เข้าสู่ระบบแชร์
EP.05 อดีตรัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-03 21:09:16‘คุณไม้คะ คุณไม้อยากรู้อะไรคะ หรือไม่เข้าใจตรงไหน ถามพี่สิคะ’
ใบหน้าเธอเอียงน้อยๆ อย่างต้องการคำตอบ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน แต่ริมฝีปากอมยิ้มน้อยๆ คล้ายกับจะเอ็นดูเขาอยู่มาก หรือนั่นคือเธอกำลังเอียงอายกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขาประหม่ามากขึ้นไปอีก แต่ถ้าไม่พูดออกไปเขาคงอัดอั้นจนไม่มีสมาธิฟังในสิ่งที่เธอสอนแน่
‘ผม...เอ่อ... ผมอยากรู้ว่า...ว่า... เอ่อ...พี่เดือน...พี่เดือนมีแฟนหรือยังครับ’
นั่นคือคำถามที่โพล่งออกไปตามใจคิด และหัวใจของเขาก็พองโตมากขึ้น เพราะระยะที่ใกล้กันเพียงโต๊ะกั้นทำให้เขามองเห็นริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันน้อยๆ ดวงตาสวยหวานหลุบมองลงต่ำ รวมทั้งแก้มสีขาวนวลที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ อาการที่เห็นนี้แปลว่า ‘มี’ หรือ ‘ยังไม่มี’ กันนะ ดังนั้นคำถามรุกเร้าจึงเดินหน้าต่อ
‘ว่ายังไงล่ะครับ พี่เดือนมีแฟนแล้วหรือยัง’
‘เอ่อ...พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับการเรียนของเรานะคะ คุณไม้ถามเฉพาะเรื่องเรียนดีกว่า อย่าสนใจเรื่องของพี่เลย ตั้งใจเรียนจะได้สอบได้คะแนนเยอะๆ คุณแม่ของคุณไม้จะได้ไม่ตำหนิพี่ด้วย มาเถอะค่ะ สงสัยข้อไหนบอกพี่มาเร็ว’
‘ไม่สนใจได้ยังไงครับ ก็ผม...’
‘คะ?’ ใบหน้าและดวงตาที่ฉายชัดถึงความสนเท่ห์ทำให้เขาตัดสินใจ
‘ผม...ผมสนใจว่าพี่เดือนมีแฟนหรือยัง สนใจว่าพี่เดือนจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่าตอนกลับไปบ้าน สนใจว่าในวันหยุดพี่เดือนจะภาวนาให้ถึงวันสอนผมเร็วๆ บ้างมั้ย ผมสนใจว่าในความฝันของพี่จะเคยมีผมอยู่ในนั้นหรือเปล่า และผมก็สนใจว่าพี่เดือน...จะคิดเหมือนกันกับผม...บ้างมั้ย’
ทุกสิ่งที่เขาคิดถูกพูดออกไปจนหมดสิ้น เพราะถ้าไม่ได้พูดครั้งนี้ ครั้งต่อไปเขาก็คงจะไม่กล้า หรืออาจจะไม่มีโอกาสได้เปิดเผยความในใจอีกก็ได้
‘คุณไม้!... คุณไม้พูดอะไรออกมาคะ’
ริมฝีปากของรัชนีกรสั่นระริก ดวงตาเบิกกว้าง ตื่นตะลึงจนใบหน้าแดงระเรื่อมองเห็นได้ชัดมากยิ่งขึ้น ทำให้เขาจดจ่อกับคำตอบ และเขาต้องรู้ให้ได้
‘ผมชอบพี่เดือน พี่เดือนล่ะครับ ชอบผมบ้างมั้ย บอกผมสิครับ ผมอยากรู้ว่าพี่เดือนชอบผมหรือเปล่า อยากรู้ว่าเราคิดตรงกันใช่มั้ย’
‘คุณไม้...เอ่อ... คุณไม้จะชอบพี่ได้ยังไงคะ พี่แก่กว่าคุณไม้ตั้งหกปีนะ’
เธอตอบไม่ตรงคำถาม ทั้งยังหลบสายตา ไม่ต่างจากเด็กสาวที่เคยมาสารภาพรักกับเขาหรือนำของขวัญวันสำคัญต่างๆ มามอบให้เลยสักนิด เธอเหล่านั้นเอียงอายที่จะสารภาพและมีทีท่าเขินอายแบบนี้ แต่เขากลับไม่เคยคิดจะมอง ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ แต่กับรัชนีกร เขาอยากจะมองและสัมผัสแก้มแดงๆ นั้นเหลือเกิน
‘อายุเป็นเพียงตัวเลขไม่ใช่เหรอครับ แค่เราชอบกันก็พอ ผมชอบพี่เดือน พี่เดือนชอบผม อายุไม่เห็นสำคัญเลย พี่เดือนครับ บอกผมเถอะครับ พี่เดือนชอบผมบ้างหรือเปล่า’
อาการชะงักของเธอทำให้เขากล้าที่จะก้าวเข้าใกล้ ร่างสูงใหญ่เป็นหนุ่มเต็มตัวของเขาจึงก้าวเข้าหาหญิงสาวรุ่นพี่ที่ ทำให้เขาคิดว่าอายุเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ เมื่อได้พบเธอ เขาอายุสิบหก ส่วนเธอนั้นอายุยี่สิบสอง และเชื่อได้ว่าหากเขาพาเธอไปอวดเพื่อนๆ จะไม่มีใครคิดว่าเธอแก่แน่นอน ทุกคนจะต้องอิจฉาที่เขามีแฟนสวยและอ่อนหวานราวกับนางฟ้าแบบนี้
‘แต่มันไม่เหมาะสมนะคะ พี่เป็นคุณครูสอนพิเศษของคุณไม้ คุณไม้เป็นนายจ้าง’
‘ผมไม่ใช่นายจ้างของพี่เดือนนะครับ แม่ต่างหาก และพี่เดือนก็แค่มาติวคณิตศาสตร์ให้ผมด้วย ไม่ใช่คุณครูของผมจริงๆ สักหน่อย แต่ถ้าพี่เดือนคิดว่าวันนี้ยังไม่เหมาะสม อย่างนั้นในอนาคตผมขอเป็นคนรักของพี่เดือนนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะตั้งใจเรียน พี่เดือนเป็นกำลังใจให้ผมนะครับ’
เขาก้าวเข้าไปประชิดเพราะต้องการเร่งรัดคำตอบ แต่เธอกลับขยับออกห่าง ทั้งที่ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อไปด้วยเลือดลมฉีดพล่าน
‘เอ่อ... อย่างนั้นคุณไม้ตั้งใจเรียนก่อนนะคะ’
‘ครับ ผมจะตั้งใจเรียนสุดๆ ไปเลย เพื่อพี่เดือน’
แม้ว่ารัชนีกรจะไม่ตอบสิ่งที่เขาถามและเปลี่ยนเรื่องเป็นสอนบทเรียนใหม่ให้เขา แต่เขาก็มั่นใจว่าเธอคิดตรงกับเขาอย่างแน่นอน เพราะแวบหนึ่งนั้นเขาเห็นความประหม่าอายจากดวงตาคู่สวย แม้จะเป็นเพียงเด็กหนุ่มมัธยมปลาย แต่เขาก็มั่นใจว่าดูไม่ผิด เพราะนับจากนั้นเขาก็ดูจะเข้าใจในสิ่งที่เธอสอนได้ง่ายขึ้น อาจเพราะหัวใจเขาเปิดรับทุกสิ่งจากเธอ เขาตั้งใจเรียนมากขึ้นเพราะมีเธอเป็นกำลังใจให้อย่างสม่ำเสมอ แต่เหตุการณ์ที่ดำเนินไปอย่างมีความสุขก็กลับจางหายไปโดยไม่ได้ร่ำลา
‘แม่ครับ’
‘มีอะไรหรือไม้ ทำไมต้องโทร. ตามแม่ด่วนขนาดนี้ด้วย แม่ต้องเข้าประชุมรอบบ่ายนะ’
แม่ดูจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเพราะเขาโทรศัพท์ไปเร่งเร้าให้กลับมาบ้านด่วนที่สุด แต่เพราะความีร้อนใจมากจนรอแม่กลับจากออฟฟิศไม่ไหว เขาจึงทำสิ่งไม่เหมาะสมลงไป
‘ว่ายังไงล่ะไม้ มีอะไร...’ น้ำเสียงและสายตาของแม่เร่งเร้าให้เขาต้องพูดออกไป
‘แม่ครับ... เดือนไม่มาหลายวันแล้ว แม่มีที่อยู่ที่บ้านเดือนมั้ยครับ ผมจะไปหาเดือน’
‘ทำไมต้องไปหาด้วย’ แม่ที่ดูไม่แปลกใจส่งคำถามกลับมาจนเขาชะงัก แววตาของแม่คือรู้อยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ
บทที่เกี่ยวข้อง
หนี้เสน่หาจอมมาร EP.01 เจ็บสุด
“ผมไม่เชื่อ! เดือนไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ แม่โกหกผม!” เด็กหนุ่มแผดเสียงลั่นต่อว่าแม่ตนเอง ทั้งยังยืนจังก้ากำมือแน่น ไม่ยอมรับรู้ในสิ่งที่แม่กำลังบอกกล่าวเลยสักนิด ใบหน้าหล่อจัดสไตล์หนุ่มลูกครึ่งยุโรปออกสีแดงก่ำด้วยความโมโห ปะปนกับความผิดหวังและรับไม่ได้กับสิ่งที่แม่กล่าวหาเธอคนนั้น แม่กล่าวหาว่าผู้หญิงที่เขารักจากไปแล้ว จากไปพร้อมกับเงินก้อนโต “ไม้! นี่ลูกจะบ้าไปแล้วหรือไง แม่เป็นแม่ของลูกนะ แม่จะโกหกลูกไปทำไม” “ก็แม่เกลียดเดือนน่ะสิ ผมรู้นะว่าแม่ไม่อยากให้ผมกับเดือนรักกัน แม่กีดกันผม แม่ไล่เธอไปใช่มั้ย!” น้ำเสียงที่เค้นออกมาคือความขื่นขม ความผิดหวังที่แม่กีดกันความรักของเขา จนถึงกับระเบิดอารมณ์ใส่ผู้ให้กำเนิด “ไม้ เอาละ เอาละ ในเมื่อลูกอยากฟังความจริง แม่ก็จะบอก ลูกจะได้ตาสว่างเสียที ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้เลือกลูก แต่เขาเลือกเงิน เขาไม่ได้รักลูก ลูกได้ยินที่แม่พูดมั้ยไม้ เธอเลือกเงิน ไม่ใช่ลูก!” “ไม่...ผมไม่เชื่อแม่ ไม่มีวันเชื่อ แม่โกหกผม” คำพูดพึมพำติดอยู่ที่ริมฝีปาก เพราะสิ่งที่แม่พูดนั้นไม่เคยอยู่ในค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หนี้เสน่หาจอมมาร EP.02 สักวันแค้นจะได้ชำระ
นิ้วมือยกขึ้นแตะซับที่หน้าผากด้านซ้ายภายใต้ไรผมปกปิด ความรู้สึกวาบลึกวิ่งเร้าอยู่ภายใต้ร่องรอยแผลเป็นจางๆ เพราะเสียงร่ำร้องในหัวใจบอกว่าบาดแผลนี้ไม่มีวันหายขาด แม้ด้านนอกจะแทบไม่เห็นรอย แต่ใครจะรู้เล่าว่าความเจ็บปวดนั้นหยั่งรากลงลึกจนถึงหัวใจ เปรี๊ยะ! แก้ววิสกี้เนื้อดีถูกบีบจนแตกคามือ เลือดสีแดงสดซึมออกมาตามร่องนิ้ว ทว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้แสดงความเจ็บปวดเลยสักนิด มีเพียงดวงตาคมเข้มเท่านั้นที่กร้าวขึ้นแลดูเจ็บปวดอยู่ลึกๆ เขาแค่นยิ้มที่มุมปาก บาดแผลแค่นี้ไม่ทำให้เจ็บได้หรอก เพราะสิ่งที่เจ็บอยู่นี้มากมายเกินกว่าแล้ว ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ ในโลกที่เขาจะทนไม่ได้อีก เพราะความเจ็บจากการโดนกระชากหัวใจออกจากร่างทั้งที่ยังมีชีวิตเกินกว่าที่คนจะทนไหว แต่ที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะมี ‘ความแค้น’ และ ‘ความอดสู’ ที่ถูกทอดทิ้ง เป็นเหมือนเชื้อเพลิงให้ร่างกายยังหายใจ และไม่บ้าบอคิดตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปก่อน ดวงตาคมกร้าวขึ้นตวัดมองภาพเคลื่อนไหวนั้นต่อ เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของคนทั้งคู่ยังดังต่อเนื่อง เด็กหนุ่มทำโจทย์ข้อยากๆ ได้โดยง่าย เขาตั้งใจเรีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หนี้เสน่หาจอมมาร EP.03 พรบุหลัน
เสียงพระสงฆ์สวดมาติกาบังสุกุลดังผ่านเครื่องขยายเสียงของทางวัด ทำให้แขกเหรื่อที่มาร่วมงานรู้โดยอัตโนมัติว่า ร่างอันไร้วิญญาณในศาลาใดกำลังจะถูกฌาปนกิจ ณ เวลา 16:00 น. ของวันนี้ เนื่องจากวัดในสมัยใหม่นิยมสร้างศาลาสวดศพให้อยู่รายรอบเมรุ เพื่อให้สะดวกในการเคลื่อนย้ายร่างไร้วิญญาณขึ้นสู่สถานที่อันจะทำให้ร่างนั้นกลับคืนสู่ธรรมชาติได้อย่างแท้จริง ดังนั้นการตั้งศพเพื่อสวดพระอภิธรรมจึงอาจมีมากกว่าหนึ่งร่างในแต่ละค่ำคืน ทว่าจะมีเพียงร่างเดียวเท่านั้นที่จะทำการฌาปนกิจในแต่ละวัน เพราะพิธีการแต่ละขั้นตอนต้องใช้เวลาและต้องทำให้ถูกต้อง กว่าจะส่งร่างนั้นไปสู่เส้นทางอันสุคติได้สำเร็จ ย่อมกินเวลาตั้งแต่ช่วงเช้าไปจนถึงค่อนดึก ผ้าลูกไม้สีขาวผืนบางคลุมทับโลงไม้ไว้อีกชั้นนั้น เพื่อให้ลวดลายอ่อนหวานช่วยลดทอนความโศกเศร้าจากผู้พบเห็น และเพื่อแสดงออกว่าผู้วายชนม์เดินทางไปสู่สถานที่ที่มีความสุขแล้ว ทว่าเมื่อมาอยู่รวมกับดอกไม้ช่อยาวสีขาวที่นำมาประดับโดยรอบแล้วนั้น กลิ่นหอมจัดจนฉุนกลับทำให้บรรยากาศอวมงคลเด่นชัดมากขึ้น เพราะนั่นคือ ‘ซ่อนกลิ่น’ ดอกไม้ที่ใช้ซ่อนร่างไร้วิญญาณ ท่วงทำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03หนี้เสน่หาจอมมาร EP.04 อโหสิกรรม?
สายตาของแขกที่อยู่ร่วมในงานคล้ายจะสนใจการมาของเขา ตั้งแต่รถเลี้ยวเข้ามาจอดด้านข้างศาลา เพราะคงไม่มีใครคาดคิดว่าผู้วายชนม์หรือเจ้าภาพของงานจะมีผู้มาร่วมงานในฐานะเทียบเท่ากับเขา ก็แน่ละ เพราะตั้งแต่รถเขาเคลื่อนเข้ามาในอำเภอแห่งนี้ ทั้งบ้านเรือนสองฝั่งข้างทาง ทั้งชีวิตความเป็นอยู่ของคนในพื้นนี้ และทั้งสิ่งที่แม่บอก ก็พอคาดเดาได้ว่าบั้นปลายชีวิตของเธอคนนั้นคงไม่ได้สบายสักเท่าไร แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง เมื่อเลือกผิดก็ต้องยอมรับผลจนตัวตาย “เอ่อ...บอสจะลงไปเลยมั้ยครับ” เลขาฯ คู่ใจที่ควบตำแหน่งคนขับรถจำเป็นหันไปถามเจ้านายที่นั่งหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เดินทางออกมาจากกรุงเทพฯ และเขาก็ไม่ถามด้วย เพราะนายหญิงสั่งไว้ว่าถ้าฝ่ายนั้นไม่พูดออกมาก่อน เขาก็อย่าได้สะเออะเอ่ยปากก่อนเด็ดขาด ถ้ายังอยากมีอวัยวะครบอาการ 32 กลับไปกรุงเทพฯ แต่ครั้งนี้เขาจำเป็นต้องฝืนคำสั่ง เพราะภาพบรรยากาศตรงหน้าแสดงให้เห็นว่าพิธีกรรมกำลังเริ่มขึ้นแล้ว อารัญ แอนโทนี แฟรงเกนส์ ตวัดดวงตาคมเข้มที่สะท้อนลูกแก้วสีน้ำตาลขึ้นมอง ใช้สายตาปราม กาย เลขาฯ ส่วนตัวผ่านกระจกมองหลัง ย้ำเตือนว่าอย่าตั้งคำถ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03
บทล่าสุด
หนี้เสน่หาจอมมาร EP.05 อดีตรัก
‘คุณไม้คะ คุณไม้อยากรู้อะไรคะ หรือไม่เข้าใจตรงไหน ถามพี่สิคะ’ ใบหน้าเธอเอียงน้อยๆ อย่างต้องการคำตอบ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน แต่ริมฝีปากอมยิ้มน้อยๆ คล้ายกับจะเอ็นดูเขาอยู่มาก หรือนั่นคือเธอกำลังเอียงอายกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขาประหม่ามากขึ้นไปอีก แต่ถ้าไม่พูดออกไปเขาคงอัดอั้นจนไม่มีสมาธิฟังในสิ่งที่เธอสอนแน่ ‘ผม...เอ่อ... ผมอยากรู้ว่า...ว่า... เอ่อ...พี่เดือน...พี่เดือนมีแฟนหรือยังครับ’ นั่นคือคำถามที่โพล่งออกไปตามใจคิด และหัวใจของเขาก็พองโตมากขึ้น เพราะระยะที่ใกล้กันเพียงโต๊ะกั้นทำให้เขามองเห็นริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันน้อยๆ ดวงตาสวยหวานหลุบมองลงต่ำ รวมทั้งแก้มสีขาวนวลที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ อาการที่เห็นนี้แปลว่า ‘มี’ หรือ ‘ยังไม่มี’ กันนะ ดังนั้นคำถามรุกเร้าจึงเดินหน้าต่อ ‘ว่ายังไงล่ะครับ พี่เดือนมีแฟนแล้วหรือยัง’ ‘เอ่อ...พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับการเรียนของเรานะคะ คุณไม้ถามเฉพาะเรื่องเรียนดีกว่า อย่าสนใจเรื่องของพี่เลย ตั้งใจเรียนจะได้สอบได้คะแนนเยอะๆ คุณแม่ของคุณไม้จะได้ไม่ตำหนิพี่ด้วย มาเถอะค่ะ สงสัยข้อไหนบอกพี่ม
หนี้เสน่หาจอมมาร EP.04 อโหสิกรรม?
สายตาของแขกที่อยู่ร่วมในงานคล้ายจะสนใจการมาของเขา ตั้งแต่รถเลี้ยวเข้ามาจอดด้านข้างศาลา เพราะคงไม่มีใครคาดคิดว่าผู้วายชนม์หรือเจ้าภาพของงานจะมีผู้มาร่วมงานในฐานะเทียบเท่ากับเขา ก็แน่ละ เพราะตั้งแต่รถเขาเคลื่อนเข้ามาในอำเภอแห่งนี้ ทั้งบ้านเรือนสองฝั่งข้างทาง ทั้งชีวิตความเป็นอยู่ของคนในพื้นนี้ และทั้งสิ่งที่แม่บอก ก็พอคาดเดาได้ว่าบั้นปลายชีวิตของเธอคนนั้นคงไม่ได้สบายสักเท่าไร แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง เมื่อเลือกผิดก็ต้องยอมรับผลจนตัวตาย “เอ่อ...บอสจะลงไปเลยมั้ยครับ” เลขาฯ คู่ใจที่ควบตำแหน่งคนขับรถจำเป็นหันไปถามเจ้านายที่นั่งหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เดินทางออกมาจากกรุงเทพฯ และเขาก็ไม่ถามด้วย เพราะนายหญิงสั่งไว้ว่าถ้าฝ่ายนั้นไม่พูดออกมาก่อน เขาก็อย่าได้สะเออะเอ่ยปากก่อนเด็ดขาด ถ้ายังอยากมีอวัยวะครบอาการ 32 กลับไปกรุงเทพฯ แต่ครั้งนี้เขาจำเป็นต้องฝืนคำสั่ง เพราะภาพบรรยากาศตรงหน้าแสดงให้เห็นว่าพิธีกรรมกำลังเริ่มขึ้นแล้ว อารัญ แอนโทนี แฟรงเกนส์ ตวัดดวงตาคมเข้มที่สะท้อนลูกแก้วสีน้ำตาลขึ้นมอง ใช้สายตาปราม กาย เลขาฯ ส่วนตัวผ่านกระจกมองหลัง ย้ำเตือนว่าอย่าตั้งคำถ
หนี้เสน่หาจอมมาร EP.03 พรบุหลัน
เสียงพระสงฆ์สวดมาติกาบังสุกุลดังผ่านเครื่องขยายเสียงของทางวัด ทำให้แขกเหรื่อที่มาร่วมงานรู้โดยอัตโนมัติว่า ร่างอันไร้วิญญาณในศาลาใดกำลังจะถูกฌาปนกิจ ณ เวลา 16:00 น. ของวันนี้ เนื่องจากวัดในสมัยใหม่นิยมสร้างศาลาสวดศพให้อยู่รายรอบเมรุ เพื่อให้สะดวกในการเคลื่อนย้ายร่างไร้วิญญาณขึ้นสู่สถานที่อันจะทำให้ร่างนั้นกลับคืนสู่ธรรมชาติได้อย่างแท้จริง ดังนั้นการตั้งศพเพื่อสวดพระอภิธรรมจึงอาจมีมากกว่าหนึ่งร่างในแต่ละค่ำคืน ทว่าจะมีเพียงร่างเดียวเท่านั้นที่จะทำการฌาปนกิจในแต่ละวัน เพราะพิธีการแต่ละขั้นตอนต้องใช้เวลาและต้องทำให้ถูกต้อง กว่าจะส่งร่างนั้นไปสู่เส้นทางอันสุคติได้สำเร็จ ย่อมกินเวลาตั้งแต่ช่วงเช้าไปจนถึงค่อนดึก ผ้าลูกไม้สีขาวผืนบางคลุมทับโลงไม้ไว้อีกชั้นนั้น เพื่อให้ลวดลายอ่อนหวานช่วยลดทอนความโศกเศร้าจากผู้พบเห็น และเพื่อแสดงออกว่าผู้วายชนม์เดินทางไปสู่สถานที่ที่มีความสุขแล้ว ทว่าเมื่อมาอยู่รวมกับดอกไม้ช่อยาวสีขาวที่นำมาประดับโดยรอบแล้วนั้น กลิ่นหอมจัดจนฉุนกลับทำให้บรรยากาศอวมงคลเด่นชัดมากขึ้น เพราะนั่นคือ ‘ซ่อนกลิ่น’ ดอกไม้ที่ใช้ซ่อนร่างไร้วิญญาณ ท่วงทำ
หนี้เสน่หาจอมมาร EP.02 สักวันแค้นจะได้ชำระ
นิ้วมือยกขึ้นแตะซับที่หน้าผากด้านซ้ายภายใต้ไรผมปกปิด ความรู้สึกวาบลึกวิ่งเร้าอยู่ภายใต้ร่องรอยแผลเป็นจางๆ เพราะเสียงร่ำร้องในหัวใจบอกว่าบาดแผลนี้ไม่มีวันหายขาด แม้ด้านนอกจะแทบไม่เห็นรอย แต่ใครจะรู้เล่าว่าความเจ็บปวดนั้นหยั่งรากลงลึกจนถึงหัวใจ เปรี๊ยะ! แก้ววิสกี้เนื้อดีถูกบีบจนแตกคามือ เลือดสีแดงสดซึมออกมาตามร่องนิ้ว ทว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้แสดงความเจ็บปวดเลยสักนิด มีเพียงดวงตาคมเข้มเท่านั้นที่กร้าวขึ้นแลดูเจ็บปวดอยู่ลึกๆ เขาแค่นยิ้มที่มุมปาก บาดแผลแค่นี้ไม่ทำให้เจ็บได้หรอก เพราะสิ่งที่เจ็บอยู่นี้มากมายเกินกว่าแล้ว ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ ในโลกที่เขาจะทนไม่ได้อีก เพราะความเจ็บจากการโดนกระชากหัวใจออกจากร่างทั้งที่ยังมีชีวิตเกินกว่าที่คนจะทนไหว แต่ที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะมี ‘ความแค้น’ และ ‘ความอดสู’ ที่ถูกทอดทิ้ง เป็นเหมือนเชื้อเพลิงให้ร่างกายยังหายใจ และไม่บ้าบอคิดตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปก่อน ดวงตาคมกร้าวขึ้นตวัดมองภาพเคลื่อนไหวนั้นต่อ เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของคนทั้งคู่ยังดังต่อเนื่อง เด็กหนุ่มทำโจทย์ข้อยากๆ ได้โดยง่าย เขาตั้งใจเรีย
หนี้เสน่หาจอมมาร EP.01 เจ็บสุด
“ผมไม่เชื่อ! เดือนไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ แม่โกหกผม!” เด็กหนุ่มแผดเสียงลั่นต่อว่าแม่ตนเอง ทั้งยังยืนจังก้ากำมือแน่น ไม่ยอมรับรู้ในสิ่งที่แม่กำลังบอกกล่าวเลยสักนิด ใบหน้าหล่อจัดสไตล์หนุ่มลูกครึ่งยุโรปออกสีแดงก่ำด้วยความโมโห ปะปนกับความผิดหวังและรับไม่ได้กับสิ่งที่แม่กล่าวหาเธอคนนั้น แม่กล่าวหาว่าผู้หญิงที่เขารักจากไปแล้ว จากไปพร้อมกับเงินก้อนโต “ไม้! นี่ลูกจะบ้าไปแล้วหรือไง แม่เป็นแม่ของลูกนะ แม่จะโกหกลูกไปทำไม” “ก็แม่เกลียดเดือนน่ะสิ ผมรู้นะว่าแม่ไม่อยากให้ผมกับเดือนรักกัน แม่กีดกันผม แม่ไล่เธอไปใช่มั้ย!” น้ำเสียงที่เค้นออกมาคือความขื่นขม ความผิดหวังที่แม่กีดกันความรักของเขา จนถึงกับระเบิดอารมณ์ใส่ผู้ให้กำเนิด “ไม้ เอาละ เอาละ ในเมื่อลูกอยากฟังความจริง แม่ก็จะบอก ลูกจะได้ตาสว่างเสียที ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้เลือกลูก แต่เขาเลือกเงิน เขาไม่ได้รักลูก ลูกได้ยินที่แม่พูดมั้ยไม้ เธอเลือกเงิน ไม่ใช่ลูก!” “ไม่...ผมไม่เชื่อแม่ ไม่มีวันเชื่อ แม่โกหกผม” คำพูดพึมพำติดอยู่ที่ริมฝีปาก เพราะสิ่งที่แม่พูดนั้นไม่เคยอยู่ในค
