บทที่ 5

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะลอว์” นิตากล่าวขณะกุมเอกสารในมือไว้มั่น “แค่นี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยังไงแล้ว คุณช่วยให้ฉันมีเอกสารอยู่ที่นี่ได้ตามกฎหมาย แล้วยังจะหางานให้ฉันทำอีก”

                “นิต้า...ขอให้คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ผมว่ามันไม่ได้เลวร้ายหรอกกับการที่เราช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง อย่างน้อยคุณก็จะได้มีกำลังใจหาคนที่คุณต้องการหาต่อไปยังไงล่ะ”

                “ฉันไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ค่ะลอว์”

                เขายักไหล่ “แต่อย่างน้อยคุณก็มีเงิน คุณอยู่ที่นี่ได้ ถึงจะไม่นานมากก็เถอะ อืม...นี่ไง บริษัทที่เพื่อนของผมบอกว่าเขาจะให้คุณมาทำงานที่นี่”             ลอว์สันกล่าวขณะหักพวงมาลัยเพื่อรถของเขาเข้าไปใต้ตึกที่หญิงสาวเงยหน้ามองป้ายด้านบนของตึกสูงสิบชั้น มันเป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่...Westner’s (เวสเนอร์ ) ชื่อของห้างสรรพสิค้านั้นทำให้เธอฉุกคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาจับใจ แต่...ชื่อและนามสกุลของคนอเมริกันหรือแม้แต่สถานที่ซ้ำกันก็มีมากมายในประเทศนี้ นิตาคิดอย่างหดหู่ คงอีกนานกระมังกว่าที่เธอจะได้พบ ใครคนนั้น แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตามที

“นิต้า...เดี๋ยวผมจะพาคุณไปรู้จักกับเพื่อนของผม”

ลอว์สันบอกหญิงสาวหลังจากที่พาเธอเข้าไปในห้างสรรพสินค้าและขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสุดท้ายของห้างขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

“เพื่อนของคุณอย่างนั้นหรือคะลอว์?”

“ครับ...เขาเป็นเพื่อนของผม เจ้าของห้างสรรพสินค้าเวสเนอร์ เป็นห้างที่หรูที่สุดในนิวยอร์คตอนนี้ และเขาก็เป็นเจ้าของห้องชุดที่ผมให้คุณพักอยู่ด้วย”

“อะ...อะไรนะคะ!” นิตาทำหน้าตกใจ “เจ้าของห้องที่ฉันพักอยู่...โอ...ลอว์...แล้วเขาจะว่ายังไงบ้างคะนี่”

นิตาถามขณะที่ก้าวตามลอว์สันออกมาจากลิฟท์บนชั้นที่สิบซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของห้างสุดหรู มันถูกแบ่งออกเป็นห้องต่าง ๆ กระทั่งลอว์สันเดินไปหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง เขาหันกลับมายังหญิงสาวอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรหรอกนิต้า อย่าเป็นกังวลไปเลย เพื่อนของผมคนนี้เขาค่อนข้างจะใจกว้าง เราสนิทกันมานานแล้วล่ะ”

“แต่ฉันเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันกลัวเขาจะคิดว่าฉันมารบกวนเขาค่ะ”

ลอว์สันส่ายหน้า “อย่าคิดถึงในสิ่งที่คุณมองไม่เห็น เอาน่า นิต้า...ไม่มีใครว่าหรือคิดอะไรในแง่ลบกับคุณทั้งนั้น”

“ลอว์คะ” นิตาจับมือของลอว์สันที่กำลังจับลูกบิดประตู “วันหนึ่งฉันคงจะได้ตอบแทนความดีของคุณ ฉันจะรีบตามหาเขาให้เจอแล้ววันหนึ่งฉันก็จะกลับเมืองไทย”

“นิต้า...บอกได้มั้ยว่า...ผู้ชายคนนั้นที่คุณตามหาชื่ออะไร บางทีผมอาจจะ...”

ลอว์สันพูดไม่ทันจบประโยคบานประตูขนาดใหญ่ก็เปิดออก คนทั้งสองหันไปมองผู้ที่ยืนอยู่หลังบานประตูพร้อมกัน หญิงสาวชาวอเมริกันในชุดสูทยืนอยู่ที่นั่น เจ้าของใบหน้าสวยหมดจดใต้กรอบเรือนผมรวบสูงเป็นหางม้ายิ้มกับคนทั้งคู่ก่อนกล่าวว่า

“สวัสดีค่ะ...คุณลอว์สัน ท่านประธานกำลังรอคุณอยู่ค่ะ”

นิตารีบผละมือเรียวบางจากมือของลอว์สัน เขายิ้มกับผู้หญิงคนนั้นก่อนเอ่ย

“ขอบคุณมากนะแองเจิล รู้ได้ยังไงว่าผมจะมา”

“ท่านประธานแจ้งให้ดิฉันทราบค่ะ และดิฉันแน่ใจว่าคุณลอว์สันจะไม่ผิดนัดท่านแน่”

“แหม...คุณนี่ช่างเป็นเลขาที่น่ารักซะจริง ผมต่างหากที่ต้องกลัวว่าเพื่อนของผมจะมีนัดที่ไหนเสียก่อน”

“เชิญค่ะ”

แองเจิลซึ่งมีหน้าที่เป็นเลขาผายมือเชื้อเชิญให้คนทั้งสองเข้าไปในห้องอันโอ่อ่าซึ่งเต็มไปด้วยภาพวาดของศิลปินชื่อดังของโลกมากมาย นิตาเดินตามหลังลอว์สันที่เขาไปหยุดหน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่  ร่างสูงภายใต้ชุดสูทที่ยืนหันหลังให้และดูเหมือนเขากำลังมองดูภาพวาดของศิลปินที่ราคาคงแพงระยับบนฝาผนังหันกลับมายังคนทั้งสอง ลอว์สันยิ้มแล้วเข้าไปตบไหล่บุรุษผู้นั้นอย่างสนิทสนม

“เฮ้ คลีฟ...ฉันดีใจที่นายไม่มีนัดที่ไหนเสียก่อน...นี่ไง ฉันพานิตามาให้นายรู้จักแล้ว นายรับปากฉันแล้วนะว่าจะให้เธอทำงานที่ห้างเวสเนอร์ อย่าผิดคำพูดซะล่ะ”

ลอว์สันฉีกยิ้มกว้าง ตรงข้ามกับนิตาที่ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปในทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของประธานเวสเนอร์ชัด ๆ หัวใจของหญิงสาวราวกับหยุดเต้นไปชั่ววินาทีก่อนที่มันจะกลับมาเต้นใหม่ด้วยจังหวะรัวเร็วและทวีความแรงขึ้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอกน้อย ๆ

“คลีฟ...”