บทที่ 4

“เพื่อนของผมไม่ใช่คนใจแคบหรอกนะครับ...เราสนิทกัน แต่อย่าเข้าใจว่าเรามีความสัมพันธ์มากเกินกว่าเพื่อนชาย อันนี้คงต้องบอกกันไว้ก่อน กลัวคุณจะเข้าใจผิดที่ผมกับเพื่อนใช้ห้องร่วมกันได้ ผมแค่มีกุญแจของเขา เราจะมาแฮงค์เอาท์กันนาน ๆ ครั้งน่ะครับ”

นิตาปรายยิ้มน้อย ๆ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนของลอว์สันเป็นใคร แต่ก็อาจถือได้ว่าเขาก็มีส่วนมีบุญคุณกับเธอเช่นกัน

“คุณคิดหรือยังครับว่าหลังจากนี้จะทำยังไงต่อไป?”

ลอว์สันตั้งคำถาม นิตาถอนใจเบา ๆ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาและยิ้มขื่น ๆ

“ฉันไม่รู้ค่ะ...รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันแทบไม่เหลืออะไรเลย ฉันไม่มีเงินติดตัวแม้สักเหรียญเดียว”

“และมันก็ทำให้คุณตามหาคนที่คุณต้องการพบได้ลำบากด้วย”

เขาเสริมและหญิงสาวก็จำนนด้วยการก้มหน้าราวกับคิดไม่ตก

“คุณมีแพลนอะไรบ้างหรือเปล่าตอนมาถึงอเมริกา นอกจากตามหาคนที่คุณอยากพบ...บอกผมได้มั้ย นิตา”

“แทบไม่มีค่ะ” นิตาเงยหน้าขึ้นมาแต่ดวงตาคู่งามก็ยังหรุบต่ำมองที่เท้าของตัวเอง มือทั้งสองประสานกันบนตักดูราวกับว่าเธอเป็นเด็กที่กำลังอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่กระนั้น ความคิดของเธอกำลังโลดแล่นออกไปอีกครั้ง ล่องลอยไปหาใครคนหนึ่งที่มักทำให้เธอเสียน้ำตายามคิดถึงเขา

“อืม...คุณอยากให้ผมช่วยเหลืออะไรนอกเหนือนจากนี้บ้างไหม...อย่างเช่น...แจ้งความเพื่อให้ตำรวจช่วยหาคนที่คุณต้องการพบ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ” นิตาเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าลอว์สันตรง ๆ “แต่ถ้าคุณจะกรุณาและไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไป...ฉันว่าฉันอยากหางานทำที่นี่สักพักเพื่อเก็บเงินค่ะ”

ลอว์สันเลิกคิ้วสูง คำพูดของหญิงสาวไม่ได้เป็นการรบกวนเขาแต่อย่างใด หากแต่เป็นการจุดประกายความคิดบางอย่างของชายหนุ่ม

“เรื่องนี้ผมอาจช่วยคุณได้...เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คืนนี้คุณพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าผมจะแวะมาหาคุณที่นี่อีกครั้ง ถ้าคุณอยากได้งานทำในนิวยอร์คก็จำเป็นที่ผมจะต้องช่วยให้คุณมีเอกสารการเดินทางที่ถูกต้อง มันจำเป็นมากถ้าหากว่าคุณอยากอยู่ที่นี่อย่างถูกกฎหมาย”

นิตาถึงกับน้ำตาคลอเบ้า “ขอบคุณมากค่ะลอว์...ฉันรบกวนคุณมากเหลือเกิน”

“ไม่เป็นไรครับ...มันไม่ได้เป็นเรื่องหนักหนาอะไรเลย นอนหลับให้สบาย แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”

ลอว์สันกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนที่เขาจะวางกุญแจห้องลงบนโต๊ะรับแขกและลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเมื่อชายหนุ่มก้าวพ้นออกจากห้องนั้นเขาจึงหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาและกดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง

“เฮ้...คลีฟ...ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนนายน่ะ”

บทที่ 2 Waiting เวลาที่เฝ้าคอย

                นิตารู้ว่าการที่ต้องมาอาศัยอยู่ในห้องของคนแปลกหน้าแม้เขาจะเป็นผู้หยิบยื่นไมตรีอันดีแก่เธอมันเป็นเรื่องยากเย็นพอ ๆ กับที่เธอต้องตามหาบุคคลคนหนึ่งที่เธอดั้นด้นมาหาเขาถึงอเมริกาก็ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นคือ เขา ผู้เป็นที่รักของเธอ               ทว่าหญิงสาวชาวไทยซึ่งกลายเป็นผู้โดดเดี่ยวท่ามกลางมหานครแม้ไม่กว้างใหญ่แต่มีพลเมืองนับล้านก็จำต้องรับไมตรีจากลอว์สันที่หยิบยื่นให้เธอราวกับเขาไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกือบต้องกลายเป็นคนเร่ร่อนมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

                “นิต้า...ผมรู้ว่ามันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าคุณควรต้องทำใจรับมันไว้ก่อน”

                ลอว์สันกล่าวกับหญิงสาวหลังจากที่เขาพาเธอไปยังสถานทูตเพื่อแจ้งปัญหาการเดินทางเข้ามายังกรุงนิวยอร์ค นั่นคือเอกสารการเดินทางของนิตาหายไปทั้งหมดและไม่สามารถตามไปค้นหาจากที่ใดได้เลย ซึ่งโชคดีที่ลอว์สันมีเพื่อนอยู่ในสถานทูตไทยของกรุงนิวยอร์ค การเดินเรื่องให้เธอกลับมาเป็นผู้เดินทางข้ามประเทศที่ถูกต้องตามกฎหมายจึงไม่ใช่ปัญหาหรืออุปสรรคใหญ่แม้แต่น้อย  

และนิตาก็เริ่มชินกับการพูดคุยกับหนุ่มแปลกหน้าน้ำใจงามผู้นี้ เธอไม่ว่าอะไรถ้าเขาจะเรียกเธอว่า นิต้า ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเป็นชื่อที่เขาเรียกเธอได้ง่ายกว่า นิตาเฉย ๆ เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วที่เขาเทียวรับเทียวส่งเพื่อพาเธอไปดำเนินเรื่องเอกสารที่สถานทูต  วันนี้เขารับปากกับเธอว่าจะพาไปยังที่ที่เขาติดต่อให้เธอได้ทำงานเพื่อเก็บเงินก้อนหนึ่งไว้ตามหาคนที่ทำให้เธอดั้นด้นมาถึงอเมริกา และหากพบเขาแล้วเธอจะได้มีเงินส่วนหนึ่งเดินทางกลับประเทศไทย ลอว์สันมารับเธอที่ห้องพักและพาเธอนั่งรถของเขาออกไปยังส่วนที่เป็นใจกลางของกรุงนิวยอร์ค นั่นคือเขตมิดทาวน์ มันเป็นสถานที่ที่แท็กซี่พาเธอมาส่งตั้งแต่ครั้งแรก