ลู่สือเยี่ยนหรี่ตาลงอย่างอันตราย "ผมจะทำให้คุณเห็นเองว่ามันเกี่ยวข้องกับผมหรือเปล่า!"พูดจบ เขาก็คว้าตัวเธออย่างรุนแรง ผลักเธอลงบนโซฟาโดยไม่รอให้เธอตั้งตัว ก่อนที่ร่างกายสูงใหญ่และหนักหน่วงของเขาจะกดทับลงมา"ไม่ได้!"หลินเซียงร้องลั่น ดิ้นรนไปมาแต่ลู่สือเยี่ยนกลับควบคุมเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม "อะไรไม่ได้? อย่าลืมสิว่าเราเป็นสามีภรรยากัน"หลินเซียงกัดฟัน "เขาเล่าเรื่องฉีเจี้ยนเย่ให้ฉันฟัง!"ได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หยุดชะงัก มองดวงตาแดงก่ำของเธออย่างช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนหลินเซียงลุกขึ้นยืนบ้าง จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย พลางพูดว่า "ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนช่วยฉันไว้ เขาเลยคิดจะตามสืบเรื่องฉีเจี้ยนเย่ แต่คนคนนั้นเจ้าเล่ห์มาก ไม่รู้ว่าซ่อนตัวอยู่ที่ไหน"ลู่สือเยี่ยนรู้สึกหงุดหงิด เมื่อนึกถึงฉีเจี้ยนเย่ที่เพิ่งออกจากคุกก็มุ่งเป้ามาที่หลินเซียงทันที แล้วตอนนั้นก็เป็นฉินโหย่วหานที่ช่วยเธอไว้ ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก!หลินเซียงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว ตักอาหารในหม้อออกมา เธอยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างไม่ล
ลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นตามมาทันที ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองเธออย่างหนักหน่วง เขาไม่พอใจท่าทีของเธออย่างมากหลินเซียงพยายามจะปิดประตู แต่ลู่สือเยี่ยนก็เบียดเข้ามาอย่างรุนแรง“คุณจะทำอะไร?”หลินเซียงมองเขาด้วยความระแวงทันทีพอร่างสูงใหญ่ของลู่สือเยี่ยนปรากฏอยู่ในห้อง ห้องก็ดูแคบลงทันที เขาถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนลงบนเตียงโดยตรงบ้านของซ่งซ่งมีห้องนอนสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องที่เตรียมไว้ให้เธอโดยเฉพาะตอนนี้เตียงเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอ ลู่สือเยี่ยนหลับตาลงทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น หลินเซียงจึงพูดขึ้นทันทีว่า “ลู่สือเยี่ยน นี่เตียงฉันนะ”ลู่สือเยี่ยนตบข้างตัวเขา ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองเธออย่างลึกลับ “นอนกันคนละครึ่งไง”มุมปากหลินเซียงกระตุก!เขาไม่ได้ยินที่คนพูดหรือไง?นั่นเตียงของเธอ!เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ!เธอเดินไปจับแขนเขา “ลุกขึ้นเลยนะ ที่นี่ไม่มีที่ให้คุณนอน อยากนอนก็กลับบ้านไป!”แต่ร่างกายของลู่สือเยี่ยนหนักมาก เธอไม่สามารถลากเขาขึ้นได้กลับกลายเป็นว่าเขาแค่ดึงเบา ๆ เธอก็ล้มลงไปอยู่บนตัวเขาดวงตาของหลินเซียงเบิกกว้าง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ลู่สือเยี่ยนก็พลิกตัว
“เซียงเซียง ลุงหมดหนทางแล้วจริง ๆ ช่วยลุงหน่อยได้ไหม!”ทันทีที่รับสาย เสียงสั่นเครือของลุงจ้าวก็ดังขึ้น ชายวัยกลางคนผู้น่าสงสาร เต็มไปด้วยความสิ้นหวังหลินเซียงตกใจ จึงรีบถามว่า “ลุงจ้าว เกิดอะไรขึ้นคะ? ค่อย ๆ พูดนะคะ”ลุงจ้าวพูดว่า “ฉันอยู่ที่เมืองอวิ๋น เล่าทางโทรศัพท์ไม่หมดหรอก เธออยู่ไหน? ลุงไปหาเธอได้ไหม?”หลินเซียงตอบตกลง “ได้ค่ะ”เธอถามที่อยู่ปัจจุบันของลุงจ้าว จากนั้นก็วางสาย รีบไปล้างหน้าแปรงฟันต่อลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองเธออย่างคาดคั้น “มีอะไร?”หลินเซียงพูดว่า “ไม่เกี่ยวกับคุณ”ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนมืดลงเขาเป็นสามีเธอนะ!เกิดเรื่องทั้งที แต่เธอกลับแสดงท่าทีแบบนี้!แต่ตอนนี้หลินเซียงไม่มีเวลาสนใจอารมณ์ของเขา เธอหยิบกุญแจ ลากเขาออกจากบ้านไปทันที“ฉันไปก่อนนะ”เธอปิดประตู ไม่สนใจลู่สือเยี่ยนเลยสักนิดขณะยืนอยู่ที่ทางเดิน ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนยิ่งดูแย่ลงไปอีกเขายังไม่ทันได้ล้างหน้าแปรงฟันเลย เธอก็ไล่เขาออกมาแล้วเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาซือเยี่ยน “ตามเธอไป ดูว่าเกิดอะไรขึ้น”ซือเยี่ยน “ครับ”…ลุงจ้าวอาศัยอยู่ในโรงแรมราคาถูก เ
หลินเซียงพูดว่า “ลุงคะ รอข่าวจากฉันอยู่ที่นี่เถอะ ถ้าฉันเจอจ้าวข่ายแล้วจะโทรหาลุงค่ะ กลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปด้วยซ้ำ ถ้าอย่างนั้นเราก็เสียเที่ยวเปล่า ๆ ถูกไหมคะ?”ลุงจ้าวเอ่ยปากพึมพำอย่างไม่แน่ใจหลินเซียงยิ้มเล็กน้อย แววตาอ่อนโยน “ลุงคะ สบายใจเถอะค่ะ หนูจะหาทางช่วยจ้าวข่ายให้ได้”ตลอดสามปีในช่วงมัธยมปลาย เธอได้รับการดูแลจากครอบครัวลุงจ้าว เธอจำบุญคุณนี้ได้ดีลุงจ้าวพยักหน้า “ได้ ได้ ลุงเชื่อใจเธอนะ แต่เธอต้องระวังตัวด้วย”“ค่ะ ฉันจะระวังค่ะ”หลินเซียงลุกขึ้น ออกจากโรงแรมเล็ก ๆ เดินทางไปยังคฤหาสน์ตระกูลลู่ทันทีนี่เป็นครั้งที่สองที่เธอมาที่นี่คนเดียวครั้งแรกคือตอนที่ลู่สือเยี่ยนเพิ่งฟื้นความทรงจำ คุณย่าลู่ขอให้เธอมากินข้าวด้วยกันที่คฤหาสน์ และเธอก็ได้เห็นลู่สือเยี่ยนแสดงความอ่อนโยนต่อเซี่ยหว่านเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น หัวใจของหลินเซียงก็เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกตอนนั้นเธอยังจมอยู่กับความเศร้าโศกอย่างเหลือจะเชื่อเมื่อไม่กี่วันก่อน อาเยี่ยนยังอ่อนโยนและเอาใจใส่เธออยู่เลย ทำไมอยู่ ๆ ถึงกลายเป็นคนละคนไปได้?สีหน้าของหลินเซียงดูงุนงง เธอคิดถึงอาเยี่ยนคิดถึงมากจริง ๆแต่
ตอนนั้นเขาสะบัดมือของลู่จิ้นหนานออก “ผมทำหรือไม่ทำ เกี่ยวอะไรกับพี่ด้วย?”เขาเดินจากไป ลู่จิ้นหนานตะโกนเรียกชื่อเขาอยู่ข้างหลัง แต่เขาไม่หันหลังกลับลู่สือเยี่ยนหลับตาแน่น เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชาในขณะนั้น อวิ๋นหลานเดินเข้ามา วางชาถ้วยหนึ่งไว้ข้าง ๆ ลู่เจิ้งหรง พูดว่า “คุยกันเสร็จแล้วเหรอคะ? หลินเซียงมาน่ะค่ะ ตอนนี้รออยู่ข้างนอก”ลู่สือเยี่ยนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง และเห็นหลินเซียงยืนอยู่ข้างล่างแสงแดดแรงมาก แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาข้างในเขารู้ว่าเธอไม่ชอบที่นี่“เธอมาที่นี่ทำไม?”ลู่สือเยี่ยนถามเสียงต่ำอวิ๋นหลานพูดว่า “คนรับใช้บอกฉันว่า เธอมาหาจ้าวข่าย ดูเหมือนจะมาขอร้องแทน”ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนเม้มเป็นเส้นตรงลู่เจิ้งหรงมองลู่สือเยี่ยนด้วยสีหน้าเย็นชา “สือเยี่ยน แกควรรู้นะว่าต้องทำยังไง!”อวิ๋นหลานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อย่าจริงจังขนาดนั้นเลยค่ะ ของก็ได้คืนมาแล้ว อาจจะเป็นเพราะจ้าวข่ายเผลอทำพลาดไป ในเมื่อหลินเซียงรู้จักกับเขา ถ้าอย่างนั้นปล่อยไปก็ได้นี่คะ?”“หลินเซียงคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?” ลู่เจิ้งห
“ผู้ชาย”“งั้นไม่ต้องคุยกัน!”ลู่สือเยี่ยนพูดจบก็วางสายทันทีหลินเซียง “…”เธอปวดหัวเล็กน้อยลู่สือเยี่ยนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ไม่ให้โอกาสเธอพูดให้จบด้วยซ้ำไม่ได้ เธอต้องเจอเขาให้ได้ขณะที่กำลังเดินออกไป เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นลุงจ้าวที่โทรมา“ฮัลโหล ลุงคะ”เสียงของลุงจ้าวดังขึ้นอย่างร้อนรน “เซียงเซียง เจอจ้าวข่ายหรือยัง?”หลินเซียงพูดว่า “ยังเลยค่ะ แต่ลุงอย่าใจร้อนนะคะ หนูกำลังหาทางค่ะ”แต่ลุงจ้าวร้อนใจมาก “เขาถูกทำร้ายจนสภาพเป็นแบบนั้น ต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ เซียงเซียง ช่วยหาเขาให้เร็วที่สุดนะ อย่าให้เขาติดคุกเด็ดขาด เราสองคนมีลูกชายคนเดียว ถ้าเขาเป็นอะไรไป เราสองตายายคงอยู่ไม่ได้แล้ว!”หลินเซียงรีบปลอบโยน “ลุงคะ ใจเย็น ๆ ก่อน ตอนนี้พวกเขายังไม่ส่งจ้าวข่ายไปสถานีตำรวจ แสดงว่ายังมีทางออก หนูจะพยายามหาทางค่ะ”ลุงจ้าวถอนหายใจ “งั้นก็ฝากด้วยนะ”หลินเซียงยิ้ม “ให้เป็นหน้าที่ของหนูค่ะ”หลังจากปลอบใจอีกสองสามคำ เธอก็วางสายเธอส่งข้อความไปหาลู่สือเยี่ยนหลินเซียง: [เย็นนี้อยากกินอะไรดี?]ส่งเสร็จแล้ว เธอก็เรียกรถแท็กซี่ออกไปลู่สือเยี่
หลินเซียงออกไปซื้อของที่ตลาดแล้วรีบกลับมาบ้านทันที เธอกำลังรอข้อความตอบกลับจากลู่สือเยี่ยน แต่เมื่อส่งข้อความไปแล้ว กลับเงียบหายไปเหมือนหินจมลงสู่ทะเล ลู่สือเยี่ยนไม่ได้ตอบกลับเธอเลยเป็นอะไรอีกล่ะ?ตอนเช้าเขายังปกติดี ทำไมตอนนี้ถึงทำเหมือนเป็นคนละคนไปได้?เกิดปัญหาอะไรขึ้นกันแน่?หลินเซียงคิดไม่ออกตอนนี้บ่ายคล้อยแล้วเมื่อเห็นดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ตกดิน ใจของเธอก็จมลงไปด้วยเธอไม่รู้ว่าตระกูลลู่คิดอะไร จับจ้าวข่ายไปทรมาน แถมยังขู่ว่าจะจับเขาติดคุก แต่กลับส่งรูปแบบนั้นให้ลุงจ้าวเป็นฝีมืออวิ๋นหลานหรือลู่เจิ้งหรง?พวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่?ทำไมต้องเล่นงานคนขับรถคนธรรมดาคนนี้ด้วย?ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คิดว่าเป็นลู่สือเยี่ยน แต่กลับกลายเป็นลุงจ้าว“ฮัลโหล ลุง เกิดอะไรขึ้นคะ?”หลินเซียงรับสายแล้วรีบถามเสียงของลุงจ้าวดังขึ้นอย่างร้อนรน “เซียงเซียง คนจากบ้านนั้นมาหาลุง บอกให้ลุงออกจากเมืองอวิ๋นเฉิง แถมยังให้เงินลุงด้วย ไม่ให้ลุงไปยุ่งกับจ้าวข่ายอีก ได้ยังไงกัน? จ้าวข่ายเป็นลูกชายคนเดียวของลุงนะ พอลุงไม่รับเงินพวกเขา พว
เธอไม่ยอมแพ้ กดกริ่งต่อไป แต่ก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตู ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ บรรยากาศยามฤดูใบไม้ร่วงเต็มไปด้วยความเย็น ลมที่พัดมาก็พาเอาความหนาวเย็นมาแตะผิว หลินเซียงลดมือลงและถอนหายใจอย่างจนใจ ก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไปเธอไปที่โรงแรมทันที แต่พอเข้าไปก็เห็นผู้จัดการโรงแรมกำลังไล่ลุงจ้าว“คุณครับ ที่นี่กำลังจะปิดปรับปรุง รบกวนออกไปด้วยครับ”ลุงจ้าวพูดว่า “ตอนที่ผมมายังปกติดีอยู่เลย ทำไมไม่นานก็จะปิดปรับปรุงแล้วล่ะ?”ผู้จัดการพูดว่า “คุณครับ อย่าทำให้เราลำบากเลยครับ”หลินเซียงเดินเข้าไป พูดว่า “ที่นี่ปิดปรับปรุงจริง ๆ หรือว่ามีคนสั่งให้พวกคุณทำ? ถ้าไม่ยอมบอก ฉันจะทำให้พวกคุณต้องปิดปรับปรุงจริง ๆ!”ผู้จัดการเห็นเธอแล้วก็ตกใจเล็กน้อย พูดว่า “ขอโทษครับ เรื่องนี้ผมไม่มีสิทธิ์บอก ขอโทษจริง ๆ ครับ ค่าห้องที่คุณจ่าย เราจะคืนให้เต็มจำนวน”สีหน้าของหลินเซียงดูไม่ดีนัก เธอหันไปมองลุงจ้าว “ลุงคะ เราไปกันเถอะ”พนักงานโรงแรมเหล่านี้ก็ทำตามคำสั่งจากเบื้องบนเหมือนกันลุงจ้าวยกกระเป๋า เดินตามหลังหลินเซียง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่“ตอนนี้จะทำยังไงดี? ตระกูลนี้ชัดเจนแล้วว่าไม่ปล่อย
ซ่งซ่ง “สบายใจได้เลย ไอ้บ้านั่นแกล้งฉันไม่ลงหรอก พอฉันเบื่อก็จะถีบหัวส่งเอง”หลินเซียงรู้สึกไม่ค่อยดีกลัวที่สุดคือซ่งซ่งจะเล่นจนพลาด ทำให้ฟู่จิ่นซิ่วน้อยใจ เขาอาจจะเลวร้ายกว่าลู่สือเยี่ยนเสียอีกหลินเซียงบอกความกังวลของเธอ “ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ”ซ่งซ่ง “ได้ ๆ รู้แล้ว”หลินเซียง “งั้นฉันไม่รบกวนเวลาทำงานแล้ว ไปก่อนนะ บาย”“จุ๊บ จุ๊บ”…หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอโดยตรงสภาพจิตใจของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงสวี่ซิงเย่เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องอะไรทำให้คุณมีความสุขขนาดนี้ครับ?”หลินเซียงประหลาดใจ “เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ชัดแจ๋วเลย ก่อนหน้านี้คุณทำงานไม่เคยยิ้ม วันนี้ยิ้มตลอดเวลา”หลินเซียงลูบหน้า แล้วพูดว่า “อืม ปิดการขายได้น่ะ เซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อย ใกล้จะรวยแล้ว ก็เลยมีความสุข”สวี่ซิงเย่ “งั้นก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”“ขอบคุณ”หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปเปิดคอมพิวเตอร์เธอมองไปรอบ ๆ ออฟฟิศ พบว่าวันนี้ซืออวี่ไม่ได้มา แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ แล้วเริ่มทำงานทันทีที่โรงพยาบาลลู่สือเยี่ยนโยนใบหย่าลงตรงหน้าคุณย่าลู่ ดึ
หลินเซียงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ทำไมจดล็อบบี้ไม่ได้เหรอคะ?”เจ้าหน้าที่กล่าวว่า “คุณผู้หญิง วันนี้ที่ล็อบบี้คนเยอะ เชิญทั้งสองท่านไปชั้นบนดีกว่า”หลินเซียงเหลือบมองไปที่เคาน์เตอร์รับเรื่องหย่า เห็นว่าคนแน่นจริง ๆอย่างนี้นี่เอง สมัยนี้การแต่งงานส่วนใหญ่คงไปกันไม่รอดสินะ?เธอไม่คิดอะไรมาก รีบตามเจ้าหน้าที่ขึ้นไปชั้นบนในห้องทำงานของนายทะเบียน ทั้งสองคนกรอกเอกสารเพิ่มเติม แล้วก็เข้าสู่เรื่องการแบ่งทรัพย์สินลู่สือเยี่ยนหยิบสัญญาฉบับหนึ่งให้เธอ “นี่คือค่าชดเชยให้คุณ”หลินเซียงรับมาดู พอเห็นชื่อบางชื่อ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างบ้านที่เฟิงหลินหย่วน เขากลับยกให้เธอบ้านหลังนั้นเธอขายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?เขาซื้อคืนมาเมื่อไหร่?หรือว่าเป็นอีกหลังหนึ่ง?นั่นเป็นบ้านหลังใหญ่หลังแรกที่เขาให้เธอ มีความทรงจำดี ๆ เธอยังคงชอบมันอยู่เธอมองลงไปด้านล่าง ยังมีค่าชดเชยการหย่าอีกห้าสิบล้านเยี่ยมไปเลย เธอกลายเป็นมหาเศรษฐีแล้วลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “มีอะไรสงสัยไหม?”หลินเซียงส่ายหัว “ไม่มีค่ะ”จากนั้นก็ถึงขั้นตอนการเซ็นชื่อไม่นาน นายทะเบียนก็มอบใบหย่าให้ทั้งสองคนแต่ลู่สือเยี่ยนไม
หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอสวี่ซิงเย่เห็นสีหน้าที่ผิดปกติของเธอ จึงถามว่า “หลินเซียง คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ?”หลินเซียงส่ายหัว “เปล่า อาจจะแค่พักผ่อนไม่เพียงพอ”สวี่ซิงเย่กังวลเล็กน้อย “ยังมีอะไรที่ยังทำไม่เสร็จอยู่ไหมครับ? ให้ผมช่วยก็ได้ ผมจะช่วยคุณเอง”หลินเซียง “ไม่มีแล้ว ขอบคุณมาก”สวี่ซิงเย่ยังอยากจะพูดอะไรอีก ซืออวี่ก็เดินเข้ามา “เสี่ยวสวี่ ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย!”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ได้ครับ”ช่วงนี้ ซืออวี่มักจะพาสวี่ซิงเย่ออกไปข้างนอก เขามีความสามารถ แถมยังดื่มเหล้าเก่ง ถนัดการเข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ทางธุรกิจมากมาย ด้วยความสามารถของเขาทำให้ดึงดูดทรัพยากรได้มาก ตอนนี้เริ่มทำแบบร่างโครงการด้วยตัวเองแล้วหลินเซียงมองตามพวกเขาออกไป ในใจเกิดความสงสัยเล็กน้อยช่วงนี้งานเลี้ยงเยอะเกินไปหรือเปล่า?ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลยสวี่ซินหรานพูดขึ้นมาทันที “หึ ก่อนหน้านี้บอสมักจะพาเธอออกไป ให้ความสำคัญกับเธอมาก ตอนนี้เป็นไงล่ะ ดูเหมือนความสามารถของสวี่ซิงเย่จะโดดเด่นกว่าเธอนะ”หลินเซียง “งั้นเธอมีดีอะไรบ้างล่ะ?”สวี่ซินหรานอึ้ง ไม่คิดว่าเธอจะโต้กลับหลินเซียงมองเธออย่
คุณย่าลู่ขู่จะตาย! สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไปทันทีเซี่ยหว่านรีบเข้าไป พร้อมกับร้องไห้พูดว่า “คุณย่าลู่ค่ะ อย่าพูดอย่างนั้นเลย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณแล้วค่ะ เราไปตรวจกันก่อนดีไหมคะ?”คุณย่าลู่มองเธอด้วยความปลื้มปิติ “หว่านหว่าน เธอนี่เป็นเด็กดีจริง ๆ ตระกูลลู่เป็นหนี้เธอมากเกินไปแล้ว ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่าง สู้ตายไปยังไม่เจ็บช้ำเท่า”เซี่ยหว่านร้องไห้จนพูดไม่ออก!สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันทีลู่สือเยี่ยนไม่ยอม คุณย่าลู่ก็ยิ่งหน้าซีดลงเรื่อย ๆ เธอจับจ้องราวกับจะคาดคั้นรอการตัดสินใจของเขาหลินเซียงเดินเข้าไป มองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “เราไปหย่ากันก่อนเถอะ สุขภาพของย่าสำคัญกว่า”คุณย่าลู่มองลู่สือเยี่ยนด้วยความกระวนกระวายลู่สือเยี่ยนหันไปมองหลินเซียงอย่างรวดเร็ว กระตุกมุมปาก “ผลลัพธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ คุณคงพอใจแล้วใช่ไหม?”หลินเซียงเม้มริมฝีปาก พูดว่า “แต่สุขภาพของย่าสำคัญกว่า”ลู่สือเยี่ยนพยักหน้า “ได้ หย่าก็หย่า”คุณย่าลู่ก็โล่งใจขึ้นมาทันที นอนลงบนเตียงแล้วหลับไปหมอและพยาบาลพาคุณย่าลู่ไปห้องตรวจเซี่ยหว่านเช็ดน้ำตาบนใบหน้า มองลู่สือเยี่ยนแล้วพูดว่า “สือเยี่
คุณย่าลู่ “จะมีใครทำร้ายเธอได้ยังไง? นั่นเป็นแค่การคาดเดาของเธอเท่านั้น”“เหอะ!”ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดต่อ “คุณย่าครับ คนคนหนึ่งที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาแต่ความจำเสื่อม จะไปอยู่บนถนนได้ยังไง? คนดูแลที่บ้านเราล่ะ? หายหัวไปไหนหมด?”คุณย่าลู่เงียบไปลู่สือเยี่ยนพูดต่อ “ตอนนั้นเธอเป็นคนที่ช่วยผม พาผมกลับบ้าน ถ้าไม่ใช่เธอ วันนี้ย่าก็คงไม่ได้เจอหน้าผมแล้ว”คุณย่าลู่มองหลินเซียง แล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “ความจริงเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือเปล่า ตอนนี้ยังสรุปไม่ได้ ถ้าเกิดเธอรู้ตัวตนของหลานตั้งแต่แรกล่ะ?”“ฉันไม่รู้ค่ะ”หลินเซียงรู้สึกว่าเธอควรจะพูดอะไรสักอย่างเธอมองคุณย่าลู่อย่างสงบ “คุณย่าคะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าถึงได้เกลียดฉันขนาดนี้ แต่เมื่อก่อนย่าไม่ใช่แบบนี้ แถมยังชอบฉันมาก ถึงกับบอกเขาว่า ถ้าเขาทำร้ายฉัน คุณย่าจะช่วยฉันตีเขา ฉันยังจำคำพูดพวกนั้นได้อยู่เลย”เธอหายใจออกเบา ๆ แล้วพูดต่อ “แต่แน่นอนค่ะ คุณย่าจำไม่ได้ งั้นก็ไม่สำคัญแล้ว ฉันไม่รู้จักตัวตนของเขาตั้งแต่แรก จนกระทั่งเขาได้ความทรงจำกลับมา แล้วมาเปิดตัวในที่ที่ฉันทำงานอยู่ ฉันถึงได้รู้จักตัวตนของเขา”คุณย่าลู่เงียบไป ใบหน้
หลินเซียงมองคุณย่าลู่ด้วยความประหลาดใจไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณย่าที่เคยใจดีกับเธอ ในระดับที่เรียกว่าเอาใจใส่ กลับคิดร้ายกับเธอแบบนี้ แล้วยังมองเธอด้วยสายตาเย็นชาหลินเซียงรู้สึกเจ็บปวดในใจที่แท้ไม่ใช่แค่ตอนที่ลู่สือเยี่ยนทำร้ายเธอเท่านั้นถึงจะรู้สึกเจ็บปวดการถูกคนที่เคยสนิทสนมทำร้าย ใจก็เจ็บปวดเช่นกันเธอเม้มริมฝีปาก แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลู่สือเยี่ยน“ฮัลโหล?”ไม่นานปลายสายก็รับ ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นหลินเซียงบอกว่า “คุณย่ามีเรื่องจะพูดกับพวกเรา ตอนนี้คุณช่วยมาโรงพยาบาลหน่อย”ลู่สือเยี่ยนถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”หลินเซียง “มาถึงเดี๋ยวก็รู้เอง”พูดจบก็วางสายไปเรื่องหย่าควรจะพูดต่อหน้าทั้งสองคนจะดีกว่าบอกกับเธอแค่คนเดียวมีประโยชน์อะไร?เธออยากหย่า แต่ลู่สือเยี่ยนไม่ยอม คุณย่าลู่ก็ไม่เชื่อเธอทำผิดอะไร?ถึงได้ถูกปฏิบัติแบบนี้?หลินเซียงนั่งลงบนโซฟา ก้มหน้าลง ไม่มองคุณย่าลู่อีกนิสัยของเธอค่อนข้างแปลกถ้าคนคนนั้นทำร้ายเธอ ก็ยากที่จะเข้าไปอยู่ในใจเธอได้อีกคุณย่าลู่ไม่ค่อยชอบท่าทางของหลินเซียง จึงจับมือเซี่ยหว่านแล้วคุยต่อ เพราะชอบท่าทางอ่อนโยนขอ
หลังจากออกจากโรงพยาบาล ลู่สือเยี่ยนมองเธอ “อย่าคิดมาก คุณย่าแค่ลืมความทรงจำไปสองปีเท่านั้นเอง”หลินเซียงมองเขา แล้วถามว่า “แล้วถ้าคุณย่ายืนกรานจะให้คุณแต่งงานกับเซี่ยหว่านล่ะ?”ลู่สือเยี่ยนมองเธออย่างลึกซึ้ง “หลินเซียง เธอควรเลิกคิดเรื่องนี้นะ เพราะผมไม่หย่ากับคุณแน่”หลินเซียงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วพูดว่า “จริง ๆ แล้ว เราหย่ากันก็ไม่เลวนะ ฉัน…”“หยุด!”ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยความหงุดหงิด “ฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่องเหรอ? ถ้าพูดถึงเรื่องหย่าอีก ผมจับคุณขังไว้แน่!”ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ รอบตัวเต็มไปด้วยออร่าเย็นชาหลินเซียงหยุดชะงัก ไม่พูดต่อเพราะเขาทำได้จริงเมื่อหันหลังเดินไป ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นเย็นชายิ่งกว่าเก่าลู่สือเยี่ยนมองตามหลังเธอไป ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงเขาเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นรถ สีหน้ามืดครึ้มอย่างที่สุดในขณะนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นสายจากซืออวี่“พูดมา!”ซืออวี่ตกใจกับน้ำเสียงเย็นชาของเขา ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ “พี่ใหญ่ ฉันสืบได้เรื่องบ้างแล้ว แต่คนคนนั้นฉลาดเป็นกรด ปกปิดตัวตนได้ดีมาก รู้แค่ว่าเป็นผู้ชาย”ลู่สือเยี
วันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนไปที่โรงพยาบาลคุณย่าลู่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว อวิ๋นหลานนั่งคุยกับเธออยู่“คุณย่าครับ”ลู่สือเยี่ยนเดินเข้าไปเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนคุณย่าลู่เห็นเขา ใบหน้าที่แก่ชราพลันมีรอยยิ้ม“สือเยี่ยน เธอมาแล้ว” คุณย่าลู่จับมือเขาไว้ มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “สือเยี่ยน ทำไมดูเปลี่ยนไปจังเลย? ดูเหมือนจะโตขึ้นมากเลยนะ”ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนโค้งเป็นรอยยิ้ม “โตขึ้นแล้วไม่ดีเหรอครับ?”คุณย่าลู่พยักหน้า “ดี แน่นอนว่าดี แต่ฉันยังชอบเธอตอนเด็ก ๆ ที่ไร้เดียงสามากกว่า เอาแต่วิ่งตามหลังพี่ชายตลอดเวลา แล้วยังทำหน้าบึ้งใส่เขา มีแต่พี่ชายที่ตามใจ ถ้าเป็นคนอื่นคงตีเธอไปแล้ว”รอยยิ้มที่มุมปากของลู่สือเยี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะคุณย่าลู่สังเกตเห็นหลินเซียงในตอนนี้ จึงถามว่า “แล้วเธอล่ะ มายังไง?”ลู่สือเยี่ยนบอกว่า “ย่าครับ เธอเป็นภรรยาผม หลินเซียง”หลินเซียงมองคุณย่าลู่ “คุณย่า”คิ้วของคุณย่าลู่ขมวดเข้าหากันทันที เธอปล่อยมือลู่สือเยี่ยน “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าจะแต่งงานกับหว่านหว่านไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นว่าเด็กคนนั้นก็ใช้ได้นะ ทำไมถึงแต่งงานกับคนอื่นล่ะ?”ท่าทีนั้
ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนแสดงออกถึงความซับซ้อนเล็กน้อย เขาพูดอย่างสงบว่า “เรื่องนี้ยังบอกไม่ได้ ต้องรอผลตรวจของแพทย์”หลินเซียงพยักหน้า ตอนนี้คงทำได้แค่นี้ลู่เจิ้งหรงมองหลินเซียงด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วพูดกับลู่สือเยี่ยนว่า “อาการของย่าแกดูเหมือนจะดีขึ้น ความคิดของผู้ใหญ่ แกคงรู้ดี น่าจะอยากเห็นแกแต่งงานกับหว่านหว่าน ตอนนั้นแกเป็นคนพาหว่านหว่านไปหาท่านเอง ตอนนี้ถ้าท่านขอร้อง แกก็ปฏิเสธไม่ได้”อวิ๋นหลานกล่าวว่า “เจิ้งหรง แต่สือเยี่ยนกับหลินเซียงรักกันดี ทำแบบนี้ไม่ค่อยดีหรอกมั้ง?”“เหอะ!” ลู่เจิ้งหรงหัวเราะเยาะ “รักกันดี? หลินเซียงไม่ใช่เหรอที่อยากหย่ามาตลอด? ใช้โอกาสนี้หย่ากันไปซะสิ ไม่ต้องมีใครขัดขวางใคร!”อวิ๋นหลานมองหลินเซียงด้วยความกังวล กลัวว่าเธอจะเสียใจแต่หลินเซียงเหมือนไม่ได้ยิน ยืนอยู่มุมห้อง ก้มหน้าลง ปากสวยเม้มเป็นเส้นตรงลู่สือเยี่ยนไม่ได้สนใจคำพูดของลู่เจิ้งหรงเลยเขาตามหาลู่จิ้นหนานจนแทบคลั่ง ยังมีเวลาสนใจเรื่องของเขากับหลินเซียงอีกเหรอ?ดูเหมือนว่าเขาควรหาอะไรให้อีกฝ่ายทำบ้าง!ประมาณสองชั่วโมงผ่านไปผลการตรวจของคุณย่าลู่ออกมาแล้วแพทย์ถือรายงานผลการตรวจแล้วพูด