แต่ใครจะรู้ว่า ทันทีที่คำพูดของหลินเซียงหลุดออกมา ลู่สือเยี่ยนก็จับคอเธอแน่นแล้วกดเธอลงที่เบาะรถ ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองเธออย่างเย็นชา “เรียกผมว่าไงนะ?”หลินเซียงตกใจ ไม่คิดว่าจู่ ๆ เขาจะโกรธขึ้นมาแบบนี้“คุณ... คุณเป็นอะไรไป?”ก่อนหน้านี้เธอเรียกเขาแบบนี้ตลอดสีหน้าของลู่สือเยี่ยนดูหม่นหมองและเย็นชา ก่อนจะพูดเสียงเย็นว่า “ต่อไปห้ามเรียกผมแบบนี้อีก!”หลินเซียงตกใจจนตัวสั่น!ลู่สือเยี่ยนปล่อยเธอ ก่อนจะกดปุ่ม รอจนแผงกั้นเลื่อนขึ้น แล้วพูดเสียงเย็นชา “จอดรถ!”คนขับรีบจอดรถทันทีลู่สือเยี่ยนไม่ได้มองหน้าหลินเซียงด้วยซ้ำ “ลงไป!”หลินเซียงไม่เข้าใจ มองใบหน้าที่ดูเย็นชาของเขา และถามว่า “ลู่สือเยี่ยน คุณเป็นอะไรกันแน่?”ความเย็นชาของลู่สือเยี่ยนยิ่งเพิ่มขึ้น “อย่าบังคับผมต้องโยนคุณลงไปนะ!”หลินเซียงตัวสั่น รู้ว่าเขาทำได้แน่ จึงเปิดประตูลงจากรถแต่โดยดี!ประตูรถถูกปิดลง จากนั้นรถก็ขับออกไปลมหนาวพัดโชยมา หลินเซียงรู้สึกหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก!เขาเป็นอะไรไปกันแน่?ทำไมถึงไม่ยอมช่วยเธอ?จ้าวข่ายขโมยอะไรไป?ในเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาขโมยของจริง ทำไมไม่ส่งไปสถานีตำรวจ กลับเก็บไว้ที่บ้
ในขณะนั้นเอง เธอได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง ไม่ไกลไม่ใกล้ แต่กลับทำให้หัวใจของเธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก รอบ ๆ มีร้านค้ามีการติดกล้องวงจรปิด แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจการเผชิญหน้ากับเหตุการณ์สองครั้งก่อนหน้านี้ทำให้เธอระมัดระวังตัวมากขึ้น เธอเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น และฝีเท้าที่ตามมาก็เร่งขึ้นเช่นกันหลินเซียงไม่กล้าหันหลังกลับไปมอง!เธอมองเห็นร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง จึงรีบวิ่งไปที่นั่น!จนกระทั่งเมื่อเธอเข้าไปในร้านสะดวกซื้อและหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นผู้ชายคนนั้นยังคงยืนอยู่ข้างนอก แต่เมื่อเห็นว่าเธอเข้ามาในร้าน เขาก็ไม่ได้ตามเข้ามาในตอนนี้ หลินเซียงรู้สึกหวาดกลัวจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เธอไม่กล้าออกจากร้าน รีบไปนั่งข้างหน้าต่างและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อติดต่อใครสักคน แต่จะโทรหาคนดีล่ะ?ท่าทางของลู่สือเยี่ยนเมื่อครู่นี้ดูน่ากลัว ชัดเจนว่าไม่อยากเจอหน้าเธออีก ถ้าโทรหาเขา เขาจะรับสายไหม?แต่ถ้าไม่ใช่ลู่สือเยี่ยน จะมีใครช่วยเธอได้อีก?หลินเซียงรู้สึกหมดหนทางเป็นครั้งแรกเมืองใหญ่ขนาดนี้ เธอเหมือนไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือเธอค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออก เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห
“ตายแน่!”“วิ่ง!”หลินเซียงไม่กล้าเสียเวลา วิ่งสุดชีวิต!ไม่ไกลนักมีร้านสะดวกซื้อ เธอวิ่งไปขอเจ้าของร้านให้ช่วยโทรแจ้งตำรวจได้!แต่ในขณะนั้น มีผู้หญิงสองคนเดินออกมาจากทางโค้งดวงตาของหลินเซียงเป็นประกาย รีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนพวกเธอ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไมพวกเธอถึงมาช้าจัง? ฉันรอพวกเธอตั้งนาน”ผู้หญิงสองคนมองเธอด้วยความประหลาดใจ “คุณ...”แต่หลินเซียงขยิบตาให้พวกเธอ ก่อนจะกระซิบว่า “มีคนสะกดรอยตามฉันค่ะ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของผู้หญิงทั้งสองคนก็ตึงเครียดทันทีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ใครบอกให้เธอมาเร็วล่ะ พวกเราต้องแต่งหน้าก่อนออกจากบ้านนะ”ผู้หญิงอีกคนพูดว่า “ไปกันเถอะ ไปที่ตลาดกลางคืนกันดีกว่า มีของอร่อยเยอะแยะเลย”หลินเซียงพยักหน้า “ได้ ๆ”พวกเธอคุยกันเหมือนเพื่อนสนิทตอนเลี้ยวโค้ง หลินเซียงหันไปมองด้านหลัง ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตามมาทันใดนั้น เธอถึงกับโล่งใจ!“ขอบคุณมากนะคะ”เธอมองผู้หญิงสองคนผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไปเถอะ รีบออกไปจากที่นี่ ไม่งั้นเขาก็จะตามคุณอีก”อีกคนก็พยักหน้า “ใช่ คุณอยู่คนเดียวอันตรายนะ ทำไมไม่โทรแจ้งตำรวจล
ผู้หญิงสองคนมองผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นโบกมือ จากนั้นพวกเขาก็พาหลินเซียงไปตามทางเล็ก ๆปลายทางมีรถตู้คันหนึ่ง ถ้าหลินเซียงขึ้นรถตู้ เธอก็ไม่มีโอกาสรอดอีกแล้วตลอดทาง เธอไม่ได้ดิ้นรน ภายในใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศก น้ำตาไหลไม่หยุด ราบกับสายลูกปัดที่ขาดวิ่นจนกระทั่งเห็นรถตู้ ขนตายาวของเธอก็สั่นไหวทันใดนั้นเธอก็ออกแรงที่มือ ก่อนจะบิดแขนของผู้หญิงสองคนนั้น“ว้าย!”ผู้หญิงทั้งสองคนร้องออกมา ก่อนจะรีบปล่อยหลินเซียง!บริเวณที่ถูกหลินเซียงบิดทิ้งรอยแผลเป็นฝังลึกเอาไว้!หลินเซียงใช้โอกาสนี้ หันหลังวิ่งหนี!ต้องวิ่ง!เธอจะไม่ยอมแพ้!“นังบ้าเอ๊ย รีบตามไป!”จากด้านหลัง เสียงด่าทอของผู้ชายดังขึ้นเป็ดที่ถึงปากกรงแล้วแต่กลับบินหนีไป เขาโกรธยิ่งกว่าอะไรซะอีก!ความกลัวและความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ ทำให้หลินเซียงมีแรงฮึดสู้มากขึ้น จนพวกเขาตามไม่ทัน!หลินเซียงกัดฟัน รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก!นั่นเป็นเพราะการออกกำลังกายอย่างหนัก ทำให้หายใจไม่สะดวกแต่ในขณะนั้น มีคนวิ่งตรงมาจากด้านหน้า!สีหน้าของหลินเซียงดูแย่ลงไปอีก!หรือว่าพวกเขายังมีพวกเดียวกันคอยดักอยู่?ไม่นานนักเธอก็เห็นหน้าคนที
ขณะนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดออกอย่างฉับพลัน หลินเซียงปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าปิดด้วยแผ่นมาส์ก ดวงตาเย็นชาจ้องมองพวกเขา“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?”ช่างปั๊มกุญแจชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหันไปมองลู่สือเยี่ยนโดยสัญชาตญาณลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างแน่วแน่ น้ำเสียงแหบพร่า “หลินเซียง ผมไม่รู้ว่าคุณจะเกิดเรื่อง ผม…”“ยังมีอะไรอีกไหม?”หลินเซียงตัดบทเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนเม้มเป็นเส้นตรง ความรู้สึกผิดในอกรุนแรงขึ้นเขาพูดว่า “ให้ผมเข้าไปหน่อย เรามาคุยกันดี ๆ”หลินเซียง “ฉันง่วงแล้ว อยากนอน”แต่ลู่สือเยี่ยนกลับกำประตูไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอปิดหลินเซียงมองเขา แล้วถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ลู่สือเยี่ยน ถ้าวันนี้คนมาช่วยฉันไม่ทัน ฉันถูกพาตัวไปขาย คุณจะเสียใจไหม?”ลู่สือเยี่ยน “ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแน่ ผมจะตามหาคุณจนเจอ!”หลินเซียงถามย้ำ “แล้วคุณจะเสียใจไหม?”เธอโฟกัสอยู่กับคำตอบนี้แต่เธอก็รู้ดีว่ามันช่างไร้ความหมายเมื่อเขาก็รู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตราย แต่กลับทิ้งเธอไปหาเซี่ยหว่าน หัวใจของเธอก็ตายด้านไปแล้วตายสนิทลู่สือเยี่ยนอดทนพูดว่า “หลินเซียง ผมบอกแล้วว่าไม่มีทา
ลู่สือเยี่ยนโอบกอดเธอไว้แน่นราวกับจะบดขยี้เธอเข้าไปในกระดูกและเลือดเนื้อ“เป็นไปไม่ได้”เสียงของเขาแหบพร่า โอบกอดเธอไว้แน่น “หลินเซียง ผมจะไม่หย่ากับคุณ”หลินเซียงหลับตาลง “งั้นก็ปล่อยตัวจ้าวข่ายซะ”ครั้งนี้ลู่สือเยี่ยนไม่ขยับตัว และไม่พูดอะไรความเงียบครอบงำพวกเขาอยู่เกือบนาที ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอ และเอามือประคองใบหน้าเธอไว้ และพูดว่า “หลินเซียง ผมจะชดเชยให้คุณทุกอย่าง ไม่ว่าคุณอยากได้อะไรผมก็จะให้ แต่สองเรื่องนี้ ผมคงทำให้ไม่ได้จริง ๆ”หลินเซียงหัวเราะเยาะ “คุณนี่หน้าไหว้หลังหลอกจริง ๆ ปากพูดว่าจะให้ทุกอย่าง แต่เงื่อนไขที่ฉันเสนอ คุณกลับปฏิเสธทั้งหมด”ลู่สือเยี่ยนเม้มริมฝีปาก เขาไม่ได้ตอบโต้ต่อการตำหนิและการเยาะเย้ยของเธอเขาจ้องมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอ ใช้มือเช็ดน้ำตาให้ พูดเสียงเบา “หลินเซียง ขอเรื่องอื่นเถอะ”หลินเซียงผลักมือเขาออก “ฉันไม่สนใจเรื่องอื่น”เขามองดูใบหน้าที่เย็นชาของเธอ ริมฝีปากของเธอแดงและบวมเพราะถูกเขาจูบ ดูเย้ายวน แต่สีหน้าของเธอกลับไร้อารมณ์ราวกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรอีกแล้วเขามองเธอนานมากโดยไม่พูดอะไรหลินเซียงผลักเขาออก และพูดว่า “ออกไปได
สีหน้าของหลินเซียงเย็นชา เธอคลานออกจากอ้อมแขนของเขา แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา เอวของเธอก็ถูกดึงกลับไปเรือนร่างแนบชิดกับแผงอกอันอบอุ่นของเขา ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาระเรี่ยอยู่ใกล้ใบหูของเธอ ร้อนรุ่มจนแทบเผาไหม้“ทำไมตื่นเช้านักล่ะ?”เสียงของเขาในยามเช้าแหบพร่ากว่าปกติ และดูเหมือนว่าบางส่วนกำลังตื่นตัวหลินเซียงรู้สึกได้ถึงสิ่งนั้น ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อนเพราะกลัวว่าเขาจะแสดงความต้องการทางเพศออกมาในทันที“ฉันหิว”เธอพูดเสียงเรียบเฉยลู่สือเยี่ยนกอดเธอแน่น ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ ราวกับจะหลอมละลายเธอไปเสีย“ผมก็หิวเหมือนกัน”เสียงของเขาแหบพร่าหนักกว่าเดิมหลินเซียงกะพริบตา ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกเขาไม่ยอมหย่า เพราะยังคงต้องการร่างกายของเธออยู่สินะ?หรือว่าเมื่อไหร่ที่เขาหมดความต้องการ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จะจบลง?ความรู้สึกเศร้าสร้อยเข้าครอบงำเธอเธอพูดว่า “ลู่สือเยี่ยน ฉันไม่มีอารมณ์”ริมฝีปากของลู่สือเยี่ยนเคลื่อนไหวอยู่บนไหล่ของเธอ ฝ่ามือของเขาสัมผัสกับผิวหนังที่บอบบาง เขาหยอกเย้าเล่นกับมันเบา ๆเมื่อรู้สึกถึงความสั่นเทาของเธอ เขาก็เพิ
หลินเซียงมองเขา “คุณรู้ไหมว่าเมื่อคืนตอนฉันโดนผู้ชายคนนั้นไล่ล่า และถูกผู้หญิงสองคนหลอก ฉันกำลังคิดอะไรอยู่?”ลู่สือเยี่ยนหยุดการกระทำของเขา ริมฝีปากบางของเขาเม้มเป็นเส้นตรงหลินเซียงหัวเราะอย่างขมขื่น “ฉันคิดว่า ฉันบอกคุณแล้วแท้ ๆ ว่าฉันตกอยู่ในอันตราย ทำไมคุณถึงไม่มา? เราเป็นสามีภรรยากันมานาน คุณเองก็ยังมีจิตสำนึกของความเป็นอาเยี่ยนอยู่ ทำไมถึงไม่มา? ถ้า…ถ้าเป็นอาเยี่ยน เขาต้องมาแน่ แล้วเขาก็จะไม่ไล่ฉันลงจากรถอย่างหยาบคายแบบนั้น”ขณะที่เธอกำลังพูด น้ำตาของเธอไหลรินลงมาเป็นสาย ความหวาดกลัวเมื่อคืนนี้ย้อนกลับมาอีกครั้งดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา“ลู่สือเยี่ยน บอกฉันสิ ทำไม? ทำไมฉันบอกคุณแล้วว่าฉันตกอยู่ในอันตราย แต่คุณกลับไม่มา?”ลมหายใจของลู่สือเยี่ยนติดขัดอีกครั้ง เขากอดเธอไว้แน่น พูดเสียงแหบพร่าว่า “ขอโทษ หลินเซียง”นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาพูดได้ พอเขาได้รับโทรศัพท์จากเธอ เขารีบไปในทันที แต่แล้วเขาก็คิดถึงเรื่องหนึ่ง เธอเต็มใจที่จะลดท่าทีลงเพื่อขอร้องเรื่องจ้าวข่าย การที่เธอขอความช่วยเหลือจากเขาอาจเป็นการจงใจหรือเปล่า?จงใจให้เขากลับไปหา?ดังนั้นเมื่อเซี่ยหว่านโทรมา เขาจึงไปหา
ซ่งซ่ง “สบายใจได้เลย ไอ้บ้านั่นแกล้งฉันไม่ลงหรอก พอฉันเบื่อก็จะถีบหัวส่งเอง”หลินเซียงรู้สึกไม่ค่อยดีกลัวที่สุดคือซ่งซ่งจะเล่นจนพลาด ทำให้ฟู่จิ่นซิ่วน้อยใจ เขาอาจจะเลวร้ายกว่าลู่สือเยี่ยนเสียอีกหลินเซียงบอกความกังวลของเธอ “ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ”ซ่งซ่ง “ได้ ๆ รู้แล้ว”หลินเซียง “งั้นฉันไม่รบกวนเวลาทำงานแล้ว ไปก่อนนะ บาย”“จุ๊บ จุ๊บ”…หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอโดยตรงสภาพจิตใจของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงสวี่ซิงเย่เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องอะไรทำให้คุณมีความสุขขนาดนี้ครับ?”หลินเซียงประหลาดใจ “เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ชัดแจ๋วเลย ก่อนหน้านี้คุณทำงานไม่เคยยิ้ม วันนี้ยิ้มตลอดเวลา”หลินเซียงลูบหน้า แล้วพูดว่า “อืม ปิดการขายได้น่ะ เซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อย ใกล้จะรวยแล้ว ก็เลยมีความสุข”สวี่ซิงเย่ “งั้นก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”“ขอบคุณ”หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปเปิดคอมพิวเตอร์เธอมองไปรอบ ๆ ออฟฟิศ พบว่าวันนี้ซืออวี่ไม่ได้มา แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ แล้วเริ่มทำงานทันทีที่โรงพยาบาลลู่สือเยี่ยนโยนใบหย่าลงตรงหน้าคุณย่าลู่ ดึ
หลินเซียงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ทำไมจดล็อบบี้ไม่ได้เหรอคะ?”เจ้าหน้าที่กล่าวว่า “คุณผู้หญิง วันนี้ที่ล็อบบี้คนเยอะ เชิญทั้งสองท่านไปชั้นบนดีกว่า”หลินเซียงเหลือบมองไปที่เคาน์เตอร์รับเรื่องหย่า เห็นว่าคนแน่นจริง ๆอย่างนี้นี่เอง สมัยนี้การแต่งงานส่วนใหญ่คงไปกันไม่รอดสินะ?เธอไม่คิดอะไรมาก รีบตามเจ้าหน้าที่ขึ้นไปชั้นบนในห้องทำงานของนายทะเบียน ทั้งสองคนกรอกเอกสารเพิ่มเติม แล้วก็เข้าสู่เรื่องการแบ่งทรัพย์สินลู่สือเยี่ยนหยิบสัญญาฉบับหนึ่งให้เธอ “นี่คือค่าชดเชยให้คุณ”หลินเซียงรับมาดู พอเห็นชื่อบางชื่อ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างบ้านที่เฟิงหลินหย่วน เขากลับยกให้เธอบ้านหลังนั้นเธอขายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?เขาซื้อคืนมาเมื่อไหร่?หรือว่าเป็นอีกหลังหนึ่ง?นั่นเป็นบ้านหลังใหญ่หลังแรกที่เขาให้เธอ มีความทรงจำดี ๆ เธอยังคงชอบมันอยู่เธอมองลงไปด้านล่าง ยังมีค่าชดเชยการหย่าอีกห้าสิบล้านเยี่ยมไปเลย เธอกลายเป็นมหาเศรษฐีแล้วลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “มีอะไรสงสัยไหม?”หลินเซียงส่ายหัว “ไม่มีค่ะ”จากนั้นก็ถึงขั้นตอนการเซ็นชื่อไม่นาน นายทะเบียนก็มอบใบหย่าให้ทั้งสองคนแต่ลู่สือเยี่ยนไม
หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอสวี่ซิงเย่เห็นสีหน้าที่ผิดปกติของเธอ จึงถามว่า “หลินเซียง คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ?”หลินเซียงส่ายหัว “เปล่า อาจจะแค่พักผ่อนไม่เพียงพอ”สวี่ซิงเย่กังวลเล็กน้อย “ยังมีอะไรที่ยังทำไม่เสร็จอยู่ไหมครับ? ให้ผมช่วยก็ได้ ผมจะช่วยคุณเอง”หลินเซียง “ไม่มีแล้ว ขอบคุณมาก”สวี่ซิงเย่ยังอยากจะพูดอะไรอีก ซืออวี่ก็เดินเข้ามา “เสี่ยวสวี่ ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย!”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ได้ครับ”ช่วงนี้ ซืออวี่มักจะพาสวี่ซิงเย่ออกไปข้างนอก เขามีความสามารถ แถมยังดื่มเหล้าเก่ง ถนัดการเข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ทางธุรกิจมากมาย ด้วยความสามารถของเขาทำให้ดึงดูดทรัพยากรได้มาก ตอนนี้เริ่มทำแบบร่างโครงการด้วยตัวเองแล้วหลินเซียงมองตามพวกเขาออกไป ในใจเกิดความสงสัยเล็กน้อยช่วงนี้งานเลี้ยงเยอะเกินไปหรือเปล่า?ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลยสวี่ซินหรานพูดขึ้นมาทันที “หึ ก่อนหน้านี้บอสมักจะพาเธอออกไป ให้ความสำคัญกับเธอมาก ตอนนี้เป็นไงล่ะ ดูเหมือนความสามารถของสวี่ซิงเย่จะโดดเด่นกว่าเธอนะ”หลินเซียง “งั้นเธอมีดีอะไรบ้างล่ะ?”สวี่ซินหรานอึ้ง ไม่คิดว่าเธอจะโต้กลับหลินเซียงมองเธออย่
คุณย่าลู่ขู่จะตาย! สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไปทันทีเซี่ยหว่านรีบเข้าไป พร้อมกับร้องไห้พูดว่า “คุณย่าลู่ค่ะ อย่าพูดอย่างนั้นเลย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณแล้วค่ะ เราไปตรวจกันก่อนดีไหมคะ?”คุณย่าลู่มองเธอด้วยความปลื้มปิติ “หว่านหว่าน เธอนี่เป็นเด็กดีจริง ๆ ตระกูลลู่เป็นหนี้เธอมากเกินไปแล้ว ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่าง สู้ตายไปยังไม่เจ็บช้ำเท่า”เซี่ยหว่านร้องไห้จนพูดไม่ออก!สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันทีลู่สือเยี่ยนไม่ยอม คุณย่าลู่ก็ยิ่งหน้าซีดลงเรื่อย ๆ เธอจับจ้องราวกับจะคาดคั้นรอการตัดสินใจของเขาหลินเซียงเดินเข้าไป มองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “เราไปหย่ากันก่อนเถอะ สุขภาพของย่าสำคัญกว่า”คุณย่าลู่มองลู่สือเยี่ยนด้วยความกระวนกระวายลู่สือเยี่ยนหันไปมองหลินเซียงอย่างรวดเร็ว กระตุกมุมปาก “ผลลัพธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ คุณคงพอใจแล้วใช่ไหม?”หลินเซียงเม้มริมฝีปาก พูดว่า “แต่สุขภาพของย่าสำคัญกว่า”ลู่สือเยี่ยนพยักหน้า “ได้ หย่าก็หย่า”คุณย่าลู่ก็โล่งใจขึ้นมาทันที นอนลงบนเตียงแล้วหลับไปหมอและพยาบาลพาคุณย่าลู่ไปห้องตรวจเซี่ยหว่านเช็ดน้ำตาบนใบหน้า มองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “สือเยี่
คุณย่าลู่ “จะมีใครทำร้ายเธอได้ยังไง? นั่นเป็นแค่การคาดเดาของเธอเท่านั้น”“เหอะ!”ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ “คุณย่าครับ คนคนหนึ่งที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาแต่ความจำเสื่อม จะไปอยู่บนถนนได้ยังไง? คนดูแลที่บ้านเราล่ะ? หายหัวไปไหนหมด?”คุณย่าลู่เงียบไปลู่สือเยี่ยนพูดต่อ “ตอนนั้นเธอเป็นคนที่ช่วยผม พาผมกลับบ้าน ถ้าไม่ใช่เธอ วันนี้ย่าก็คงไม่ได้เจอหน้าผมแล้ว”คุณย่าลู่มองหลินเซียง แล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “ความจริงเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือเปล่า ตอนนี้ยังสรุปไม่ได้ ถ้าเกิดเธอรู้ตัวตนของหลานตั้งแต่แรกล่ะ?”“ฉันไม่รู้ค่ะ”หลินเซียงรู้สึกว่าเธอควรจะพูดอะไรสักอย่างเธอมองคุณย่าลู่อย่างสงบ “คุณย่าคะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าถึงได้เกลียดฉันขนาดนี้ แต่เมื่อก่อนย่าไม่ใช่แบบนี้ แถมยังชอบฉันมาก ถึงกับบอกเขาว่า ถ้าเขาทำร้ายฉัน คุณย่าจะช่วยฉันตีเขา ฉันยังจำคำพูดพวกนั้นได้อยู่เลย”เธอหายใจออกเบา ๆ แล้วพูดต่อ “แต่แน่นอนค่ะ คุณย่าจำไม่ได้ งั้นก็ไม่สำคัญแล้ว ฉันไม่รู้จักตัวตนของเขาตั้งแต่แรก จนกระทั่งเขาได้ความทรงจำกลับมา แล้วมาเปิดตัวในที่ที่ฉันทำงานอยู่ ฉันถึงได้รู้จักตัวตนของเขา”คุณย่าลู่เงียบไป ใบหน้
หลินเซียงมองคุณย่าลู่ด้วยความประหลาดใจไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณย่าที่เคยใจดีกับเธอ ในระดับที่เรียกว่าเอาใจใส่ กลับคิดร้ายกับเธอแบบนี้ แล้วยังมองเธอด้วยสายตาเย็นชาหลินเซียงรู้สึกเจ็บปวดในใจที่แท้ไม่ใช่แค่ตอนที่ลู่สือเยี่ยนทำร้ายเธอเท่านั้นถึงจะรู้สึกเจ็บปวดการถูกคนที่เคยสนิทสนมทำร้าย ใจก็เจ็บปวดเช่นกันเธอเม้มริมฝีปาก แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลู่สือเยี่ยน“ฮัลโหล?”ไม่นานปลายสายก็รับ ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นหลินเซียงบอกว่า “คุณย่ามีเรื่องจะพูดกับพวกเรา ตอนนี้คุณช่วยมาโรงพยาบาลหน่อย”ลู่สือเยี่ยนถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”หลินเซียง “มาถึงเดี๋ยวก็รู้เอง”พูดจบก็วางสายไปเรื่องหย่าควรจะพูดต่อหน้าทั้งสองคนจะดีกว่าบอกกับเธอแค่คนเดียวมีประโยชน์อะไร?เธออยากหย่า แต่ลู่สือเยี่ยนไม่ยอม คุณย่าลู่ก็ไม่เชื่อเธอทำผิดอะไร?ถึงได้ถูกปฏิบัติแบบนี้?หลินเซียงนั่งลงบนโซฟา ก้มหน้าลง ไม่มองคุณย่าลู่อีกนิสัยของเธอค่อนข้างแปลกถ้าคนคนนั้นทำร้ายเธอ ก็ยากที่จะเข้าไปอยู่ในใจเธอได้อีกคุณย่าลู่ไม่ค่อยชอบท่าทางของหลินเซียง จึงจับมือเซี่ยหว่านแล้วคุยต่อ เพราะชอบท่าทางอ่อนโยนขอ
หลังจากออกจากโรงพยาบาล ลู่สือเยี่ยนมองเธอ “อย่าคิดมาก คุณย่าแค่ลืมความทรงจำไปสองปีเท่านั้นเอง”หลินเซียงมองเขา แล้วถามว่า “แล้วถ้าคุณย่ายืนกรานจะให้คุณแต่งงานกับเซี่ยหว่านล่ะ?”ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างลึกซึ้ง “หลินเซียง เธอควรเลิกคิดเรื่องนี้นะ เพราะผมไม่หย่ากับคุณแน่”หลินเซียงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วพูดว่า “จริง ๆ แล้ว เราหย่ากันก็ไม่เลวนะ ฉัน…”“หยุด!”ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยความหงุดหงิด “ฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่องเหรอ? ถ้าพูดถึงเรื่องหย่าอีก ผมจับคุณขังไว้แน่!”ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ รอบตัวเต็มไปด้วยออร่าเย็นชาหลินเซียงหยุดชะงัก ไม่พูดต่อเพราะเขาทำได้จริงเมื่อหันหลังเดินไป ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นเย็นชายิ่งกว่าเก่าลู่สือเยี่ยนมองตามหลังเธอไป ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงเขาเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นรถ สีหน้ามืดครึ้มอย่างที่สุดในขณะนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นสายจากซืออวี่“พูดมา!”ซืออวี่ตกใจกับน้ำเสียงเย็นชาของเขา ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ “พี่ใหญ่ ฉันสืบได้เรื่องบ้างแล้ว แต่คนคนนั้นฉลาดเป็นกรด ปกปิดตัวตนได้ดีมาก รู้แค่ว่าเป็นผู้ชาย”ลู่สือเยี
วันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนไปที่โรงพยาบาลคุณย่าลู่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว อวิ๋นหลานนั่งคุยกับเธออยู่“คุณย่าครับ”ลู่สือเยี่ยนเดินเข้าไปเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนคุณย่าลู่เห็นเขา ใบหน้าที่แก่ชราพลันมีรอยยิ้ม“สือเยี่ยน เธอมาแล้ว” คุณย่าลู่จับมือเขาไว้ มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “สือเยี่ยน ทำไมดูเปลี่ยนไปจังเลย? ดูเหมือนจะโตขึ้นมากเลยนะ”ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนโค้งเป็นรอยยิ้ม “โตขึ้นแล้วไม่ดีเหรอครับ?”คุณย่าลู่พยักหน้า “ดี แน่นอนว่าดี แต่ฉันยังชอบเธอตอนเด็ก ๆ ที่ไร้เดียงสามากกว่า เอาแต่วิ่งตามหลังพี่ชายตลอดเวลา แล้วยังทำหน้าบึ้งใส่เขา มีแต่พี่ชายที่ตามใจ ถ้าเป็นคนอื่นคงตีเธอไปแล้ว”รอยยิ้มที่มุมปากของลู่สือเยี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะคุณย่าลู่สังเกตเห็นหลินเซียงในตอนนี้ จึงถามว่า “แล้วเธอล่ะ มายังไง?”ลู่สือเยี่ยนบอกว่า “ย่าครับ เธอเป็นภรรยาผม หลินเซียง”หลินเซียงมองคุณย่าลู่ “คุณย่า”คิ้วของคุณย่าลู่ขมวดเข้าหากันทันที เธอปล่อยมือลู่สือเยี่ยน “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าจะแต่งงานกับหว่านหว่านไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นว่าเด็กคนนั้นก็ใช้ได้นะ ทำไมถึงแต่งงานกับคนอื่นล่ะ?”ท่าทีนั้
ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนแสดงออกถึงความซับซ้อนเล็กน้อย เขาพูดอย่างสงบว่า “เรื่องนี้ยังบอกไม่ได้ ต้องรอผลตรวจของแพทย์”หลินเซียงพยักหน้า ตอนนี้คงทำได้แค่นี้ลู่เจิ้งหรงมองหลินเซียงด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วพูดกับลู่สือเยี่ยนว่า “อาการของย่าแกดูเหมือนจะดีขึ้น ความคิดของผู้ใหญ่ แกคงรู้ดี น่าจะอยากเห็นแกแต่งงานกับหว่านหว่าน ตอนนั้นแกเป็นคนพาหว่านหว่านไปหาท่านเอง ตอนนี้ถ้าท่านขอร้อง แกก็ปฏิเสธไม่ได้”อวิ๋นหลานกล่าวว่า “เจิ้งหรง แต่สือเยี่ยนกับหลินเซียงรักกันดี ทำแบบนี้ไม่ค่อยดีหรอกมั้ง?”“เหอะ!” ลู่เจิ้งหรงหัวเราะเยาะ “รักกันดี? หลินเซียงไม่ใช่เหรอที่อยากหย่ามาตลอด? ใช้โอกาสนี้หย่ากันไปซะสิ ไม่ต้องมีใครขัดขวางใคร!”อวิ๋นหลานมองหลินเซียงด้วยความกังวล กลัวว่าเธอจะเสียใจแต่หลินเซียงเหมือนไม่ได้ยิน ยืนอยู่มุมห้อง ก้มหน้าลง ปากสวยเม้มเป็นเส้นตรงลู่สือเยี่ยนไม่ได้สนใจคำพูดของลู่เจิ้งหรงเลยเขาตามหาลู่จิ้นหนานจนแทบคลั่ง ยังมีเวลาสนใจเรื่องของเขากับหลินเซียงอีกเหรอ?ดูเหมือนว่าเขาควรหาอะไรให้อีกฝ่ายทำบ้าง!ประมาณสองชั่วโมงผ่านไปผลการตรวจของคุณย่าลู่ออกมาแล้วแพทย์ถือรายงานผลการตรวจแล้วพูด