ในเวลาเดียวกัน ผลการตรวจสอบของซือเยี่ยนก็ถูกส่งมาเช่นกันลู่สือเยี่ยนเปิดโทรศัพท์ดู ก็พบว่าเป็นรูปภาพหลายรูป ในรูปเป็นภาพหลินเซียงและฉินโหย่วหานเดินเคียงบ่ากันอยู่ริมถนน นั่งด้วยกันในร้านอาหารเช้า และฉากที่กำลังเดินออกมาจากร้านอาหารเช้าบรรยากาศภายในรถลดต่ำลงอย่างฉับพลันสีหน้าของลู่สือเยี่ยนยิ่งเย็นชา ดวงตาอันมืดมนจ้องมองคนทั้งสองที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานดึกดื่นขนาดนี้ ไม่ยอมอยู่ที่วิลล่าตระกูลลู่เพื่อพักผ่อน กลับวิ่งโร่ออกมาทานอาหารเช้ากับฉินโหย่วหานแทนเนี่ยนะ?ยังไม่ทันหย่า ก็รีบร้อนหาคนใหม่ขนาดนี้เลยเหรอ?อีกด้านหนึ่งซือเยี่ยนมองดูรูปภาพอื่น ๆ นอกเหนือจากรูปภาพหลาย ๆ รูปนั้นมีทั้งภาพหลินเซียงที่ถูกสะกดรอยตาม หลินเซียงที่ถูกจิกกระชากผมลากเข้าไปในตรอกมืด และฉินโหย่วหานที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันแล้วช่วยเธอไว้รูปภาพเหล่านี้เขาไม่ได้ส่งให้ลู่สือเยี่ยนเขาคิดว่าไม่จำเป็นหลินเซียงไม่มีค่าคู่ควรพอกับลู่สือเยี่ยนพวกเขาไม่ใช่คนในระดับเดียวกันหย่ากันเร็ว ๆ เข้าไว้คงดีซะกว่าเซี่ยหว่านรอคอยลู่สือเยี่ยนมานานขนาดนี้ จะปล่อยให้เธอรออย่างไร้จุดห
หลินเซียงเหมือนได้ยินเรื่องตลก มองเขาด้วยความไม่เชื่อ "ลู่สือเยี่ยน รู้รึเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรออกมา!"ถ้าเขาจะลงโทษ เธอก็ยังไม่รู้สึกว่าเขามีสิทธิ์นั้นตรงไหน!ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอด้วยดวงตามืดมน บรรยากาศรอบตัวรุนแรงและแฝงด้วยความกดดันบรรยากาศเงียบสงัดลงชั่วครู่ ลมเย็นพัดผ่าน ราวกับความหนาวเย็นที่ซึมลึกเข้าไปในกระดูกหลินเซียงมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความมืดมนของเขา แล้วพูดตามตรง "คุณออกมาหาฉันแบบนี้ เซี่ยหว่านรู้ไหม?"น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยการเยาะหยันห้ามคนอื่นทำ แต่ตัวเองทำได้งั้นเหรอ?มีคนสองมาตรฐานแบบนี้ในโลกด้วยรึ?ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เรื่องของผมกับเธอ คุณรู้มาตลอด คุณก็รู้ดีว่าทำไมผมถึงต้องหย่ากับคุณ แต่คุณกับฉินโหย่วหานเป็นอะไรกัน?"หลินเซียงโกรธขึ้นมาทันที "ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!"ดวงตาใสแจ๋วของเธอปรากฏประกายแห่งความโกรธ "ลู่สือเยี่ยน ใกล้จะรุ่งสางแล้ว ไหน ๆ มาแล้วก็อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวเราไปรอสำนักงานเขตเปิดทำการกันเลย วันนี้ไม่ว่ายังไงฉันต้องหย่าให้ได้!"ตอนที่เธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ความคิดของเธอก็ยังเต็มไปด้วยเขา เธอรู้สึกว่าตัวเองหมดหนทางจ
ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว!หลินเซียงโกรธจนกระทืบเท้าเร่า ๆ!ทำไมบนโลกนี้ต้องมีคนชั่วช้าสารเลวแบบเขาด้วย?ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้สึกเสียใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจขึ้นมาจริง ๆ เสียใจว่าทำไมตอนนั้นต้องเก็บเขากลับมาดูแลด้วย!หลินเซียงโกรธจนเกือบไม่มีสติ!ตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาไม่ยอมหย่าแน่แล้ว จะทำยังไงดี?เธอขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธ โกรธจนนอนไม่หลับ!ฟ้าค่อย ๆ สว่างขึ้นมองดูแสงอรุณที่โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า หลินเซียงรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจชาติที่แล้วเธอคงจะทำกรรมกับลู่สือเยี่ยนไว้ชาตินี้เลยกรรมสนองถูกเขาปฏิบัติแบบนี้เขารู้สึกผิดต่อเซี่ยหว่าน ไม่กล้าให้เซี่ยหว่านเสี่ยงอันตราย เลยไม่ยอมหย่ากับเธอ ทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นแต่เขาไม่รู้สึกผิดต่อเธอเลยหรือไง?ถึงอย่างไรเธอก็เก็บกลับมาดูแลอยู่ช่วงหนึ่งเชียวนะ!ถ้าไม่มีเธอ เขาที่สูญเสียความทรงจำจนเหมือนกับกระดาษเปล่าคงจะตายไปนานแล้วหลินเซียงหัวเราะเยาะตัวเองคงเป็นกรรมของเธอจริง ๆ...เธอไปทำงานพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตาทั้งสองข้าง ยื่นใบลาออกโดยตรงจากนั้นก็ไม่สนใจสีหน้าของผู้จัดการ กลับไปเก็บของเธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่
"ลืมไปก่อนเถอะ เอาเรื่องย้ายบ้านก่อน" หลินเซียงคิดไม่ออก ก็เลยไม่คิดซ่งซ่งพยักหน้า "อย่างน้อยบ้านหลังใหญ่ที่เธอใฝ่ฝันมาตลอดก็เป็นจริงซะที ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ"หลินเซียงยิ้มเธอสะพายกระเป๋าใบหนึ่ง ข้างในมีแต่ของใช้ส่วนตัว จากนั้นก็ไปที่หมู่บ้านเฟิงหลินหย่วนกับซ่งซ่งโดยตรงพอไปถึงประตู ก็ถูกยามกั้นไว้ ต้องลงทะเบียนก่อนถึงจะเข้าได้หลินเซียงรู้สึกสบายใจ อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีทางเข้าถึงตัวเธอที่นี่ได้แล้วห้องที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอคือชั้น 31 พอออกจากลิฟต์ ประตูห้องที่เห็นทั้งหรูหราและพิถีพิถันเป็นอย่างมากหลินเซียงใช้กุญแจไขประตู พอเห็นฉากข้างใน ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจพวกเธอเพิ่งเข้าไปถึงประตู ขณะที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็โทรหาซ่งจั่วทันที"ผู้ช่วยซ่งครับ คุณหลินเซียงมาแล้ว"ซ่งจั่ว "ครับ ผมรู้แล้ว"หลังจากวางสายแล้ว เขาก็เล่าเรื่องนี้ให้ลู่สือเยี่ยนฟัง"อืม"สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเฉยชา ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆซ่งจั่วถามอย่างลังเล "ท่านประธานครับ อายัดเช็คแล้ว แล้วต้องยึดบ้านคืนด้วยหรือเปล่าครับ?"ลู่สือเยี่ยนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มเย็นชามองเขาอย่าง
หลินเซียง “...”หมดอารมณ์ในทันทีเงินสามสิบล้านที่ได้มาง่าย ๆ หลุดลอยไปแล้ว จะลาออกก็ไม่มีแรงจูงใจอีกต่อไปน่าโมโหจริง ๆ!ซ่งซ่งเห็นสีหน้าของเธอแล้วก็ถามว่า “ไอ้สารเลวนั่นว่าไง?”หลินเซียง “เธอบอกว่าเขาเป็นไอ้สารเลว แล้วเขาจะพูดอะไรดี ๆ ได้ล่ะ?”ซ่งซ่ง “...”หลินเซียงถอนหายใจแล้วพูดว่า “วันนี้คงอยู่ฉลองไม่ได้แล้ว ฉันต้องกลับไปทำงาน”ซ่งซ่งกะพริบตาปริบ ๆ “เธอยังไม่ได้ลาออกอีกเหรอ?”หลินเซียงยิ้มฝืน “เงินสามสิบล้านหายวับไปแล้ว ฉันจะกล้าลาออกได้ยังไง?”ซ่งซ่ง “โธ่ น่าสงสารจัง”“... ”เมื่อกลับมาที่ดีเคกรุ๊ป พอไปถึงเคาน์เตอร์ก็มีคนเรียกเธอพอดี“คุณหลินเซียง มีของมาส่งค่ะ”หลินเซียงแปลกใจ ของมาส่ง? ใครส่งอะไรมาให้เธอ?เธอเดินไปรับมาด้วยความสงสัย พอพลิกดูก็เห็นว่าเป็นกล่องที่ห่ออย่างดี เขย่าดูแล้วข้างในเบามาก ไม่มีเสียงอะไรที่น่าสงสัยเธอแกะกล่องไปพลางเดินไปที่ลิฟต์ไปพลาง ลิฟต์มาถึงพอดี เธอไม่เงยหน้ามอง เดินเข้าไปเลยสายตาคู่หนึ่งมองมาที่เธอ เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาและเฉียบคมของลู่สือเยี่ยนเดินผ่านเธอไปอย่างเย็นชา“เดี๋ยว!”สีหน้าของหลินเซียงหม่น
หลินเซียงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้พวกคุณอยู่ไหน?”เซี่ยหว่านตกใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าจะถูกถามแบบนี้ แต่ก็ยังคงพูดว่า “วิลล่าหมายเลขเก้า ห้อง 8088”หลินเซียงวางสายทันทีเหอะ...ยุ่งอะไร?ยุ่งอยู่กับการจีบสาวล่ะสิไม่ว่า?หลินเซียงหรี่ตาลง ยังไม่หย่ากันเลย ลู่สือเยี่ยนจะเกินไปหน่อยไหม?ในเมื่อเขาไม่ยอมหย่า ก็อย่าโทษเธอที่ไม่เกรงใจ!กระทั่งพลบค่ำ ทั้งเมืองก็ค่อย ๆ ถูกไฟนีออนปกคลุมหลินเซียงมาถึงวิลล่าหมายเลขเก้าแต่ถูกสกัดกั้นไว้ พนักงานบริการยิ้มอย่างสุภาพ “ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิงได้นัดหมายไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าคะ?”หลินเซียง “ฉันมาหาลู่สือเยี่ยน”พนักงานบริการยิ้มอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิง ถ้าไม่มีนัดไว้ล่วงหน้าจะไม่สามารถเข้าไปได้ค่ะ”หลินเซียง “ฉันมาหาคนก็ไม่ได้เหรอ?”พนักงานบริการ “เว้นแต่จะมีคนพาคุณเข้าไป ไม่อย่างนั้นก็เข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีนัดหมายล่วงหน้าค่ะ”หลินเซียงเปิดกระเป๋า หยิบใบทะเบียนสมรสออกมาโดยตรง เปิดออกแล้วยื่นให้พนักงานบริการดู “แบบนี้ยังต้องนัดล่วงหน้าหรือเปล่า?”พนักงานบริการตกใจ รีบดูรูปในสมุดทะเบียนสมรส แล้วก็ดูตราประทับอีกครั้ง กลัวว่าจะเป็นของปลอมในใ
ในห้องส่วนตัวที่แสงไฟสลัว หลินเซียงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กระจกเล็กน้อย ให้ระยะโฟกัสใกล้ขึ้นอีกหน่อย เห็นลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่บนโซฟา เอนตัวไปทางด้านหลังเล็กน้อย ในขณะที่เซี่ยหว่านนั่งอยู่ข้างเขา ถือทิชชู่คอยซับเหงื่อบนหน้าผากให้ท่าทางดูสนิทสนมกันมากหลินเซียงหรี่ตามอง เห็นเซี่ยหว่านลุกขึ้นหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา แต่ขาของเธอดูไม่ค่อยมั่นคง ร่างกายของเธอเซไปสองสามครั้ง แล้วก็ล้มลงบนตักของลู่สือเยี่ยนโดยตรง"ถ่ายวิดีโอเก็บไว้ไหม?"จู่ ๆ เสียงพูดติดตลกก็ดังขึ้นข้างหูหลินเซียงหันกลับไปทันที เห็นฉินโหย่วหานที่ไม่รู้ทำตามเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังโน้มตัวลงเล็กน้อย หรี่ตามองเข้าไปข้างในเขาสูงกว่าเธอ แต่พอเอนตัวลงมาแบบนี้ ความสูงของทั้งสองคนก็กลับไม่ต่างกันมากนัก ตอนที่เธอหันกลับไป เกือบจะชนเข้ากับใบหน้าของเขาอยู่แล้ว!หลินเซียงตกใจรีบผลักเขาออก "ไม่ ไม่ต้องก็ได้"ฉินโหย่วหานค่อย ๆ ยืดตัวตรงขึ้น มองดูท่าทางตกใจกลัวของเธอแล้วก็ยิ้มร่า "ไม่ถ่ายวิดีโอ แล้วจะเก็บหลักฐานไว้ยังไงล่ะ?"ตอนนี้หลินเซียงสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เธอแสยะยิ้ม เดินตรงไปเปิดประตูห้องส่วนตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวมีแค่ลู
ฉินโหย่วหานมองเธอ พูดด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ "คุณหลิน ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง ยังจะยิ้มอยู่ได้"หลินเซียง "แล้วถ้าฉันร้องไห้มันจะมีประโยชน์เหรอ?"ฉินโหย่วหาน "..."รอยยิ้มที่เหมือนไม่ใส่ใจอะไรของเขาเลือนหายไปเล็กน้อยผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจลู่สือเยี่ยนมองคนทั้งสองที่พูดตอบโต้กันไปมา สายตาของเขาก็ยิ่งเย็นชาและโหดเหี้ยมมากขึ้นไปอีก ออร่ารอบตัวเต็มไปด้วยความเย็นชาและเหี้ยมเกรียมเขาหันไปมองเซี่ยหว่าน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "จะไปโรงพยาบาลไหม?"เซี่ยหว่านส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันชินกับความเจ็บปวดแบบนี้แล้ว แต่ว่าคลิปในมือถือคุณหลิน...""ไม่เป็นไร"ลู่สือเยี่ยนพูดจบก็กดโทรศัพท์ "เข้ามา ไปส่งคุณหนูเซี่ยกลับบ้าน"ไม่นาน ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ซือเยี่ยนเดินเข้ามาประคองเซี่ยหว่านเซี่ยหว่านมองหลินเซียง แสดงสีหน้าอ้อนวอน "คุณหลิน ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรเข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพวกคุณ แต่ฉันขอร้องว่าอย่าทำอะไรที่ไม่ดีต่อสือเยี่ยนได้ไหม กว่าสือเยี่ยนจะมาถึงวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"ซือเยี่ยนมองหลินเซียงด้วยสายตาเย็