าร้อนของชายหนุ่มก็ประทับลงมาจูบนั้นรุนแรงและเร่งรีบราวกับต้องการระบายความรู้สึกบางอย่างความใกล้ชิดที่ยากจะแยกออกทำให้หลินเซียงหายใจลำบากเธอเอื้อมมือไปผลักไหล่เขา แต่ข้อมือของเธอกลับถูกมือข้างหนึ่งของเขาคว้าไว้แล้วกดไปด้านหลังโดยตรง ทำให้ร่างกายของเธอแนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้นหลินเซียงคว้าโอกาสนี้กัดริมฝีปากของเขาโดยตรง แต่เขาก็ไม่ได้หยุดแม้แต่น้อย กลับจูบอย่างหนักหน่วงยิ่งขึ้นจบแล้ว...เธอจะขาดอากาศหายใจตาย!ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าหรือเปล่า?เธอเสียใจจริง ๆ ที่เข้ามาเร็วเกินไป น่าจะรอให้พวกเขาเสร็จกิจเสียก่อนแล้วค่อยเข้ามา เธอก็คงไม่ต้องถูกกระทำแบบนี้นิ้วมือเรียวของเขาสอดเข้าไปในชายเสื้อของเธอ ก่อให้เกิดความรู้สึกวาบหวามไปทั่วทุกจุดอ่อนไหวบนร่างกายเนื้อตัวเธอสั่นเทาและอ่อนแรงลงราวกับรู้ว่าเธอไม่มีแรงดิ้นรนแล้ว เขาถึงยอมปล่อย แต่ปลายจมูกเขาก็ยังแตะอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ"หลินเซียง คุณไปสนิทสนมกับฉินโหย่วหานได้ยังไง? รู้ไหมว่าเขาเป็นคนแบบไหน?"หลิน
รอยยิ้มของเธอเจือไปด้วยความขมขื่น "ลู่สือเยี่ยน เราอยู่ด้วยกันมาตั้งหนึ่งปี ถึงแม้ตอนนี้คุณจะฟื้นความทรงจำกลับมา แต่ความทรงจำหนึ่งปีก่อนหน้าก็ไม่น่าจะหายไปนะ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฉันล่ะ?"เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังขาแบบนั้นได้ยังไง?หลินเซียงคิดอยู่นานก็ยังคิดไม่ตกในหัวใจของลู่สือเยี่ยนพลันรู้สึกหน่วงขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ก่อนจะเอ่ยขึ้นทันทีว่า “แจ้งตำรวจหรือยัง?”น้ำเสียงของหลินเซียงเย็นชาลงไป "อืม"คิ้วของลู่สือเยี่ยนยังคงขมวดอยู่ ครู่หนึ่งจึงพูดว่า "ไว้ผมจะตรวจสอบให้แน่ชัด"หลินเซียงมองเขา "แปลว่าคุณไม่ยอมหย่าแน่ใช่ไหม?"ลู่สือเยี่ยนไม่พูดอะไรหลินเซียงพูดต่อ "ชีวิตของเซี่ยหว่านมีค่ามาก แล้วชีวิตของฉันไม่มีค่าหรือไง?"ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง จ้องเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ชีวิตคุณก็มีค่า"หลินเซียง "แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมหย่ากับฉันล่ะ?"หย่า หย่า!ไม่มีอะไรจะพูดแล้วหรือไง?เอาแต่พูดเรื่องหย่าทั้งวันทั้งคืน?อารมณ์ของลู่สือเยี่ยนหงุดหงิดและหดหู่โดยไม่ทราบสาเหตุ มือที่วางอยู่บนเอวของเธอออกแรงมากขึ้นโดยไม่รู้ตัวร่างกายของหลินเซียงแข็งท
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันทีลู่สือเยี่ยนพูดเย็นชา "คุณเสนอเงื่อนไขมากมายแล้ว คราวนี้ถึงตาผมบ้าง"หลินเซียงเบิกตากว้าง "อะไร?! บ้ารึเปล่า? คุณเอาชีวิตฉันไปเสี่ยงไม่พอ คุณยังจะมาต่อรองกับฉันอีกงั้นเหรอ? คุณนี่หน้าด้านจริง ๆ"ลู่สือเยี่ยน "..."อยากบีบคอเธอให้ตายซะจริง!"ต่อไปนี้ ผมขอสั่งให้คุณอยู่ห่างจากฉินโหย่วหาน"หลินเซียง "นั่นคงไม่ได้""หืม"ลู่สือเยี่ยนหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจหลินเซียงพูด "เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ถ้าไม่มีเขา ฉันคงตายไปแล้ว ดังนั้นฉันไม่มีทางตีตัวออกห่างจากเขาได้ ในอนาคตฉันยังต้องหาโอกาสตอบแทนบุญคุณเขาด้วย"ลู่สือเยี่ยน "จะตอบแทนบุญคุณยังไง เอาตัวไปแลกเลยรึไง?"หลินเซียง "เอ่อ... ถ้าเขาต้องการก็ใช่ว่าไม่ได้""หลินเซียง!"น้ำเสียงของลู่สือเยี่ยนหนักแน่นขึ้น "ผมไม่ได้ล้อเล่นกับคุณอยู่นะ"สีหน้าของหลินเซียงค่อย ๆ สงบลง "ฉันก็ไม่ได้ล้อเล่นกับคุณเหมือนกัน ลู่สือเยี่ยน ฉันคิดว่าคุณคงไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายไปมากกว่านี้หรอกนะ หย่ากันโดยดีซะ หรือไม่ก็ตอบตกลงตามเงื่อนไขของฉัน"ลู่สือเยี่ยนพูดเย็นชา “คุณจะทำให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้ยังไงไม่ทราบ"หลินเ
ซือเยี่ยนรับรู้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่มาจากร่างของลู่สือเยี่ยน สายตาของเขามีแววลังเลและต่อต้าน แต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาลู่สือเยี่ยนจ้องมองเขาอย่างเย็นชา "ไม่พูดใช่ไหม? งั้นเชิญนายลาออกไปได้เลย ไม่ต้องโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก""คุณชายลู่!"เมื่อได้ยินแบบนั้น ซือเยี่ยนก็ตกใจกลัวขึ้นมาในทันทีลู่สือเยี่ยนช่วยชีวิตเขาไว้ เป็นผู้มีพระคุณของเขา เขาสาบานว่าจะติดตามเขาไปตลอดชีวิต!ซือเยี่ยนกัดฟันพูดว่า "ผมสืบตามคำสั่ง เห็นคุณหลินถูกชายคนหนึ่งสะกดรอยตาม เธอพยายามวิ่งหนีออกมาจากตึก แต่ก็ถูกชายคนนั้นจิกผมลากเข้าไปในดงไม้เล็ก ๆ จากนั้นคุณชายฉินโหย่วหานก็ปรากฏตัวขึ้นทันเวลา ช่วยเธอเอาไว้ได้""เปรี้ยง!"เมื่อคำพูดนั้นจบลง หมัดก็กระแทกเข้าที่ใบหน้าของซือเยี่ยนอย่างจังซือเยี่ยนล้มลงนอนคว่ำอยู่บนพื้น แต่อดทนต่อความเจ็บปวดและรีบคลานเข่าเข้ามาคุกเข่าดังเดิมลู่สือเยี่ยนกระชากคอเสื้อเขา "กล้าดียังไงถึงปิดบังเรื่องนี้จากฉัน?"มันเป็นเรื่องจริง!หลินเซียงประสบเหตุการณ์เหล่านั้นจริง ๆ!แต่เขาทำอะไรลงไป?หลังจากที่เธอรอดความตายมาอย่างฉิวเฉียด เขากลับพูดจาเลวทรามแบบนั้นออกมา!แถมยังเข้าใจผิดว่าเธอ
ซือเยี่ยนถึงกับอึ้งไปเมื่อคิดอย่างถี่ถ้วน เขาก็รู้สึกละอายใจเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว คุณชายลู่สือเยี่ยนหายตัวไปอย่างกะทันหัน ทั้งตระกูลลู่ก็ไม่มีความสงบสุขเลย ลูกน้องของลู่สือเยี่ยนในอดีตเริ่มออกตามหา แต่ก็ไม่พบด้วยสถานการณ์ของลู่สือเยี่ยนในขณะนั้น หากมีใครคิดจะทำร้ายเขา เขาก็คงถูกปองร้ายได้อย่างง่ายดายต่อมา ลู่สือเยี่ยนก็ติดต่อซือเยี่ยนด้วยตัวเอง พวกเขาก็เลยรู้ว่าเขาหายไปไหนตลอดทั้งปีที่ผ่านมาเป็นหลินเซียงที่พาลู่สือเยี่ยนกลับบ้านหลินเซียงคือผู้มีพระคุณต่อลู่สือเยี่ยนเซี่ยหว่านก็มีพระคุณต่อลู่สือเยี่ยนเช่นกันแต่ซือเยี่ยนกลับจดจำแต่เพียงเซี่ยหว่าน และลืมหลินเซียงไปเขายกมือขึ้นตบหน้าตัวเอง "ผมผิดไปแล้ว"ฟู่จิ่นซิวบอกว่า "นายพูดกับฉันไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนี้ต้องไปขอโทษหลินเซียง ถ้าเธอให้อภัยนาย ลู่สือเยี่ยนก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร""ครับ ผมเข้าใจแล้ว!"ซือเยี่ยนพูดจบก็วางสายทันทีฟู่จิ่นซิว "เฮ้ย ฉันยังพูดไม่จบ..."เมื่อเห็นว่าสายถูกตัดไปแล้ว เขาก็ทำเสียงจิ๊ในปากสองสามครั้ง ช่างเป็นคนหัวแข็งจริง ๆ!หลินเซียงกลับไปที่เฟิงหลินหย่วนโดยตรง ห้องเดี่ยวขนาดใหญ่ว่างเปล่า เธอเดิ
สีหน้าของซ่งซ่งเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "ไม่ต้อง!"พูดจบก็ประคองหลินเซียงที่เมาแล้วเดินเลี่ยงไปด้านข้างแต่ชายฉกรรจ์เหล่านั้นกลับขวางพวกเธอไว้"สาวน้อย พวกพี่น่ะอ่อนโยนมากเลยนะ ไปขึ้นรถกันเถอะ รับรองว่าจะทำให้พวกเธอขึ้นสวรรค์!"พูดจบก็เอื้อมมือออกไปหมายจะจับซ่งซ่งและหลินเซียง"ออกไปนะ!"ซ่งซ่งตะโกนเสียงดัง "ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!"แต่ชายฉกรรจ์เหล่านั้นกลับไม่สนใจคำพูดของเธอเลย ชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามา จับซ่งซ่งและหลินเซียงไว้โดยตรง แล้วลากไปที่รถซึ่งจอดอยู่ข้างถนน"ปล่อยนะ ออกไป ปล่อยหลินเซียง!"ซ่งซ่งดิ้นรน แต่เธอจะสู้แรงชายฉกรรจ์ได้อย่างไร?ไม่นานก็ถูกพาไปถึงข้างตัวรถหลินเซียงไม่มีแรงเลย แถมยังมึนเมาตัวอ่อนปวกเปียกพร้อมล้มลงตลอดเวลาในเวลานี้ มีคนวิ่งเข้ามาเตะชายฉกรรจ์ที่จับตัวหลินเซียงออกไป แล้วหันกลับมาต่อยหน้าชายฉกรรจ์อีกคนไม่กี่ครั้งก็จัดการชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนได้คนอื่น ๆ ต่างตกใจ ซ่งซ่งใช้จังหวะช่วงชุลมุนขณะคนที่จับเธออยู่กำลังนิ่งอึ้ง รีบดิ้นให้หลุดแล้ววิ่งไปกอดหลินเซียงไว้สีหน้าของซือเยี่ยนเคร่งขรึม "คุณประคองเธอไว้"ซ่งซ่ง "ได้... ได้"ชายฉกร
เมื่อหลินเซียงตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าทั้งตัวหนักอึ้ง เธอตกใจมาก รีบหันไปดูข้าง ๆ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นขาของซ่งซ่งที่ทับก่ายอยู่บนตัวเธอก็โล่งใจนึกว่าเป็นลู่สือเยี่ยน...เธอส่ายหัว ทำไมถึงเอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นนะ?เธอขยับขาของซ่งซ่งออก แล้วก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันทำอาหารเช้าแบบง่าย ๆ แล้วก็ปลุกซ่งซ่งซ่งซ่งลุกขึ้นมานั่งด้วยอาการมึนงง จ้องมองเธออยู่พักหนึ่ง แล้วถามว่า "เธอรู้เรื่องเมื่อคืนไหม?"หลินเซียงถึงกับอึ้ง "เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"ซ่งซ่งหาวไปพลาง ลุกจากเตียงไปพลาง เล่าเรื่องเมื่อคืนให้เธอฟัง"ซือเยี่ยน?"เมื่อฟังจบ หลินเซียงก็ถึงกับสับสนไปชั่วขณะเธอไม่รู้จักคนคนนี้เลยแฮะซ่งซ่งพูดว่า "อาจจะเป็นพลเมืองดีที่ช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนก็ได้ ถ้าเจออีกก็ต้องขอบคุณเขาให้ดี ๆ""อืม เธอพูดถูก"หลินเซียงพยักหน้าทั้งสองคนกินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปด้วยกันแต่พอไปถึงหน้าประตูอาคารก็เจอพลเมืองดีที่เพิ่งพูดถึงเข้า"คุณซือเยี่ยน"ซ่งซ่งตาดี เห็นซือเยี่ยนก็เรียกเขาทันทีซือเยี่ยนมองมา สายตาจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียงโดยตรงซ่งซ่งยิ้มอย่างมีนัยยะ "หลินเซียงที่รัก คนน