บทที่ 320

เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน!

ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนมืดลง “ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!”

หลินเซียงหายใจติดขัด

ลู่สือเยี่ยนเบี่ยงสายตาไป ลำคอแห้งผาก “เราไม่ได้ทำอะไรกัน ผมแค่โกรธที่คุณส่งผู้หญิงคนอื่นมาขึ้นเตียงกับผม ผมเลยต้องสั่งสอนคุณซะหน่อย”

หลินเซียงมองใบหน้าคมชัดของเขา รู้สึกว่ามันไร้สาระสิ้นดี!

ในเรื่องราวทั้งหมด เธอเองที่ทุกข์ทรมานที่สุด!

หลินเซียงคิดได้อย่างนั้น น้ำตาจึงไหลรินออกมา เธอกัดริมฝีปาก พยายามอดกลั้นไว้ แต่ก็อดไม่ได้ จึงร้องไห้ออกมาทันที!

หัวใจของลู่สือเยี่ยนเต้นแรง ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นเข้ามา เขาก้าวเข้าไปหาทันที “หลินเซียง…”

“ไปให้พ้น!”

แต่หลินเซียงมองเขาด้วยน้ำตาคลอ น้ำเสียงแหบพร่า

ลู่สือเยี่ยนตัวแข็งทื่อ เรื่องทุกอย่างอธิบายได้แล้ว เป็นเขาเองที่เข้าใจผิด ซ้ำร้ายยังปฏิบัติกับเธออย่างนั้น

เธอจะโกรธ จะโมโห มันก็สมควรแล้ว

เป็นเขาเองที่ทำผิด

เขาไม่ได้จากไปไหน กลับก้าวเข้าไปแล้วพูดว่า “หลินเซียง ถ้าคุณอยากระบาย จะตีผมก็ได้นะ”

หลินเซียงก็ตีเขาจริง ๆ

แต่เธอป่วยอยู่ จึงไม่มีแรง แรงที่ตีเขาก็แสนจะอ่อนเปลี้ย

ลู่สือเยี่ยนจับมือเธอไว้ “ผมขอโทษ”

หลังจากระบายอารมณ์ออกมา